Φασισμός με επικάλυψη κουλτούρας.

Πως αλλιώς να ονομάσεις ΄η να περιγράψεις  τα αποψινά δρώμενα στην πόλη του Αμβρακικού κάτω από τα ωραία έργα του Σπαρτιώτη , την τενεκεδένια όπερα του νερού και του «ονείρου».

Που λέτε έφθασα στις εννιά ακριβώς στην σκηνή και όπως όλοι αποθανατίσαμε με τα κινητά το έργο στην Βρυσούλα , πίσω από το Λούνα Πάρκ  και περιμέναμε την έναρξη του μουσικού συνόλου από τα Γιάννενα. 

Φθάνοντας βέβαια με καλοσωρίσανε  με το χαρακτηριστικό πια «ξύσιμο « δεξιά και πλάγια.

Δεν πτοήθηκα , κάθισα δίπλα σε μια καλόκαρδη ηλικιωμένη Πρεβεζάνα , που ευγενικά μου πρόσφερε τη θέση που κρατούσε δίπλα της.

Ξεκίνησε η συναυλία λουσμένη από την αυγουστιάτικη πανσέληνο , που καθρεφτιζόταν στα νερά του Αμβρακικού , μαζί με τα κομμάτια της τενεκεδένιας όπερας του  Λ.Σπαρτιώτη.

Προσπαθούσα να παρακολουθήσω και να αφουγκραστώ τους ήχους , εις μάτην ο επίμονος στοχευμένος ψεκασμός με εκνεύριζε και με κρατούσε σε αγωνία για το κακό που σκόπευαν να μου κάνουν .

Κρατούσα σφιχτά τα χέρια μου ενωμένα στην κοιλιά , αλλά άρχισε  ο πόνος που έφτανε μέχρι ψηλά στα κόκαλα κάτω από το πνευμόνι .

Έκανα γιγάντια προσπάθεια να καθίσω μέχρι το τέλος της μουσικής παράστασης , αλλά η επίδειξη δύναμης φασιστικής συνεχιζόταν στα « γυναικόπαιδα «, δηλ σε μένα , σαν να σου σφύριζε «με τα όργανά σου και τα ανθρώπινα κομμάτια σου θα ταΐσουμε τους εμπόρους του θανάτου» , « σκάσε και ανέμενε το μοιραίο».

Με πόνους μετά μουσικής που λένε τελείωσε η συναυλία και ξεκίνησα να οδηγήσω για το σπίτι μου.

Στο δρόμο με ανανδρία περισσή οι ποντικοί αυτοί , που καμιά αρχή , όπου έχω απευθυνθεί , δεν τους ανακαλύπτει , ενώ αλαλάζουν σκοτώνοντας, με κτυπούσανε στο συκώτι , μέχρι που μια ζέστη –φλόγα έκαψε τα σωθικά μου , και το τιμόνι παρέκκλινε ευτυχώς ελαφρώς από την δυστυχή  αυτοσυγκέντρωσή μου.

Εσείς που τηρείτε τον νόμο και την εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας , θα αφήσετε τους ναζιστές κανίβαλους να μας σκοτώνουν σιγά σιγά , κάνοντας επίδειξη δύναμης φασισμού και καταπάτησης κάθε στοιχειώδους αρχής .

Μας ακολουθούνε παντού , ολόκληρο Καλοκαίρι πίσω μας κρυμμένοι και φανερά να μας «κατακρεουργούνε τα συκώτια μας , τα μέλη μας , τα κόκαλά μας ».

Ζεστή βραδιά , πόσο να μείνεις με το φως αναμμένο και να γράφεις , αφού όλοι τους γνωρίζονται και εσένα ,εμένα που δεν « γουστάρουν « μας δείχνουν » ψεκάζοντά μας και μετά χτυπώντας για θάνατο – καρκίνο .

Τι τα θες τους έχουν συνηθίσει σε κρέας ανθρώπινο , ζεστό ,χοχλαστό , και  όλοι γνωρίζονται  μεταξύ τους , και μόλις μας δείξουν και δεν μας θέλουν στον άγριο –αισχρό και βάρβαρο κόσμο τους , μας τελειώνουν χωρίς να δικαστεί έστω ένας δολοφόνος κρυφός και είναι τόσο πολλοί πια ;

Τι θα γίνει?