Ακούσθηκε υπόκωφα , τίποτα απ΄αυτά δεν έχει ήχο καθαρό , ότι για αυτό σε "ραντίζουμε" με τα δόλια χημικά , πιο υπόκωφα τώρα σαν σύρσιμο η αντρική φωνή , ετοιμάσου να πας να συναντήσεις τους άλλους νεκρούς . 

Ανατριχιαστικό τέλος μας ετοιμάζουν, γράφω και εισπνέω αναγκαστικά τα χημικά που έρχονται από τον αέρα ,στη θέση  που βρίσκομαι ,στο τραπέζι του γραψίματος .(λες και έχουμε τα πολλά τραπέζια το δηλώνω!)

Η φωνή βγαίνει με σπαραχτικό ουρλιαχτό | μη ρίχνεις ρε!!!!!! / .

Αλλά θα συνεχίσουν να ρίχνουν ιούς  ν1, ν2 ,νν, ή κάτι άλλο εξίσου θανατηφόρο αργότερα ίσως.

Αναρωτιέσαι αν ευρισκόσουν σε κάποια άλλη χώρα , της Ευρώπης , θα ήσουν έτσι έωλο πείραμα στα χέρια του ισχυρότερου , που δεν έχει νόμο και αρχές συνταγματικές ; Θα σε κλέβανε από τη ζωή σου για να σε ψεκάζουν , όπως τις ελιές τα ραντιστικά για τον δάκο , εδώ για τον βωμό του μαύρο κόρακα του χάρου.

Θυμάμαι κάποιο  απόγευμα Καλοκαιριού , αρκετό καιρό πριν « Φύγει ανεπίστρεπτη ταξίδι για δουλειές  » εκείνο το απόγευμα πήγαινε πάνω κάτω στην αυλή , κοιτώντας ανήσυχος τον ουρανό και προχωρούσε σκεφτικός με το πρόσωπό του μπαρουτιασμένο.

Προχωρούσε η ώρα πήγαινε στο καφενείο , αλλά αυτός άλλαζε λίγο τον βηματισμό του , έκανε πως κοιτούσε κάποια δέντρα εκεί μπροστά στην αυλή , την εξωτερική βρύση με τον  νιπτήρα από μωσαϊκό και απαντώντας σε κάποιου την ερώτηση  έβγαλε ένα μαύρο καρτερικό μειδίαμα .

Τελικά έμεινε εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ εκεί , αναμετρώμενος με τον αέρα , που κάποτε ανέπνεε και μύριζε ελευθερία , τώρα «κίτρινος» και πικρός σαν χολή .

Είναι δύσκολη , η μάχη με τον αόρατο εχθρό , είσαι μόνος σου , δεν έχεις συμμάχους, φίλους , έως κανέναν θα έλεγα.

Μετά από κάποιο καιρό ,  καταλαβαίνεις ,γιατί κοιτούσε μπαρουτιασμένος τον ουρανό , σαν εκείνο το βιβλικό πρόσωπο στον « Τελευταίο  Πειρασμό » , που σηκώνει με απέραντη οργή το τσεκούρι προς τον ουρανό , για τον θεό του , που με τον κεραυνό του στέρησε σκοτώνοντας τα προσφιλή του πρόσωπα!

Νικήθηκε , το υποψιαζόταν κοιτώντας ψηλά και προχωρώντας πάνω κάτω αυτός ο αεικίνητος εργάτης της γης και της ζωής, εκείνο το καλοκαιρινό σούρουπο , που είχε υποψιασθεί τι θα τραβούσε ..

Τον τραβούσαν να τον ρίξουν κάτω από το σκουριασμένο μηχανάκι του ,και έτσι πέτυχε , έπεσε , τα σπασμένα πλευρά άφησαν δίοδο για το τέλος του..

Μήπως και θέλουν  οι υβριστές της ζωής να επαναλάβουν  εξουσία  ‘όπως έχω ανθρώπους για να μεταχειρίζομαι  και όταν  οι κραυγές το ίδιο πείραμα μαζί μας ; Όταν γλυκαίνεσαι με τον χάρο , την μας ακουσθούν κάπου  ,ή ενοχλήσουν λίγο , σου ετοιμάζουν {μια κοινωνική υπηρεσία θανάτου γρήγορη, έ πόσο θα ζούσες καημένη, και καημένοι , ενώ εμείς πρέπει για την εξαφάνιση του καλού και ωραίου να παραμείνουμε άτρωτοι}.

Γράφεις για να ακουσθείς , γράφεις για να λυτρώνεσαι , γράφεις για να μη τους φοβάσαι , γράφεις για να απαλύνεις το Πένθος.

Ελπίζω ……
Πίνακες του Emil Nolde , Edvard Munch