Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ...



ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
KΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ...



Οι φωτογραφίες αυτές χρονολογούνται από την εποχή που πρωτοθαμπώθηκα από τον Ελληνικό ήλιο .
Ανακάλυψα τότε στην Ελλάδα τα νησιά παραδομένα στο φως και στο αναπόφευκτο δίδυμό του τη σκιά.
Και πάνω της σκιά τα " πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου ", για τα οποία μιλάει ο Ελύτης της επιφάνειας όπου ανάγλυφα και όγκοι καταλύονται για να μεταμορφωθούν στην ασπρόμαυρη σκακιέρα του ήλιου .
Μια χώρα, εν ολίγοις, όπου η απόλυτη δριμύτητα του ασβέστη αντιτίθεται στον ίλιγγο της σκιάς.







Χώρα σχεδόν απάνθρωπη, τόσο αυστηρή!
Αυτοί οι γυμνοί και καυτοί τόποι, με τις έντονες κόψεις και τις αλφαδιασμένες επιφάνειες , μου φέρνουν στο νου τις παλιές γεωμετρίες του Ευκλείδη και του Θαλή.
Εξάλλου αυτές εδώ γεννήθηκαν , σ΄αυτή τη γεωμετρική χώρα όπου ο ήλιος παίζει μαθηματικά παιχνίδια με τη σκιά.
Τελικά διαπιστώνω σήμερα ,πως 'οτι αυτό που αφελώς ήθελα να κάνω τότε ήταν πολύ απλά να αποτυπώσω αίφνης τις εικόνες, τα θεωρήματα του φωτός πάνω στους τοίχους ή το χώμα της Ελλάδας.

Ζακ Λακαριέρ







Ο. Ελύτης
Εαν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν
" μια ελιά, ένα αμπέλι, ένα καράβι ".
το οικόσημο της Ελλάδας " μια ελιά, ένα αμπέλι, ένα καράβι "
Μ΄αυτό, μ΄αυτά , έζησα εκεί.






Ο. Ελύτης
Ενα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσες ίσες δόσεις , που δεν έμεινε στο τέλος , παρά η αλήθεια.





Στο Μουσείο Μπενάκη , κτίριο οδού Πειραιώς , έκθεση φωτογραφιών από τις επισκέψεις του Ζακ Λακαριέρ στην Ελλάδα της δεκαετίας ΄50, ΄60.
( μέχρι 11/01/2009) .

" Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947 , και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου : ένα νησί του Αιγαίου , άδεντρο, μ΄ένα μοναδικό χωριό΄ τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σα δυό πλαγιές του ίδιου λόφου.
Μιζέρια και ομορφιά.
Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους:
Αρμονίη κόσμου παλίτροπος.
Αν η εικόνα αυτού του χαμένου νησιού παραμένει μέσα μου τόσο έντονη , είναι ίσως επειδή στάθηκε η τελευταία........

Υ.Γ. Βρείτε και διαβάστε το βιβλίο του " Το Ελληικό Καλοκαίρι , Zacques Lacarriere "

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

να εμποδίσουμε την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων

Να εμποδίσουμε...
...την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων
Από τον Παντελή Μήτσιου, περιβαλλοντολόγο
http://perivallon.pblogs.gr/,
http://pmitsiou.blogspot.com/
«Κατηγορείσαι ως υπαίτιος του ότι, στον παρακάτω τόπο και χρόνο, όντας ανήλικος, αφού γεννήθηκες την 23.10.1993 ενεργώντας από κοινού με τους συγκατηγορούμενούς σου….»«… Ενεργώντας από κοινού με άλλους συγκρότησες με άλλους δομημένη και με διαρκή δράση ομάδα αποτελούμενη από περισσότερα των τριών ατόμων … με κοινό δόλο και κατόπιν συναπόφασης και σύμπραξης συγκρότησες με τους παραπάνω συγκατηγορούμενούς σου ομάδα προσώπων (οργάνωση), η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση, με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών και παραβάσεων σχετικές με τις εκρηκτικές ύλες … εσύ, όσο και τα υπόλοιπα πρόσωπα της ομάδας, υποτάξατε την κατ' ιδίαν βούλησή σας, στην βούληση της εγκληματικής οργάνωσης, συναποτελούσατε μια ενιαία μονάδα (μέλη της ομάδας που συσκεπτόσασταν και συναποφασίζατε τις πράξεις σας), … την οποία δεν σχηματίσατε περιστασιακά για την διάπραξη των κάτωθι αναφερόμενων παραβιάσεων σχετικές με τις εκρηκτικές ύλες, αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα, και η υποδομή σας ήταν τέτοιας έκτασης και δυναμικής, ώστε κατείχατε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως με τα οποία παρεμβαλόσασταν στους ασυρμάτους της Αστυνομίας …. με δυνατότητα της ομάδας σας να εναλάσσεται και να αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς η ίδια να υφίσταται αλλαγή, αφού και μετά τη σύλληψη τόσο τη δική σου όσο και των συγκατηγορουμένων σου, αυτή (ομάδα) συνέχισε να δρα.»
Το παραπάνω είναι μέρος του κατηγορητηρίου που αντιμετωπίζουν 25 νέα παιδιά από τη Λάρισα που συνελήφθησαν τις ημέρες των επεισοδίων. Τα 11 από αυτά είναι ΑΝΗΛΙΚΑ από 14 έως 17 ετών! Πρόκειται να δικαστούν για κακουργηματικές πράξεις με τον αντιτρομοκρατικό νόμο! Πρέπει ΟΛΟΙ να αντιδράσουμε με κάθε τρόπο! Πρέπει να εμποδίσουμε την ποινικοποίηση της διαδήλωσης. Πρέπει να αντιδράσουμε στην τρομοκράτηση πολιτών και συνειδήσεων. Άσχετα με το τι πιστεύουμε για τα επεισόδια, είναι αδιανόητο να διώκονται δεκαπεντάχρονα ως τρομοκράτες. Δεκαπεντάχρονα που μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να έχουν παραβατική συμπεριφορά αλλά δεν μπορεί να δικάζονται ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΦΕΣΗΣ. ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ. ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ. ΝΑ ΑΦΕΘΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΟΙ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ
-----------------


Τρεις αυτόπτες μάρτυρες αθωώνουν τον στρατιώτη
Κατηγορείται από την Αστυνομία για συμμετοχή στα επεισόδια
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Γιώργος Αράπογλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008 στα ΝΕΑ.

Για συμμετοχή στα χθεσινά επεισόδια και ρίψη μολότοφ εναντίον των αστυνομικών κατηγορείται 23χρονος στρατιώτης, ο οποίος- όπως βεβαιώνουν επώνυμα αυτόπτες μάρτυρες- βρέθηκε τυχαία στη δίνη του πετροπόλεμου. Μάλιστα, όπως καταγγέλλεται, ο νεαρός χτυπήθηκε βάναυσα από τους άνδρες των ΜΑΤ στη συμβολή της Πανεπιστημίου με τη Χαρ. Τρικούπη, όταν τον συνέλαβαν. «Το παιδί περπατούσε μαζί με την κοπέλα του μπροστά μου σε πολύ μικρή απόσταση. Υπήρχε κινητικότητα της Αστυνομίας, αλλά στο συγκεκριμένο σημείο δεν γίνονταν επεισόδια. Ξαφνικά μια διμοιρία των ΜΑΤ έκανε μια αιφνιδιαστική επιχείρηση και έπιασαν όσους δεν πρόλαβαν να φύγουν. Ο νεαρός δεν κατάλαβε τίποτα, τον έπιασαν τον έριξαν κάτω και κάποιος από τους αστυνομικούς τον κλώτσησε με δύναμη στο πρόσωπο. Στη συνέχεια, τον πήραν και τραβώντας τον πήγαν μέχρι την Ασφάλεια. Σε όλο το μήκος της διαδρομής τους ακολουθούσα μαζί με πλήθος κόσμου και διαμαρτυρόμασταν για τον τρόπο που τον συνέλαβαν. Ακόμα και οι ίδιοι οι αστυνομικοί είχαν σαστίσει από την οργή του κόσμου κι έτσι, ύστερα από λίγο, του έβγαλαν τις χειροπέδες», δήλωσε στα «ΝΕΑ» ο δικηγόρος Παλαιολόγος Παλαιολόγος, αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού, ο οποίος είναι κατηγορηματικός για την αθωότητα του νεαρού. «Στο σημείο όπου βρισκόμασταν δεν γίνονταν επεισόδια. Δεν έχει καμία σχέση με όσα του φορτώνουν. Οι αστυνομικοί δεν έριξαν δακρυγόνα, αλλά προσπάθησαν να χτυπήσουν με τα κλομπ. Έπειτα από τις έντονες διαμαρτυρίες μου για τη σύλληψη του νεαρού, ο διμοιρίτης μού είπε πως πρόκειται απλώς για μια προσαγωγή για εξακρίβωση στοιχείων. Μετά έμαθα ότι τον κατηγορούν πως πετούσε μολότοφ. Αν χρειαστεί, θα καταθέσω υπέρ του στον εισαγγελέα», συμπληρώνει ο κ. Παλαιολόγος. Υπέρ του νεαρού κατέθεσαν και άλλοι δύο αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι υποστήριξαν πως δεν είχε σχέση με όσα του καταλογίζονται. Ο 23χρονος μεταφέρθηκε σε κακή κατάσταση στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός προκειμένου να υποβληθεί σε ιατρικές εξετάσεις. «Το παιδί ήταν σε κακό χάλι. Παρότι από την πρώτη στιγμή τους είπε πως είναι στρατιώτης και δεν έχει ανάμειξη με τα επεισόδια, εκείνοι συνέχισαν να τον χτυπούν», δήλωσε στα «ΝΕΑ» η δικηγόρος του νεαρού Αντωνία Λεγάκη.
ΤΟΝ ΧΤΥΠΗΣΑΝ
Καταγγέλλουν πως ο νεαρός χτυπήθηκε βάναυσα από τα ΜΑΤ όταν τον συνέλαβαν

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

χωρίς λόγια





( βρήκα αυτή την φωτογραφία στο διαδίκτυο .
νομίζω ότι ζωγραφίζει αποτελεσματικά τις σκληρές μέρες αυτού του Δεκέμβρη )

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

κλειστόν λόγω μελαγχολίας




κλίκ εδώ!

Μου τη δίνει για τα καλά, στόχος της σφαίρας είσαι και εσύ!






Παράτα με, ρε μάνα. Τι να προσέξω; Από ποιόν να φυλαχθώ;




ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ Η ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ

Από τους Κουμή, Κανελλοπούλου και Καλτεζά στον 15χρονο μαθητή

Ο 15χρονος Αλέξανδρος Ανδρέας Γρηγορόπουλος, που έπεσε το βράδυ του Σαββάτου νεκρός στα Εξάρχεια από τα πυρά του ειδικού φρουρού, έρχεται να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των πολιτών-θυμάτων της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αστυνομικοί «πιστολέρο» έχουν βαρέσει στο ψαχνό. Χαρακτηριστικό άλλωστε ότι τον Δεκέμβριο του 2003 μετά τη δολοφονία του Ηρ. Μαραγκάκη από άντρες του Τμήματος Αστυνομικών Επιχειρήσεων Ρεθύμνου, ο τότε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Διονύσης Γκούσκος, κατά τη διάρκεια συζήτησης σχετικής ερώτησής του στο Κοινοβούλιο, ανέφερε: «Φοβούμαστε ότι το επεισόδιο αυτό δεν είναι ούτε μεμονωμένο ούτε τυχαίο ούτε έγινε από λάθος. Για πολλοστή φορά αστυνομικοί πυροβολούν από πίσω σε πολύ μικρή απόσταση άοπλο νεαρό...» και επισήμανε σε άλλο σημείο: «Εχουμε εβδομήντα νεκρούς την τελευταία περίπου δεκαετία (σ.σ. 1993-2003)». Ενδεικτική, χωρίς να είναι πλήρης, η καταγραφή που ακολουθεί:

* Τον Νοέμβριο του 1980 δολοφονούνται από αστυνομικούς των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου η νεαρή εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο 26χρονος Ιάκωβος Κουμής. Απομονώνουν την πρώτη στη βιτρίνα, στη γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, και την χτυπούν με κλομπ αλύπητα -σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής. Με κλομπ συνέτριψαν το κρανίο του Κουμή.

* Τον Αύγουστο του 1985 ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί και σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, 22 χρόνων, μετά την άρνηση της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της.

* Τον Νοέμβριο του 1985 λίγες ώρες μετά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου πέφτει νεκρός στη Στουρνάρη από σφαίρα του αστυνομικού Αθ. Μελίστα ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς.

