Αναγκαζόμαστε να είμαστε ώρες ατέλειωτες έξω από το σπίτι , μέσα ούτε τα απαραίτητα μέχρι και όλο το εικοσιτετράωρο να λείπαμε , πάλι θα έβρισκαν τρόπους ή προφάσεις για να σου επιτεθούν..( να σε χτυπήσουν κάπου με ηλεκτρομαγνητισμό όπου σε πάρει ο χάρος ).

Από παντού είσαι περικυκλωμένος

από αυτά τα κοράκια , ή μάλλον γύπες που γλείφονται για ανθρώπινη σάρκα( τι κόσμο μας έφτιαχναν τόσα χρόνια ή τι αιμοβόρικα τέρατα κατασκευάζανε οι ιθύνοντες των πραγμάτων και εμείς ζούσαμε σαν" στο μικρό σπίτι στο λιβάδι ".

Περικυκλωμένος γύρω γύρω από λογής λογής ομάδες ,που κρυμμένοι από τα μάτια μας , παίζουνε με την αδυναμία εμάς των υπολοίπων , που κυκλοφορούμε στο φώς με τα πρόσωπα μας και την θλιμμένη αξιοπρέπειά , όση δεν κουρελιάστηκε  ακόμη!

Δεν σου επιτρέπουν ούτε και το νερό της βρύσης να ανοίξεις αν δεν το έχουν ορίσει  , σε εμάς και σ ΄ όλους τους καθυποταγμένους

γείτονές μας, μόλις και σε χτυπήσανε τα «ανθρωποειδή « , ζώντας  άνανδρα σε βάρος άλλων αξιοπρεπών ανθρώπων.

Και αφού σε πήρε το κύμα ,που σου έστειλλα , με τα εξελιγμένα προγράμματα μας , θα σε χτυπάμε ,για να τηρήσουμε τα παρά και πέρα από τον ορθολογισμό  δεισιδαιμονικά , κανονιστικά μονοπάτια . Η ανανδρία στον υπέρτατο βαθμό , η θρασυδειλία παρούσα να χειροκροτεί τον « χαμένο ανθρωπισμό και την ενσυναίσθηση».

Κάθε ημέρα , που έρχεται ο τρόμος « θα με βάλουνε , θα με χτυπήσουν που;

 Στο κεφάλι , στο συκώτι , στο ρημαδοχέρι μου , που κοντεύει να πάθει αγκύλωση, στην κοιλιά ,,,,, και  ότι έχεις απευθυνθεί στην πολιτεία για προστασία και βοήθεια από αυτό το μαρτύριο , ισάξιο του Άουσβιτς μοιάζει , δεν επηρεάζει , ούτε ενοχλεί κανέναν αρμόδιο .

Συνεχίζονται όλα λες και δεν συμβαίνουν αυτά στις περισσότερες περιοχές , σε πολλούς ή λίγους ανθρώπους. Θέλουν να ελέγξουν ακόμη και την αναπνοή ,τον λόγο , την ζωή κάποιων ανθρώπων , ίσως ,που δεν ανέχονται .

Κάθε ημέρα τα ίδια δικά μας βογγητά , ουρλιαχτά , σταματάς εσύ , αρχίζει ένας νέος από δίπλα , που βασανίζεται ,με φωνή βραχνή  από την ένταση και την ανημπόρια του, και η αδύναμη φωνή της μάνας του « δεν αντέχω άλλο ».

Όλοι μέσα στο Άουσβιτς της πολυκατοικίας μας , της γειτονιάς του σατανά , όλοι στην ακολουθία  κανόνων των αδίστακτων φονικών πρακτικών τους.

Το να γράψεις κάτι από όλα αυτά , ισοδυναμεί με αυτοχειρία , σε χτυπάνε όπου σε πετύχουν ,τώρα που σας εξιστορώ αυτά με χτυπήσανε οι βιαστικοί « να τελειώνουμε με τους Μοικανούς» , που στην παρεγκεφαλίδα και την αρχή  της σπονδυλικής στήλης .

Μετά βίας  κρατάω το κεφάλι μου για να ολοκληρώσω το κείμενο , συμβουλεύτηκα τους γιατρούς SOS κα με παραπέμψανε στα επείγοντα , μήπως μου έχουν προκαλέσει εσωτερική αιμορραγία.

Φευ γραμματείς και φαρισαίοι , ένας εισαγγελέας ας μας γλυτώσει από τα χειρότερα ?

Μόνο αν επιληφθεί η δικαιοσύνη μπορεί να σταματήσει το κακό και οι τόσοι θάνατοι και αναπηρίες ,που μας προκαλούν με τα εμφυτεύματα αυτά και τα κύματα που χτυπούν.

Άρρωστα πράγματα, άρρωστοι άνθρωποι , που τους δώσανε την πλήρη εξουσία και έλεγχο στα  κορμιά μας και στις ταπεινές ζωές μας.

Ας βοηθήσει κάποιος και ας τους σταματήσει , αύριο θα είναι όλοι στην αλλιενική αυτή κατάσταση και «ποιος είπε για την Καφκική κατάσταση ή για την κοινωνία του Όργουελ» , θα είναι  έξ απαλών ονύχων σε όσα έρχονται?