Στον Γιάννη Μόραλη

Ένα μοιρολόι για τον μεγάλο Ηπειρώτη, τον Γιάννη Μόραλη.

Τον " τελευταίο ευπατρίδη " της Ελληνικής Ζωγραφικής ,

όπως τον αποκαλούσε ο Μάνος Χατζηδάκης .

Ένας χρόνος από την καταιγίδα, του Δεκέμβρη της Οργής.

ΓΚΙΓΙΩΜ ΑΠΟΛΛΙΝΑΙΡ
1880-1918


ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ένα κλωνάρι από ρεικιά στο χέρι μου ριγεί
Να το θυμάσαι το φθινόπωρο το πεθαμένο

Δε θα ξαναϊδωθούμε πια ποτέ σ’ αυτή τη γη
Πικρή ευωδιά της εποχής κλωνάρι της ρεικιάς

Και να θυμάσαι πως εγώ σε περιμένω.

Ο στόχος : Ιndymedia

"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες."
ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ

Το Indymedia ξεκίνησε το 1999 κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων ενάντια στη σύσκεψη του
Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου στο Seattle. Η παγκόσμια ανάγκη, όμως, για πληροφόρηση πέρα από
αυτή των καθεστωτικών MME, οδήγησε στη δημιουργία ενός δικτύου που αυτή τη στιγμή αριθμεί 150
περίπου συλλογικότητες. Κάθε συλλογικότητα που εντάσσεται στο δίκτυο αυτό δρα ανεξάρτητα, σεβόμενη τις
βασικές αρχές που έχουν οριστεί, δηλαδή την οριζόντια δομή, την ανοιχτή συνέλευση και την ανοιχτή
δημοσίευση - ανταλλαγή - πρόσβαση σε πληροφορίες μη κερδοσκοπικά.
Ένα δίκτυο των ατόμων, των ανεξάρτητων και εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης ακτιβιστές και οργανώσεις, που προσφέρουν άμεση και μη εταιρειών, μη εμπορική κάλυψη των σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών θεμάτων.
Το indymedia, ο πολυσυζητημένος ιστιότοπος, λειτουργεί σαν εναλλακτική πληροφόρηση και σαν τόπος αναφοράς ακτιβιστών και αντεξουσιαστών.Με ιδέα και αίτημα την αδιαμεσολάβητη πληροφόρηση, που θα φωτίζει τα γεγονότα από την οπτική γωνία όσων η φωνή τους πνίγεται από τα ΜΜΕ.

Έτσι δημιουργήθηκε σαν απόρροια του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, μέσα στις διαδηλώσεις στο Σιάτλ, το Νοέμβρη του 1999.

Με το σκεπτικό «Παγκοσμιοποιήστε την αντίσταση» και «Παγκόσμια αντίσταση», το indymedia ξεκίνησε στον Κυβερνοχώρο και το παράδειγμα του πρώτου ιστότοπου στο Σιάτλ ακολούθησαν κι’ άλλοι, 150 περίπου τοπικά indymedia ανά τον κόσμο.

Στην Ευρώπη το indimedia ήρθε καβαλώντας το κύμα της αντιπαγκοσμιοποίησης που ξεκίνησε στο Σιάτλ και πέρασε ευρωπαϊκές πορείες , Πράγα 2000 και Γένοβα 2001.

Μετά τα γεγονότα καταστολής του κινήματος αντιπαγκοσμιοποίησης στη Γένοβα, μπήκε σε πορεία δημιουργίας και το Athens Indymedia, τέλος του 2001.

Παράλληλα από το 2003 ως το
2005 λειτούργησε το Indymedia Thessaloniki.
Το Indymedia Patras δημιουργήθηκε πριν 2 χρόνια με πρωταρχικό στόχο την αντιπληροφόρηση στην
Πάτρα, την Πελοπόννησο και τη δυτική Ελλάδα.

Το indymedia έκανε την εναλλακτική πληροφόρηση και η επιτυχία του ήταν μεγάλη σε περιόδους φοιτητικών ή άλλων κινητοποιήσεων.
Χιλιάδες χρήστες συνεισφέρουν, δίνοντας αμεσότητα από γεγονότα και συμβάντα που είναι αδύνατον να έχει και το μεγαλύτερο δημοσιογραφικό συγκρότημα.

