Άνυδρο , αποξηραμένο τοπίο.
Μια βάρκα κάθεται μοναχικά στην ερημιά του τοπίου.
Έτσι και οι ζωές μας ρημαγμένες πια από τον " εφιαλτικό κόσμο της κοινωνίας του Όργουελ" , περιμένουν τους γενναίους σπορείς και καλλιεργητές της ελπίδας της Ζωής , της δημοκρατικής σαρωτικής επανεκκίνησης. 
Υπάρχει πιο απάνθρωπο και σκοταδιστικό , σοκαριστικό συναίσθημα από την αναμονή του τίποτα , δεν " γίνεται τίποτα" ,δεν θα αλλάξει κάτι , μένεις εκτός του κύκλου , παραδομένος στον τυφώνα .
Τι περιμένετε στην καθηλωμένη βάρκα , στο ΄σκασμένο χώμα , μόνο ο θάνατος περνάει από δω με τον αέρα και τα πουλιά που πάνε προς τον νότο.
Και κάποιες πατημασιές παλιών περπατητών δηλώνουν πως κάποτε ήταν παιχνιδίσματα ζωής εδώ , κάποτε που πίστευες ότι ο κόσμος είχε και ανθρώπους παλιάς κοπής, από εκείνους τους τρελούς που δε σηκώναν μύγα στο σπαθί τους.
Αυτούς ,που η ψυχή τους αν και σαρανταπληγιασμένη απροσκύνητη μένει. Αυτούς του ανθρώπους που κάνουν πράξη τη ρήση του μεγάλου μας συγγραφέα Ν. Καζαντζάκη
«"Ν' αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω;||
Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;