Θα δανειστώ ένα απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη , για να περιγράψω τον πανικό μας εδώ στην επαρχία , μένον τες αβοήθητοι, βαλλόμενοι και από τον ουρανό τώρα ( μολυσμένο αέρα εννοεί), από θάλασσα ακόμη αναρρώνουμε .

Όλοι οι βασανισμένοι όταν περπατούν δείχνουν να κουβαλάνε στον αυχένα το βάρος τους , Άλλοι πάλι στους ώμους, στην πλάτη , άλλοι στα πόδια που αργοπορούν , άλλοι στο στήθος να δυσκολεύει την ανάσα , άλλοι στο λαιμό που βραχνιάζει.
(Και ο δικός μου ο λαιμός βραχνός και βασανισμένος καιρό τώρα απειλητικά κραυγάζει να τρέξω να προφυλακτώ , να φύγω μακριά από τον αέρα της μολυσμένης πόλης , αλλά όπου και να πας θα τη κουβαλάς μέσα σου την άρρωστη πόλη ).
Μεσημέρι η ζέστη και η υγρασία σχεδόν σε ναρκώνουν , έχεις φύγει από την θάλασσα, που πολύβουη και τσαλαπατημένη ,προσπαθεί να βρει κάτι από την παλιά της αίγλη και αθωότητα, βρίσκεις την δροσερή γωνιά κάτω από την πορτοκαλιά στο λευκό πλαστικό τραπεζάκι , και ανοίγεις το μισοτελειωμένο βιβλίο σου με το κεφάλι να ακουμπά την κατακόκκινη μπιγόνια .

Είχες ελπίδα ότι θα τελειώσεις την ανάγνωση , το τέλος σου γνέφει προκλητικά να το διαβάσεις μονορούφι .

Τα προμηνύματα ήταν δυσοίωνα , αφότου κάθισες και χάζεψες για λίγο την μεσημεριάτικη συναυλία των πουλιών στα μέσα του Ιούλη είμαστε πια.

Τώρα πεζά και ωμά θα καταμαρτυρήσω ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω από ένα σημείο και μετά , έως την ώρα που γράφω την ιστορία , ακόμη βασανιστικά από τον αέρα έρχεται ο θάνατος , ο χημικός εκβιασμός των ανθρώπων , άρχισες να πονάς εκεί που επηρεάζουν τα συγκεκριμένα αεριοχημικά , στην αυλή μας , στην ζωή μας , στην ιδιωτικότητά μας, στο συκώτι μας ,( αν σου βλάψουν το συκώτι είναι μη αναστρέψιμο κακό , σε οδηγούν στην εκτέλεση , στον βασανιστικό αναγκαστικό χαμό).

Θα πει κάποιος τι χθόνια είναι όλα αυτά , τραγωδία εξελίσσεται , ας έρθει εδώ στην δυτική πλευρά του χάρτη , στο Ιόνιο πέλαγος να μας διώξει το δίχτυ του θανάτου και να ζήσουμε ελεύθεροι , αναπνέοντας μόνο καθαρό αεράκι και θαλάσσια αύρα.

Μας σκοτώνουν όλοι μαζί , αν κάποιος διαφοροποιούνταν , θα το νοιώθαμε στον μυρωμένο αέρα ,στα υγιή πρόσωπά μας ,,στο σώμα μας που φούσκωσε τώρα από το κακό , στην νηνεμία των ειρηνικών μεσημεριών του καλοκαιριού .

Τι κρίμα να χάσουμε και αυτό το Καλοκαίρι ;