Η απόφαση για το στήσιμο του Athens Indymedia μέσα από τον server του ΕΜΠ, ελήφθηκε κατόπιν υπολογισμού του αντικαθεστωτικού χαρακτήρα του, που θα ενοχλούσε, και μόνο το πανεπιστημιακό άσυλο, μπορούσε να διασφαλίσει την ανεμπόδιστη διακίνηση ιδεών.
Ακόμη και παραδοσιακά συγκροτήματα συμβουλεύονται το indymedia για το ρεπορτάζ τους.

Το indymedia, όπως και άλλοι δικτυακοί τόποι φοιτητών (της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ κ. λπ.), «στεγάζεται» σε υπολογιστές του Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Όταν λέμε «στεγάζεται», εννοούμε ότι τα κείμενα, φωτογραφίες κ.λ.π. βρίσκονται σε κάποιον υπολογιστή του Ιδρύματος.


Το κόστος για το ίδρυμα, με τιμές αγοράς, είναι περί τα 100 ευρώ το χρόνο.
Δεν ξέρουμε με ποιο σκεπτικό ο εισαγγελέας αποφάσισε να ασκήσει ποινική δίωξη κατά των πρυτανικών αρχών, αν και δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η πρωτοβουλία αυτή.

Στην Ελλάδα έχουν διωχθεί δικαστικά συγγραφείς και σκιτσογράφοι για μικρότερα του indymedia «αμαρτήματα».
Ετσι κι αλλιώς, η ελευθερία της έκφρασης στην Ελλάδα είναι κάτι σαν ακορντεόν: υπάρχει μόνο όταν ο λόγος δεν ενοχλεί, ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο.
«Το Σύνταγμα φτιάχτηκε για τις απόψεις που ενοχλούν», έγραψε ο Αμερικανός νομικός Mike Godwin. «Τις άλλες, έτσι κι αλλιώς, δεν θέλει να τις λογοκρίνει κανείς».
Στη σημερινή συγκυρία πρόβλημα θα δημιουργηθεί αν τελικά το indymedia φύγει από το ΕΜΠ., πρόβλημα που είναι πολιτικό .

Στην ομιλία του πριν την έναρξη της πορείας προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία, στις 17-11-2009, ο πρύτανης του ΕΜΠ, κ. Μουτζούρης, μίλησε για «επιβολή λογοκρισίας»
«Η Δημοκρατία οφείλει να δίνει λόγο σ’ όλες τις απόψεις, και αν ένα ίδρυμα, όπως το Πολυτεχνείο δεν δώσει σε όλους το λόγο, τότε ποιος θα το κάνει;» δήλωσε ο πρών πρύτανης του Ιδρύματος κ. Ν. Μαρκάτος.

Η κοινωνική έκρηξη που ακολούθησε την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν το καθοριστικό γεγονός που γιγάντωσε το μέσο και ενόχλησε πολλούς.
Έτσι, μετά το πλήθος επιθέσεων που δέχτηκε ο σέρβερ αμέσως μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης του
Δεκέμβρη, ακολούθησαν ερωτήσεις στην βουλή .
Η πρώτη επερώτηση κατατέθηκε από το Βουλευτή του Λα.Ο.Σ., Κ.Βελόπουλο προς τον Υπουργό
Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων σχετικά με τη θέση των Πρυτάνεων του Εθνικού Μετσόβιου
Πολυτεχνείου και του Πολυτεχνείου Πατρών όπου φιλοξένησαν ηλεκτρονικώς, ξένες ιστοσελίδες που
προέτρεπαν τους διαδηλωτές σε καταστροφές κτλ.
Σχεδόν δυο μήνες μετά, γίνεται και δεύτερη επερώτηση
από τον Α. Πλεύρη (βουλευτής του Λα.Ο.Σ. κι αυτός), αυτή τη φορά προς τον υπουργό δικαιοσύνης Δένδια .
Tον Ιούλιο και λίγες ημέρες έπειτα από την αμφιλεγόμενη γνωμοδότηση του απελθόντος εισαγγελέα του
Αρείου Πάγου κ. Σανιδά αναφορικά με την ανωνυμία των bloggers, ένα ακόμα περιστατικό έρχεται να
επιβεβαιώσει ότι κάτι τρέχει με το Internet και την ελεύθερη χρήση του. Ο ΟΤΕ αποστέλλει εξώδικο στο Εθνικό
Δίκτυο Έρευνας και Τεχνολογίας, με το οποίο ουσιαστικά τού ζητάει να διακόψει πρόσβαση που έχει
αποκτήσει το portal Athens Indymedia στο δίκτυο οπτικών ινών του οργανισμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο
εξώδικο παρατίθεται απόσπασμα από κοινοβουλευτική ερώτηση του βουλευτή Σερρών του Λα.Ο.Σ.
Η.Πολατίδη (της 18ης Ιουνίου).
Την Τρίτη 7 Ιούλη, μία μέρα μετά την απαντητική επιστολή του ΕΔΕΤ στον ΟΤΕ, ο ΟΤΕ επιστρέφει με
νέο εξώδικο, στο οποίο απειλεί την Πανεπιστημιακή κοινότητα ότι εντός 5 ημερών θα διακόψει τελείως το
δίκτυο αν δεν "συμμορφωθεί", δηλαδή αν δεν κόψει τα 2 ελληνικά indymedia .
Τελικά λίγες μέρες πριν την
επέτειο του Πολυτεχνείου ασκούνται αυτεπάγγελτα ποινικές διώξεις στις πρυτανικές αρχές του Εθνικού
Μετσόβιου Πολυτεχνείου για την χρήση του χώρου του. Οι διώξεις αφορούν τη λειτουργία του indymedia μέσω του ΕΜΠ .

Οι επιθέσεις στα Indymedia δεν περιορίζονται στον ελλάδικό χώρο. Μερικά πρόσφατα συμβάντα: Το
Μάρτη του ’08 και με εντολή του στρατηγού YaΊar Buyukanύt, διατάσσεται η Turk Telekom RAS Network να
απαγορεύσει στους χρήστες της την πρόσβαση στο IMC-Istanbul, ενώ το Γενάρη 2009 η αστυνομία του
Manchester κατάσχει έναν από τους σερβερς του indymedia.uk. Την ίδια περίοδο το αμερικανικό Υπουργείο
Δικαιοσύνης στέλνει επίσημη διαταγή στο Indymedia.us απαιτώντας –για πρώτη φορά – την γνωστοποίηση
των διευθύνσεων IP όλων των επισκεπτών ενός site του δικτύου.
Indymedia είναι οι χρήστες του, ένα πολυσύνθετο δίκτυο πομπών και δεκτών μέσα από το οποίο διαχέεται η
αντιπληροφόρηση στην κοινωνία.

Πηγές:
patras.indymedia.org
athens.indymedia.org
uk.indymedia.org/
atlanta.indymedia.org
www.ethnos.gr/- ( Μύθοι και αλήθειες για τη «δράση» του Indymedia
Ν. Κουριδάκης – Έθνος )
http://www.kathimerini.gr/ κ. Μανδραβελη

Στο Πολυτεχνείο ,
στους νέους εκείνους , που κάνανε έφοδο στον ουρανό και έγινε

το αδύνατο δυνατό.
«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία » απέναντι στις ματωμένες ερπύστριες των τάνκς.

Οι εικόνες πως πλημμυρίζουν το πέλαγο , πως χρωματίζουν
τον ύπνο της μάνας στα κλειστά παράθυρα
κι η κοπέλα ανέκφραστη τι γυρεύει μες την παπαρούνα;
Αλάτι του σταχυού , παντού μια ξέρα , άμμος των ματιών ,
κέρινο δάκρυ , θάλασσα που χύθηκε στον ουρανό
κι οι γάζες των σύννεφων που τύλιξαν το ματωμένο αγέρι…..

Μα οι εικόνες σπάνε μόνες τους και μόνο τ΄ανθρώπινο χέρι
επεμβαίνει
αυτό καλλιεργεί την ξεπουλημένη γη, αυτό οργώνει το χώμα
της πατρίδας
που ρούφηξε το αίμα του Τζανή και του Νικηφόρου , του Διομήδη
και της Μαρίας
μια κουφετιά μπούκλα που κόπηκε με τον πρώτο πυροβολισμό
και ένα θρυψαλιασμένο κοκκαλάκι των μαλλιών
που τρίφτηκε στο τσιμέντο και σκόρπισε σα σποδός
καθώς το τάνκς με τη βαρειά συνέχεια της ιστορίας και τη
μηχανή του άδικου μέσα στις κάννες
περνούσε γλοιώδες κι΄ άφηνε με ματωμένα γράμματα στις
πλάκες, για πάντα ονόματα ηρώων….

ΠΑΝΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Εκδήλωση για τον Νίκο Χουλιαρά
Παρασκευή 20-11-09, Παλαιά Βουλή

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος απεφάσισε να εντάξει στις πολιτιστικές της εκδηλώσεις, την παρουσίαση των λογοτεχνών της εποχής μας που κατάγονται από την Ήπειρο.
Πρόκειται για σειρά εκδηλώσεων που αρχίζουν τον Νοέμβρη του 2009 και ολοκληρώνονται τον Ιούνιο του 2010 και θα πραγματοποιούνται σε αίθουσες που θα ανακοινωθούν εγκαίρως.

Οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με την επιστημονική συμβολή του οποίου έχουν τεθεί τα αντικειμενικά κατά το δυνατόν κριτήρια για την επιλογή των λογοτεχνών.
Προβλέπετε ένας α΄ κύκλος παρουσίασης λογοτεχνών για το Ακαδημαϊκό έτος 2009-2010. Το έργο και η προσωπικότητα κάθε λογοτέχνη θα παρουσιάζεται από ειδικούς στο θέμα επιστήμονες και καλλιτέχνες και θα συνοδεύεται από παράλληλες δραστηριότητες.
Στο πρώτο κύκλο εντάσσεται η εκδήλωση για τον λογοτέχνη – εικαστικό και μουσικό Νίκο Χουλιαρά.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 19.00 στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει
Χαιρετισμούς από τον Πρόεδρο της ΠΣΕ, καθηγητή Ιατρικής κ. Κώστα Αλεξίου και τον Πρύτανη Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Ιωάννη Γεροθανάση.
Το Λογοτεχνικό του έργο θα παρουσιάσει η κ. Γεωργία Λαδογιάννη Επ. Καθηγήτρια Παν. Ιωαννίνων, τμήματος Φιλολογίας.
Το Καλλιτεχνικό του έργο θα παρουσιάσουν οι ομότιμοι καθηγητές της ΑΣΚΤ κ.κ. Γιάννης Βαλαβανίδης & Χρόνης Μπότσογλου.
Το Μουσικό του έργο θα παρουσιάσει ο κ. Νίκος Ξυδάκης, μουσικοσυνθέτης.
Κείμενά του θα διαβάσει ο κ. Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ηθοποιός.

Από το Γραφείο Τύπου της ΠΣΕ

ΑΝΟΙΚΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΟΥ2009-2010
Έναρξη, Τρίτη 8 Σεπτέμβρη 2009

ΑΝΟΙΚΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΟΥ2009-2010
Έναρξη, Τρίτη 8 Σεπτέμβρη 2009

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ 2350 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ

1. Το «Ανοικτό Φιλοσοφικό Σχολείο» αποφάσισε να τιμήσει τη ζωή και το έργο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου Επίκουρου, ο οποίος αν και πρόσφερε τόσα πολλά στην πορεία για την απελευθέρωση και την ευτυχία της ανθρωπότητας, συκοφαντήθηκε όσο λίγοι καινοτόμοι και πρωτοπόροι της. Έτσι θα προσεγγίσουμε τη διδασκαλία του και τον περίφημο Κήπο του μέσα από την μελέτη των παρακάτω βιβλίων:

α) Επίκουρος, «Άπαντα», εκδόσεις «Κάκτος». Τα κείμενα του Επίκουρου αναφέρονται στη Φύση, την Κοινωνία, τον Άνθρωπο, την Ηθική. Πιο συγκεκριμένα: στο άτομο, τη φύση και τις ιδιότητές του, τα υλικά σώματα και τη δημιουργία τους, τη γέννηση και τη φθορά των κόσμων, το άπειρο σύμπαν, τα μετεωρολογικά φαινόμενα, τους σεισμούς, το θάνατο, το μετακόσμιο, τους θεούς, την ηδονή, το μέτρο, τη γνώση, τη φιλία, την αρετή, την αξία της φιλοσοφίας και του κριτικού στοχασμού, την τύχη και την αναγκαιότητα, την πρώτη αρχή κ.ά.

β) Δημόκριτος, «Άπαντα», 2 τόμοι, εκδόσεις «Ζήτρος». Η μελέτη της διδασκαλίας του Δημόκριτου είναι αναγκαία για να κατανοηθεί το έργο του Επίκουρου. Έτσι θα γνωρίσουμε τις απόψεις του για την πρώτη αρχή (άτομο και κενό), τις αισθήσεις και τα όριά τους, τη νόηση και τη συνείδηση, την αναγκαιότητα και την ηθική κ.ά.

