Το λιμάνι της Κοπεγχάγης, 1874, Λάδι σε μουσαμά {( Ιωάννης Αλταμούρας )}

Ταξίδευα τις προάλλες από το νησί μας στην Πόλη.

 Σα βρίσκουμε σε ταξίδι , θέλω να ρωτώ , να μαθαίνω….. 

Το βαπόρι μας πολλούς επιβάτες δεν είχε , μα σαν αγγίζαμε την βορεινή πλευρά του νησιού , ανέβηκε κάποιος , που μου φάνηκε σαν παράξενος..

 - Και από πού είσθε ; του λέγω . - Από το μέρος που με είδατε να μισεύω. 

- Και για πού , αν θέλει ο θεός; - Για την Ευρώπη….. Ίσια στην Ευρώπη , εκεί που λέτε εσείς οι πολύξεροι πως είναι τα φώτα. Μα εγώ τη βρήκα γεμάτη σκότος και καταχνιά , και το λησμονοτάβανο στα θλιβερά μονοπάτια της. 

Είκοσι χρόνια…. Πηγαίνοντας , στεκόμουνα κάποτες να κοιτάξω , εδώ καινούργιο σπίτι, εκεί δρόμο καινούργιο , περιβόλια εκεί , που αφήκα χαλάσματα, αργαστήρια εκεί που ήξερα βράχους. Και θαρρούσα πως ήμουν και δυό φορές υψηλότερος εκεί πέρα ,μικρά μικρά καθώς φαίνονταν όλα΄ ..

 Από μέσα όμως με βασάνιζε βαριά συλλογή. Συλλογιόμουνα και έλεγα πώς να ανταμώση άνθρωπος μάνα ύστερα από τόσα χρόνια, παίξε γέλασε δεν είναι .. να μην παθη τίποτις κι η γριά. Η καημένη η γριά μου έλεγε κατόπι πως και κείνη την ίδια την απόφαση πολεμούσε να κάμη. ……. 

- Αι! παλιά χρόνια ! Βρίσκω πάλι τη χάρη σας και τη γλύκα σας! Βρίσκω τον αποκρέββατο με τα σύκα , τάρμάρι με τα γλυκά , τις τηγανίτες το πρωί πριν να φέξη ,κάθε τι που σοφίζονταν οι μανάδες για να μας ξανακάνουν παιδιά , κι ας άσπρισαν τα μαλλιά μας.! - Σας βρίσκω στις παλιές καρδιές και στα παλιά τα τραγούδια - μα σαν πηγαίνω στα καινούργια τα σπιτικά και βλέπω καινούργια πρόσωπα , κι ακούγω καινούργια πράματα , σκεπάζεται η ψυχή μου , και θαρρώ πως ξενιτεύτηκα πάλι! ... 

- Πάμε στην εξοχή μας, λέω μια μέρα της μάννας. Κι ας είναι Οκτώβρης μήνας . Εκεί δεν θ΄άλλαξε τίποτις. 

Κι έτσι ήταν. Ο πύργος , οι λεύκοι κοντά του, η βρύση στο πλάγι , οι πλάτανοι παραπάνω, τα κοπάδια στα βουναράκια τριγύρω με τα κουδούνια τους , που έλεγες και κρατούσαν τον ίσο της φλογέρας, η θάλασσα παρακάτω , όλα ίδια. 

Μήτε γεράσανε , μήτε θα γεράσουν ποτέ τους.. …, ανάβουμε ένα κερί , και τάζουμε να περάσουμε μαζί τα στερνά χρόνια , εκεί πέρα. 

Μόνο να ξαναπάω άλλη μια , της λέω, κι όρκο σου το κάνω πως δεν αργώ τώρα. Είδε την λαχτάρα μου και δεν είπε όχι.

