Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008









"Πρόκειται για ένα βιβλίο . του Χ. Νικολουτσόπουλου, που είναι γραμμένο με αγχωτικό τρόπο, όπως ήταν και οι συνθήκες σε ψυχιατρεία και φυλακές, τις οποίες βίωσε ο συγγραφέας.
Στο βιβλίο παρουσιάζεται γυμνός απέναντί μας , διηγώντας μας τα πάθη του με ωμότητα και αυτοσαρκασμό, καταγγέλοντας ένα άθλιο μη- σωφρονιστικό σύστημα.
- Να κρίνουμε εμείς που είχαμε μείνει άφωνοι - αγανακτισμένοι και θυμωμένοι με την υπόθεση αυτή .
- Να κρίνουμε τόσο τον ίδιο, όσο και τους διώκτες του, τους εξουσιαστές του συστήματος, τα τηλεοπτικά τσακάλια , τους ανθρωποφύλακες, όπως ο ίδιος γράφει."

Γιάννης Πανούσης. Καθηγητής Εγκληματολογίας.

-"Τις άθλιες συνθήκες της καθημερινής συμβίωσης και επιβίωσης καταγράφει με μια αξιοσημείωτη αμεσότητα,λογοτεχική και πραγματιστική , ο Χρήστος Νικολουτσόπουλος.
Το ντοκουμέντο αυτό( που καλά θα΄ταν να το διαβάσουν οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Υγείας, Πολιτισμού και βέβαια η Επιτροπή κατά της Απάνθρωπης Μεταχείρησης του Συμβουλίου της Ευρώπης) αποκτά ιδιαίτερη σημασία, διότι προέρχεται από έναν άνθρωπο που βίωσε έναν τρίτο κόσμο στο τμήμα Μεταγωγών και που παραλίγο να βρεθεί στον " άλλο κόσμο" όταν θέλησε να δώσει τέλος στη ζωή του.
Θέλω να ελπίζω ότι ανεξάρτητα από την ουσία της υπόθεσης, το ρόλο των ΜΜΕ, τις διαπλοκές και τα λάθη, το βιβλίο αυτό θα ενταχθεί στις μαρτυρίες για ένα άθλιο μη- σωφρονιστικό σύστημα."

Σπύρος Τζουβέλης(Τζουβελόπουλος)& Νομικός, λογοτέχνης και βιβλιοκριτικός.

"Η ανάγνωση του βιβλίου αυτού με επηρέασε βαθύτατα.
Είναι πραγματικά συναρπαστικό και συγκλονιστικό.Με εξαιρετική εκφραστική δύναμη και ευστοχία περιγράφονται οι φοβερές προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα στο Ψυχιατρείο του Αιγινήτειου, καθώς και στις φυλακές και στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων του Κορυδαλλού.Αυτές οι σελίδες είναι αιματηρά ρεαλιστικές , αντάξιες των πιο μεγάλων συγγραφέων.
Υποβάλλουν την οδυνηρή και αβάσταχτη ιδέα καθόδου σε μια φρικτή κόλαση , που ούτε ο Δάντης είχε φανταστεί.
Με το βιβλίο αυτό , εκτός απ΄όλα τ΄αλλα, ο συγγραφέας τολμά να βγει μπροστά από κάθε άλλον, και να καταγγείλει θαρραλέα τα χάλια και την ευτέλεια της εξαρτημένης, δήθεν δικαιοσύνης , και την έσχατη κατάντια του σωφρονιστικού μας συστήματος.Και τούτο χωρίς να υπολογίζει και να φοβάται τις ενδεχόμενες συνέπειες.
Τον συγχαίρω ειλικρινά και τον θαυμάζω."

Βασίλης Καρύδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Εγκληματολογίας.

Η φυλακή είναι άγονος πόνος και στείρα οδύνη.
Αυτή τη διαχρονική αλήθεια επικυρώνει ο Χρήστος Νικολουτσόπουλος καταθέτοντας την εμπειρία του στην " κοιλιά του κήτους", η οποία τον συγκλόνισε.
Με λόγο άμεσο, τολμηρό, ανατρεπτικό.
Το βιβλίο ερέθισμα για να λεχθεί καθαρά η αλήθεια.


Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Διόδια - φαρμάκι στο δρόμο για τον θάνατο

Το κομμάτι αυτό αναρτάται μετά από αίτημα ενός φίλου.

ΕΘΝΙΚΗ ΚΟΡΙΝΘΟΥ-ΠΑΤΡΩΝ
Διόδια - φαρμάκι στο
δρόμο προς το θάνατο

Άρθρο του οικονομολόγου Κώστα Κωνή
Έφορου Τύπου της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος.

Ο εθνικός, κατ΄ επίφαση, δρόμος Κορίνθου-Πατρών είναι αναμφισβήτητα ο χειρότερος και επικινδυνότερος οδικός άξονας της χώρας μας.
Τα στατιστικά στοιχεία από τα ατυχήματα και δυστυχήματα που σημειώνονται κάθε χρόνο σ΄ αυτόν… οδηγούν απευθείας σε νεκροθαλάμους, νοσοκομεία, αναπηρίες, σε συνεργεία, σε νεκροταφεία οχημάτων, σε απώλειες εκατομμυρίων ευρώ της εθνικής οικονομίας και οικογενειών, σε αφανισμό νέων ανθρώπων, σε διάλυση σπιτιών, σε εκατομμύρια χαμένες εργατοώρες και εργατικού δυναμικού, σε πόνο, δάκρυα, δυστυχία.
Το καταμαρτυρούν τα αδιάψευστα στοιχεία, το ομολογεί και το επίσημο κράτος πως ο δρόμος είναι επικίνδυνος και δεν πλήρη τις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το χαρακτηρισμό του ως εθνικού.
Το παραδέχεται με τις προειδοποιητικές πινακίδες που έχει αναρτήσει σε αρκετά σημεία του επισημαίνοντας την επικινδυνότητά τους σε μήκος χιλιομέτρων, εφιστώντας μας την προσοχή πως σ΄ αυτά σημειώνονται ατυχήματα.
Προσοχή, μόνο ατυχήματα και όχι και δυστυχήματα, λες και δεν συμβαίνουν, αν και πολλά απ΄ αυτά είναι θανατηφόρα. Υποκρισία και αποφυγή ανάληψης ευθύνης, η οποία αποδεικνύεται από τη δημόσια παραδοχή.
Βλέπουν και διαβάζουν τις προειδοποιητικές πινακίδες αλλοδαποί διερχόμενοι οδηγοί και αναρωτιούνται όχι μόνο γιατί πληρώνουν διόδια, αλλά και αν υπάρχει άλλος δρόμος, πιο ασφαλής, για ν΄ αποφύγουν την εθνική-καρμανιόλα.
Κι αν οι αλλοδαποί οδηγοί δεν είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν διόδια, οι ημεδαποί, τα μόνιμα εκμεταλλευόμενα και εμπαιζόμενα κορόΐδα με το έτσι θέλω των αρχών και των διαχειριστών όχι μόνο πληρώνουν, και μάλιστα πανάκριβα, αλλά στην ουσία καλούνται να βγάλουν διαβατήριο προς το θάνατο, αφού είναι υποχρεωμένοι να τον διαβαίνουν, πολλοί μάλιστα καθημερινά.
Και πληρώνουν γιατί οι κουτοπόνηροι εθνοπατέρες μας και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες κόπτονται δήθεν για το καλό μας, κωλυσιεργούν εδώ και χρόνια να εναρμονίσουν και ενσωματώσουν στο εσωτερικό δίκαιο οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετική με τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει ένας οδικός άξονας για να χαρακτηριστεί ως εθνικός, άρα και να ορίζονται τέλη διέλευσής του.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τον παρέδωσε και σε ιδιώτες, οι οποίοι από την πρώτη στιγμή αξίωσαν και πέτυχαν γενναία αύξηση του αντιτίμου διέλευσης.
Που;
Σε ένα δρόμο που δημιουργήθηκε με χρήματα του ελληνικού λαού, αλλά και που τον πλήρωνε επί 45 σχεδόν χρόνια χωρίς τα χρήματά του να έχουν αντίκρισμα ως ανταποδοτικά τέλη.
Αφού όλα αυτά τα χρόνια δεν έγινε τίποτε για τη βελτίωσή του.
Και ακόμη δεν θα είχε γίνει τίποτα αν δεν είχαμε εισέλθει στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Χάρη όμως στις πλουσιοπάροχες ενισχύσεις από τα ευρωπαϊκά ταμεία, πολλές από τις οποίες πήγαν στο βρόντο, για να μη γράψω που αλλού, αλλά και τη συνεισφορά του λαού μας, για να μην τον ξεχνούμε, έγινε ο δρόμος Αθηνών-Κορίνθου αξιόλογα προσβάσιμος, με λιγότερους κινδύνους και ατυχήματα-δυστυχήματα και αύξηση της ταχύτητας.
Και δεν είναι μόνο αύξηση των τελών διέλευσης που επιβλήθηκε πρόσφατα. Είναι και το μεγάλο ξεπούλημα στους εργολάβους και η οικονομική αφαίμαξη των Ελλήνων για έναν επικίνδυνο δρόμο και για έργο που δεν έχει γίνει.
Πρωτάκουστο!
Δηλαδή, το ελληνικό δημόσιο εκχώρησε τα δικαιώματά του σε ιδιώτες που ανέλαβαν την ανακατασκευή και συντήρηση του δρόμου.
Οι οποίοι θα φτιάξουν το έργο με… δικά μας, στην ουσία, χρήματα, είτε με την προκαταβολή διοδίων, είτε ως φορολογουμένων. Και αφού το έργο ολοκληρωθεί με δικά μας, μην ξεχνιόμαστε, χρήματα, θα κληθούμε να τον ξαναπληρώσουμε για άλλα 30 τόσα χρόνια, όσα προβλέπονται από τη σύμβαση εκχώρησης, με νέα, πανάκριβα διόδια, τα οποία κάθε τόσο θα προσαυξάνονται σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εργολάβων και τη συγκατάθεση του κράτους. Και άσε τον Έλληνα να ταλαιπωρείται.
Το θέμα είναι άρα πολύ σύνθετο για το σήμερα και το αύριο. Ήδη υπήρξαν, και πολύ σωστά, οι πρώτες αντιδράσεις από οδηγούς και κατοίκους των περιοχών απ΄ όπου διέρχεται ο οδικός άξονας Κορίνθου-Πατρών, αλλά και διερχομένων από άλλες περιφέρειες της Πελοποννήσου και της Δυτικής Ελλάδας και προγραμματίζονται και άλλες πιο δυναμικές.
Αν πρότεινα απ΄ αυτή τη θέση τις λύσεις που έχω κατά νου ώστε να έχουν αντίκτυπο και αντίκρισμα οι οποιεσδήποτε κινητοποιήσεις, σίγουρα θα με έσερναν σιδηροδέσμιο στον πρώτο εισαγγελέα που θα έβρισκαν.
Νοήμονες και πολλαπλώς δοκιμαζόμενοι πολίτες είμαστε και ο καθένας μας θα βρει από μόνος του ή με άλλους τον τρόπο ν΄ αντιδράσει και να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για τα διόδια θανάτου που μας επιβάλλουν.
Άλλωστε υπάρχουν ήδη κάποιες οργανώσεις πολιτών που έχουν αναλάβει το βάρος της αντίδρασης και αντίστασης στα καταχθόνια σε βάρος του λαού μας σχέδια.
Και αλίμονο αν δεν αντιδράσουμε.
Γιατί τότε θα έρθουν τα ακόμα χειρότερα που σχεδιάζουν σε βάρος μας οι υπηρέτες ξένων αφεντάδων, οι υποτελείς της παγκοσμιοποίησης.
Και τότε θα είναι πολύ αργά για να σηκώσουμε κεφάλι.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Ποιός θυμάται την Κατερίνα Γώγου






Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;”

Η Κατερίνα Γώγου, η οργισμένη ποιήτρια , η Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 και έδωσε τέλος στην ζωή της το 1993.
Ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ποιητής και πρώην υπουργός δε δίστασε να χαρακτηρίσει την Κατερίνα σαν τον: "Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων".
Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση , όπως ειπώθηκε , σε μια εποχή, που άλλοι «ποιητές» έκαναν δημόσιες σχέσεις.
Γι’ αυτό και ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα, κατά τον Λεωνίδα Χρηστάκη. («Ιδεοδρομιο»)

ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΗ, ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ''ΑΣΙΜΟΣ - ΓΩΓΟΥ-ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ''

«Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ».

Μυρτώ Τάσιου, κόρη της Κατερίνας Γώγου:

«Η Κατερίνα Γώγου έκλεισε ποιητικά τον βίο της. Επέλεξε να έχει μια ροκ εν ρολ αυτοκτονία. Αυτοκτόνησε, παίρνοντας χάπια, στις 3 Οκτώβρη του 1993, σε ηλικία 53 χρονώ»ν.

Νίκος Κούνδουρος, Σκηνοθέτης:

«Η Κατερίνα ήταν μια ταραγμένη ψυχή. Ένιωθε σαν αγρίμι παγιδευμένο, ήταν διαρκώς σε διωγμό. Μια λέξη μπορούσε να την πληγώσει, μια κίνηση να την ταπεινώσει.
Δυο μήνες πριν πεθάνει την συνάντησα τυχαία. Ήταν γερασμένη, σαν μάγισσα από παραμύθι, με άσπρα μαλλιά, ατημέλητη, με βραχνή φωνή.
Η Κατερίνα πέθανε αγρίμι, όπως έζησε και σαν αγρίμι.»

Για πολλούς, η Κατερίνα Γώγου είναι γνωστή σαν μια καλή ηθοποιός του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου. Η εικόνα του χαριτωμένου, ατίθασου, «τσαμπουκαλεμένου» τρελοκόριτσου είναι αποτυπωμένη στις πάμπολλες ελληνικές ταινίες, κυρίως της Φίνος Φιλμ, αλλά και στη μνήμη των Ελλήνων.
Η Κατερίνα Γώγου ηθοποιός όμως, των δεκαετιών του '60 και του '70, συμπορεύτηκε, από τα τέλη της δεκαετίας του '70, παράλληλα με τη ηθοποιία, και με την ποίηση. Παρουσίασε, μέσα από τα ραγισμένα ποιήματά της, ένα ξεχωριστό ποιητικό πρόσωπο, που σημάδεψε την ελληνική ποίηση.

«για δες πως σκύβει πάνω στο στόμα μου να δει αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης..».


«Εν αρχή ην το Χάος»

Καίτη καίτοι εν ειρήνη.
Δεκαπέντε χρόνια χωρίς την Καίτη του "Εφιάλτη" και των ανέμελων ελληνικών κωμωδιών. Το νευρόσπαστο που έγινε στρίγγλα του εαυτού της. Το ανικανοποίητο πνεύμα που δεν μπόρεσε να βολευτεί μέσα 'στην τηλεοπτική μας θαλπωρή'. Η αναρχική ποιήτρια που έκανε "τρία κλικ αριστερά" [1978] του "ιδιώνυμου" [1980], που φόρεσε για χάρη της "το ξύλινο παλτό" [1982], που μετράει "Απόντες" [1986] και μένει μόνη πια στον "μήνα των παγωμένων σταφυλιών" μας [1988]. Η οδύσσεια θα ήταν η έβδομη ποιητική της συλλογή.
“Αγαπηθήκαμε, ε, Τάσιε;”
Η Κατερίνα Γώγου παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη Παύλο Τάσιο και απέκτησαν μια κόρη, την Μυρτώ Τάσιου.
Πρώτο, τελευταίο και κύκνειο απόσπασμα ναυαγίου
«Με λένε Οδύσσεια.
Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ από τον ουρανό
το σώμα μου φθαρτό,
έχει από πέσιμο σχεδόν οριστικά τσακίσει».
&
Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις.

Εσύ εισ' η ελπίδα. και θάρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη .

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές με γυρμένους απέξω

Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις και έννοιες σαν και αυτές απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός για το μάθημα της ιστορίας. Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.

Και θαρθούνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ' όλα αυτά Μαρία.


Η Κατερίνα Γώγου από πέντε χρονών εμφανιζόταν σε παιδικούς θιάσους. Σπούδασε θέατρο στις σχολές του Κ. Κουν και του Τ. Μουζενίδη καθώς και χορό. Έπαιξε πρώτους και δεύτερους ρόλους σε δεκάδες μαυρόασπρες ταινίες κυρίως της Finos films.
Συμμετείχε σε πολλές ταινίες("Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο/1959", "Άπονη ζωή/1964", "Δεσποινίς Διευθυντής/1964", "Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα/1965", "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση/1971" κ.ά.) , ενώ στο θέατρο έπαιξε από επιθεώρηση μέχρι τραγωδία(θίασος Κ. Κουν). Επίσης έπαιξε με πολλούς θιάσους, τελευταία φορά το 1979 με την Έ. Λαμπέτη στη "Φιλουμένα Μαρτουράνο".
Αποτραβήχτηκε κι έζησε με την κόρη της -κι αργότερα μόνη- σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, στο Γκάζι, στην Κυψέλη αλλά και στη Θεσσαλονίκη.
Πρωταγωνίστησε στις ταινίες του Π. Τάσιου "Βαρύ Πεπόνι" (1977) και "Παραγγελιά" (1980), όπου ακούγεται συγκλονιστική η φωνή της να απαγγέλλει- και “Όστρια” (1984) του Α. Θωμόπουλου στην οποία συνέγραψε το σενάριο.
Πάνω απ' όλα ήταν η ίδια ποίηση.
Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες...".

Από τον τύπο της εποχής διαβάζουμε αποσπάσματα συνεντεύξεων της.

“Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω ... Τώρα μου έχει περάσει. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό ... Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά ..." Εκείνη την εποχή η ασυμβίβαστη Κατερίνα είχε μηνύσει τον Αρκουδέα για άγριο ξυλοδαρμό στο θέατρο Λυκαβηττού από την αστυνομία. Και το 1991 έλεγε: " Έχω ένα παράπονο... Άκου το.
Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν.
Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο.
Η μόνη επιζώσα είμαι εγώ...". Μα πιο πολύ μιλούν γι' αυτήν τα ποιήματά της γεμάτα από πόνο, οργή, πάθος και απέραντη ευαισθησία...
Γιατί πάνω από όλα, η Κατερίνα Γώγου είναι ποιήτρια, μια ξεχωριστή φωνή μέσα στην ποίηση, η “αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της”. Μια φωνή που αγαπήθηκε και διαβάστηκε πολύ από τους ανυπότακτους νέους κάθε εποχής. Και δεν ξεχάστηκε ποτέ...


Ποιητικές εκδόσεις

Ο Αντρέας Παγουλάτος μετέφρασε πρόσφατα ποίηση της στα γαλλικά δίπλα σ' αυτήν του Οδυσσέα Ελύτη για μια ανθολογία.
Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1978 Μεταφράστηκε στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books" του San Francisco. (Night Horn Books, 495 Ellis Str., Box 1156, San Francisco, CA 94102)Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1980 Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-0292-8, 1η έκδοση 1982 Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1986 Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1988 Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση

Η ατίθαση και σπαρακτική ποιητική φωνή της Γώγου έγινε, τόσο η φωνή της δικής της μεταπολεμικής γενιάς, όσο και της μεταπολιτευτικής γενιάς, αλλά και των ακόμη νεότερων. Μέσα από τα ποιήματά της, αυτή η ασυμβίβαστη και, συνάμα, ευαίσθητη ποιήτρια έκανε τον πόνο της στίχους και αποτύπωσε μέσα από τις ποιητικές της κραυγές όλη την αθλιότητα που υπήρχε γύρω της.
Η Γώγου, μια γνήσια "δακρυσμένη ψυχή", κατά την τσεχοφική ορολογία, "συνομίλησε", κυρίως, με τους νέους.
Παρόλα αυτά όμως, σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου του εκδότη της Θανάση Καστανιώτη, τα ποιητικά της βιβλία πούλαγαν από 40.000 αντίτυπα(!), αριθμό που μέχρι τότε είχαν πιάσει μόνο ο Ελύτης ή ο Ρίτσος στη μεταπολίτευση!
Αμέσως, με την εμφάνιση της πρώτης της ποιητικής συλλογής, ξεκίνησε, όπως γράφτηκε, η "μεταφορά" της «από τα πλατό της Φίνος στο πλατό των Εξαρχείων.».
Εξ αρχής άσκησαν γοητεία πάνω της «ο κόσμος του περιθωρίου» και «ο χώρος της μαχόμενης αναρχίας τροτσκιστικών καταβολών», αλλά, εν συνεχεία, καταβυθίστηκε «στην περιοχή των ευφορικών ουσιών» και «στην πολιτικοποιημένη ψυχεδέλεια».

Η Γώγου αγαπούσε εξίσου τους χίπηδες και τους πάνκηδες...
τους Doors και τους Clash...
παρ' ότι θεωρούσε συνταξιδιώτη της τον Παύλο Σιδηρόπουλο, είχε διαφωνίσει ανοιχτά μαζί του σε μια ουτοπική θεωρία του αδικοχαμένου rocker για ειρηνική συνύπαρξη φρικιών και...Αρκουδέα
γελούσε δυνατά με το αντεργκράουντ hit των Alamana's Bridge Στα Σάλωνα σφάζουν φρικιά...
ο Νικόλας Άσιμος της πήγαινε περισσότερο σα φίλος...
έτρεχε πάντα στο πλευρό του όταν τον τραβούσαν στα τμήματα και τα ψυχιατρεία...
γνώριζε καλά κι εκείνη από ψυχιατρεία...
από ηλεκτροσόκ, χάπια, βία, εξαναγκασμό...
τα έλεγε όλα αυτά και η ανάσα της μύριζε ούζο και μπαγιάτικο καπνό...
η φωνή όμως ήταν η ίδια...
η κοριτσίστικη των δεκαετιών ΄60 και ΄70, που προστάτευε τη μεγάλη ευαισθησία της...

ΜΟΝΑΞΙΑ
Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια βοϊδίσο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο μαζί με τα κομμάτια τους στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά -Τούμπα - Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας,
κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοκτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό - λεφτό ανάσα- ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης
- εδώ κοντά είναι η Κοτζιά.
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω.
Για τη δική μας λέω.

-Το τέλος -

Είμαι ένα κομματάκι τ' ουρανού
Τετράγωνο, ολομόν
αχο, φωτισμένο.!
Κατερίνα Γώγου

«Πηγές»
Βασικά βιογραφικά για την Κ. Γώγου δημοσιεύονται στις ποιητικές συλλογές της που κυκλοφορούν.
Βλ. Κατερίνα Γώγου, Με λένε Οδύσσεια, εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 2002, τον πρόλογο του ποιητή Μάνου Λουκάκη.
Βλ. Κατερίνα Γώγου - Η Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων(ΠΥΛΗ / www.apn.gr / keimena kinhmata.html).http://www.poiein.gr.
http://bosko-hippydippy.blogspot.com/
http://2bp.blogspot.com

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Στον αέρα το "ΣΥΖΕΥΞΙΣ", ( ... και εγώ )

Παρ, 17/10/2008 - 12:53

γράφει ο Νίκος Βασιλάκος
Χωρίς σύνδεση έμειναν υπουργεία, φορείς και δημόσιες υπηρεσίες της χώρας εξαιτίας της διακοπής σύνδεσης της Altec Telecoms με το δίκτυο Seabone, λόγω τεχνικού προβλήματος ή ανεξόφλητων οφειλών.
Τεχνικοί Υπουργείου της Κυβέρνησης επικοινώνησαν τηλεφωνικά με την Ένωση Ελλήνων Χρηστών Internet, η οποία είναι καταχωρητής ονομάτων με αρκετά κυβερνητικά domain και ζήτησαν άμεση αλλαγή DNS ώστε να γίνει εφικτή η επικοινωνία των υπουργείων με το εξωτερικό.
Αυτήν τη στιγμή χρήστες και υπηρεσίες του εξωτερικού δεν μπορούν να συνδεθούν στις ιστοσελίδες των υπουργείων που έχουν τα DNS της Altec Telecoms.
Για παράδειγμα:
Το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών και το Υπουργείο Εξωτερικών λειτουργούν κανονικά.
Δεν λειτουργεί κανονικά στη σύνδεση με το εξωτερικό το Υπουργείο Εσωτερικών.
Ευχή όλων είναι το πρόβλημα να λυθεί άμεσα, γιατί όσο υπάρχει η δυσλειτουργία δεν μπορούν να λάβουν e-mail από το εξωτερικό και έτσι ζημιώνεται η διεθνής εικόνα της χώρας.

Τα παραπάνω αποτελούν δημοσίευση στο www.in.gr/
Δυστυχώς θύμα της προβλημάτων της Altec Telecoms είμαι εδώ και μέρες και η ίδια.
Βρέθηκα να μην έχω πρόσβαση στο internet και όλα τα επακόλουθα.
Πιθανόν για λίγες μέρες να μη μπορώ ούτε να γράψω, ούτε να σας διαβάσω.
Αλλά θα τα ξαναπούμε σίγουρα και σύντομα!!

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

Οικονομικές κρίσεις 1929 - 2008( αιτίες & αποτελέσματα)















Ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέηθ, ο Αμερικανός οικονομολόγος, ειχε γράψει οτι « Η Μεγαλη Υφεση της δεκαετίας του ‘ 30 , ουσιαστικά δεν τερματίστηκε ποτέ. . Απλά εξαφανίστηκε μέσα στην κινητοποίηση για τον πόλεμο.


- Ασχολουμενοι με τα ζητήματα οικονομικών κρίσεων και αστάθειας , αντλούμε θεωρητικά επιχειρήματα από τις έννοιες και τις αναλύσεις που ανέπτυξε ο ίδιος ο Μάρξ , αλλά και τις ιστορικές θεωρητικές διαμάχες, που έλαβαν χώρα στο πλαίσιο του Μαρξισμού( των μαρξιστικών θεωριών και προσεγγίσεων) γύρω από τα ζητήματα αυτά.
Πρόκειται για τον μαρξικό « νόμο της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου».
Η τάση του ποσοστού κέρδους να πέφτει είχε γίνει μέρος της πίστης των οικονομολόγων από την εποχή της κλασσικής σχολής της Πολιτικής Οικονομίας.

Ο Ρικάρντο επιχείρησε να την ερμηνεύσει ως αποτέλεσμα του « νόμου των φθινουσών αποδόσεων ».
Η λειτουργία του «νόμου» αυτού, επιφέροντας αφενός την αύξηση των προσόδων , που πλήρωναν οι καπιταλιστές ενοικιαστές γης στους γαιοκτήμονες και αφετέρου την αύξηση των ονομαστικών(χρηματικών) μισθών , λόγου της ανόδου των τιμών στα μισθιακά εμπορεύματα, θα οδηγούσε σε μια αντίστοιχη πτώση των ( πραγματικών και χρηματικών ) κερδών.
Ο Μάρξ με τον νόμο του της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, επιχειρεί να δείξει ότι η τεχνολογική καινοτομία, που εισάγεται στην παραγωγή από τον ατομικό κεφαλαιοκράτη στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και έχει ως στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας ( άρα και του ποσοστού υπεραξίας), θα μπορούσε να είναι αιτία για ένα τέτοιο φαινόμενο.
Η ανάλυσή του βασίζεται στην τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου ( ποσότητα μέσων παραγωγής ανά μονάδα ζωντανής εργασίας) και αξιακή (οργανική) σύνθεση του κεφαλαίου (ο λόγος σταθερού προς το μεταβλητό κεφάλαιο σε όρους αξίας).
Από το Κεφάλαιο έχουμε « στις κρίσεις ξεσπά μια επιδημία υπερπαραγωγής. … η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατι; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολύ βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δεν χρησιμεύουν πια για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Αντίθετα έγιναν πάρα πολύ μεγάλες , εμποδίζονται από αυτές.

Πως ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις αυτές;


Από το ένα μέρος καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες και παραγωγικές δυνάμεις , από το άλλο κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθειά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις.


- Στο νεοκλασικό ιδεολογικό πλαίσιο (μοντέλο ), η εμπειρικά διαπιστώσιμη πραγματικότητα των οικονομικών κύκλων και κρίσεων , επιδέχεται την ερμηνεία των δυσλειτουργιών, « μονοπωλίων » και των εξωοικονομικών αιτίων.


- Αντίθετα ο Keynes θεωρεί ως αιτία των κρίσεων , σε αναφορά με με τη ζήτηση των επενδύσεων , την « κυκλική μεταβολή της οριακής αποδοτικότητας του κεφαλαίου» Ως οριακή αποδοτικότητα του κεφαλαίου ο Keynes ορίζει την « σχέση ανάμεσα στην προσδοκώμενη απόδοση από τη χρησιμοποίηση μιας επιπλέον μονάδας κεφαλαίου και στο κόστος παραγωγής αυτής της μονάδας».


Συνακόλουθα εξαφανίζονται από τον ορίζοντά του οι αντιφάσεις και διακυμάνσεις , που προκύπτουν από τα δομικά χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής , και η αποδοτικότητα του κεφαλαίου ( και η οικονομική συγκυρία) θεωρείται ότι « προσδιορίζεται από την υποκειμενική κρίση ατόμων αμαθών και κερδοσκοπούντων», χωρίς να δίνεται η απαιτούμενη έμφαση στις οικονομικές σχέσεις που καθορίζουν την «ψυχολογία» και τις πρακτικές των «κερδοσκοπούντων».
Οι επιπτώσεις του «Κραχ» του ΄ 29 στις ΗΠΑ σε αριθμούς:

12.000.000 έμειναν άνεργοι.

12.000 έχαναν τη δουλειά τους κάθε μέρα.
20.000 επιχειρήσεις κήρυξαν πτώχευση.


1616 τράπεζες πτώχευσαν.

1 στους 20 γεωργούς ξεσπιτώθηκαν.

23.000 αυτοκτονίες σημειώθηκαν σ' ένα χρόνο, αριθμός ρεκόρ.










Τη μεγαλύτερη κρίση μετά το κραχ του 1929 εκτιμάται από πολλούς ότι βιώνουμε σήμερα στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον. Ηδη μέσα στο 2008 έχουν «χαθεί» στα διεθνή χρηματιστήρια πάνω από 16 τρισ. δολάρια, όσο περίπου το ΑΕΠ των ΗΠΑ, (14,4 τρισ.) ενώ οι διαγραφές και οι ζημιές στους ισολογισμούς των χρηματοοικονομικών ομίλων ξεπερνούν τα 520 δισ. δολάρια.



Η κρίση άρχισε τον Φεβρουάριο - Μάρτιο –όταν αποκαλύφθηκαν τα πρώτα προβλήματα με τα δάνεια subprime για να θεωρηθούν ένα «μικρό και περιορισμένο πρόβλημα».


Το ντόμινο της κρίσης

Η φούσκα των ακινήτων σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ (την περίοδο 2000-2006 οι τιμές αυξήθηκαν πάνω από 100%) διευκόλυνε την υπερ-κατανάλωση (μέσω δανεισμού βασισμένου στην υπεραξία των ακινήτων) και αποτέλεσε τη βασική... «πηγή» της κρίσης.

Η εκτόξευση των τιμών των κατοικιών στις ΗΠΑ οδήγησε σε μία ραγδαία εξάπλωση στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου (subprime), από 9% των συνολικών στεγαστικών το 2003 σε 24% το 2007, σε κατηγορίες νοικοκυριών που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να έχουν δανειοδοτηθεί.

Η subprime market με μόνη εγγύηση την αναμενόμενη αύξηση στην τιμή της κατοικίας αποτελούσε το υπόβαθρο δημιουργίας, δομημένων προϊόντων που αγοράστηκαν από hedge funds, ασφαλιστικές εταιρείες, επενδυτικές τράπεζες εντός και εκτός των ΗΠΑ.Η αγορά των subprime στηρίχτηκε στο φθηνό χρήμα. Με την έναρξη του ανοδικού επιτοκιακού κύκλου, όλο και περισσότεροι δανειολήπτες δεν ήταν πλέον σε θέση να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.



Το καλοκαίρι του 2007, ξεσπάει ουσιαστικά η κρίση, προκαλώντας τριγμούς σε όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου. Οι κεντρικές τράπεζες με συνεχείς «ενέσεις» ρευστότητας προσπαθούν να «σώσουν» το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ τραπεζών ξέσπασε ξαφνικά και βίαια: μέσα σε ελάχιστες ημέρες οι διαχειριστές χαρτοφυλακίων βρέθηκαν σε μια κατάσταση όπου δεν μπορούσαν όχι να πουλήσουν αλλά ούτε καν να πάρουν τιμές για τραπεζικά ομόλογα και μάλιστα βραχυπρόθεσμα – «χαρτιά» με λήξη ακόμη και εντός ενός ή δύο μηνών.
Ο κόσμος πίστευε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες.

Από το περσινό καλοκαίρι οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες των ισχυρότερων χωρών του πλανήτη έχουν προέβη σε παρεμβάσεις, προκειμένου να αυξήσουν τη ρευστότητα στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, κινήσεις όμως οι οποίες, δυστυχώς, είχαν βραχύβιες θετικές επιπτώσεις στις αγορές.

ΟΙ παρεμβάσεις και συνολικά τα σχέδια... «διάσωσης» και πιστωτικής διευκόλυνσης από την αμερικανική κυβέρνηση και τη FED ανεβάζουν το συνολικό κόστος περίπου στο 1 τρισ. δολάρια, ενώ σε «ενέσεις» εκατοντάδων δισ. ευρώ προέβησαν τόσο η ΕΚΤ όσο και άλλες κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο. Ο υπουργός Οικονομίας των ΗΠΑ, Χένρι Πόλσον, σε συνεργασία με τον πρόεδρο της Fed, Μπεν Μπερνάνκε, αποφάσισε να δώσει 2ετές δάνειο στην AIG ύψους 85 δισ. δολ. με αντάλλαγμα το 80% των μετοχών του ασφαλιστικού κολοσσού. Σύμφωνα με την RBC Capital Markets, η κρατική παρέμβαση απέτρεψε -για την ώρα- μία πτώχευση που θα μπορούσε να κοστίσει 180 δισ. δολάρια στην ασφαλιστική βιομηχανία και να προκαλέσει συστημική κρίση.Η Institutional Risk Analytics προβλέπει ότι περίπου 110 τράπεζες με ενεργητικό αξίας 850 δισ. δολαρίων θα καταρρεύσουν έως τον επόμενο Ιούλιο, ενώ ο γενικός διευθυντής της εταιρείας Κρις Γουέιλεν επισημαίνει ότι «ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα αναγκαστεί να δημιουργήσει ένα όχημα για την εξαγορά τραπεζών, οι οποίες δεν θα είναι δυνατόν να πωληθούν μετά τη χρεοκοπία τους».


Η έλλειψη ρευστότητας οδηγεί σε άνοδο των επιτοκίων δανεισμού των τραπεζών οι οποίες μετακυλίουν το κόστος στους δανειολήπτες (1 δισ. ευρώ είναι η επιβάρυνση σύμφωνα με εκτιμήσεις τραπεζικών παραγόντων).

Για να αντιληφθεί κάποιος το μέγεθος της κερδοσκοπίας σε όλο τον κόσμο καθώς και το πώς οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει τον πλανήτη σε ένα τεράστιο καζίνο αρκεί μόνο ένας αριθμός.

Από την αρχή του έτους έχει χαθεί το 15% του Ελληνικού ΑΕΠ στο βωμό της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας (65 δις ευρώ).Στην Ελλάδα είμαστε και πάλι 30 χρόνια πίσω. Η πίστη στις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς οδηγεί την ελληνική κυβέρνηση στην αδράνεια της αμηχανίας.




