Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου του ΟΗΕ (1948) ξεκινά διακηρύσσοντας πως «όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι» – και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι!
| (Αν κάποιος φίλος , φίλη έχει παρακολουθήσει τις αναρτήσεις μου θα έχει διαπιστώσει την βάναυση , βάρβαρη καταπάτηση των διακηρύξεων για τα ΑΝΘΡ'ΩΠΙΝΑ δΙΚΑΙΏΜΑΤΑ του ΟΗΕ , στο πρόσωπό μου , μέχρι που να αναρωτιέται κανείς " μήπως και επίμονα, παρ΄ολες τις προσφυγές μου στα αρμόδια όργανα, θεσμούς , επιθυμούν την εξόντωσή μου και το σφράγισμα του λόγων μας; Κ ι ν δ υ ν ε ύ ω, δεν τηρεί κανείς το Σύνταγμα μας και το νομικό μας πλαίσιο , όλα μοιάζει να ελέγχονται πια. ) /
«Τα δικαιώματά σου ήθελες να μάθεις, είπες; Άρπα ένα για αρχή!» γάβγισε ο ασφαλίτης, προσγειώνοντας ταυτόχρονα το κλομπ του στο κεφάλι μου από τη μεριά της λαβής μέσα στον ανελκυστήρα της ΓΑΔΑ. Ήμουν 19, είχα συλληφθεί στον σωρό ύστερα από κάποια «επεισοδιακή» πολιτική εκδήλωση και τη δικαιωματική μου περιέργεια είχα επικαλεστεί σαν ρωτήθηκα «τι γύρευα εκεί». Πηγή: www.lifo.gr
Ανακαλώ καμιά φορά αυτήν τη μνήμη όταν περί δικαιωμάτων ο λόγος, που σήμερα έχουν την 77η «επέτειό» τους. Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου του ΟΗΕ (1948) ξεκινά διακηρύσσοντας πως «όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι» – και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι! Έννοια αλληλένδετη με τα ιδεώδη της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της κοινωνίας των πολιτών, τα ανθρώπινα δικαιώματα εμπεριέχουν πόνο, πάλη και μπόλικη ελπίδα, ταυτόχρονα όμως έχουν συχνά παρεξηγηθεί σαν το «μακρύ χέρι του δυτικού ιμπεριαλισμού», ένα «ιδεολογικό πλυντήριο» των μεγάλων – και μοιάζει πράγματι υποκρισία να «κόπτεσαι» για τα δικαιώματα μιας εθνικής, φυλετικής, θρησκευτικής, σεξουαλικά διαφορετικής κ.λπ. κοινότητας ή μειονότητας, την ελευθερία του λόγου, του εκλέγειν κ.λπ., ενώ ταυτόχρονα επεμβαίνεις στρατιωτικά ή εξοντώνεις οικονομικά μια ολόκληρη κοινωνία. Το νεοφιλελεύθερο «δόγμα», πάλι, υπεραμύνεται στομφωδώς μεν συγκεκριμένων ατομικών δικαιωμάτων που βασικά σχετίζονται με το κέρδος, την ιδιοκτησία και την κατανάλωση, υπονομεύει όμως συστηματικά, ταυτόχρονα, μια σειρά «ασύμφορα», σαν αυτά της αξιοπρεπούς διαβίωσης, του συνδικαλίζεσθαι, του διαδηλώνειν ή της ελεύθερης μετακίνησης (βλέπε μεταναστευτικό/προσφυγικό). Η δε ελευθερία του λόγου είναι αρεστή κι ευπρόσδεκτη όσο υπηρετεί τον κυρίαρχο (λόγο), αλλιώτικα περιθωριοποιείται. Όμως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αυταξία αδιαπραγμάτευτη – εννοείται ότι ενδιαφέρουν οι τυχόν πολιτικές σκοπιμότητες και η ειλικρίνεια των προθέσεων, ωστόσο αυτά ελάχιστη πρακτική αξία έχουν για τους άμεσα ωφελούμενους, που φυσικά και δεν μπορούν να περιμένουν τη μεγάλη νύχτα κάποιας επανάστασης για να «δικαιωθούν», ενώ η εφαρμογή τους δημιουργεί, θέλοντας και μη, κάποιες εκατέρωθεν δεσμεύσεις. Αλλά τι τα γυρεύεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ήταν ποτέ ευπρόσδεκτα σε κανένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα (παρεκτός αν το ευνοούν), ήδη από τον Κώδικα του Χαμουραμπί (1780 π.Χ.), την πρώτη σωζόμενη αναγραφή κάποιων «δικαιωματικών» κανόνων σχετικά με τη μεταχείριση γυναικών, παιδιών και δούλων.