 Μόν΄ γύρισε τα μάτια της κατά τη θάλασσα , και τραγούδησε ένα παλιό τραγούδι του μακαρίτη του γέρου της :

 Η θάλασσα ξεβούρκουση , στα ράχτα πα τση δέρνει, 

τση πάλι ξαναβούρκωση , πάλι στα ράχτα δέρνει.

Από Μάνος Κονταρας και άλλες νησιώτικες ιστορίες ( Αργύρης Εφταλιώτης ) 

- (Το διάβαζα στην θάλασσα σε μια απογωνιά του βράχου ΄ με ταξίδεψε παλιά , σε κάποια άλλη δικιά μου θάλασσα , και σας μεταφέρω κομμάτια από αρχή , μέση , τέλος. )-

 Πίνακας : Η Θάλασσα στον καμβά των Ελλήνων ζωγράφων - Huffpost-

 ..... τι είπε στον καθηγητή Μιλάνοβιτς συνάδελφός του μεταξύ τυρού και (πολύ) οίνου πριν από μια δεκαετία:

«Όταν άρχισα να σπουδάζω σε ένα πρωτοκλασάτο πανεπιστήμιο, ήξερα ότι θα παντρευόμουν κάποια που θα γνώριζα εκεί. Οι συμφοιτήτριές μου επίσης ήξεραν το ίδιο πράγμα. Όλοι μας ξέραμε ότι η δεξαμενή των επιθυμητών υποψηφίων για γάμο ποτέ ξανά δεν θα ήταν τόσο μεγάλη. Οποιαδήποτε κι αν παντρευόμουν, θα αποτελούσε εκπρόσωπο του ίδιου είδους: όλες τους ήταν γυναίκες ευφυείς, με υψηλή μόρφωση, οι οποίες προέρχονταν από την ίδια κοινωνική τάξη, διάβαζαν τα ίδια μυθιστορήματα και τις ίδιες εφημερίδες, ντύνονταν με τον ίδιο τρόπο, είχαν τις ίδιες προτιμήσεις όσον αφορά τους ανθρώπους που θα ήθελαν να συναναστρέφονται – ή τα εστιατόρια, τις διαδρομές πεζοπορίας, τους ιδανικούς τόπους κατοικίας, τις μάρκες αυτοκινήτων– και μοιράζονταν τις ίδιες απόψεις για την ανατροφή των παιδιών ή τα σχολεία στα οποία θα ήταν καλύτερα να φοιτήσουν. Πραγματικά, δεν θα είχε σχεδόν καμία διαφορά, από κοινωνική άποψη, το ποια από όλες θα κατέληγα να παντρευτώ. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή, Σήμερα όμως το βλέπω ξεκάθαρα»...... τι είπε στον καθηγητή Μιλάνοβιτς συνάδελφός του μεταξύ τυρού και (πολύ) οίνου πριν από μια δεκαετία:

«Όταν άρχισα να σπουδάζω σε ένα πρωτοκλασάτο πανεπιστήμιο, ήξερα ότι θα παντρευόμουν κάποια που θα γνώριζα εκεί. Οι συμφοιτήτριές μου επίσης ήξεραν το ίδιο πράγμα. Όλοι μας ξέραμε ότι η δεξαμενή των επιθυμητών υποψηφίων για γάμο ποτέ ξανά δεν θα ήταν τόσο μεγάλη. Οποιαδήποτε κι αν παντρευόμουν, θα αποτελούσε εκπρόσωπο του ίδιου είδους: όλες τους ήταν γυναίκες ευφυείς, με υψηλή μόρφωση, οι οποίες προέρχονταν από την ίδια κοινωνική τάξη, διάβαζαν τα ίδια μυθιστορήματα και τις ίδιες εφημερίδες, ντύνονταν με τον ίδιο τρόπο, είχαν τις ίδιες προτιμήσεις όσον αφορά τους ανθρώπους που θα ήθελαν να συναναστρέφονται – ή τα εστιατόρια, τις διαδρομές πεζοπορίας, τους ιδανικούς τόπους κατοικίας, τις μάρκες αυτοκινήτων– και μοιράζονταν τις ίδιες απόψεις για την ανατροφή των παιδιών ή τα σχολεία στα οποία θα ήταν καλύτερα να φοιτήσουν. Πραγματικά, δεν θα είχε σχεδόν καμία διαφορά, από κοινωνική άποψη, το ποια από όλες θα κατέληγα να παντρευτώ. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή, Σήμερα όμως το βλέπω ξεκάθαρα».