1) Οι χρηματιστηριακές πτώσεις χωρίς να υπάρχει χρηματιστηριακή φούσκα (όπως του 2000) δείχνουν ότι οι μεγάλες οικονομίες ήταν πολύ πιο άρρωστες από ότι έδειχναν οι οικονομικοί τους δείκτες. Η κρίση αυτή, παρόλο που σε αυτό το στάδιο πλήττει τα χρηματιστήρια, δεν είναι χρηματιστηριακή αλλά κρίση οικονομικού μοντέλου και αδιεξόδων της υπερπαραγωγής, υπερκατανάλωσης, υπερδανεισμού και υπερκερδοσκοπίας.

2) Η συζήτηση για λήψη περιοριστικών, διεθνώς, οικονομικών μέτρων αποτελεί ένδειξη αδυναμίας των αγορών να αυτορυθμιστούν, ο νεοφιλελευθερισμός αμφισβητείται ανοιχτά.

3) Οι κεντρικοί τραπεζίτες έμειναν όχι μόνο από μέσα για να παρέμβουν αλλά δεν ξέρουν πώς να παρέμβουν, περιμένουν τις εξελίξεις για να δουν τι πρέπει να κάνουν! Αυτό δείχνει την αποτυχία του οικονομικού τους μοντέλου.

4) Η άνοδος του πετρελαίου και οι υποσχέσεις περιορισμού της κερδοσκοπίας στις ΗΠΑ υποδηλώνουν έναν ακήρυκτο πόλεμο μεταξύ του αδίστακτου πετρελαϊκού κατεστημένου και του κοινού παγκόσμιου συμφέροντος.

5) Η άνοδος του πετρελαίου είναι η αγοραία έκφραση της ανεπάρκειας των φυσικών πόρων καθώς και του ασύδοτου δυτικού τρόπου ζωής. Σοβαροί αναλυτές κάνουν λόγο για παγκόσμια κατάρρευση αν το πετρέλαιο αγγίξει τα 200 δολάρια.

6) Η αμφισβήτηση των μεγαλύτερων αμερικανικών τραπεζών γίνεται με αναλύσεις της κάθε μίας εναντίον της κάθε άλλης. Ταυτόχρονα η αμφισβήτηση μεγάλων ονομάτων όπως η General Motors ή και η General Electrics δείχνουν τον πανικό στον οποίο βρέθηκαν όλοι οι εμπλεκόμενοι μπροστά σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος αυτοανατροφοδοτούμενων ψευτοπροσδοκιών.

7) Η παρούσα κρίση οδηγεί σε μια βίαιη αναδιανομή πόρων λόγω των χρηματιστηριακών ανισορροπιών και της ανόδου των τιμών που η μεσαία τάξη και οι φτωχότερες χώρες δεν μπορούν τώρα να φανταστούν.Η παρούσα κρίση αν δεν σταματήσει άμεσα θα εξελιχθεί μαλλον σε παγκόσμιο Βατερλώ . . .


Το τελευταίο βιβλίο της Ν. Κλάιν λέγεται "The Shock Doctrine" - The Rise of Disaster Capitalism» (Το Δόγμα του Σοκ - Η Ανοδος του Καπιταλισμού της Καταστροφής) .
Αφορά ακριβώς τους παγκόσμιους κερδοσκόπους, την απορρύθμιση των αγορών και άλλους παράγοντες που ευθύνονται για τη σημερινή κρίση.



"Ο,τι κι αν σημαίνουν τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας, κανείς δεν πρέπει να πιστέψει τους υπερβολικούς ισχυρισμούς ότι αυτή η κρίση στις αγορές σηματοδοτεί το θάνατο της ιδεολογίας της «ελεύθερης αγοράς». Η ιδεολογία της «ελεύθερης αγοράς» υπήρξε πάντα υπηρέτης των συμφερόντων του κεφαλαίου, και εμφανίζεται ή φεύγει από το προσκήνιο ανάλογα με το πόσο εξυπηρετεί αυτά ακριβώς τα συμφέροντα.


Σε καιρούς άνθησης, είναι κερδοφόρο να κηρύττεις το laissez faire [λεσέ-φερ, ελεύθερη κίνηση αγαθών], γιαί η απουσία κυβερνητικών περιορισμών επιτρέπει στις κερδοσκοπικές φούσκες να μεγαλώσουν κι άλλο.

Οταν σκάνε αυτές οι φούσκες, η ιδεολογία ετούτη μετατρέπεται σε εμπόδιο και πέφτει σε χειμερία νάρκη όσο οι μεγάλες κυβερνήσεις έρχονται για να βοηθήσουν.

Αλλά να είστε σίγουροι: η ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς θα έρθει γρήγορα πίσω όταν πληρωθούν τα χρέη.

Τα τεράστια χρέη που συσσωρεύει το δημόσιο, για να ξεχρεώσει τους σπεκουλαδόρους, θα εξελιχθούν σε μέρος της παγκόσμιας κρίσης ώστε να δικαιολογηθούν οι βαριές περικοπές στην κοινωνική πολιτική και να δικαιολογηθεί η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση ό,τι άλλο έχει απομείνει στον δημόσιο τομέα. Θα μας πουν επίσης πως οι ελπίδες μας για ένα πιο «πράσινο» μέλλον κοστίζουν, δυστυχώς, πάρα πολύ..."


«Οι ιδέες έχουν συνέπειες»


Αποσπάσματα από ομιλία της Ναόμι Κλάιν πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, με θέμα την οικονομική κρίση, αλλά και την ιδεολογία του οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν - κήρυκα του νεοφιλελευθερισμού και της «ελεύθερης» αγοράς.
Η Ναόμι Κλάιν προσκλήθηκε γι' αυτή την ομιλία από μια ομάδα στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο που αντιτίθεται στην ίδρυση ενός Ινστιτούτου αφιερωμένου στον Μίλτον Φρίνμαν, το οποίο επεδίωκε να φτιάξει ο Λευκός οίκος ακριβώς για την επικράτηση μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας......




Αυτό το κραχ στη Γουόλ Στριτ πρέπει, πιστεύω, να αποτελέσει για τον Φριντμαν-ισμό ότι ήταν η πτώση του Τείχους του Βερολίνου για τον εξουσιαστικό/αυταρχικό κομμουνισμό (authoritarian communism): μια καταδίκη της ιδεολογίας τους.
Δεν μπορεί απλώς να ξορκιστεί ως διαφθορά ή απληστία, γιατί αυτό που βλέπουμε να εφαρμόζεται από την εποχή του Ρίγκαν, είναι μια πολιτική που απελευθερώνει τις δυνάμεις της απληστίας ώστε να αποβληθεί η ιδέα ότι η κυβέρνηση είναι ο ρυθμιστής, που προστατεύει τους πολίτες και τους καταναλωτές από τις βλαβερές συνέπειες της απληστίας.
Πραγματικά είναι το πιο πετυχημένο απελευθερωτικό κίνημα των καιρών μας, ένα κίνημα που απελευθέρωσε το κεφάλαιο από όλους τους περιορισμούς στη συσσώρευσή του.

(...) νομίζω
ότι επρόκειται για έναν ταξικό πόλεμο από τους πλούσιους εναντίον των φτωχών, και νομίζω ότι οι πλούσιοι κέρδισαν. Αλλά και ότι οι φτωχοί αντιστέκονται. Πρέπει [αυτή η κρίση] να αποτελέσει καταδίκη αυτής της ιδεολογίας. Οι ιδέες έχουν συνέπειες.


(...) η παράδοση της Σχολής του Σικάγου λέει πως τα οικονομικά δεν είναι μια πολιτική επιστήμη ή μια κοινωνική επιστήμη, αλλά μια αυστηρή επιστήμη, όπως η Φυσική και η Χημεία.



Οπότε, κοιτώντας την παράδοση του πανεπιστημίου του Σικάγο, βλέπουμε ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα σύνολο πολιτικών και οικονομικών στόχων, όπως ιδιωτικοποιήσεις
, απορρύθμιση, ελεύθερο εμπόριο, μείωση των κυβερνητικών δαπανών.

Είναι η μεταμόρφωση του τομέα των Οικονομικών από μια υβριδική επιστήμη που βρίσκεται σε διάλογο με την πολιτική και την ψυχολογία, σε μια αυστηρή επιστήμη με την οποία δεν μπορείς να διαφωνήσεις...».
Στα κομμάτια που παρεμβάλλονται, η Ναόμι Κλάιν μιλά για τον Φρίντμαν και πως όλοι έλεγαν ότι ήταν πετυχημένες οι θεωρίες του, πώς ο ίδιος προωθούσε τις ιδέες του συναντώντας ένα σωρό ηγέτες ("η βιογραφία του Φρίντμαν είναι ένα who is who" ηγετών), πως οι ιδέες του εφαρμόστηκαν πρώτα στη Λατινική Αμερική (στις διάφορες δικτατορίες), πως κάθε ιδεολογία, η όποια ιδεολογία, πρέπει να κρίνεται για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομά της, και καταλήγει για τη σημερινή κρίση:


«Θα πω μερικά πράγματα για τον Φριντμαν-ισμό και τη σχέση του με τη σημερινή κρίση. Μια σχέση πολύ άμεση.