Πηγή: www.lifo.gr Από τον ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ
((?
Ποιός νοιάζεται σήμερα,για την αδιαπραγμάτευτη αυταξία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,καταπατούνται βάναυσα μες στον γενικότερο ορυμαγδό , ποιός θα υψώσει τον λόγο και το σώμα του; ? ))
«Τα δικαιώματά σου ήθελες να μάθεις, είπες; Άρπα ένα για αρχή!» γάβγισε ο ασφαλίτης, προσγειώνοντας ταυτόχρονα το κλομπ του στο κεφάλι μου από τη μεριά της λαβής μέσα στον ανελκυστήρα της ΓΑΔΑ. Ήμουν 19, είχα συλληφθεί στον σωρό ύστερα από κάποια «επεισοδιακή» πολιτική εκδήλωση και τη δικαιωματική μου περιέργεια είχα επικαλεστεί σαν ρωτήθηκα «τι γύρευα εκεί». Πηγή: www.lifo.gr
Ανακαλώ καμιά φορά αυτήν τη μνήμη όταν περί δικαιωμάτων ο λόγος, που σήμερα έχουν την 77η «επέτειό» τους. Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου του ΟΗΕ (1948) ξεκινά διακηρύσσοντας πως «όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι» – και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι! Έννοια αλληλένδετη με τα ιδεώδη της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της κοινωνίας των πολιτών, τα ανθρώπινα δικαιώματα εμπεριέχουν πόνο, πάλη και μπόλικη ελπίδα, ταυτόχρονα όμως έχουν συχνά παρεξηγηθεί σαν το «μακρύ χέρι του δυτικού ιμπεριαλισμού», ένα «ιδεολογικό πλυντήριο» των μεγάλων – και μοιάζει πράγματι υποκρισία να «κόπτεσαι» για τα δικαιώματα μιας εθνικής, φυλετικής, θρησκευτικής, σεξουαλικά διαφορετικής κ.λπ. κοινότητας ή μειονότητας, την ελευθερία του λόγου, του εκλέγειν κ.λπ., ενώ ταυτόχρονα επεμβαίνεις στρατιωτικά ή εξοντώνεις οικονομικά μια ολόκληρη κοινωνία. Το νεοφιλελεύθερο «δόγμα», πάλι, υπεραμύνεται στομφωδώς μεν συγκεκριμένων ατομικών δικαιωμάτων που βασικά σχετίζονται με το κέρδος, την ιδιοκτησία και την κατανάλωση, υπονομεύει όμως συστηματικά, ταυτόχρονα, μια σειρά «ασύμφορα», σαν αυτά της αξιοπρεπούς διαβίωσης, του συνδικαλίζεσθαι, του διαδηλώνειν ή της ελεύθερης μετακίνησης (βλέπε μεταναστευτικό/προσφυγικό). Η δε ελευθερία του λόγου είναι αρεστή κι ευπρόσδεκτη όσο υπηρετεί τον κυρίαρχο (λόγο), αλλιώτικα περιθωριοποιείται. Όμως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αυταξία αδιαπραγμάτευτη – εννοείται ότι ενδιαφέρουν οι τυχόν πολιτικές σκοπιμότητες και η ειλικρίνεια των προθέσεων, ωστόσο αυτά ελάχιστη πρακτική αξία έχουν για τους άμεσα ωφελούμενους, που φυσικά και δεν μπορούν να περιμένουν τη μεγάλη νύχτα κάποιας επανάστασης για να «δικαιωθούν», ενώ η εφαρμογή τους δημιουργεί, θέλοντας και μη, κάποιες εκατέρωθεν δεσμεύσεις. Αλλά τι τα γυρεύεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ήταν ποτέ ευπρόσδεκτα σε κανένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα (παρεκτός αν το ευνοούν), ήδη από τον Κώδικα του Χαμουραμπί (1780 π.Χ.), την πρώτη σωζόμενη αναγραφή κάποιων «δικαιωματικών» κανόνων σχετικά με τη μεταχείριση γυναικών, παιδιών και δούλων.
Πηγή: www.lifo.gr Από τον ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ
((?
Ποιός νοιάζεται σήμερα,για την αδιαπραγμάτευτη αυταξία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,καταπατούνται βάναυσα μες στον γενικότερο ορυμαγδό , ποιός θα υψώσει τον λόγο και το σώμα του; ? ))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου