….  …Τα έχω πολύ καιρό .

Φαντάζομαι πως θα μπορούσα να τα πιάσω με τα χέρια αν ήθελα, 

μα όποιος πιάνει τους κροταλίες με τα χέρια ,   αργά ή γρήγορα , αρπάζει μια  δαγκωνιά. «  Απλώς δεν θέλω να το ρισκάρω».

Κοίταξε τη γυναίκα . Δεν ήθελε να βάλει το ποντίκι  μέσα.  Εκείνη είχε μετακινηθεί μπροστά στο νέο κλουβί    ΄τα μαύρα μάτια της ήταν πάλι καρφωμένα στο πετρωμένο κεφάλι του φιδιού.

Είπε ¨ « Βάλτε μέσα το ποντίκι ».

Εκείνος πήγε απρόθυμα στο κλουβί με τους ποντικούς . Για κάποιον λόγο , λυπόταν τον ποντικό , και τέτοιο συναίσθημα δεν είχε ξανανιώσει πριν.

 Τα μάτια του πλανήθηκαν πάνω στη μάζα των αναρριχώμενων λευκών κορμιών , που στριμώχνονταν για να σκαρφαλώσουν στην συρμάτινη  σίτα προς το μέρος του.

«Ποιό ;» σκέφτηκε , « ποιό θα πρέπει να πάει; »

Ξαφνικά στράφηκε οργισμένος στη γυναίκα .

« Δε θα προτιμούσατε να βάλω μια γάτα; Έτσι θα βλέπατε πραγματική μάχη. Η γάτα θα μπορούσε ακόμα και να νικήσει , κι αν το κατάφερνε ίσως να  σκότωνε το φίδι. Θα σας πουλήσω μια γάτα αν θέλετε».

 Εκείνη δεν τον κοίταζε ΄ - Βάλτε έναν ποντικό» , είπε « Θέλω να φάει »

Ο δρ. Φίλιπς άνοιξε το κλουβί με τους ποντικούς και έχωσε   μέσα το χέρι του…. Προχώρησε γρήγορα , διασχίζοντας το δωμάτιο , άνοιξε το κλουβί και έριξε τον ποντικό στον πάτο με την άμμο . « Και τώρα κοιτάξτε», φώναξε.

Η γυναίκα δεν του απάντησε ΄τα μάτια της ήταν καρφωμένα στο φίδι, που κείτονταν ακίνητο. .

Ο ποντικός προσγειώθηκε στα πόδια του , στράφηκε γύρω του και μύρισε την ρόδινη γυμνή ουρά του , και ύστερα έκανε ένα αδιάφορο τροχαδάκι πάνω στην άμμο , μυρίζοντας , καθώς προχωρούσε.  Το δωμάτιο ήταν σιωπηλό .

Ο δρ. Φίλιπς δεν ήξερε αν ήταν το νερό που αναστέναζε ανάμεσα στους πασσάλους  ή η νέα γυναίκα. Με την άκρη του ματιού του είδε το κορμί της να ζαρώνει και να κοκαλώνει.

Το φίδι κινήθηκε απαλά , αργά . Η γλώσσα τρεμόπαιζε μέσα έξω. ..

Στην άλλη άκρη του κλουβιού ο ποντικός σήκωσε ζωηρά το κεφάλι του κι ανακάθισε και άρχισε να γλείφει το φίνο άσπρο τρίχωμα στο στήθος του.

 Το φίδι κινήθηκε σχηματίζοντας πάντα μια βαθιά καμπύλη S  στο λαιμό του.

Ο νεαρός ένιωσε τη σιωπή να σφύζει ...  είπε δυνατά : « κοιτάξτε!  Έχει έτοιμη την καμπύλη της επίθεσης. Οι κροταλίες είναι δειλά ζώα . Το φίδι κερδίζει την τροφή του σε μια επιχείρηση τόσο επιδέξια , όσο και η δουλειά του χειρούργου. Δεν κάνει αστεία με τα εργαλεία του ».

 Το φίδι είχε συρθεί ως τη μέση του κλουβιού . Ο ποντικός κοίταξε,  είδε το φίδι και ύστερα συνέχισε να γλείφει ξένοιαστος το στέρνο του . …

Το φίδι είχε πλησιάσει πια .Το κεφάλι του ανασηκώθηκε λίγους πόντους απ΄ την άμμο. Ταλαντεύτηκε μπρος πίσω , σκοπεύοντας , υπολογίζοντας, την απόσταση , σημαδεύοντας .

Ο δρ. Φίλιπς κοίταξε πάλι την γυναίκα .Του  ΄ρθε να ξεράσει . Λικνιζόταν και κείνη , όχι πολύ , μια ιδέα μονάχα.

Ο ποντικός ανασήκωσε το κεφάλι του και είδε το φίδι. Έπεσε στα τέσσερα και ανασηκώθηκε , κι ύστερα – το χτύπημα . Ήταν αδύνατο να το δεις , μονάχα μια αστραπή . Ο ποντικός κλονίστηκε ,χτυπημένος θαρρείς από κάτι αόρατο.

Το φίδι γύρισε βιαστικά στην γωνιά του ….,  ο ποντικός έστεκε ασάλευτος , ανασαίνοντας σα μικρό άσπρο φυσερό.

Ξαφνικά τινάχτηκε στον αέρα και έπεσε στο πλευρό. Τα πόδια του σπαρτάρισαν για ένα δευτερόλεπτο ΄ ήταν νεκρός…..

Τα σαγόνια του έκλεισαν ξαναμπαίνοντας στη θέση τους και το μεγάλο φίδι σύρθηκε βαριά στη γωνιά, σχημάτισε ένα μεγάλο οχτάρι και έριξε το κεφάλι του στην άμμο.

« Αποκοιμήθηκε τώρα », είπε η γυναίκα . « Φεύγω και εγώ ….να το θυμάστε είναι δικό μου »…

Ο δρ Φίλιπς γύρισε μια καρέκλα και κάθισε μπροστά από το κλουβί του φιδιού.

Προσπάθησε να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις του ..

« Ίσως  να ΄πρεπε να το σκοτώσω το φίδι. Αν ήξερα – όχι  δε μπορώ, δεν έχω που να προσευχηθώ ».

Βδομάδες ολόκληρες την  περίμενε να γυρίσει . « θα βγω έξω και θα την αφήσω μόνη , αν ξανάρθει , αποφάσισε . Δε θα ξαναδώ αυτό το καταραμένο πράγμα».

Δεν ξαναγύρισε ποτέ.  Μήνες την αναζητούσε.

(  Η μακριά κοιλάδα / Τζων Στάινμπεκ )
(η φωτό από πίνακα στο μουσείο Φρυσίρα)