Ο Φρίντμαν θεωρείται ο πατριάρχης της απορρύθμισης. Και αυτό ακριβώς ήταν - η ιδεολογία που έδωσε το υπόστρωμα για τη μετατροπή του οικονομικού τομέα στο καζίνο που βλέπουμε σήμερα.


Ξέρετε, ο Μίλτον Φρίντμαν ήταν ξεκάθαρος σ' αυτό το θέμα.

Πίστευε πως "η ιστορία πήρε λάθος κατεύθυνση", και αυτά είναι ακριβώς τα λόγια του. Τα λόγια του από ένα γράμμα που έγραψε στον Πινοσέτ. Ελεγε "η ιστορία έκανε λάθος στροφή στην περίπτωση της χώρας σας, όπως και στη δική μου"/ Και αναφερόταν στην απάντηση στη Μεγάλη Κρίση (του 1929).

Στη Χιλή, [η λάθος στροφή] ήταν η άνοδος της υποκατάστασης των εισαγωγών και η προσκόλληση στην ανάπτυξη [?-import substitution and developmentalism]. Αλλά, όσον αφορά τις ΗΠΑ, μιλούσε καθαρά για το Νιου Ντιλ ( Κευνς) του Ρούσβελτ»...


«Χρειαζόμαστε καλύτερες ιδέες που να ανταποκρίνονται σε όσα πιθανά θα αντιμετωπίσει αν εκλεγεί πρόεδρος ο Μπάρακ Ομπάμα [ΣτΜ: πριν είχε πει ότι αν βγει ο ΜακΚέιν θα ακολουθήσει το ίδιο καταστροφικό οικονομικό μοντέλο, με ιδιωτικοποίηση και της κοινωνικής ασφάλισης κ.ο.κ.]. Με του που αναλάβει καθήκοντα , το σύνθημά του “Yes, you can” ("Ναι, μπορούμε!") θα γυρίσει σε "Οχι, δεν μπορούμε, έχουμε φαλιρίσει" (“No, you can’t; we’re broke.”). Ούτε πράσινες θέσεις εργασίας, ούτε εναλλακτικές πηγές ενέργειας, ούτε περίθαλψη για όλους.


Ξέρετε, το σχέδιο του για να δώσει περίθαλψη σε όλους θα κόστιζε 80 δισ. δολάρια. Το ξεχρέωμα της AIG κόστισε 85 δισ. δολάρια... Ξοδεύουν αυτά τα χρήματα τώρα. Ξοδεύουν αυτές τις υποσχέσεις. Οι άνθρωποι που θα πουν "όχι, δεν μπορείς", που θα χρησιμοποιήσουν αυτή την κρίση για να σκοτώσουν την ελπίδα, είναι ήδη έτοιμοι.

Και νομίζω πως θα ήταν υπέροχο αν οι λαμπροί νέοι οικονομολόγοι του Πανεπιστημίου του Σικάγου - δεν ξέρω κιόλας αν κανείς τους έκανε τον κόπο να έρθει εδώ απόψε - συγκέντρωναν το μυαλό τους στην αντιμετώπιση αυτής της κρίσης.

Σας χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε ανοιχτά μυαλά.

Μυαλά ευρύχωρα, όσο το δυνατόν πιο δημιουργικά.

Το Ινστιτούτο Μίλτον Φρίντμαν, κατ' όνομα και επί της ουσίας, προσπαθεί να αναστήσει μια εποχή ιδεολογικών βεβαιοτήτων που έχει περάσει προ πολλού. Είχε πλάκα όταν όλα ήταν στη σφαίρα της υπόσχεσης και της πιθανότητας.

Αλλά αυτά εχουν περάσει.

Σας εκλιπαρώ, μην επιστρέψετε για να σκύψετε στα ιερά σας κείμενα.

Ελάτε μαζί μας, στον πραγματικό κόσμο».







Πηγές :
Η θεωρία του Μάρξ για τον καπιταλισμό( Πλευρές μιας θεωρητικής και πολιτικής ρήξης) Γιάννης Μηλιός, Δημήτρης Δημούλης, Γιώργος Οικονομάκης.
http:greekrider.blogspot.com
Δημήτρης Κόλιας
Naomi Klein: Democracy Now
bbc: indy.gr
Μ.Αποστόλου
Λέανδρος Μπόλαρης
Kathimerini.gr