* Τον Φεβρουάριο του 1986 ο 17χρονος Μανώλης Κανδανολέων, που επέβαινε σε κλεμμένο αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς.

* Τον Μάρτιο του 1990 στην Πρέβεζα ο αστυφύλακας Γρηγόρης Σπυράκος πυροβόλησε και σκότωσε τον 15χρονο μαθητή Δημήτρη Κίκερη. Το θύμα ήταν παγιδευμένο στην τουαλέτα «βιντεάδικου», που λίγο πριν είχε επιχειρήσει να διαρρήξει.

* Τον Απρίλιο του 1993 ο αρχιφύλακας Ηλίας Σταματόπουλος σκότωσε εν ψυχρώ τον 25άχρονο σερβιτόρο Γιάννη Τζίτζη σε μπαρ.

* Τον Ιανουάριο του 1994 ο αστυνομικός Ευάγγελος Λαγογιάννης σκοτώνει με 4 σφαίρες τον 28χρονο μουσικό Θοδωρή Γιάκα, επειδή αρνήθηκε να σταματήσει σε εξακρίβωση στοιχείων.

* Τον Ιανουάριο του 1996 σε αστυνομική επιχείρηση-σκούπα κατά Αλβανών στη Σκάλα Ωρωπού ο αστυνομικός Διονύσης Καρακάιδος σκοτώνει έναν Αλβανό.

* Τον Ιούνιο του 1996 ο αγροφύλακας Αθ. Μάτος σκοτώνει τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι για δύο καρπούζια που πήγε ο τελευταίος να κλέψει.

* Τον Νοέμβριο του 1996 σε «επιχείρηση» της Αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά για τον εντοπισμό φυγόδικου ο αστυφύλακας Δημήτρης Τρίμης πυροβόλησε σχεδόν εξ επαφής και σκότωσε τον 45χρονο Τσιγγάνο Τάσο Μουράτη μπροστά στα μάτια ενός από τα τρία παιδιά του.

* Τον Αύγουστο του 1998 στον Πειραιά ο ανθυπαστυνόμος Δημήτρης Τσαγκράκος πυροβόλησε και σκότωσε τον 26χρονο Ηλία Μέξη έξω από το τμήμα Μεταγωγών επειδή δεν σταμάτησε σε σήμα του για έλεγχο.

* Τον Οκτώβριο του 1998 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ο ανθυπαστυνόμος Κυριάκος Βαντούλης σκότωσε τον 17χρονο Γιουγκοσλάβο μαθητή Μάρκο Μπουλάτοβιτς, ο οποίος επισκεπτόταν με συμμαθητές του την Ελλάδα.

* Τον Φεβρουάριο του 2000 στη Λούτσα ο υπαστυνόμος Θοδωρής Χαλουλάκος πυροβολεί αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τέσσερις νέοι, επειδή όπως είπε «τους θεώρησε ύποπτους για διακίνηση ναρκωτικών». Η σφαίρα καρφώθηκε στη σπονδυλική στήλη του 18χρονου μαθητή Σωτήρη Κατσιώτη και τον άφησε παράλυτο.

* Τον Μάρτιο του 2000 στην Ανω Πόλη Θεσσαλονίκης ο 18χρονος ομογενής από την πρώην ΕΣΣΔ Νικόλαος Λεωνίδης έπεσε νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού Γιώργου Ατματζίδη, γιατί δεν σταμάτησε σε σήμα για έλεγχο.

* Τον Οκτώβριο του 2001 στο Ζεφύρι ο αστυφύλακας της Αμεσης Δράσης Γ. Τυλιανάκης πυροβόλησε στο κεφάλι τον αθίγγανο Μαρίνο Χριστόπουλο, 21 ετών, επειδή δεν σταμάτησε σε μπλόκο.

* Τον Νοέμβριο του 2001 στην πλατεία Αμερικής ο αστυφύλακας Γιάννης Ριζόπουλος πυροβόλησε στο κεφάλι τον 20χρονο Αλβανό Σεντγκάκ Σελνίκου μέσα σε καφετέρια, όταν απείλησε με μαχαίρι τον ίδιον και άλλους τέσσερις συναδέλφους του που είχαν ήδη προτεταμένα τα όπλα τους.

* Τον Δεκέμβριο του 2003 ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης πυροβολείται στο κεφάλι από άνδρες του Τμήματος Αστυνομικών Επιχειρήσεων Ρεθύμνου, γιατί το αυτοκίνητο που επέβαινε μαζί με δυο άλλους νεαρούς δεν σταμάτησε για έλεγχο. Μ.Δ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/12/2008

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Μια αιρετική άποψη περί επαναστατικού υποκειμένου

Μια άποψη- τοποθέτηση του
SHOCK OF DAYLIGHT - φίλου που τα λέμε τακτικά
και δεν συμφωνούμε πάντα.




- 0 Πρoτεσταντισμός δεν είναι δόγμα.
Είναι ο οδηγός δράσης της εργατικής τάξης .
Ο Σοσιαλισμός είναι η αντίληψη ότι η εργατική τάξη είναι το δυνητικό επαναστατικό υποκείμενο της ανατροπής του καπιταλισμού ,επειδή είναι ο παραγωγός - δημιουργός του "ανθρώπινου" καπιταλιστικού πλούτου της "ανθρώπινης" καπιταλιστικής κοινωνίας.
- Είναι η ολοκλήρωση του πρoτεσταντισμού, η κοινωνικοποίηση του ανταγωνισμού των αστών, η ολοκλήρωση του καπιταλισμού.
Η αντίληψη ότι η οικονομία είναι η βάση της κοινωνίας, είναι η πραγματικότητα των "επαναστατικών" ρεφορμιστικών κοινωνικών κινημάτων, η πραγματικότητα του σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κινήματος.
Χρήμα, χρήμα, χρήμα..., δηλ. Πρoτεσταντισμός- κοινωνικοποιημένος Χριστιανισμός.
- Πρoτεσταντισμός του αστού:
Η εργατική ηθκή του αστού για την σωτηρία του από την αμαρτία.
- Πρoτεσταντισμός του εργάτη, η οικονομική αντίληψη του σοσιαλισμού του Μάρξ για τον άνθρωπο ,σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα επειδή παράγει "κοινωνικό πλούτο " και επιτελεί "κοινωνική εργασία" - και δεν είναι "αστικό παράσιτο", αλλά εργάτης.
Η θεώρηση του ανθρώπου, ως παραγωγικής δύναμης, η αντίληψη ότι "η εργασία απελευθερώνει", η αντίληψη για τον "άνθρωπο που μετασχηματίζει επαναστικά την φύση και τον εαυτό του μέσω της παραγωγικής δραστηριότητας >>.

- Είναι η αντίληψη του αστού για τον εαυτό του ως << ανθρώπινη φύση >> στο πέρασμα από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, και η αντίληψη του Μάρξ για την εργατική τάξη.
Ουσιαστικά, η αντίληψη ότι η μισθωτή δουλεία εμπεριέχει ένα πυρήνα χειραφέτησης μέσω του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής σημαίνει ότι όποιος είναι εργάτης, είναι άνθρωπος, και όποιος δεν είναι εργάτης, είναι παράσιτο.
Μέσα σ΄όλα αυτά, το ότι " θεματοφύλακας του επιστημονικού σοσιαλισμού " - Έγκελς ήταν γιός εργοστασιάρχη είναι μια << ασήμαντη >> μήπως ( <<εργάτης;>> ) λεπτομέρεια....

Το κείμενο γράφτηκε από τον
SHOCK OF DAYLIGHT

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Πρωτοπόρα Πρέβεζα


Στην Πρέβεζα ξεκίνησε τη λειτουργία της η μονάδα χορήγησης υποκατάστατων στους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά νέους της περιοχής.
Συγκεκριμένα χορηγείται βουπρενορφίνη κάθε δυο ή τρεις μέρες στον κάθε χρήστη σκληρών ναρκωτικών που ως τώρα περίμεναν στην ουρά στο Αγρίνιο.
Η δομή λειτουργεί δίπλα από το Νοσοκομείο με το μισό προσωπικό για αρχή ενώ εγκρίθηκε η πρόσληψη κι άλλων ατόμων.
Πάντα η Πρέβεζα ήταν πρωτοπόρα στην υλοποίηση κοινωνικών δομών. Και τους ψυχασθενείς που χρειάζονταν αποασυλοποίηση, η Πρέβεζα τους αγκάλιασε πρώτη.
Κάποιοι τότε φοβόντουσαν πως αν γίνει ο ξενώνας του "Ψυχαργώ" μέσα στην πόλη θα κινδύνευαν οι υπόλοιποι να τους επιτεθούν οι << τρελοί>>.
Τώρα δεν βρίσκεται χώρος δίπλα στο Νοσοκομείο Αρτας για να στεγαστεί πρόγραμμα χορήγησης υποκαταστάτων γιατί όλοι οι χώροι είναι της Μονής Κάτω Παναγιάς.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Κάλεσμα!


Κάλεσμα!
"Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω (υπό διαμόρφωση) κείμενο...(Το κείμενο εδώ)

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Παρασκευή 17 Νοέμβρη - Γιάννης Ρίτσος : η ποίηση είναι διαχρονική

Στη μνήμη
της Παρασκευής 17 Νοέμβρη 1973,

αποσπάσματα από τον ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο.



(Αποσπάσματα από το έργο του
ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΑΓΙΩΝ)

…..και κοίταζε από ψηλά, μέσα στο λιόγερμα, πολύ λυπημένος και ο Παρθενώνας,
γιατί τότες τα σπίτια ήταν όλα χαμηλά και φαινότανε απλάδα ολάκερη η Αθήνα με τα λοφάκια της, τους καπνοδόχους της, τα χελιδόνια της ( και είχε πολλά χελιδόνια απ΄τον Μάη ως το Σεπτέμβρη )……….

… κι ο Κόλιας ( όχι ο Κόλιας των «Αδελφών Καραμαζόφ » ) πέταξε το χωνάκι του και το πάτησε στριφτά με την πατούσα του, κι ο ατσίγγανος με την αρκούδα φύγανε μόνοι σηκώνοντας ένα σύννεφο σκόνη στο σούρουπο, κι από τότε θαρρώ ετοιμαζότανε η « Σονάτα του σεληνόφωτος » , επειδή πάνου απ΄ τη γειτονιά μας στεκότανε κιόλας μια μεγάλη πανσέληνος κάνοντας να σπιθίζουν τα γυαλιά πάνου στο σαμάρι της μάντρας του ξυλάδικου, όπου ακόμα δεν είχανε σβηστεί εντελώς τα κόκκινα γράμματα « ΛΕΥΤΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ »

………

Τρίκλιζα σχεδόν μεθυσμένος και έλεγα, ναι , θα τη γράψω την Ιλιάδα μου , και θα το πω στον Αλέκο ( όχι στον Πέτρο ) ν΄αλαφρώσω.
…, κι ίσως επειδή το δωμάτιό του μύριζε φρεσκοσφουγγαρισμένο κατάστρωμα πλοίου, ένιωσα τη διάθεση να του πώ για την Ιλιάδα μου με τις μυρωδιές.
Στην αρχή μ΄ άκουγε γελαστά, ύστερα συγκαταβατικά κι αργότερα με σιωπηλή αποδοκιμασία.
« Καλά κι άγια όλα αυτά – μού΄πε - μα δε σου μυρίζει καθόλου το αίμα που χύνεται σ΄ όλο τον κόσμο;
Κι αντί να γράψεις μιαν όμορφη, βέβαια , Ιλιάδα για μυρωδιές , δε γράφεις καλύτερα ακόμα ένα ποίημα για την ειρήνη; Εγώ , ξέρεις , δεν έχω πολύ αγαθές σχέσεις με τους στίχους , ξέρω όμως απέξω όλο σου εκείνο το ποίημα :

Όταν οι σκοτωμένοι μας μπορούν να γείρουν στο πλευρό
τους και να κοιμηθούν χωρίς παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου
είναι η ειρήνη.
Ή το άλλο εκείνο:

Όταν οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
όταν μια μέρα που πέρασε δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
όταν ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κι όταν το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού το ίδιο μπορεί
να το μ υ ρ ί σ ε ι ο ποιητής κι ο προλετάριος

