Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Θα δανειστώ ένα απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη , για να περιγράψω τον πανικό μας εδώ στην επαρχία , μένον τες αβοήθητοι, βαλλόμενοι και από τον ουρανό τώρα ( μολυσμένο αέρα εννοεί), από θάλασσα ακόμη αναρρώνουμε .
Όλοι οι βασανισμένοι όταν περπατούν δείχνουν να κουβαλάνε στον αυχένα το βάρος τους , Άλλοι πάλι στους ώμους, στην πλάτη , άλλοι στα πόδια που αργοπορούν , άλλοι στο στήθος να δυσκολεύει την ανάσα , άλλοι στο λαιμό που βραχνιάζει.
(Και ο δικός μου ο λαιμός βραχνός και βασανισμένος καιρό τώρα απειλητικά κραυγάζει να τρέξω να προφυλακτώ , να φύγω μακριά από τον αέρα της μολυσμένης πόλης , αλλά όπου και να πας θα τη κουβαλάς μέσα σου την άρρωστη πόλη ).
Μεσημέρι η ζέστη και η υγρασία σχεδόν σε ναρκώνουν , έχεις φύγει από την θάλασσα, που πολύβουη και τσαλαπατημένη ,προσπαθεί να βρει κάτι από την παλιά της αίγλη και αθωότητα, βρίσκεις την δροσερή γωνιά κάτω από την πορτοκαλιά στο λευκό πλαστικό τραπεζάκι , και ανοίγεις το μισοτελειωμένο βιβλίο σου με το κεφάλι να ακουμπά την κατακόκκινη μπιγόνια .
Είχες ελπίδα ότι θα τελειώσεις την ανάγνωση , το τέλος σου γνέφει προκλητικά να το διαβάσεις μονορούφι .
Τα προμηνύματα ήταν δυσοίωνα , αφότου κάθισες και χάζεψες για λίγο την μεσημεριάτικη συναυλία των πουλιών στα μέσα του Ιούλη είμαστε πια.
Τώρα πεζά και ωμά θα καταμαρτυρήσω ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω από ένα σημείο και μετά , έως την ώρα που γράφω την ιστορία , ακόμη βασανιστικά από τον αέρα έρχεται ο θάνατος , ο χημικός εκβιασμός των ανθρώπων , άρχισες να πονάς εκεί που επηρεάζουν τα συγκεκριμένα αεριοχημικά , στην αυλή μας , στην ζωή μας , στην ιδιωτικότητά μας, στο συκώτι μας ,( αν σου βλάψουν το συκώτι είναι μη αναστρέψιμο κακό , σε οδηγούν στην εκτέλεση , στον βασανιστικό αναγκαστικό χαμό).
Θα πει κάποιος τι χθόνια είναι όλα αυτά , τραγωδία εξελίσσεται , ας έρθει εδώ στην δυτική πλευρά του χάρτη , στο Ιόνιο πέλαγος να μας διώξει το δίχτυ του θανάτου και να ζήσουμε ελεύθεροι , αναπνέοντας μόνο καθαρό αεράκι και θαλάσσια αύρα.
Μας σκοτώνουν όλοι μαζί , αν κάποιος διαφοροποιούνταν , θα το νοιώθαμε στον μυρωμένο αέρα ,στα υγιή πρόσωπά μας ,,στο σώμα μας που φούσκωσε τώρα από το κακό , στην νηνεμία των ειρηνικών μεσημεριών του καλοκαιριού .
Τι κρίμα να χάσουμε και αυτό το Καλοκαίρι ;

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016



Άυπνος όχι γιατί έχεις σκοτούρες και άλυτα θέματα , αλλά γιατί εκεί που κλείνεις τα μάτια και σε παίρνει ο ύπνος, γεμίζει ο αέρας με κάτι χημικό , μέταλλο ;που εισπνέεις και με τους εξωγενείς υποδοχείς ,που σε έχουν ετσιθελικά - φασιστικά - ναζιστικά φορτώσει , πήγαινε πέρα δώθε μέχρι να σταματήσει ο "φονιάς ή οι φονιάδες " , που έχουν κατακλύσει τη χώρα και ουσιαστικά μάλλον αυτοί κυβερνάνε και όχι οι πολιτικοί .
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μετά τα όσα μας προκαλέσανε ?οι δύτες? στο Καλαμάκι , να έχουν τόσο θράσος και την πρακτική του "κάνουμε ότι μας γουστάρει και σκοτώνουμε όποιον στοχοποιούμε, όπως εσένα ",ότι θα είχαμε ξανά μανά τα ίδια .
---Σε δείχνει ή σε βρίσκει 'ενας μ.λ.κ . ,που 'ορθιος ώρες με το κινητό και την αρρώστια του σκιά , σε εκδήλωση του δήμου στον Κολωνό , υποβοηθούμενος από τον " εγκέφαλο " , που είναι καλά προφυλαγμένος από την δικαιοσύνη , τον νόμο , κτ΄λ και μετά σε κρατάνε άυπνο για να μην ταξιδέψεις για το σπίτι σου , αλλά να μένεις εδώ κάτω από την μπότα τους για τα παιχνίδια των εμπόρων του θανάτου.
Δηλ εμεις κύριοι της δικαιοσύνης και του νόμου πρέπει να περνάμε βασανιστήρια στα χέρια των "ψυχοπαθών "και στο τέλος άν αντέξουμε και δεν μας αυτοκτονήσουν όπως τον νεαρό Β. Γιακουμάκη , να έχουμε ή το τέλος του Π.Φύσσα ή άλλον θάνατο μέσα στο νερό ή στο σπίτι (πέσιμο τυχαιο,που δεν φταίνε αυτοί καθόλου ή εγκεφαλική βλάβη χωρίς επιστροφή).
Τόσο χρόνο αγώνα και αγωνίας , ένας δημοσιογράφος δεν αφουγκράσθηκε κάτι περίεργο και αντισυνταγματικό που γίνεται στον τόπο μας , δεν αντιλήφθηκε ποιοί πραγματικά κυβερνάνε τον τόπο , είναι αυτοί που αρπάζουν άτομα σαν εμάς και τα καθιστούν ομήρους με τις ασύλληπτες τεχνολογίες εμφυτευμάτων( αστειάκι <κινητό μέσα μας , κινητά απέξω > άντε πάλεψε τις μυστικές τους διακλαδώσεις για να ζήσεις .