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Ρώτα τον Ανεμο




ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ



Δεκαετία 70. Χρόνια σκληρά, άνυδρα..
Το χωριό απλωμένο πάνω από τη θάλασσα που το νανούριζε ήσυχα και δροσερά τα καυτά καλοκαίρια. Το χειμώνα όμως τους τρόμαζε, όταν βογκούσε και έβγαινε μέχρι επάνω στα σχίνα, στα σχίνα που τους προφύλαγαν από τους θυμούς της.
Όλοι σχεδόν χρεωμένοι σε τούτο τον τόπο, στην Αγροτική για λιπάσματα, σπόρους, γεωτρήσεις. Τι να σου κάνουν οι άνθρωποι, πότε η ντομάτα είχε τιμή κάτω από το κόστος, πότε τα καρπούζια σάπιζαν στο χώμα. Ήταν και οι μεσάζοντες που τους τα έπαιρναν με εξευτελιστικές τιμές. Πώς να χορτάσει η οικογένεια και να μορφωθούν τα παιδιά.
Η οικογένεια του Αριστείδη Πουλιάνου με δυό γιούς και δυό κόρες αγωνιζόταν να τα κουτσοβολεύσει και αυτή. Προσπαθούσε να στρώσει στη ζωή ένα χαλάκι , έτσι για να ακουμπάνε κάπου τα μικρά όνειρά τους.
Ο Νίκος ο πρωτότοκος γιος, κάποια μέρα έβαλε πανιά στο όνειρο και έφυγε για τη Γερμανία. Μη πικραίνεστε τους είπε. Φουρτούνα έχουμε τώρα. Θα αλλάξει ο καιρός, τους παρηγορούσε αποχαιρετώντας τους.
Έμειναν οι άλλοι πίσω να σπρώχνουν τη ζωή και η απαρηγόρητη Ευθυμία να τον περιμένει κοιτώντας πέρα μακριά στα κρεμασμένα σύννεφα.
Ήταν λέει ξαδέλφια μακρινά, αλλά έτυχε κάποια φεγγαρόφωτη βραδιά που τα νυχτολούλουδα ερωτευόντουσαν , να μεθύσουν και τούτοι.
Ο Παύλος έμεινε στο χωριό να βοηθάει πατέρα, μάνα , αδελφές στα γκριζοχώραφα της ζωής τους. Είχε και το απολυτήριο στο χέρι ο Παύλος. Αγαπούσε τα γράμματα ετούτος ο νέος με τους θλιμμένους μενεξέδες στα μάτια.
Συναντιόντουσαν συχνά με την Ευθυμία τα κουρασμένα απογεύματα, όταν εκείνη γυρνούσε κατάκοπη σπίτι της. Δούλευε, όπως και πολλές νέες του χωριού στην φόρτωση άμμου. Ερχότανε τα φορτηγά στη δημοσιά και εκείνες με τους τενεκέδες στον ώμο ανεβάζανε το αμμοχάλικο , που μαζεύανε από την παραλία και το συγκέντρωναν στην σκονισμένη καρότσα του φορτηγού , διασχίζοντας φρούτς - φρούτς τα ποτισμένα με αλμύρα σχίνα.
-Ει , Ει, Παύλο , πώς πάει ; Κανένα νέο από τον Νίκο ρωτούσε εκείνη.
Τι έκανες με εκείνη τη δουλειά στο ταχυδρομείο που έλεγες;
-Θα τα καταφέρει ο κυρ-Αριστείδης ,έμαθα θα συναντούσε κάποιον μεγάλο!
Ο Παύλος έσκυψε το κεφάλι σιωπηλός και όταν την ξανακοίταξε τα μάτια του είχαν μέσα τους ένα κομμάτι μολυβί τ’ ουρανού μαζί με μια απορία. Η φωνή βγήκε αχνή και αβέβαιη.
-Δύσκολα τα πράγματα , αλλά ίσως το απολυτήριο να βοηθήσει .
-Έχει ο θεός για όλους έγνοια Παύλο του αντιγύρισε εκείνη και μια τριανταφυλλιά άνοιξε δειλά τα πέταλά της και του χαμογέλασε.
Πήγαινε έλα ο κυρ- Αριστείδης, είχε και υπομονή αυτός ο λιπόσαρκος ψηλός άντρας με τις πίκρες της ζωής χαραγμένες στο μεγάλο μέτωπο, κάτι κατάφερε.
Θα παίρνανε τον Παύλο στα Ταχυδρομεία δοκιμαστικά στην αρχή και ύστερα βλέπουμε.
Δειλά - δειλά στην αρχή, το παλικάρι έμαθε τα δρομολόγια των επιστολών και άρχισε να πηγαινοφέρνει τον βαρύ ταχυδρομικό σάκο ,μαζί με τις ελπίδες του από πόλη σε χωριό . Σκληρή δουλειά , λίγα τα χρήματα , αλλά ο μισθός κάθε μήνα έμπαινε στο σπιτικό τους , μαζί με ένα παραθυράκι στο φεγγάρι .
Τις μέρες που κουβαλούσε τις φτωχικές συντάξεις ,έσφιγγε τον σάκο πάνω του, τόσο που κορμί και σάκος γινόταν ένας σφιχτοδεμένος κόμπος αγωνίας . Είχε ευθύνη μεγάλη ο Παύλος να φτάσουν τα χρήματα εκεί που έπρεπε , τα περιμένανε οι άνθρωποι , για να συνεχίσουν να πορεύονται με αξιοπρέπεια .
Με ένα παλιό τρίκυκλο όργωνε την περιοχή που ήταν στην ευθύνη του . Τον γνωρίζανε σιγά - σιγά τον ταχυδρόμο μας ,τον αναμένανε με ένα καλό λόγο . ένα αστείο, μια συμβουλή και κανένα καβγαδάκι που και που.
Τον βαρύ χειμώνα ο Παύλος ζεσταινόταν πίνοντας και καμιά ρακί στα καφενεία , που παρέδιδε γράμματα και δέματα. Όλοι τον ήθελαν στην παρέα τους να τον κεράσουν κάτι τις και μαζί ζέσταιναν τις ελπίδες τους και ακουμπούσαν τα προβλήματά τους στο τραπέζι του καφενέ.
Οι μέρες φεύγανε, οι μήνες περνούσαν…
Ο Χειμώνας παρέδιδε στην Άνοιξη . Μοσχομύριζαν τότε οι δρόμοι που διάβαινε το τρίκυκλο με τον ταχυδρόμο και τα γράμματα που μετέφερε.
Πολλές φορές ο Παύλος χάζευε τα γραμματόσημα. Κάποτε σκεφτόταν θα κάνω συλλογή δική μου με σπάνια κομμάτια . Τα κοιτούσε κολημμένα το ένα δίπλα στο άλλο να σφραγίζουν τα ιδιωτικά νέα των συνανθρώπων του και να ανταλλάσσουν την επικοινωνία από τα πιο κοντινά έως τα πιο μακρινά μέρη του κόσμου.
Μια ανοιξιάτικη μέρα που είχαν ανοίξει οι ουρανοί και φοβέριζαν τη γη, ήρθαν μαντάτα από τον Νίκο. Η Γερμανία τον τραυμάτισε με ένα έμφραγμα. Κανείς δεν ήταν κοντά του. Πως θα μπορούσε άλλωστε. Πένθιμη άνοιξη για την οικογένεια.
Ο Παύλος προσπαθούσε με όλη τη δύναμη της κομματιασμένης του ψυχής να τους δίνει κουράγιο. Υπομονή, θα περάσει κι αυτό τους αντιγύριζε! Ο πατέρας μια μάσκα πόνου , προσπαθούσε να μη λυγίσει . Η μητέρα στην πίσω αυλή του σπιτιού , άφηνε κρυφά τα δάκρυά της να αυλακώνουν το δοκιμασμένο πρόσωπο και κατάπινε κόμπο - κόμπο την πίκρα της. Ερχόταν και η Ευθυμία στο σπίτι για να μπορούν όλοι μαζί να ξεφεύγουν από την απελπισία που είχε στήσει φωλιά στο σπιτικό τους. Κάνανε και νυχτέρια όλες μαζί, «ξεκουκίζοντας» καλαμπόκι και πλέκοντας γαϊτανάκι τα όνειρά τους.
Κρυφοκοίταζε ο Παύλος και έσκυβε το κεφάλι για να μη δουν τα συννεφιασμένα μάτια του.
Πέρασε και αυτό , ο Παύλος συνέχιζε με το ξεχαρβαλωμένο τρίκυκλο να μοιράζει ότι είχε φορτωμένο στον ταχυδρομικό του σάκο. Είχε προχωρήσει η άνοιξη , ο αέρας έφερνε μυρωδιές από πασχαλιές και γιασεμιά , ζαλιζόταν και θόλωνε ο νους και αγαλλίαζε η ψυχή.
Είχε κατέβει ο Παύλος στο κεντρικό ταχυδρομείο να πάρει το σάκο του. Σήμερα έπρεπε να είναι πολύ προσεχτικός , είχε να παραδώσει τις συντάξεις, το μηνιάτικο της επιβίωσης των πιο πολλών στον τομέα του. Αλλά πάντα δεν πρόσεχε ο ευσυνείδητος ταχυδρόμος μας! Όλα θα πήγαιναν καλά, το προμηνούσε η ομορφιά της μέρας, ο μυρωμένος αέρας, η αλμύρα της αύρας που περνούσε ανάμεσα στις φυλλωσιές και σιγοψιθύριζε μυστικά της θάλασσας.
Περνούσε ο Παύλος , ο ταχυδρόμος , σιγοσφυρίζοντας από τον παραθαλάσσιο δρόμο με το τρίκυκλο να μουγκρίζει και να σηκώνει σύννεφα σκόνης .Είχε πάρει τον παραθαλάσσιο χωματόδρομο σήμερα , για να χαρεί τα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου ,αλλά και μήπως συναντήσει την Ευθυμία να αλλάξει μια καλημέρα μαζί της .
Μπερδεμένα μέσα στο μυαλό τα συναισθήματα του. Ναι την αντίκρισε κάποια στιγμή φευγαλέα να κουβαλά άμμο. Σήκωσε το χέρι σ ένα σύντομο χαιρετισμό και έσκυψε στο τιμόνι τα ντροπαλά μενεξελί μάτια του .
Έτρεχε τώρα ο ταχυδρόμος να προλάβει την διανομή , την διανομή της μικρής και μεγάλης ελπίδας. Θα τους μοίραζε και τις συντάξεις να ανοίξει λίγο το χειλάκι των ανθρώπων που περιμένανε. Να αχνογελάσει και η ψυχή του Παύλου , που πάντα στην ώρα του και με πάσα σοβαρότητα μοίραζε και έπαιρνε την αλληλογραφία, τα μικρά και μεγάλα νέα ,που στέλναν οι άνθρωποι στους αγαπημένους τους και τις επιταγές. Εκτελούσε ένα λειτούργημα ο Παύλος, έτσι ένοιωθε, είναι σοβαρή , πολύ σοβαρή η δουλειά του ταχυδρόμου. Αυτά σκεφτόταν τούτη την Ανοιξιάτικη μέρα και το τρίκυκλο έβγαζε φτερά και πήγαινε, πήγαινε αφήνοντας πίσω του κύκλους σκόνης.
Ο παραθαλάσσιος δρόμος ήταν έρημος και ο Παύλος μέσα από λακούβες και άμμο , που είχαν μεταφέρει στον δρόμο αυτόν οι αέρηδες , έτρεχε – έτρεχε ….
Όλα έγιναν σαν αστραπή που πέφτει κάπου μακριά και μετά λίγα δευτερόλεπτα έρχεται η βροντή. Ληστέψανε τον ταχυδρόμο, μεταδόθηκε γρήγορα σαν ανεμοστρόβιλος. Το κακό νέο πήγαινε γειτονιά σε γειτονιά , σπίτι σε σπίτι, στόμα σε στόμα.
Ήρθαν μέρες μολυβί για τον Παύλο και την οικογένεια. Ανακρίσεις, κακό, εξηγήσεις, ερωτήματα και ένα τεράστιο γιατί έτοιμο να καταβροχθίσει τον ταχυδρόμο.
Ο Παύλος με κίτρινα θολά μάτια και κεφάλι σκυμμένο φώναζε, ούρλιαζε σαν σφαγμένο ζώο – καλύτερα να με σκοτώνανε και μένα πάνω στην συμπλοκή. Δεν αντέχεται τούτο που μου έλαχε. Ήταν πολύ βαρύ δεν το άντεχε η εντιμότητά του ,δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και να του συμβεί αυτή η καραμπόλα στη ζωή του. Αναθεμάτιζε την τύχη του, κάκιωσε με θεούς και δαίμονες .
Τέθηκε σε διαθεσιμότητα μέχρι να γίνουν οι ενέργειες για να φωτισθεί και ξεκαθαρίσει το συμβάν.
Περπατούσε σαν πληγωμένο ζώο ο Παύλος κείνο το σιγανό απόγιομα, που η όστρια ακινητοποιούσε ακόμη και τις ανάσες των δένδρων . Τα πουλιά με τέτοιο καιρό σιγούν και αυτά και περιμένουν την δροσιά της νύχτας. Έφθασε στην μεγάλη του αγάπη ,τη θάλασσα και κάθισε στην αγαπημένη του θέση στα σχίνα.
Αγνάντευε πέρα μακριά, το τελευταίο φως που έμεινε στον ορίζοντα. Γράμματα, ταχυδρομείο , ληστεία, όλη η ζωή του τρεμόπαιζε στα φλογισμένα σύννεφα. Είχε πάρει φωτιά ο ουρανός και πυρπολούσε τη θάλασσα τούτο το ηλιοβασίλεμα. Εκεί και η ζωή του Παύλου , σύννεφο φλογισμένο να ανακατεύεται με τον ορίζοντα. Ζύγιαζε τη ζωή του αυτή την ώρα, προσάναμμα στο πορφυρό σκηνικό της φύσης.
Πάει η δουλειά του , πάει το χαμένο του φιλότιμο , θα ξαναγυρίσει στην φτωχική ζωή του με την υποψία άραγε πάντα; Ίσως και η Ευθυμία να αμφιβάλλει γι’ αυτόν τώρα πια. Η ζυγαριά του καθόταν απελπιστικά προς τα χαμένα. Είχε θολώσει το μυαλό και δεν έβλεπε διέξοδο.
Και όμως ένα φως έβγαινε από την γραμμή του ορίζοντα , που ο Παύλος δεν το είδε εκείνη τη στιγμή. Ποιος αντέχει μονολογούσε όλη αυτή την διαδικασία των ανακρίσεων, της υποψίας και αν μπερδευτεί η αλήθεια και χαθεί;
Είχε αρχίσει να πέφτει σκοτάδι, που φώλιασε και στο μυαλό του Παύλου, Έμεινε εκεί ακίνητος στις σκέψεις του και τα βαριά συναισθήματα σφίγγοντας στο χέρι του την απόδραση.
Νύχτωσε για τα καλά. Ο Παύλος είχε γίνει ένα άγαλμα παγωμένο. Τίποτα δεν καθάριζε , τίποτα δεν τον σήκωνε από εκεί που είχε ακουμπήσει. Έπρεπε να δώσει ένα τέλος, τέλος σε όλα. Το έκανε εκεί μόνος και ταραγμένος.
Μόνο ένα αστέρι κοίταζε λυπημένα και οπορημένο το άψυχο κορμί του Παύλου. Είχαν όλα τελειώσει.
……………………………………………………………………………………………………..