είναι η ειρήνη ΄

Έλεγε αυτούς τους στίχους ο Πέτρος τόσο απλά, όμορφα, σεμνά κι αδρά, κι είχε το πρόσωπό του μια τόσο γλυκιά , στοχαστική αυστηρότητα , που μ΄ άρεσαν και μένα.
« Έχεις δίκιο » του είπα και του ζήτησα χαρτί και μολύβι. Άρχισα να γράφω.
Ο Πέτρος αθόρυβα , σαν μέσα σ΄ εκκλησία , πήγε στην κουζίνα , έψησε καφέ, μου ΄φερε κι εμένα, ακούμπησε το φλιτζάνι κι ένα ποτήρι νερό στο τραπέζι , πλάι μου , άναψε ένα τσιγάρο και μου το ΄φερε αναμμένο στο στόμα μου ( δεν το ΄χε διόλου σαλιώσει ) , άναψε κι αυτός τσιγάρο , κάθισε παράμερα , άκρη άκρη στο κρεβάτι του κι έπινε στο τραπέζι τον καφέ του δίχως να βγάζει άχνα.
Ένιωθα το βλέμμα του να με τυλίγει μ΄ εκείνη τη βαθιά συντροφική εμπιστοσύνη , και μου βούρκωναν τα μάτια , κι όλο μου το κορμί το περιέτρεχε κείνο το δίκαιο κι αγαπημένο « ευχαριστώ » μου.
Έτσι , σε λιγότερο από μισή ώρα , έγραψα το ποίημα « Πορεία ειρήνης » , για την « πολυπόθητη μοναξιά των μαρτύρων».
Του το διάβασα , αντιγράφοντας άθελά μου τη φωνή του. Σηκώθηκε , μ΄ αγκάλιασε δυνατά , με φίλησε , κι είδα , μα την πίστη μου, πρώτη φορά τα μάτια του Πέτρου δακρυσμένα. Την άλλη μέρα το πρωί , στην τελετή της ειρήνης , το απάγγειλα στον Τύμβο του Μαραθώνα , κι οι σύντροφοι , μικροί , μεγάλοι , κλαίγαν και χειροκροτούσαν.
Κι είχε βγεί ένας μεγάλος ήλιος , κι είδα στη λάμψη του τον δολοφονημένο πέρσι Λαμπράκη , με τα χέρια του ανοιχτά σε σχήμα σταυρού , κρατώντας τεντωμένο πάνω στο πλατύ του στήθος το πανό « Ε Λ Λ Α Δ Α », να μπαίνει επικεφαλής της πορείας. Και ξεκινήσαμε φωνάζοντας ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΡΗΝΗ .
Και κάποιος βάζει το χέρι του στην πλάτη μου . Γυρίζω. Είναι ο Βαγγέλης. Ναι , ο Βαγγέλης ( αυτός που είναι ) , πάντα δικός μας. Πιανόμαστε ώμο με ώμο.
Βαδίζουμε όλοι μαζί και τραγουδάμε:

Μες στην ειρήνη
διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά του.
ΕΙΡΗΝΗ, ΕΙΡΗΝΗ, ΕΙΡΗΝΗ
.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Ποιό κόμμα, για ποιά κοινωνία, τα υπαρξιακά δλήμματα της Αριστεράς

Ποιό κόμμα για ποιά κοινωνία, τα υπαρξιακά διλήμματα της Αριστεράς από -ΙΣΤΑΜΕ-
Μια συζήτηση, αναστοχασμός για τον ρόλο και την προοπτική της Αριστεράς,


Σημειώσεις από μια συζήτηση μεταξύ των καθηγητών Πανεπιστημίου,
Μιχάλη Σπουρδαλάκη,
Γεράσιμου Μοσχονά ,με συντοντιστή τον καθηγητή Γιώργο Σωτηρέλη.


Γ. Σωτηρέλης

Ο κ. Γιώργος X. Σωτηρέλης είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Σε μια εποχή ραγδαίων και δραματικών αλλαγών μέσα στην τελευταία εικοσαετία:
Α) η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του μεταπολεμικού διπολισμού, που οδήγησε στην ανάδειξη της αμερικάνικης αυτοκρατορίας και της « νέας τάξης πραγμάτων»
Β) η ανατροπή των μεταπολεμικών ισορροπιών μεταξύ πολιτικής και αγοράς, όπως αυτή εκφράσθηκε με το κεϋνσιανό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης
Γ) η συνακόλουθη επικράτηση, σε διεθνές επίπεδο, του «αχαλίνωτου καπιταλισμού» και του «φονταμενταλισμού» των αγορών, στο πλαίσιο μιας οικονομικά μονοδιάστατης και κοινωνικά μεροληπτικής παγκοσμιοποίησης
Δ) η ανάπτυξη τεράστιων και αδηφάγων «ιδιωτικών εξουσιών», που διαθέτουν ακαταγώνιστους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς περισφίγγουν τα εθνικά κράτη, επιχειρώντας την αχρήστευση των κοινωνικών και πολιτικών τους κατακτήσεων.
- Στον ορυμαγδό αυτών των εξελίξεων η Αριστερά , σε όλες τις αποχρώσεις της, είδε την μια μετά την άλλη τις ιδεολογικές της βεβαιότητες να καταρρέουν.
Η κουμμουνιστική ουτοπία διαψεύσθηκε και το σοσιαλδημοκρατικό όνειρο ξεθώριασε απότομα, όταν πολλοί μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές έσπευσαν να καταστήσουν την πολιτική θεραπαινίδα της αγοράς, ανακαλύπτοντας ξαφνικά τα θέλγητρα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και την « κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας»
-Η Αριστερά βρέθηκε μπροστά σε αμείλικτα ερωτήματα, τα οποία της έθεταν , βαθύτατα υπαρξιακά διλήμματα:
Μήπως ο πολιτικός αστερισμός έχει ξεπερασθεί από τα πράγματα;
Μήπως τελειώσαμε με τις ιδεολογίες;
Μήπως πρέπει να ξεχάσουμε το προοδευτικό και να αρκεστούμε στο σύγχρονο;
Μήπως η πολιτική πρέπει να υποκατασταθεί από την απλή διαχείριση, ώστε να προσαρμοστούμε απλώς στις αδήριτες επιταγές της « παγκοσμιοποίησης» και της «νέας τάξης πραγμάτων»;

Την απάντηση έδωσαν οι πρόσφατες εξελίξεις.
Σήμερα 20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, φαίνεται να ζούμε ξανά ένα τέλος εποχής.
Η βαθύτατη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ανέδειξε την φενάκη της ικανότητας της αγοράς να οδηγήσει με το αόρατο χέρι της , σε μια αυτορρυθμιζόμενη οικονομία, αλλά και οδήγησε σε μια συνολική αμφισβήτηση τόσο του κυρίαρχου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης και των πολιτικών απολογητών αυτού του μοντέλου.
Καταρρέουν ταχύτατα οι νεοφιλελεύθερες βεβαιότητες του υπαρκτού καπιταλισμού.
Ότι εμφανιζόταν ως σήμερα σαν αναπόφευκτη εξέλιξη, σχεδόν σαν νόμος της φύσης, παραπαίει και κλυδωνίζεται, μαζί με τα νομαδικά κεφάλαια της –πλασματικής οικονομίας-.
- Ωστόσο τα κρίσιμα διλήμματα παραμένουν , είναι πολλά και δύσκολα και αλληλένδετα.
Ξεκινώντας από ορισμένες βασικές παραδοχές, προτεινόμενες σαν κοινό τόπο της συζήτησης και τις οποίες θα σκιαγραφήσουμε

1)πρώτη βασική παραδοχή:
Εχει νόημα σήμερα μια συζήτηση για το μέλλον και τον ρόλο της Αριστεράς, ή οι λύσεις μπορούν να αναζητηθούν σε κάποιες διορθωτικές κινήσεις και προσαρμογές των κυρίαρχων σήμερα συντηρητικών δυνάμεων;
- Η θέση μας είναι ξεκάθαρη.
Καμία άλλη δύναμη δεν φαίνεται ικανή και σήμερα να υπερασπισθεί αλλά και να προεκτείνει στο μέλλον τις πολιτικές και κοινωνικές κατακτήσεις δύο αιώνων, εκτός από αυτή ν που τις επέβαλε, και μάλιστα με εκατόμβες θυμάτων.
Η αριστερά, παρά τα υπαρξιακά της προβλήματα και τις ποικίλες παρεκτροπές και αγκυλώσεις που έχει κληρονομήσει , διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τη λάμψη της , ως ιδεολογία και ταυτόχρονα ως στάση ζωής που αποβλέπει στην απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε είδους δεσμά.
Μόνον η απελευθέρωση του ανθρώπου δίνει νόημα και περιεχόμενο στον εκδημοκρατισμό των θεσμών και την διεκδίκηση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων , εντάσσοντάς τα σε μια μακροπρόθεσμη προοπτική: την κατοχύρωση της κοινωνικής δημοκρατίας, ως διαλεκτικής σύνθεσης της πολιτικής συμμετοχής, της προσωπικής ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ακόμη και αν δεν υπήρχε η Αριστερά , θα έπρεπε να την ανακαλύψουμε και να αναδείξουμε τον ισχυρό συμβολισμό της , ως δύναμης αντίστασης και αγώνα , και το βαθύτατα ανθρωπιστικό και δημοκρατικό της μήνυμα.

2) Για ποια αριστερά όμως;
Την αριστερά της διαμαρτυρίας ή την σύγχρονη δημοκρατική αριστερά;
Η προοπτική άσκησης της εξουσίας συνεπάγεται ευρύτερες πολιτικές συνθέσεις συγκλίσεις και συμβιβασμούς, αφού η ίδια η άσκηση της εξουσίας γίνεται σε ένα σκληρό πολιτικό περιβάλλον με παγιωμένες και εξαιρετικά ανθεκτικές καθεστωτικές νοοτροπίες και πρακτικές , αλλά και με ισχυρότατους μηχανισμούς αλλοίωσης ή και αφομοίωσης κάθε ριζοσπαστικής προσπάθειας.
Εν όψει όλων αυτών η άκριτη και συλλήβδην αποκήρυξη της σοσιαλδημοκρατίας είναι ανιστόρητη και άδικη , αν σκεφθεί κανείς πόσες δημοκρατικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας πραγματώθηκαν, που ενσωματώνουν την παράδοση και τους αγώνες σχεδόν δύο αιώνων.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συμφωνεί κανείς με την σκληρή κριτική ορισμένων εκδοχών της σοσιαλδημοκρατίας που έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα της μετάλλαξης και ενσωμάτωσης.

3) Η Τρίτη προτεινόμενη βασική παραδοχή σχετίζεται με το ερώτημα:
Εντάξει να δεχτούμε ότι χρειάζεται η επιστροφή μιας ανανεωμένης και δημοκρατικής αριστεράς στα πολιτικά πράγματα.
Με δεδομένο όμως το ασφυκτικό πλαίσιο της « παγκοσμιοποίησης» , παρά τους πρόσφατους κλυδωνισμούς , και της « νέας τάξης πραγμάτων», τι περιθώρια υπάρχουν για μια εναλλακτική κυβερνητική πολιτική της Αριστεράς, που θα συνδυάζει, κατά τον ποιητή, τον λογισμό με τα΄όνειρο;
- Ωστόσο όλα αυτά δεν αποτελούν δικαιολογία για εγκατάλειψη προωθημένων θέσεων της Αριστεράς, στο όνομα άχρωμων και ουδέτερων αιτημάτων, όπως εν γένει « εκσυγχρονισμός» ή ο « εξανθρωπισμός του καπιταλισμού».
Μια τέτοια επιλογή , μπορεί να οδηγήσει στην απευκταία ιδεολογική μετάλλαξη και στην συνακόλουθη απλή διαχείρηση του συστήματος, όπως συνέβη έως τώρα στα περισσότερα σοδιαλδημοκρατικά κόμματα και όπως δυστυχώς υπάρχει και σήμερα κίνδυνος να ξανασυμβεί, αν η πολιτική παρέμβασή τους εξαντληθεί στα στενά όρια μιας κοινωνικά μονομερούς και πολιτικά υποβολιμαίας κρατικής παρέμβασης , βλέπε Σαρκοζί , κ.α.
- Κατά πρώτον , η Αριστερά οφείλει να είναι πρωτοπόρα σε μια συστηματική προσπάθεια συντονισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο, των εν γένει προοδευτικών κοινωνικών δυνάμεων στην προοπτική οργάνωσης διεθνών αντίβαρων – κινημάτων αλλά και οργανισμών - που θα αντιπαραθέτουν την πολιτική απέναντι στις τυφλές δυνάμεις της αγοράς και την οικουμενικότητα των δημοκρατικών ιδανικών και αξιών απέναντι στην τρέχουσα ολιγαρχική, μονοδιάστατη και ψευδεπίγραφη « παγκοσμιοποίηση»
- Κατά δεύτερον, η Αριστερά πρέπει να δώσει εντονότερα το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της στο πεδίο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης , για τον ριζικό αναπροσανατολισμό προς την κατεύθυνση της διαμόρφωσης ενός ισχυρού υπερεθνικού δημόσιου χώρου, που θα οργανώσει τα δημοκρατικά προγεφυρώματα και τις κοινωνικές αντιστάσεις των επί μέρους εθνικών κρατών , με σεβασμό στην ιδιαίτερη ταυτότητάς τους.
- Κατά τρίτον, υπάρχουν τομείς άσκησης εθνικής πολιτικής, που αποτελούν για την Αριστερά – με δεδομένο και τις πρόσφατες εξελίξεις- προνομιακά πεδία για τολμηρές μεταρρυθμίσεις , που θ΄απαντούν πειστικά στην ασυδοσία της αγοράς και την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των πάντων.
- Ο κοινωνικός προσανατολισμός της ανάπτυξης , με έμφαση στην προστασία του περιβάλλοντος , την ενθάρρυνση εναλλακτικών μορφών παραγωγικών σχέσεων , ο ριζικός εκδημοκρατισμός του κράτους , η ενίσχυση της τοπικής δημοκρατίας, η σύγκρουση με το σύστημα διαπλοκής , η αντιμετώπιση της παιδείας και του πολιτισμού ως κοινωνικών αξιών , δίκτυα κοινωνικής προστασίας , προώθηση της κοινωνικής αλληλεγγύης, είναι ανοικτές προκλήσεις για την αναζήτηση ρηξικέλευθων λύσεων , οι οποίες θα υπερβαίνουν την μίζερη διαχείριση, θα θωρακίζουν τις εως τώρα κατακτήσεις και θα εμπνέουν την πολιτική στράτευση για την διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνίας, που θα σηματοδοτεί το πέρασμα από «το βασίλειο της ανάγκης» στο « βασίλειο της ελευθερίας»..