Κάπου εδώ ξεπηδούν τα παραμύθια με τις σύγχρονες Σταχτοπούτες, τις pretty women που πιάνουν την καλή για να μας δείξουν ότι υπάρχει προοπτική στο θατσερικό αυτό πρότυπο. Όχι, δεν υπάρχει καμία. Όποιος γεννιέται εργάτης πεθαίνει άνεργος κι όποιος ανατραφεί στα πούπουλα πάει στα Χάρβαρντ και στα Κολάμπια κι έρχεται με περγαμηνές (δεν μιλάμε αν έχουν αξία), οι οποίες του ανοίγουν πόρτες. Οι φραγμοί στην εκπαίδευση (τα ιδιωτικά που πλασάρει ο πλασιέ ιδιωτικών συμφερόντων Μητσοτάκης με την «άριστη» –ΟΘΝΤΚ– Κεραμέως) και οι φοροελαφρύνσεις στο κεφάλαιο και στις επιχειρήσεις σηκώνουν τείχη ανάμεσα σε δύο κόσμους, στην Εκάλη και στο Περιστέρι, στο Ψυχικό και στον Κορυδαλλό, στη Γλυφάδα και στην Καισαριανή. Στοιχείο δημοκρατίας και κοινωνικής ευημερίας είναι η κινητικότητα ανάμεσα σε αυτούς τους δήμους· οι μπαριέρες στην απαγόρευση της διέλευσης είναι αυταρχισμός, απολυταρχία προς όφελος της αναπαραγωγής μιας μόνο πλευράς της κοινωνίας. Για την άλλη Καιάδας.

Αυτό δεν γίνεται με το ΕΣΥ, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Αυτό δεν γίνεται με την πανάκριβη θεραπεία που πήρε ο Τραμπ κι εδώ είναι προσιτή μόνο για πολύ γεμάτα βαλάντια; Δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να διαθέσει χρήμα και να έρθει σε συμφωνία να τη λαμβάνει φθηνότερα για να σώσει τους πολίτες της; Ποιες είναι οι επιλογές της λοιπόν; Να παντρευτεί μια της τάξης της και να συνεχίσει να ζει στην αυλή του Λουδοβίκου και της Αντουανέτας. Να κάνει βόλτες στην Πάρνηθα αδιαφορώντας για τα προσχήματα, τα οποία οι αυλοκόλακες θα αποδώσουν στην «ανεμελιά».

Εκδικητική κυβέρνηση

Όσοι δεν υπακούουν, όσοι αντιδρούν, οι ατίθασοι, «εκτελούνται». Ο ακτινολόγος Κώστας Καταραχιάς, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων του «Αγίου Σάββα» και μέλος του ΔΣ της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας - Πειραιά (ΕΙΝΑΠ), μετατέθηκε σε άλλο νοσοκομείο, στη ΜΕΘ του Σωτηρία! Προφανώς με την πρόφαση του νέου κορονοϊού. Μην ξεχνάτε ότι πρωτοστατούσε ενάντια στην απαράδεκτη απόφαση της διοικήτριας του νοσοκομείου {(συζύγου του δημοσιογράφου των «Νέων» Γιώργου Παπαχρήστου) } να διατάξει ένορκη διοικητική εξέταση για το υγειονομικό προσωπικό που κόλλησε Covid-19. Για αθλιότητα έκαναν λόγο ο γενικός γραμματέας της ΟΕΝΓΕ, νευροχειρουργός Πάνος Παπανικολάου, και η ακτινοδιαγνώστρια Δέσποινα Τοσονίδου, μέλος της ΕΓ της ΟΕΝΓΕ και του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, χαρακτηρίζοντας εκδικητική τη μετάθεση με απόφαση του διοικητή της 1ης ΥΠΕ. , αναφερόμενοι σε μια κυβέρνηση «αδίστακτη γιατί προσπαθεί με αυταρχισμό και τρομοκρατία να φιμώσει τους υγειονομικούς που αποκαλύπτουν τις εγκληματικές της ευθύνες και επίσης αποκαλύπτουν την κωμικοτραγική της προσπάθεια να μεταθέσει