Το κορμί του κείτονταν άψυχο στα δροσισμένα με αλμύρα σχίνα. Είχε αλλάξει και ο καιρός, φυσούσε. Η θάλασσα είχε αγριέψει και έβγαινε ρουφώντας με θόρυβο άμμο και βότσαλα μαζί της. Ένας δυνατός αέρας πήρε τις λύπες , τα όνειρα , τα μυστικά και την αυτοχειρία του ταχυδρόμου και τα ταξίδεψε στο χωριό.
Φωνές, κακό, μοιρολόι, αναθέματα στους ληστές. Τι κρίμα, τι μεγάλο κακό και πόνος βρήκε το χωριό του Παύλου! Χάθηκε το καλύτερο παλικάρι !
Και έμεινε η μάνα να συνομιλεί με τον άνεμο, αναζητώντας τη λαλιά του Παύλου της. Εμεινε και το βουβό κλάμα της Ευθυμίας. Τον συμπαθούσε πολύ τον Παύλο ,αλλά η μοίρα τους, αλλιώς είχε ορίσει. Μια τελευταία ριπή ανέμου αποχαιρέτησε τον ταχυδρόμο μας και έφερε μαζί της μια γυναικεία φωνή .
Αχ Παύλο, πότε θα ξαναπεράσεις, έχω να στείλω ένα δεματάκι στο παιδί στη Γερμανία. Ψιλοπράγματα, λίγο καφέ , λίγα μύγδαλα που αγαπάει. Ήταν η φωνή της κυρά Άννας που έμεινε μόνη της στην άκρη του χωριού.
Ύστερα η φύση ησύχασε και μόνο ένα σμάρι πουλιά πέταξε για να συνοδέψει τον ταχυδρόμο , μαζί με τη φωνή της μάνας στο μεγάλο ταξίδι, στα μεγάλα ταχυδρομεία που είχε αφοσιωθεί.

Δ.Φ. – Πρέβεζα
Φωτογραφια : Κ.Μπαλάφας

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

αποσπασμα απο μικρο "διηγημα"


Ρώτα τον Άνεμο

(αποσπασμα απο μικρο διηγημα μου)


. . . . . .
Το χωριό απλωμένο πάνω από τη θάλασσα που το νανούριζε ήσυχα και δροσερά τα καυτά καλοκαίρια. Το χειμώνα όμως τους τρόμαζε, όταν βογκούσε και έβγαινε μέχρι επάνω στα σχοίνα, στα σχοίνα που τους προφύλασαν από τους θυμούς της.
. . . . . . .
. . . . . . .
Η οικογένεια του Αριστείδη Πουλιάνου με δυό γιούς και δυό κόρες αγωνιζόταν να τα κουτσοβολεύσει και αυτή. Προσπαθούσε να στρώσει στη ζωή ένα χαλάκι , έτσι για να ακουμπάνε κάπου τα μικρά όνειρά τους.
Ο Νίκος ο πρωτότοκος γιός, κάποια μέρα έβαλε πανιά στο όνειρο και έφυγε για τη Γερμανία. Μη πικραίνεστε τους είπε. Τώρα έχουμε φουρτούνα ,αλλά αύριο θα είναι μπουνάτσα, τους παρηγορούσε αποχαιρετώντας τους.
Εμειναν οι άλλοι πίσω να σπρώχνουν τη ζωή και η απαρηγόρητη Ευθυμία να τον περιμένει κοιτώντας πέρα μακριά στα κρεμασμένα σύννεφα.
Ήταν λέει ξαδέλφια μακρινά, αλλά έτυχε κάποια φεγγαρόφωτη βραδιά που τα νυχτολούλουδα ερωτευόντουσαν , να μεθύσουν και τούτοι.
Ο Παύλος έμεινε στο χωριό να βοηθάει πατέρα, μάνα , αδελφές στα γκριζοχώραφα της ζωής τους. Είχε και το απολυτήριο στο χέρι ο Παύλος, αγαπούσε τα γράμματα ετούτος ο νέος με τους θλιμμένους μενεξέδες στα μάτια.
Συναντιόντουσαν συχνά με την Ευθυμία τα κουρασμένα απογεύματα, όταν εκείνη γυρνούσε κατάκοπη σπίτι της. Δούλευε, όπως και πολλές νέες του χωριού στην εκφόρτωση άμμου. Ερχότανε τα φορτηγά στη δημοσιά και εκείνες με τους τενεκέδες στον ώμο ανεβάζανε το αμμοχάλικο , που μαζεύανε και το συγκεντρώναν στην σκονισμένη καρότσα του φορτηγού , διασχίζοντας φρούτς - φρούτς τα ποτισμένα με αλμύρα σχίνα.
-Ει , Ει, Παύλο , πώς πάει ; Κανένα νέο από τον Νίκο;
-Εσύ τι έκανες με εκείνη τη δουλειά στο ταχυδρομείο που έλεγες;
-Θα τα καταφέρει ο κυρ-Αριστείδης ,έμαθα θα συναντούσε κάποιον μεγάλο!
Ο Παύλος έσκυψε το κεφάλι σιωπηλός και όταν την ξανακοίταξε τα μάτια του είχαν μέσα τους ένα κομμάτι μολυβί τ΄ουρανού μαζί με μια απορία. Η φωνή βγήκε αχνή και αβέβαιη.
-Δύσκολα τα πράγματα , αλλά ίσως το απολυτήριο να βοηθήσει .
-Έχει ο θεός για όλους έγνοια Παύλο του αντιγύρισε εκείνη και μια τριανταφυλλιά άνοιξε δειλά τα πέταλά της και του χαμογέλασε.
. . . . . . .
. . . . . . .
. . . . . . .
Ο παραθαλάσσιος δρόμος ήταν έρημος και ο Παύλος μέσα από λακούβες και άμμο , που είχαν μεταφέρει στον δρόμο αυτόν οι αέρηδες , έτρεχε – έτρεχε ….
. . . . . .. .
. . . . . . . .
Περπατούσε σαν πληγωμένο ζώο ο Παύλος κείνο το σιγανό απόγιομα, που η όστρια ακινητοποιούσε ακόμη και τις ανάσες των δένδρων . Τα πουλιά με τέτοιο καιρό σιγούν και αυτά και περιμένουν την δροσιά της νύχτας. Έφθασε στην μεγάλη του αγάπη ,τη θάλασσα και κάθισε στην αγαπημένη του θέση στα σχοίνα.
Αγνάντευε πέρα μακριά, το τελευταίο φως που έμεινε στον ορίζοντα.
. . . . . .
. . . . . .
. Είχε πάρει φωτιά ο ουρανός και πυρπολούσε τη θάλασσα τούτο το ηλιοβασίλεμα. Εκεί και η ζωή του Παύλου , σύννεφο φλογισμένο να ανακατεύεται με τον ορίζοντα. Ζύγιαζε τη ζωή του αυτή την ώρα, προσάναμμα στο πορφυρό σκηνικό της φύσης.
. . . . .
. . . . .
(Φωτογραφία: Τάκης Τλούπας, 1920-2003)