Μ. Σπουρδαλάκης
Καθηγητής στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
-Αν η Αριστερά θέλει να έχει λόγο στη διέξοδο της κρίσης που μόλις άρχισε, και να μην επαναλάβει την ανεπάρκειά της κατά την κρίση της 1970, πρέπει να συζητά και να αναζητά νέες ριζοσπαστικές συνθέσεις και προοπτικές.
Αυτό το καθήκον δεν αφορά μέρος της Αριστεράς, αλλά το « όλον της Αριστεράς », μια και όλες οι παραδόσεις και εκδοχές της βιώνουν σε κάποιο βαθμό σημαντικά υπαρξιακά αδιέξοδα.
Η πρόταση λοιπόν για τις προοπτικές της Αριστεράς , όλο το φάσμα των παραδόσεών της .
Αρκεί οι « αριστερές » αυτές να έχουν τη σύνεση και την εξυπνάδα να κινηθούν « ενάντια και πέρα »:
« Ενάντια » στα βαρίδια της παράδοσής τους και « πέρα » από την αυταρέσκεια της αναμφισβήτητης προσφοράς .
Για όλα αυτά όμως η συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, ενός νέου κομματικού φορέα, είναι απαραίτητη.
Οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί, δέσμιοι των ιστορικών δεσμεύσεών τους φαίνονται ανήμποροι να οργανώνουν την αναγκαία « αντεπίθεση της Αριστεράς ».
Τα βήματα όμως προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να είναι αποφασιστικά αλλά όχι βιαστικά.
Και τούτο γιατί η ένταση της κρίσης μπορεί να οδηγήσει την ταύτιση του αγώνα ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό με εκείνον ενάντια στον καπιταλισμό.
Να συμβάλλει δηλαδή η κρίση σε μια Αριστερά χωρίς σοσιαλισμό, μια Αριστερά που ελάχιστα θα κινητοποιεί , ακόμη λιγότερο θα εμπνέει και η κοινωνική της χρησιμότητα θα είναι οριακή.

Γ. Μοσχονάς.
Επίκουρος καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εντεταλμένος διδασκαλίας στο Ινστιτούτο Ευρωπιακών Σπουδών του Ελεύθερου Πανεπιστημίου Βρυξελλών.


Τα σημερινά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν απολέσει περίπου το 20% της παλαιάς εκλογικής τους ισχύος.

Η εκλογική τους υποχώρηση έχει πάρει τη μορφή μιας βραδείας, σταθερής - σχεδόν χωρίς διακοπή – πλαγιολίσθησης , η οποία παραμένει ενεργή μέχρι και σήμερα.
Τα κόμματα του Ευρωπαϊκού Νότου ( το ΠAΣOK, το PSOE και το Πορτογαλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ) αποτελούν πλέον τον ισχυρότερο εκλογικό πόλο της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής οικογένειας.
Η υποχώρηση των σοσιαλδημοκρατικων , και γενικότερα των αριστερών ιδεών, εξηγεί την τάση εκλογικής εξασθένισης.
Η χρηματοπιστωτική κρίση αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για το σύνολο της Αριστεράς. Ωστόσο, η ριζοσπαστική αριστερά εμφανίστηκε ελάχιστα προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που απορρέουν από την οικονομική κρίση και η σοσιαλδημοκρατική Αριστερά δυσκολεύεται να διαφοροποιηθεί από τις κεντροδεξιές πολιτικές δυνάμεις.
Η κρίση , πάντως έχει αλλάξει τα δεδομένα του ιδεολογικού ανταγωνισμού.
Οι ιδέες της κρατικής παρέμβασης και της πολιτικής ρύθμισης έχουν ενισχυθεί.
Το ζητούμενο είναι μια μεταφιλελεύθερη οικονομική πολιτική.
Ωστόσο, παραμένει ένα μεγάλο ανοιχτό ερώτημα :
-έχει η Αριστερά , στις διαφορετικές της συνιστώσες της, τις υπερέχουσες ιδέες που θα τις επέτρεπαν να διαμορφώσει ένα νέο μοντέλο πολιτικής;

Υ.Γ. Φωτογραφία του καθηγητή Γ.Μοσχονά δυστυχώς δεν βρήκα.

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Ο Ναστραδιν Χότζα και η αναγκαιότητα της φιλοσοφίας
















Κάποτε ο Νασραδίν Χότζα ανέβηκε ψηλά στο τζαμί
και διεκήρυξε ότι
" είναι ανώτερος από τον Σουλτάνο".
Τον συλλάβανε όμως οι Ζαμπτιέδες (τούρκοι χωροφύλακες) και με κλωτσιές τον πήγαν στον δικαστή, φωνάζοντας
" δεν είναι τίποτα, θα τον κρεμάσουμε αμέσως".
Ο δικαστής τον ερωτά¨τι είναι αυτά που κάνεις Ναστραδίν Χότζα

Ο Νατραδίν λέει - αφέντη δικαστή, ποιός είναι ανώτερος από σένα -;

Ο δικαστής απαντά ¨μα φυσικά ο υπουργός Δικαιοσύνης¨.

Ο Ναστραδιν ξαναρωτά τον δικαστή - πάνω από τον υπουργό Δικαιοσύνης -;
¨Ο Βεζύρης ¨ απαντά ο δικαστής.

- Και πάνω από τον Βεζύρη ξαναρωτά ο Ναστραδίν;
¨Ο πολυχρονεμένος μας Σουλτάνος ¨λέει ο δικαστής.

- Πάνω από τον Σουλτάνο ; ερωτά ξανά ο Ναστραδίν.

Σκέφτεται λίγο ο δικαστής και λέει ¨ο Προφήτης είναι πάνω από τον Σουλτάνο¨.

- Πάνω από τον Προφήτη;

¨Ο Αλλάχ ¨απαντά ο δικαστής.

- Και πάνω από τον Αλλάχ; συνεχίζει να ρωτά ο Ναστραδίν.

¨Το Τίποτα ¨λέει ο δικαστής.

-Ε, εγώ είμαι το Τίποτα -λέει ο Ναστραδίν Χότζα.

ΥΓ¨από τον φίλο Βασίλη¨




Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ


"Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Εποχή"

ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ
26.10.08
Καθρέπτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω...


ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Η σιωπή αρχίζει να σπάει.
Το μπετό της φυλακής έχει αποκτήσει ρωγμές. Οι κραυγές δεν κρύβονται. Τα κελιά δεν μπορούν να φυλακίσουν την οργή. Η κοινωνία ακούει, βλέπει... Οι ανθρωποφύλακες, ότι και αν κάνουν, δεν μπορούν να σταματήσουν την αλληλεγγύη.
Είκοσι άνθρωποι, πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, γιατροί, πρώην κρατούμενοι, αλλά και δύο νέα παιδιά, δηλώνουν τη συμπαράστασή τους στους κρατούμενους και τις κρατούμενες, που τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη, θα αρχίσουν αποχή συσσιτίου και απεργία πείνας.
"Οι μεταφορές των βαρέως ασθενούντων στα νοσοκομεία να γίνονται με ασθενοφόρα και όχι με υπηρεσιακά τζιπ και δεμένοι πισθάγκωνα".
Ένα από τα αιτήματα που οι κρατούμενοι όλων των φυλακών της χώρας απευθύνουν στον υπουργό Δικαιοσύνης. Τραγικό μες στην απλότητά του, συμπυκνώνει τη βαρβαρότητα και τον παραλογισμό του "σωφρονιστικού" συστήματός μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η επίλυση της μεγάλης πλειονότητας των αιτημάτων των φυλακισμένων απαιτεί κατά κύριο λόγο πολιτική βούληση.
Πολιτική βούληση και κυρίως ανθρωπιά χρειάζονται για να γίνεται σεβαστός ο Σωφρονιστικός Κώδικας, για να μη μένουν στη φυλακή τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά πάσχοντες και ανίατα ασθενείς, για να μη φυλακίζονται για ψύλλου πήδημα χιλιάδες μετανάστες, για να σταματήσει το αίσχος των εκδικητικών πειθαρχικών και μεταγωγών, ο εκβιασμός της καθυστέρησης της αποφυλάκισης με αναστολή.
Μόνο πολιτική βούληση και ανθρωπιά χρειάζονται, που όμως απουσιάζουν. Γι' αυτό ο υπουργός Δικαιοσύνης το μόνο που κάνει είναι να φτιάχνει νέες φυλακές.
Γι' αυτό όλες οι εξαγγελίες για βελτίωση των συνθηκών κράτησης ξεχνιούνται όταν οι κολασμένοι των φυλακών κυνηγημένοι από τα ΜΑΤ εγκαταλείπουν τις ταράτσες και κλειδώνονται στα κελιά τους.
Γι' αυτό ενώ ο Υπουργός Δικαιοσύνης γνωρίζει πολύ καλά τα προβλήματα, εξακολουθεί να αγνοεί τους κρατούμενους και τα αιτήματά τους.
Μα εδώ ο κόσμος καίγεται, η οικονομική κρίση απειλεί τα πάντα και τους πάντες, είναι ώρα για τέτοια, θα αναρωτηθούν πολλοί - όχι απαραίτητα κακόπιστοι.

Επιτρέψτε μας: Μπορεί ο κόσμος να καίγεται, αλλά κάποιοι είναι κυριολεκτικά καμένοι.
Στοιβαγμένοι σε αποθήκες ψυχών, εγκαταλειμμένοι και απαξιωμένοι, προϊόντα μιας μεγαλύτερης και χειρότερης κρίσης, της κοινωνικής και ηθικής κρίσης της εποχής μας, αποτελούν τον αποδιοπομπαίο τράγο της διάχυτης βίας των καιρών μας, της βίας στους δρόμους, στα σπίτια, στα κέντρα διασκέδασης, στις πλατείες, στην έγχρωμη TV και στην ασπρόμαυρη ζωή μας.