αυτές τις εγκληματικές της ευθύνες πάνω στους υγειονομικούς».

Πηγές : Άρθρο << Η αναπαραγωγή του πλούτου

( Καραμπάτσος Θανασης )

Πίνακες: από άρθρο ( Ευαγγελία Σιζοπούλου ) - google

Κάπου εδώ ξεπηδούν τα παραμύθια με τις σύγχρονες Σταχτοπούτες, τις pretty women που πιάνουν την καλή για να μας δείξουν ότι υπάρχει προοπτική στο θατσερικό αυτό πρότυπο. Όχι, δεν υπάρχει καμία. Όποιος γεννιέται εργάτης πεθαίνει άνεργος κι όποιος ανατραφεί στα πούπουλα πάει στα Χάρβαρντ και στα Κολάμπια κι έρχεται με περγαμηνές (δεν μιλάμε αν έχουν αξία), οι οποίες του ανοίγουν πόρτες. Οι φραγμοί στην εκπαίδευση (τα ιδιωτικά που πλασάρει ο πλασιέ ιδιωτικών συμφερόντων Μητσοτάκης με την «άριστη» –ΟΘΝΤΚ– Κεραμέως) και οι φοροελαφρύνσεις στο κεφάλαιο και στις επιχειρήσεις σηκώνουν τείχη ανάμεσα σε δύο κόσμους, στην Εκάλη και στο Περιστέρι, στο Ψυχικό και στον Κορυδαλλό, στη Γλυφάδα και στην Καισαριανή. Στοιχείο δημοκρατίας και κοινωνικής ευημερίας είναι η κινητικότητα ανάμεσα σε αυτούς τους δήμους· οι μπαριέρες στην απαγόρευση της διέλευσης είναι αυταρχισμός, απολυταρχία προς όφελος της αναπαραγωγής μιας μόνο πλευράς της κοινωνίας. Για την άλλη Καιάδας.

Αυτό δεν γίνεται με το ΕΣΥ, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Αυτό δεν γίνεται με την πανάκριβη θεραπεία που πήρε ο Τραμπ κι εδώ είναι προσιτή μόνο για πολύ γεμάτα βαλάντια; Δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να διαθέσει χρήμα και να έρθει σε συμφωνία να τη λαμβάνει φθηνότερα για να σώσει τους πολίτες της; Ποιες είναι οι επιλογές της λοιπόν; Να παντρευτεί μια της τάξης της και να συνεχίσει να ζει στην αυλή του Λουδοβίκου και της Αντουανέτας. Να κάνει βόλτες στην Πάρνηθα αδιαφορώντας για τα προσχήματα, τα οποία οι αυλοκόλακες θα αποδώσουν στην «ανεμελιά».

