Είμαστε κάποτε μια παρέα, μια ομάδα άλλοτε δημιουργική και φασαριόζικη , άλλοτε καταθλιπτική ,άλλοτε πλήττουσα και ο καιρός κυλούσε .
Κ'αποτε ήρθαν και σε μας , τι απέραντος ωκεανός θλίψης , πόνου και δυστυχίας!!! , αργήσαμε να τους αντιληφθούμε μας πιάσανε στον ύπνο παντελώς απροετοίμαστους.
Οι βάρβαροι , που θάλεγε και ο Καβάφης ήταν δίπλα μας εντός των τειχών και εμείς αμέριμνοι περιδιαβαίναμε την ζωή μακάρια ανυποψίαστοι , πιστεύοντας σε " ανάπηρες δημοκρατίες " , "ανέμους και χίμαιρες αλλαγών", προσήλωση στο Σύνταγμα .
Ώσπου ύπουλα ξέκοψαν τον έναν από τον άλλο , ο καθένας μας θέλανε να μείνει τελείως μόνος και διαχειρίσιμος ,άρα ευάλωτος στα σύγχρονα φρικώδη κατασκευάσματά τους , που βλέπουν πια και ακούν την πλεον ανεπαίσθητη ανάσα μας, την πιο μικρή μας σκέψη.
Σκορπίζουν τον θάνατο και τον καρκίνο μαζί με την οδυνηρή απομόνωση της ερημιάς- μοναξιάς.
Κάποιοι χαρήκαν με τις αλλαγές , όμως ο Bertolt Brecht μας προειδοποιεί "
" Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος .
Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό."
σ.σ . όταν είδε τον κόσμο στις πλατείες των πόλεων να πανηγυρίζει για το τέλος του πολέμου.
Ο πόλεμος εδώ με τους εσωτερικούς και ξένους βαρβάρους πότε θα τελειώσει και αν θα έχει μείνει κανείς μας =αρτιμελής = για να πανηγυρίσει;
Πάλι απόψε χτυπούσαν οι ύαινες ( θαρρώ τα νεφρά μας ) , με την αδιαφορία του κράτους μας ή και την ανοχή τους;; Ποιος ξέρει και ποιος θα λογοδοτήσει για την βαρβαρότητα απέναντί μας!!