Επιτρέψτε μας: Όταν αυξάνεται ο πληθυσμός των φυλακών, δεν προστατεύεται η κοινωνία, αλλά, αντίθετα, ασθενεί σοβαρά. Και όταν ταλαιπωρούνται, εξευτελίζονται και βασανίζονται οι φυλακισμένοι, τότε η "αντεγκληματική" πολιτική του κράτους αποδεικνύεται διπλά εγκληματική: Αφενός απογοητεύει και εξαγριώνει τους κρατούμενους και, αφετέρου, αποηθικοποιεί και όλους εμάς τους "κανονικούς", κάνοντάς μας να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν αναλώσιμοι άνθρωποι και περιττά δικαιώματα. Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή των έγκλειστων συμπολιτών μας και κάθε ανθρώπου ή συλλογικότητας που σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς εξακολουθεί να πιστεύει ότι η αξιοπρέπεια είναι κοινό και αδιαπραγμάτευτο αγαθό, σαν τον αέρα και το νερό, και χωρίς αυταπάτες ότι η φυλακή μπορεί να γίνει ανθρώπινη και οι άρχοντες να αποκτήσουν ανθρωπιά, δηλώνουμε το αυτονόητο:
Οι φυλακισμένοι τιμωρούνται με τη στέρηση του μεγαλύτερου αγαθού μετά τη ζωή, της ελευθερίας.
Δεν αρκεί αυτό;
Πρέπει να τους διαλύσουν τη ζωή, να τους τσαλαπατήσουν την ψυχή, να τους ρημάξουν της ανθρωπιά τους;
Ποιοι - ποιες υπογράφουν

Βαλαβάνη Νάντια συγγραφέας, Βογιατζή Σοφία εκπαιδευτικός, Γαβρόγλου Κώστας, πανεπιστημιακός, Γιαννόπουλος Νίκος, διορθωτής - επιμελητής κειμένων, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δημητρόπουλος Γιάννης πρώην κρατούμενος, Δούκα Μάρω συγγραφέας, Δρόσου Ιωάννα κοινωνιολόγος, Καρυστιάνη Ιωάννα συγγραφέας, Κούρτοβικ Γιάννα δικηγόρος, Κουκουτσάκη Αφροδίτη πανεπιστημιακός, Κούλογλου Στέλιος, δημοσιογράφος, Κρητικού Αφροδίτη μαθήτρια, Κριωνάς Έκτορας μαθητής, Λάμπρου Πάνος δημοσιογράφος - Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, Μανιός Νίκος γιατρός, Πούτου Κατερίνα κοινωνική λειτουργός, Ρήγος Άλκης πανεπιστημιακός, Ρούσος Χρήστος πρώην κρατούμενος, Σπαθής Μάκης, αντιπρύτανης ΕΜΠ, Χριστοδουλοπούλου Τασία, δικηγόρος.

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008









"Πρόκειται για ένα βιβλίο . του Χ. Νικολουτσόπουλου, που είναι γραμμένο με αγχωτικό τρόπο, όπως ήταν και οι συνθήκες σε ψυχιατρεία και φυλακές, τις οποίες βίωσε ο συγγραφέας.
Στο βιβλίο παρουσιάζεται γυμνός απέναντί μας , διηγώντας μας τα πάθη του με ωμότητα και αυτοσαρκασμό, καταγγέλοντας ένα άθλιο μη- σωφρονιστικό σύστημα.
- Να κρίνουμε εμείς που είχαμε μείνει άφωνοι - αγανακτισμένοι και θυμωμένοι με την υπόθεση αυτή .
- Να κρίνουμε τόσο τον ίδιο, όσο και τους διώκτες του, τους εξουσιαστές του συστήματος, τα τηλεοπτικά τσακάλια , τους ανθρωποφύλακες, όπως ο ίδιος γράφει."

Γιάννης Πανούσης. Καθηγητής Εγκληματολογίας.

-"Τις άθλιες συνθήκες της καθημερινής συμβίωσης και επιβίωσης καταγράφει με μια αξιοσημείωτη αμεσότητα,λογοτεχική και πραγματιστική , ο Χρήστος Νικολουτσόπουλος.
Το ντοκουμέντο αυτό( που καλά θα΄ταν να το διαβάσουν οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Υγείας, Πολιτισμού και βέβαια η Επιτροπή κατά της Απάνθρωπης Μεταχείρησης του Συμβουλίου της Ευρώπης) αποκτά ιδιαίτερη σημασία, διότι προέρχεται από έναν άνθρωπο που βίωσε έναν τρίτο κόσμο στο τμήμα Μεταγωγών και που παραλίγο να βρεθεί στον " άλλο κόσμο" όταν θέλησε να δώσει τέλος στη ζωή του.
Θέλω να ελπίζω ότι ανεξάρτητα από την ουσία της υπόθεσης, το ρόλο των ΜΜΕ, τις διαπλοκές και τα λάθη, το βιβλίο αυτό θα ενταχθεί στις μαρτυρίες για ένα άθλιο μη- σωφρονιστικό σύστημα."

Σπύρος Τζουβέλης(Τζουβελόπουλος)& Νομικός, λογοτέχνης και βιβλιοκριτικός.

"Η ανάγνωση του βιβλίου αυτού με επηρέασε βαθύτατα.
Είναι πραγματικά συναρπαστικό και συγκλονιστικό.Με εξαιρετική εκφραστική δύναμη και ευστοχία περιγράφονται οι φοβερές προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα στο Ψυχιατρείο του Αιγινήτειου, καθώς και στις φυλακές και στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων του Κορυδαλλού.Αυτές οι σελίδες είναι αιματηρά ρεαλιστικές , αντάξιες των πιο μεγάλων συγγραφέων.
Υποβάλλουν την οδυνηρή και αβάσταχτη ιδέα καθόδου σε μια φρικτή κόλαση , που ούτε ο Δάντης είχε φανταστεί.
Με το βιβλίο αυτό , εκτός απ΄όλα τ΄αλλα, ο συγγραφέας τολμά να βγει μπροστά από κάθε άλλον, και να καταγγείλει θαρραλέα τα χάλια και την ευτέλεια της εξαρτημένης, δήθεν δικαιοσύνης , και την έσχατη κατάντια του σωφρονιστικού μας συστήματος.Και τούτο χωρίς να υπολογίζει και να φοβάται τις ενδεχόμενες συνέπειες.
Τον συγχαίρω ειλικρινά και τον θαυμάζω."

Βασίλης Καρύδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Εγκληματολογίας.

Η φυλακή είναι άγονος πόνος και στείρα οδύνη.
Αυτή τη διαχρονική αλήθεια επικυρώνει ο Χρήστος Νικολουτσόπουλος καταθέτοντας την εμπειρία του στην " κοιλιά του κήτους", η οποία τον συγκλόνισε.
Με λόγο άμεσο, τολμηρό, ανατρεπτικό.
Το βιβλίο ερέθισμα για να λεχθεί καθαρά η αλήθεια.


Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Διόδια - φαρμάκι στο δρόμο για τον θάνατο

Το κομμάτι αυτό αναρτάται μετά από αίτημα ενός φίλου.

ΕΘΝΙΚΗ ΚΟΡΙΝΘΟΥ-ΠΑΤΡΩΝ
Διόδια - φαρμάκι στο
δρόμο προς το θάνατο

Άρθρο του οικονομολόγου Κώστα Κωνή
Έφορου Τύπου της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος.

Ο εθνικός, κατ΄ επίφαση, δρόμος Κορίνθου-Πατρών είναι αναμφισβήτητα ο χειρότερος και επικινδυνότερος οδικός άξονας της χώρας μας.
Τα στατιστικά στοιχεία από τα ατυχήματα και δυστυχήματα που σημειώνονται κάθε χρόνο σ΄ αυτόν… οδηγούν απευθείας σε νεκροθαλάμους, νοσοκομεία, αναπηρίες, σε συνεργεία, σε νεκροταφεία οχημάτων, σε απώλειες εκατομμυρίων ευρώ της εθνικής οικονομίας και οικογενειών, σε αφανισμό νέων ανθρώπων, σε διάλυση σπιτιών, σε εκατομμύρια χαμένες εργατοώρες και εργατικού δυναμικού, σε πόνο, δάκρυα, δυστυχία.
Το καταμαρτυρούν τα αδιάψευστα στοιχεία, το ομολογεί και το επίσημο κράτος πως ο δρόμος είναι επικίνδυνος και δεν πλήρη τις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το χαρακτηρισμό του ως εθνικού.
Το παραδέχεται με τις προειδοποιητικές πινακίδες που έχει αναρτήσει σε αρκετά σημεία του επισημαίνοντας την επικινδυνότητά τους σε μήκος χιλιομέτρων, εφιστώντας μας την προσοχή πως σ΄ αυτά σημειώνονται ατυχήματα.
Προσοχή, μόνο ατυχήματα και όχι και δυστυχήματα, λες και δεν συμβαίνουν, αν και πολλά απ΄ αυτά είναι θανατηφόρα. Υποκρισία και αποφυγή ανάληψης ευθύνης, η οποία αποδεικνύεται από τη δημόσια παραδοχή.
Βλέπουν και διαβάζουν τις προειδοποιητικές πινακίδες αλλοδαποί διερχόμενοι οδηγοί και αναρωτιούνται όχι μόνο γιατί πληρώνουν διόδια, αλλά και αν υπάρχει άλλος δρόμος, πιο ασφαλής, για ν΄ αποφύγουν την εθνική-καρμανιόλα.
Κι αν οι αλλοδαποί οδηγοί δεν είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν διόδια, οι ημεδαποί, τα μόνιμα εκμεταλλευόμενα και εμπαιζόμενα κορόΐδα με το έτσι θέλω των αρχών και των διαχειριστών όχι μόνο πληρώνουν, και μάλιστα πανάκριβα, αλλά στην ουσία καλούνται να βγάλουν διαβατήριο προς το θάνατο, αφού είναι υποχρεωμένοι να τον διαβαίνουν, πολλοί μάλιστα καθημερινά.
Και πληρώνουν γιατί οι κουτοπόνηροι εθνοπατέρες μας και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες κόπτονται δήθεν για το καλό μας, κωλυσιεργούν εδώ και χρόνια να εναρμονίσουν και ενσωματώσουν στο εσωτερικό δίκαιο οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετική με τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει ένας οδικός άξονας για να χαρακτηριστεί ως εθνικός, άρα και να ορίζονται τέλη διέλευσής του.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τον παρέδωσε και σε ιδιώτες, οι οποίοι από την πρώτη στιγμή αξίωσαν και πέτυχαν γενναία αύξηση του αντιτίμου διέλευσης.
Που;
Σε ένα δρόμο που δημιουργήθηκε με χρήματα του ελληνικού λαού, αλλά και που τον πλήρωνε επί 45 σχεδόν χρόνια χωρίς τα χρήματά του να έχουν αντίκρισμα ως ανταποδοτικά τέλη.
Αφού όλα αυτά τα χρόνια δεν έγινε τίποτε για τη βελτίωσή του.
Και ακόμη δεν θα είχε γίνει τίποτα αν δεν είχαμε εισέλθει στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Χάρη όμως στις πλουσιοπάροχες ενισχύσεις από τα ευρωπαϊκά ταμεία, πολλές από τις οποίες πήγαν στο βρόντο, για να μη γράψω που αλλού, αλλά και τη συνεισφορά του λαού μας, για να μην τον ξεχνούμε, έγινε ο δρόμος Αθηνών-Κορίνθου αξιόλογα προσβάσιμος, με λιγότερους κινδύνους και ατυχήματα-δυστυχήματα και αύξηση της ταχύτητας.
Και δεν είναι μόνο αύξηση των τελών διέλευσης που επιβλήθηκε πρόσφατα. Είναι και το μεγάλο ξεπούλημα στους εργολάβους και η οικονομική αφαίμαξη των Ελλήνων για έναν επικίνδυνο δρόμο και για έργο που δεν έχει γίνει.
Πρωτάκουστο!
Δηλαδή, το ελληνικό δημόσιο εκχώρησε τα δικαιώματά του σε ιδιώτες που ανέλαβαν την ανακατασκευή και συντήρηση του δρόμου.
Οι οποίοι θα φτιάξουν το έργο με… δικά μας, στην ουσία, χρήματα, είτε με την προκαταβολή διοδίων, είτε ως φορολογουμένων. Και αφού το έργο ολοκληρωθεί με δικά μας, μην ξεχνιόμαστε, χρήματα, θα κληθούμε να τον ξαναπληρώσουμε για άλλα 30 τόσα χρόνια, όσα προβλέπονται από τη σύμβαση εκχώρησης, με νέα, πανάκριβα διόδια, τα οποία κάθε τόσο θα προσαυξάνονται σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εργολάβων και τη συγκατάθεση του κράτους. Και άσε τον Έλληνα να ταλαιπωρείται.
Το θέμα είναι άρα πολύ σύνθετο για το σήμερα και το αύριο. Ήδη υπήρξαν, και πολύ σωστά, οι πρώτες αντιδράσεις από οδηγούς και κατοίκους των περιοχών απ΄ όπου διέρχεται ο οδικός άξονας Κορίνθου-Πατρών, αλλά και διερχομένων από άλλες περιφέρειες της Πελοποννήσου και της Δυτικής Ελλάδας και προγραμματίζονται και άλλες πιο δυναμικές.
Αν πρότεινα απ΄ αυτή τη θέση τις λύσεις που έχω κατά νου ώστε να έχουν αντίκτυπο και αντίκρισμα οι οποιεσδήποτε κινητοποιήσεις, σίγουρα θα με έσερναν σιδηροδέσμιο στον πρώτο εισαγγελέα που θα έβρισκαν.
Νοήμονες και πολλαπλώς δοκιμαζόμενοι πολίτες είμαστε και ο καθένας μας θα βρει από μόνος του ή με άλλους τον τρόπο ν΄ αντιδράσει και να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για τα διόδια θανάτου που μας επιβάλλουν.
Άλλωστε υπάρχουν ήδη κάποιες οργανώσεις πολιτών που έχουν αναλάβει το βάρος της αντίδρασης και αντίστασης στα καταχθόνια σε βάρος του λαού μας σχέδια.
Και αλίμονο αν δεν αντιδράσουμε.
Γιατί τότε θα έρθουν τα ακόμα χειρότερα που σχεδιάζουν σε βάρος μας οι υπηρέτες ξένων αφεντάδων, οι υποτελείς της παγκοσμιοποίησης.
Και τότε θα είναι πολύ αργά για να σηκώσουμε κεφάλι.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Ποιός θυμάται την Κατερίνα Γώγου






Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;”

Η Κατερίνα Γώγου, η οργισμένη ποιήτρια , η Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 και έδωσε τέλος στην ζωή της το 1993.
Ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ποιητής και πρώην υπουργός δε δίστασε να χαρακτηρίσει την Κατερίνα σαν τον: "Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων".
Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση , όπως ειπώθηκε , σε μια εποχή, που άλλοι «ποιητές» έκαναν δημόσιες σχέσεις.
Γι’ αυτό και ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα, κατά τον Λεωνίδα Χρηστάκη. («Ιδεοδρομιο»)

ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΗ, ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ''ΑΣΙΜΟΣ - ΓΩΓΟΥ-ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ''

«Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ».

Μυρτώ Τάσιου, κόρη της Κατερίνας Γώγου:

«Η Κατερίνα Γώγου έκλεισε ποιητικά τον βίο της. Επέλεξε να έχει μια ροκ εν ρολ αυτοκτονία. Αυτοκτόνησε, παίρνοντας χάπια, στις 3 Οκτώβρη του 1993, σε ηλικία 53 χρονώ»ν.

Νίκος Κούνδουρος, Σκηνοθέτης:

«Η Κατερίνα ήταν μια ταραγμένη ψυχή. Ένιωθε σαν αγρίμι παγιδευμένο, ήταν διαρκώς σε διωγμό. Μια λέξη μπορούσε να την πληγώσει, μια κίνηση να την ταπεινώσει.
Δυο μήνες πριν πεθάνει την συνάντησα τυχαία. Ήταν γερασμένη, σαν μάγισσα από παραμύθι, με άσπρα μαλλιά, ατημέλητη, με βραχνή φωνή.
Η Κατερίνα πέθανε αγρίμι, όπως έζησε και σαν αγρίμι.»

Για πολλούς, η Κατερίνα Γώγου είναι γνωστή σαν μια καλή ηθοποιός του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου. Η εικόνα του χαριτωμένου, ατίθασου, «τσαμπουκαλεμένου» τρελοκόριτσου είναι αποτυπωμένη στις πάμπολλες ελληνικές ταινίες, κυρίως της Φίνος Φιλμ, αλλά και στη μνήμη των Ελλήνων.
Η Κατερίνα Γώγου ηθοποιός όμως, των δεκαετιών του '60 και του '70, συμπορεύτηκε, από τα τέλη της δεκαετίας του '70, παράλληλα με τη ηθοποιία, και με την ποίηση. Παρουσίασε, μέσα από τα ραγισμένα ποιήματά της, ένα ξεχωριστό ποιητικό πρόσωπο, που σημάδεψε την ελληνική ποίηση.

«για δες πως σκύβει πάνω στο στόμα μου να δει αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης..».


«Εν αρχή ην το Χάος»

Καίτη καίτοι εν ειρήνη.
Δεκαπέντε χρόνια χωρίς την Καίτη του "Εφιάλτη" και των ανέμελων ελληνικών κωμωδιών. Το νευρόσπαστο που έγινε στρίγγλα του εαυτού της. Το ανικανοποίητο πνεύμα που δεν μπόρεσε να βολευτεί μέσα 'στην τηλεοπτική μας θαλπωρή'. Η αναρχική ποιήτρια που έκανε "τρία κλικ αριστερά" [1978] του "ιδιώνυμου" [1980], που φόρεσε για χάρη της "το ξύλινο παλτό" [1982], που μετράει "Απόντες" [1986] και μένει μόνη πια στον "μήνα των παγωμένων σταφυλιών" μας [1988]. Η οδύσσεια θα ήταν η έβδομη ποιητική της συλλογή.
“Αγαπηθήκαμε, ε, Τάσιε;”
Η Κατερίνα Γώγου παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη Παύλο Τάσιο και απέκτησαν μια κόρη, την Μυρτώ Τάσιου.
Πρώτο, τελευταίο και κύκνειο απόσπασμα ναυαγίου
«Με λένε Οδύσσεια.
Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ από τον ουρανό
το σώμα μου φθαρτό,
έχει από πέσιμο σχεδόν οριστικά τσακίσει».
&
Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις.

Εσύ εισ' η ελπίδα. και θάρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη .

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές με γυρμένους απέξω

Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις και έννοιες σαν και αυτές απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός για το μάθημα της ιστορίας. Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.

Και θαρθούνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ' όλα αυτά Μαρία.


Η Κατερίνα Γώγου από πέντε χρονών εμφανιζόταν σε παιδικούς θιάσους. Σπούδασε θέατρο στις σχολές του Κ. Κουν και του Τ. Μουζενίδη καθώς και χορό. Έπαιξε πρώτους και δεύτερους ρόλους σε δεκάδες μαυρόασπρες ταινίες κυρίως της Finos films.
Συμμετείχε σε πολλές ταινίες("Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο/1959", "Άπονη ζωή/1964", "Δεσποινίς Διευθυντής/1964", "Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα/1965", "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση/1971" κ.ά.) , ενώ στο θέατρο έπαιξε από επιθεώρηση μέχρι τραγωδία(θίασος Κ. Κουν). Επίσης έπαιξε με πολλούς θιάσους, τελευταία φορά το 1979 με την Έ. Λαμπέτη στη "Φιλουμένα Μαρτουράνο".
Αποτραβήχτηκε κι έζησε με την κόρη της -κι αργότερα μόνη- σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, στο Γκάζι, στην Κυψέλη αλλά και στη Θεσσαλονίκη.
Πρωταγωνίστησε στις ταινίες του Π. Τάσιου "Βαρύ Πεπόνι" (1977) και "Παραγγελιά" (1980), όπου ακούγεται συγκλονιστική η φωνή της να απαγγέλλει- και “Όστρια” (1984) του Α. Θωμόπουλου στην οποία συνέγραψε το σενάριο.
Πάνω απ' όλα ήταν η ίδια ποίηση.
Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες...".

Από τον τύπο της εποχής διαβάζουμε αποσπάσματα συνεντεύξεων της.

“Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω ... Τώρα μου έχει περάσει. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό ... Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά ..." Εκείνη την εποχή η ασυμβίβαστη Κατερίνα είχε μηνύσει τον Αρκουδέα για άγριο ξυλοδαρμό στο θέατρο Λυκαβηττού από την αστυνομία. Και το 1991 έλεγε: " Έχω ένα παράπονο... Άκου το.
Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν.
Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο.
Η μόνη επιζώσα είμαι εγώ...". Μα πιο πολύ μιλούν γι' αυτήν τα ποιήματά της γεμάτα από πόνο, οργή, πάθος και απέραντη ευαισθησία...
Γιατί πάνω από όλα, η Κατερίνα Γώγου είναι ποιήτρια, μια ξεχωριστή φωνή μέσα στην ποίηση, η “αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της”. Μια φωνή που αγαπήθηκε και διαβάστηκε πολύ από τους ανυπότακτους νέους κάθε εποχής. Και δεν ξεχάστηκε ποτέ...


Ποιητικές εκδόσεις

Ο Αντρέας Παγουλάτος μετέφρασε πρόσφατα ποίηση της στα γαλλικά δίπλα σ' αυτήν του Οδυσσέα Ελύτη για μια ανθολογία.
Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1978 Μεταφράστηκε στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books" του San Francisco. (Night Horn Books, 495 Ellis Str., Box 1156, San Francisco, CA 94102)Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1980 Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-0292-8, 1η έκδοση 1982 Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1986 Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1988 Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση

Η ατίθαση και σπαρακτική ποιητική φωνή της Γώγου έγινε, τόσο η φωνή της δικής της μεταπολεμικής γενιάς, όσο και της μεταπολιτευτικής γενιάς, αλλά και των ακόμη νεότερων. Μέσα από τα ποιήματά της, αυτή η ασυμβίβαστη και, συνάμα, ευαίσθητη ποιήτρια έκανε τον πόνο της στίχους και αποτύπωσε μέσα από τις ποιητικές της κραυγές όλη την αθλιότητα που υπήρχε γύρω της.
Η Γώγου, μια γνήσια "δακρυσμένη ψυχή", κατά την τσεχοφική ορολογία, "συνομίλησε", κυρίως, με τους νέους.
Παρόλα αυτά όμως, σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου του εκδότη της Θανάση Καστανιώτη, τα ποιητικά της βιβλία πούλαγαν από 40.000 αντίτυπα(!), αριθμό που μέχρι τότε είχαν πιάσει μόνο ο Ελύτης ή ο Ρίτσος στη μεταπολίτευση!
Αμέσως, με την εμφάνιση της πρώτης της ποιητικής συλλογής, ξεκίνησε, όπως γράφτηκε, η "μεταφορά" της «από τα πλατό της Φίνος στο πλατό των Εξαρχείων.».
Εξ αρχής άσκησαν γοητεία πάνω της «ο κόσμος του περιθωρίου» και «ο χώρος της μαχόμενης αναρχίας τροτσκιστικών καταβολών», αλλά, εν συνεχεία, καταβυθίστηκε «στην περιοχή των ευφορικών ουσιών» και «στην πολιτικοποιημένη ψυχεδέλεια».

Η Γώγου αγαπούσε εξίσου τους χίπηδες και τους πάνκηδες...
τους Doors και τους Clash...
παρ' ότι θεωρούσε συνταξιδιώτη της τον Παύλο Σιδηρόπουλο, είχε διαφωνίσει ανοιχτά μαζί του σε μια ουτοπική θεωρία του αδικοχαμένου rocker για ειρηνική συνύπαρξη φρικιών και...Αρκουδέα
γελούσε δυνατά με το αντεργκράουντ hit των Alamana's Bridge Στα Σάλωνα σφάζουν φρικιά...
ο Νικόλας Άσιμος της πήγαινε περισσότερο σα φίλος...
έτρεχε πάντα στο πλευρό του όταν τον τραβούσαν στα τμήματα και τα ψυχιατρεία...
γνώριζε καλά κι εκείνη από ψυχιατρεία...
από ηλεκτροσόκ, χάπια, βία, εξαναγκασμό...
τα έλεγε όλα αυτά και η ανάσα της μύριζε ούζο και μπαγιάτικο καπνό...
η φωνή όμως ήταν η ίδια...
η κοριτσίστικη των δεκαετιών ΄60 και ΄70, που προστάτευε τη μεγάλη ευαισθησία της...

ΜΟΝΑΞΙΑ
Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια βοϊδίσο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο μαζί με τα κομμάτια τους στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά -Τούμπα - Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας,
κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοκτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό - λεφτό ανάσα- ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης
- εδώ κοντά είναι η Κοτζιά.
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω.
Για τη δική μας λέω.

-Το τέλος -

Είμαι ένα κομματάκι τ' ουρανού
Τετράγωνο, ολομόν
αχο, φωτισμένο.!
Κατερίνα Γώγου

«Πηγές»
Βασικά βιογραφικά για την Κ. Γώγου δημοσιεύονται στις ποιητικές συλλογές της που κυκλοφορούν.
Βλ. Κατερίνα Γώγου, Με λένε Οδύσσεια, εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 2002, τον πρόλογο του ποιητή Μάνου Λουκάκη.
Βλ. Κατερίνα Γώγου - Η Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων(ΠΥΛΗ / www.apn.gr / keimena kinhmata.html).http://www.poiein.gr.
http://bosko-hippydippy.blogspot.com/
http://2bp.blogspot.com

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Στον αέρα το "ΣΥΖΕΥΞΙΣ", ( ... και εγώ )

Παρ, 17/10/2008 - 12:53

γράφει ο Νίκος Βασιλάκος
Χωρίς σύνδεση έμειναν υπουργεία, φορείς και δημόσιες υπηρεσίες της χώρας εξαιτίας της διακοπής σύνδεσης της Altec Telecoms με το δίκτυο Seabone, λόγω τεχνικού προβλήματος ή ανεξόφλητων οφειλών.
Τεχνικοί Υπουργείου της Κυβέρνησης επικοινώνησαν τηλεφωνικά με την Ένωση Ελλήνων Χρηστών Internet, η οποία είναι καταχωρητής ονομάτων με αρκετά κυβερνητικά domain και ζήτησαν άμεση αλλαγή DNS ώστε να γίνει εφικτή η επικοινωνία των υπουργείων με το εξωτερικό.
Αυτήν τη στιγμή χρήστες και υπηρεσίες του εξωτερικού δεν μπορούν να συνδεθούν στις ιστοσελίδες των υπουργείων που έχουν τα DNS της Altec Telecoms.
Για παράδειγμα:
Το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών και το Υπουργείο Εξωτερικών λειτουργούν κανονικά.
Δεν λειτουργεί κανονικά στη σύνδεση με το εξωτερικό το Υπουργείο Εσωτερικών.
Ευχή όλων είναι το πρόβλημα να λυθεί άμεσα, γιατί όσο υπάρχει η δυσλειτουργία δεν μπορούν να λάβουν e-mail από το εξωτερικό και έτσι ζημιώνεται η διεθνής εικόνα της χώρας.

Τα παραπάνω αποτελούν δημοσίευση στο www.in.gr/
Δυστυχώς θύμα της προβλημάτων της Altec Telecoms είμαι εδώ και μέρες και η ίδια.
Βρέθηκα να μην έχω πρόσβαση στο internet και όλα τα επακόλουθα.
Πιθανόν για λίγες μέρες να μη μπορώ ούτε να γράψω, ούτε να σας διαβάσω.
Αλλά θα τα ξαναπούμε σίγουρα και σύντομα!!

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

Οικονομικές κρίσεις 1929 - 2008( αιτίες & αποτελέσματα)















Ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέηθ, ο Αμερικανός οικονομολόγος, ειχε γράψει οτι « Η Μεγαλη Υφεση της δεκαετίας του ‘ 30 , ουσιαστικά δεν τερματίστηκε ποτέ. . Απλά εξαφανίστηκε μέσα στην κινητοποίηση για τον πόλεμο.


- Ασχολουμενοι με τα ζητήματα οικονομικών κρίσεων και αστάθειας , αντλούμε θεωρητικά επιχειρήματα από τις έννοιες και τις αναλύσεις που ανέπτυξε ο ίδιος ο Μάρξ , αλλά και τις ιστορικές θεωρητικές διαμάχες, που έλαβαν χώρα στο πλαίσιο του Μαρξισμού( των μαρξιστικών θεωριών και προσεγγίσεων) γύρω από τα ζητήματα αυτά.
Πρόκειται για τον μαρξικό « νόμο της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου».
Η τάση του ποσοστού κέρδους να πέφτει είχε γίνει μέρος της πίστης των οικονομολόγων από την εποχή της κλασσικής σχολής της Πολιτικής Οικονομίας.

Ο Ρικάρντο επιχείρησε να την ερμηνεύσει ως αποτέλεσμα του « νόμου των φθινουσών αποδόσεων ».
Η λειτουργία του «νόμου» αυτού, επιφέροντας αφενός την αύξηση των προσόδων , που πλήρωναν οι καπιταλιστές ενοικιαστές γης στους γαιοκτήμονες και αφετέρου την αύξηση των ονομαστικών(χρηματικών) μισθών , λόγου της ανόδου των τιμών στα μισθιακά εμπορεύματα, θα οδηγούσε σε μια αντίστοιχη πτώση των ( πραγματικών και χρηματικών ) κερδών.
Ο Μάρξ με τον νόμο του της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, επιχειρεί να δείξει ότι η τεχνολογική καινοτομία, που εισάγεται στην παραγωγή από τον ατομικό κεφαλαιοκράτη στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και έχει ως στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας ( άρα και του ποσοστού υπεραξίας), θα μπορούσε να είναι αιτία για ένα τέτοιο φαινόμενο.
Η ανάλυσή του βασίζεται στην τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου ( ποσότητα μέσων παραγωγής ανά μονάδα ζωντανής εργασίας) και αξιακή (οργανική) σύνθεση του κεφαλαίου (ο λόγος σταθερού προς το μεταβλητό κεφάλαιο σε όρους αξίας).
Από το Κεφάλαιο έχουμε « στις κρίσεις ξεσπά μια επιδημία υπερπαραγωγής. … η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατι; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολύ βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δεν χρησιμεύουν πια για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Αντίθετα έγιναν πάρα πολύ μεγάλες , εμποδίζονται από αυτές.

Πως ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις αυτές;


Από το ένα μέρος καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες και παραγωγικές δυνάμεις , από το άλλο κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθειά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις.


- Στο νεοκλασικό ιδεολογικό πλαίσιο (μοντέλο ), η εμπειρικά διαπιστώσιμη πραγματικότητα των οικονομικών κύκλων και κρίσεων , επιδέχεται την ερμηνεία των δυσλειτουργιών, « μονοπωλίων » και των εξωοικονομικών αιτίων.


- Αντίθετα ο Keynes θεωρεί ως αιτία των κρίσεων , σε αναφορά με με τη ζήτηση των επενδύσεων , την « κυκλική μεταβολή της οριακής αποδοτικότητας του κεφαλαίου» Ως οριακή αποδοτικότητα του κεφαλαίου ο Keynes ορίζει την « σχέση ανάμεσα στην προσδοκώμενη απόδοση από τη χρησιμοποίηση μιας επιπλέον μονάδας κεφαλαίου και στο κόστος παραγωγής αυτής της μονάδας».


Συνακόλουθα εξαφανίζονται από τον ορίζοντά του οι αντιφάσεις και διακυμάνσεις , που προκύπτουν από τα δομικά χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής , και η αποδοτικότητα του κεφαλαίου ( και η οικονομική συγκυρία) θεωρείται ότι « προσδιορίζεται από την υποκειμενική κρίση ατόμων αμαθών και κερδοσκοπούντων», χωρίς να δίνεται η απαιτούμενη έμφαση στις οικονομικές σχέσεις που καθορίζουν την «ψυχολογία» και τις πρακτικές των «κερδοσκοπούντων».
Οι επιπτώσεις του «Κραχ» του ΄ 29 στις ΗΠΑ σε αριθμούς:

12.000.000 έμειναν άνεργοι.

12.000 έχαναν τη δουλειά τους κάθε μέρα.
20.000 επιχειρήσεις κήρυξαν πτώχευση.


1616 τράπεζες πτώχευσαν.

1 στους 20 γεωργούς ξεσπιτώθηκαν.

23.000 αυτοκτονίες σημειώθηκαν σ' ένα χρόνο, αριθμός ρεκόρ.










Τη μεγαλύτερη κρίση μετά το κραχ του 1929 εκτιμάται από πολλούς ότι βιώνουμε σήμερα στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον. Ηδη μέσα στο 2008 έχουν «χαθεί» στα διεθνή χρηματιστήρια πάνω από 16 τρισ. δολάρια, όσο περίπου το ΑΕΠ των ΗΠΑ, (14,4 τρισ.) ενώ οι διαγραφές και οι ζημιές στους ισολογισμούς των χρηματοοικονομικών ομίλων ξεπερνούν τα 520 δισ. δολάρια.



Η κρίση άρχισε τον Φεβρουάριο - Μάρτιο –όταν αποκαλύφθηκαν τα πρώτα προβλήματα με τα δάνεια subprime για να θεωρηθούν ένα «μικρό και περιορισμένο πρόβλημα».


Το ντόμινο της κρίσης

Η φούσκα των ακινήτων σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ (την περίοδο 2000-2006 οι τιμές αυξήθηκαν πάνω από 100%) διευκόλυνε την υπερ-κατανάλωση (μέσω δανεισμού βασισμένου στην υπεραξία των ακινήτων) και αποτέλεσε τη βασική... «πηγή» της κρίσης.

Η εκτόξευση των τιμών των κατοικιών στις ΗΠΑ οδήγησε σε μία ραγδαία εξάπλωση στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου (subprime), από 9% των συνολικών στεγαστικών το 2003 σε 24% το 2007, σε κατηγορίες νοικοκυριών που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να έχουν δανειοδοτηθεί.

Η subprime market με μόνη εγγύηση την αναμενόμενη αύξηση στην τιμή της κατοικίας αποτελούσε το υπόβαθρο δημιουργίας, δομημένων προϊόντων που αγοράστηκαν από hedge funds, ασφαλιστικές εταιρείες, επενδυτικές τράπεζες εντός και εκτός των ΗΠΑ.Η αγορά των subprime στηρίχτηκε στο φθηνό χρήμα. Με την έναρξη του ανοδικού επιτοκιακού κύκλου, όλο και περισσότεροι δανειολήπτες δεν ήταν πλέον σε θέση να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.



Το καλοκαίρι του 2007, ξεσπάει ουσιαστικά η κρίση, προκαλώντας τριγμούς σε όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου. Οι κεντρικές τράπεζες με συνεχείς «ενέσεις» ρευστότητας προσπαθούν να «σώσουν» το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ τραπεζών ξέσπασε ξαφνικά και βίαια: μέσα σε ελάχιστες ημέρες οι διαχειριστές χαρτοφυλακίων βρέθηκαν σε μια κατάσταση όπου δεν μπορούσαν όχι να πουλήσουν αλλά ούτε καν να πάρουν τιμές για τραπεζικά ομόλογα και μάλιστα βραχυπρόθεσμα – «χαρτιά» με λήξη ακόμη και εντός ενός ή δύο μηνών.
Ο κόσμος πίστευε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες.

Από το περσινό καλοκαίρι οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες των ισχυρότερων χωρών του πλανήτη έχουν προέβη σε παρεμβάσεις, προκειμένου να αυξήσουν τη ρευστότητα στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, κινήσεις όμως οι οποίες, δυστυχώς, είχαν βραχύβιες θετικές επιπτώσεις στις αγορές.

ΟΙ παρεμβάσεις και συνολικά τα σχέδια... «διάσωσης» και πιστωτικής διευκόλυνσης από την αμερικανική κυβέρνηση και τη FED ανεβάζουν το συνολικό κόστος περίπου στο 1 τρισ. δολάρια, ενώ σε «ενέσεις» εκατοντάδων δισ. ευρώ προέβησαν τόσο η ΕΚΤ όσο και άλλες κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο. Ο υπουργός Οικονομίας των ΗΠΑ, Χένρι Πόλσον, σε συνεργασία με τον πρόεδρο της Fed, Μπεν Μπερνάνκε, αποφάσισε να δώσει 2ετές δάνειο στην AIG ύψους 85 δισ. δολ. με αντάλλαγμα το 80% των μετοχών του ασφαλιστικού κολοσσού. Σύμφωνα με την RBC Capital Markets, η κρατική παρέμβαση απέτρεψε -για την ώρα- μία πτώχευση που θα μπορούσε να κοστίσει 180 δισ. δολάρια στην ασφαλιστική βιομηχανία και να προκαλέσει συστημική κρίση.Η Institutional Risk Analytics προβλέπει ότι περίπου 110 τράπεζες με ενεργητικό αξίας 850 δισ. δολαρίων θα καταρρεύσουν έως τον επόμενο Ιούλιο, ενώ ο γενικός διευθυντής της εταιρείας Κρις Γουέιλεν επισημαίνει ότι «ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα αναγκαστεί να δημιουργήσει ένα όχημα για την εξαγορά τραπεζών, οι οποίες δεν θα είναι δυνατόν να πωληθούν μετά τη χρεοκοπία τους».


Η έλλειψη ρευστότητας οδηγεί σε άνοδο των επιτοκίων δανεισμού των τραπεζών οι οποίες μετακυλίουν το κόστος στους δανειολήπτες (1 δισ. ευρώ είναι η επιβάρυνση σύμφωνα με εκτιμήσεις τραπεζικών παραγόντων).

Για να αντιληφθεί κάποιος το μέγεθος της κερδοσκοπίας σε όλο τον κόσμο καθώς και το πώς οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει τον πλανήτη σε ένα τεράστιο καζίνο αρκεί μόνο ένας αριθμός.

Από την αρχή του έτους έχει χαθεί το 15% του Ελληνικού ΑΕΠ στο βωμό της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας (65 δις ευρώ).Στην Ελλάδα είμαστε και πάλι 30 χρόνια πίσω. Η πίστη στις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς οδηγεί την ελληνική κυβέρνηση στην αδράνεια της αμηχανίας.




1) Οι χρηματιστηριακές πτώσεις χωρίς να υπάρχει χρηματιστηριακή φούσκα (όπως του 2000) δείχνουν ότι οι μεγάλες οικονομίες ήταν πολύ πιο άρρωστες από ότι έδειχναν οι οικονομικοί τους δείκτες. Η κρίση αυτή, παρόλο που σε αυτό το στάδιο πλήττει τα χρηματιστήρια, δεν είναι χρηματιστηριακή αλλά κρίση οικονομικού μοντέλου και αδιεξόδων της υπερπαραγωγής, υπερκατανάλωσης, υπερδανεισμού και υπερκερδοσκοπίας.

2) Η συζήτηση για λήψη περιοριστικών, διεθνώς, οικονομικών μέτρων αποτελεί ένδειξη αδυναμίας των αγορών να αυτορυθμιστούν, ο νεοφιλελευθερισμός αμφισβητείται ανοιχτά.

3) Οι κεντρικοί τραπεζίτες έμειναν όχι μόνο από μέσα για να παρέμβουν αλλά δεν ξέρουν πώς να παρέμβουν, περιμένουν τις εξελίξεις για να δουν τι πρέπει να κάνουν! Αυτό δείχνει την αποτυχία του οικονομικού τους μοντέλου.

4) Η άνοδος του πετρελαίου και οι υποσχέσεις περιορισμού της κερδοσκοπίας στις ΗΠΑ υποδηλώνουν έναν ακήρυκτο πόλεμο μεταξύ του αδίστακτου πετρελαϊκού κατεστημένου και του κοινού παγκόσμιου συμφέροντος.

5) Η άνοδος του πετρελαίου είναι η αγοραία έκφραση της ανεπάρκειας των φυσικών πόρων καθώς και του ασύδοτου δυτικού τρόπου ζωής. Σοβαροί αναλυτές κάνουν λόγο για παγκόσμια κατάρρευση αν το πετρέλαιο αγγίξει τα 200 δολάρια.

6) Η αμφισβήτηση των μεγαλύτερων αμερικανικών τραπεζών γίνεται με αναλύσεις της κάθε μίας εναντίον της κάθε άλλης. Ταυτόχρονα η αμφισβήτηση μεγάλων ονομάτων όπως η General Motors ή και η General Electrics δείχνουν τον πανικό στον οποίο βρέθηκαν όλοι οι εμπλεκόμενοι μπροστά σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος αυτοανατροφοδοτούμενων ψευτοπροσδοκιών.

7) Η παρούσα κρίση οδηγεί σε μια βίαιη αναδιανομή πόρων λόγω των χρηματιστηριακών ανισορροπιών και της ανόδου των τιμών που η μεσαία τάξη και οι φτωχότερες χώρες δεν μπορούν τώρα να φανταστούν.Η παρούσα κρίση αν δεν σταματήσει άμεσα θα εξελιχθεί μαλλον σε παγκόσμιο Βατερλώ . . .


Το τελευταίο βιβλίο της Ν. Κλάιν λέγεται "The Shock Doctrine" - The Rise of Disaster Capitalism» (Το Δόγμα του Σοκ - Η Ανοδος του Καπιταλισμού της Καταστροφής) .
Αφορά ακριβώς τους παγκόσμιους κερδοσκόπους, την απορρύθμιση των αγορών και άλλους παράγοντες που ευθύνονται για τη σημερινή κρίση.



"Ο,τι κι αν σημαίνουν τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας, κανείς δεν πρέπει να πιστέψει τους υπερβολικούς ισχυρισμούς ότι αυτή η κρίση στις αγορές σηματοδοτεί το θάνατο της ιδεολογίας της «ελεύθερης αγοράς». Η ιδεολογία της «ελεύθερης αγοράς» υπήρξε πάντα υπηρέτης των συμφερόντων του κεφαλαίου, και εμφανίζεται ή φεύγει από το προσκήνιο ανάλογα με το πόσο εξυπηρετεί αυτά ακριβώς τα συμφέροντα.


Σε καιρούς άνθησης, είναι κερδοφόρο να κηρύττεις το laissez faire [λεσέ-φερ, ελεύθερη κίνηση αγαθών], γιαί η απουσία κυβερνητικών περιορισμών επιτρέπει στις κερδοσκοπικές φούσκες να μεγαλώσουν κι άλλο.

Οταν σκάνε αυτές οι φούσκες, η ιδεολογία ετούτη μετατρέπεται σε εμπόδιο και πέφτει σε χειμερία νάρκη όσο οι μεγάλες κυβερνήσεις έρχονται για να βοηθήσουν.

Αλλά να είστε σίγουροι: η ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς θα έρθει γρήγορα πίσω όταν πληρωθούν τα χρέη.

Τα τεράστια χρέη που συσσωρεύει το δημόσιο, για να ξεχρεώσει τους σπεκουλαδόρους, θα εξελιχθούν σε μέρος της παγκόσμιας κρίσης ώστε να δικαιολογηθούν οι βαριές περικοπές στην κοινωνική πολιτική και να δικαιολογηθεί η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση ό,τι άλλο έχει απομείνει στον δημόσιο τομέα. Θα μας πουν επίσης πως οι ελπίδες μας για ένα πιο «πράσινο» μέλλον κοστίζουν, δυστυχώς, πάρα πολύ..."


«Οι ιδέες έχουν συνέπειες»


Αποσπάσματα από ομιλία της Ναόμι Κλάιν πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, με θέμα την οικονομική κρίση, αλλά και την ιδεολογία του οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν - κήρυκα του νεοφιλελευθερισμού και της «ελεύθερης» αγοράς.
Η Ναόμι Κλάιν προσκλήθηκε γι' αυτή την ομιλία από μια ομάδα στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο που αντιτίθεται στην ίδρυση ενός Ινστιτούτου αφιερωμένου στον Μίλτον Φρίνμαν, το οποίο επεδίωκε να φτιάξει ο Λευκός οίκος ακριβώς για την επικράτηση μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας......




Αυτό το κραχ στη Γουόλ Στριτ πρέπει, πιστεύω, να αποτελέσει για τον Φριντμαν-ισμό ότι ήταν η πτώση του Τείχους του Βερολίνου για τον εξουσιαστικό/αυταρχικό κομμουνισμό (authoritarian communism): μια καταδίκη της ιδεολογίας τους.
Δεν μπορεί απλώς να ξορκιστεί ως διαφθορά ή απληστία, γιατί αυτό που βλέπουμε να εφαρμόζεται από την εποχή του Ρίγκαν, είναι μια πολιτική που απελευθερώνει τις δυνάμεις της απληστίας ώστε να αποβληθεί η ιδέα ότι η κυβέρνηση είναι ο ρυθμιστής, που προστατεύει τους πολίτες και τους καταναλωτές από τις βλαβερές συνέπειες της απληστίας.
Πραγματικά είναι το πιο πετυχημένο απελευθερωτικό κίνημα των καιρών μας, ένα κίνημα που απελευθέρωσε το κεφάλαιο από όλους τους περιορισμούς στη συσσώρευσή του.

(...) νομίζω
ότι επρόκειται για έναν ταξικό πόλεμο από τους πλούσιους εναντίον των φτωχών, και νομίζω ότι οι πλούσιοι κέρδισαν. Αλλά και ότι οι φτωχοί αντιστέκονται. Πρέπει [αυτή η κρίση] να αποτελέσει καταδίκη αυτής της ιδεολογίας. Οι ιδέες έχουν συνέπειες.


(...) η παράδοση της Σχολής του Σικάγου λέει πως τα οικονομικά δεν είναι μια πολιτική επιστήμη ή μια κοινωνική επιστήμη, αλλά μια αυστηρή επιστήμη, όπως η Φυσική και η Χημεία.



Οπότε, κοιτώντας την παράδοση του πανεπιστημίου του Σικάγο, βλέπουμε ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα σύνολο πολιτικών και οικονομικών στόχων, όπως ιδιωτικοποιήσεις
, απορρύθμιση, ελεύθερο εμπόριο, μείωση των κυβερνητικών δαπανών.

Είναι η μεταμόρφωση του τομέα των Οικονομικών από μια υβριδική επιστήμη που βρίσκεται σε διάλογο με την πολιτική και την ψυχολογία, σε μια αυστηρή επιστήμη με την οποία δεν μπορείς να διαφωνήσεις...».
Στα κομμάτια που παρεμβάλλονται, η Ναόμι Κλάιν μιλά για τον Φρίντμαν και πως όλοι έλεγαν ότι ήταν πετυχημένες οι θεωρίες του, πώς ο ίδιος προωθούσε τις ιδέες του συναντώντας ένα σωρό ηγέτες ("η βιογραφία του Φρίντμαν είναι ένα who is who" ηγετών), πως οι ιδέες του εφαρμόστηκαν πρώτα στη Λατινική Αμερική (στις διάφορες δικτατορίες), πως κάθε ιδεολογία, η όποια ιδεολογία, πρέπει να κρίνεται για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομά της, και καταλήγει για τη σημερινή κρίση:


«Θα πω μερικά πράγματα για τον Φριντμαν-ισμό και τη σχέση του με τη σημερινή κρίση. Μια σχέση πολύ άμεση.


Ο Φρίντμαν θεωρείται ο πατριάρχης της απορρύθμισης. Και αυτό ακριβώς ήταν - η ιδεολογία που έδωσε το υπόστρωμα για τη μετατροπή του οικονομικού τομέα στο καζίνο που βλέπουμε σήμερα.


Ξέρετε, ο Μίλτον Φρίντμαν ήταν ξεκάθαρος σ' αυτό το θέμα.

Πίστευε πως "η ιστορία πήρε λάθος κατεύθυνση", και αυτά είναι ακριβώς τα λόγια του. Τα λόγια του από ένα γράμμα που έγραψε στον Πινοσέτ. Ελεγε "η ιστορία έκανε λάθος στροφή στην περίπτωση της χώρας σας, όπως και στη δική μου"/ Και αναφερόταν στην απάντηση στη Μεγάλη Κρίση (του 1929).

Στη Χιλή, [η λάθος στροφή] ήταν η άνοδος της υποκατάστασης των εισαγωγών και η προσκόλληση στην ανάπτυξη [?-import substitution and developmentalism]. Αλλά, όσον αφορά τις ΗΠΑ, μιλούσε καθαρά για το Νιου Ντιλ ( Κευνς) του Ρούσβελτ»...


«Χρειαζόμαστε καλύτερες ιδέες που να ανταποκρίνονται σε όσα πιθανά θα αντιμετωπίσει αν εκλεγεί πρόεδρος ο Μπάρακ Ομπάμα [ΣτΜ: πριν είχε πει ότι αν βγει ο ΜακΚέιν θα ακολουθήσει το ίδιο καταστροφικό οικονομικό μοντέλο, με ιδιωτικοποίηση και της κοινωνικής ασφάλισης κ.ο.κ.]. Με του που αναλάβει καθήκοντα , το σύνθημά του “Yes, you can” ("Ναι, μπορούμε!") θα γυρίσει σε "Οχι, δεν μπορούμε, έχουμε φαλιρίσει" (“No, you can’t; we’re broke.”). Ούτε πράσινες θέσεις εργασίας, ούτε εναλλακτικές πηγές ενέργειας, ούτε περίθαλψη για όλους.


Ξέρετε, το σχέδιο του για να δώσει περίθαλψη σε όλους θα κόστιζε 80 δισ. δολάρια. Το ξεχρέωμα της AIG κόστισε 85 δισ. δολάρια... Ξοδεύουν αυτά τα χρήματα τώρα. Ξοδεύουν αυτές τις υποσχέσεις. Οι άνθρωποι που θα πουν "όχι, δεν μπορείς", που θα χρησιμοποιήσουν αυτή την κρίση για να σκοτώσουν την ελπίδα, είναι ήδη έτοιμοι.

Και νομίζω πως θα ήταν υπέροχο αν οι λαμπροί νέοι οικονομολόγοι του Πανεπιστημίου του Σικάγου - δεν ξέρω κιόλας αν κανείς τους έκανε τον κόπο να έρθει εδώ απόψε - συγκέντρωναν το μυαλό τους στην αντιμετώπιση αυτής της κρίσης.

Σας χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε ανοιχτά μυαλά.

Μυαλά ευρύχωρα, όσο το δυνατόν πιο δημιουργικά.

Το Ινστιτούτο Μίλτον Φρίντμαν, κατ' όνομα και επί της ουσίας, προσπαθεί να αναστήσει μια εποχή ιδεολογικών βεβαιοτήτων που έχει περάσει προ πολλού. Είχε πλάκα όταν όλα ήταν στη σφαίρα της υπόσχεσης και της πιθανότητας.

Αλλά αυτά εχουν περάσει.

Σας εκλιπαρώ, μην επιστρέψετε για να σκύψετε στα ιερά σας κείμενα.

Ελάτε μαζί μας, στον πραγματικό κόσμο».







Πηγές :
Η θεωρία του Μάρξ για τον καπιταλισμό( Πλευρές μιας θεωρητικής και πολιτικής ρήξης) Γιάννης Μηλιός, Δημήτρης Δημούλης, Γιώργος Οικονομάκης.
http:greekrider.blogspot.com
Δημήτρης Κόλιας
Naomi Klein: Democracy Now
bbc: indy.gr
Μ.Αποστόλου
Λέανδρος Μπόλαρης
Kathimerini.gr