Εκδικητική κυβέρνηση

Όσοι δεν υπακούουν, όσοι αντιδρούν, οι ατίθασοι, «εκτελούνται». Ο ακτινολόγος Κώστας Καταραχιάς, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων του «Αγίου Σάββα» και μέλος του ΔΣ της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας - Πειραιά (ΕΙΝΑΠ), μετατέθηκε σε άλλο νοσοκομείο, στη ΜΕΘ του Σωτηρία! Προφανώς με την πρόφαση του νέου κορονοϊού. Μην ξεχνάτε ότι πρωτοστατούσε ενάντια στην απαράδεκτη απόφαση της διοικήτριας του νοσοκομείου {(συζύγου του δημοσιογράφου των «Νέων» Γιώργου Παπαχρήστου) } να διατάξει ένορκη διοικητική εξέταση για το υγειονομικό προσωπικό που κόλλησε Covid-19. Για αθλιότητα έκαναν λόγο ο γενικός γραμματέας της ΟΕΝΓΕ, νευροχειρουργός Πάνος Παπανικολάου, και η ακτινοδιαγνώστρια Δέσποινα Τοσονίδου, μέλος της ΕΓ της ΟΕΝΓΕ και του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, χαρακτηρίζοντας εκδικητική τη μετάθεση με απόφαση του διοικητή της 1ης ΥΠΕ. , αναφερόμενοι σε μια κυβέρνηση «αδίστακτη γιατί προσπαθεί με αυταρχισμό και τρομοκρατία να φιμώσει τους υγειονομικούς που αποκαλύπτουν τις εγκληματικές της ευθύνες και επίσης αποκαλύπτουν την κωμικοτραγική της προσπάθεια να μεταθέσει

αυτές τις εγκληματικές της ευθύνες πάνω στους υγειονομικούς».
Πηγές : Άρθρο << Η αναπαραγωγή του πλούτου
( Καραμπάτσος Θανασης )
Πίνακες: από άρθρο ( Ευαγγελία Σιζοπούλου ) - google

 

*Ένα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας :
« Βαρέθηκα το δειλινό , πάμε στο σπίτι μας
« πάμε στο σπίτι μας ν ‘ ανάψουμε το φως ». *

Ήταν η μέρα συννεφιασμένη .Κανείς δεν αποφάσιζε

 Φυσούσε ένας αγέρας αλαφρύς

« Δεν είναι γρέγος είναι σιρόκος »
είπε κάποιος.
Κάτι λιγνά κυπαρίσσια καρφωμένα
στην πλαγιά κι η θάλασσα
γκρίζα με λίμνες φωτεινές ,
πιο πέρα.
Οι στρατιώτες παρουσίαζαν όπλα
σαν άρχισε να ψιχαλίζει,
« Δεν είναι γρέγος είναι σιρόκος »
η μόνη απόφαση που ακούστηκε
……
« Αυτός ο αγέρας φέρνει στο νου την άνοιξη »
έλεγε η φίλη
περπατώντας στο πλευρό μου
κοιτάζοντας μακριά « την άνοιξη »
που έπεσε ξαφνικά το χειμώνα
κοντά στην κλειστή θάλασσα.
« Τόσο απροσδόκητα . Πέρασαν
τόσα χρόνια . Πως θα πεθάνουμε; »

Ένα νεκρώσιμο εμβατήριο
τριγύριζε μες στην ψιλή βροχή .
Πως πεθαίνει ένας άντρας;
….
Χαμήλωνε το φώς πάνω από την
συννεφιασμένη μέρα ,
κανείς δεν αποφάσιζε.
Η φίλη μου τραγουδούσε
περπατώντας στο πλευρό μου
ένα τραγούδι σακατεμένο :
« την άνοιξη , το καλοκαίρι , ραγιάδες ..»

Θυμότανε κανείς γέροντες δασκάλους
που μας άφησαν ορφανούς.

Ένα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας :
« Βαρέθηκα το δειλινό , πάμε στο σπίτι μας
« πάμε στο σπίτι μας ν ‘ ανάψουμε το φως ».
Γ. Σεφέρης
Πηγή : " Η μή - Κοινωνιολογία " Γιώργος Βέλτσος
Φωτο : Βαγγέλης Γιωτόπουλος

Vassilis Blue Sotiriou - Fred Wesley - Chico Freeman - Blues Jam with th...