γ)Λουκρήτιος, «Για τη Φύση των Πραγμάτων», εκδόσεις «Θύραθεν», 2005. Στο έργο αυτό ο Λουκρήτιος ασχολείται με τις θεμελιώδεις αρχές της ατομικής φυσικής, ‘τίποτα δε δημιουργείται από το τίποτα’, ‘τίποτα δεν καταλήγει στο μηδέν’, ‘η ύλη υπάρχει με τη μορφή αόρατων μικροσωματιδίων’ με την απειρότητα του σύμπαντος, της ύλης και του κενού, την παρέκκλιση των ατόμων και την ελεύθερη βούληση, τους άπειρους κόσμους μέσα στο άπειρο σύμπαν, την ενότητα νου και ψυχής, την αίσθηση και τη σκέψη, την προέλευση του κόσμου μας, τη γη και την ανάπτυξη της ζωής, κ.ά.

δ) Καρλ Μαρξ,

«Η διαφορά μεταξύ Δημοκρίτειας και Επικούρειας Φυσικής Φιλοσοφίας», 1841, εκδόσεις «Γνώση», 1983, εισαγωγή Παναγιώτη Κονδύλη. Στη διδακτορική του διατριβή, ο Μαρξ, βαθύς γνώστης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, επιχειρεί να καταγράψει και να αναλύσει τις βασικές ομοιότητες και διαφορές στην φιλοσοφική κοσμοθεωρία των δύο ανδρών. Έτσι, κρίνει και συγκρίνει τις απόψεις τους για τη φύση του ατόμου, τα είδη των κινήσεων που βλέπουν σ’ αυτό, τη διαμετρική αντίθεσή τους για το αν στη φύση κυριαρχεί η τύχη ή αναγκαιότητα, την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης, την καθημερινή πρακτική τους δραστηριότητα τόσο στις φιλοσοφικές σχολές τους όσο και στη ζωή τους, κ.ά.

ε) Kirk- Raven, «Οι Προσωκρατικοί Φιλόσοφοι – Δημόκριτος», εκδόσεις «Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας», 1988.

στ) ΄Ιρβιν Γιάλομ, «Στον Κήπο του Επίκουρου – Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του Θανάτου», εκδόσεις «Άγρα», 2008. Στο έργο του αυτό, ο Γιάλομ εξετάζει την δύναμη των ιδεών και της άχρονης σοφίας του Επίκουρου για τον θάνατο, ενώ δεν διστάζει να αναγνωρίσει ότι εισάγει τις ιδέες του από νωρίς στη δουλειά του ως ψυχοθεραπευτής με ασθενείς που υποφέρουν από τον τρόμο του θανάτου.

2. Τα μαθήματα του «Ανοικτού Φιλοσοφικού Σχολείου» πραγματοποιούνται κάθε Τρίτη από τις 7.00 μ.μ. έως 10.00 μ.μ. στο Πολιτιστικό Κέντρο «Αρχέλαος» του Δήμου Καλλιθέας, Γρυπάρη 195 & Σκρά. Τηλ. 6976026625. Είσοδος ελεύθερη. Με τη λήξη του κύκλου μελέτης των παραπάνω βιβλίων που αναφέρονται στον Επίκουρο, θα χορηγηθούν βεβαιώσεις παρακολούθησης.

3. Κύριος Εισηγητής των μαθημάτων:
Ντούσας Δημήτρης, δάσκαλος – συγγραφέας.

ΔΙΚΤΥΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ «ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ»


Την Τρίτη 10/11/09 7:15 μμ

ο πυρηνικός Φυσικός κ. Βασίλης Κωνσταντόπουλος με Θέμα:

« Αντιλήψεις για την ατομική συγκρότηση της ύλης στην Ινδική Φιλοσοφία ».

Οι Δρόμοι των Εξαρχείων

Κατεβαίνοντας τη Βαλτετσίου προς την πλατεία συναντάμε την
περίφημη «Ροζαλία» του φίλου Αχιλλέα, σημείο αναφοράς για μένα στα Εξάρχεια. Αλλά θα αναφερθώ στα Εξάρχεια του… προηγούμενου αιώνα, τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Τη «Ροζαλία» εκείνου του καιρού όπου τον χειμώνα, στριμωγμένοι στα στενά δωμάτια με καπνό, άφθονο κρασί και « κόμμα και ρετσίνα και άσματα επινίκια »!!
Τα Σάββατα αυτά όλα συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική , που έπαιζαν σ΄ ένα τραπέζι σε μια γωνία. Συζητήσεις δε για όλα τα μεγάλα και τα μικρά!
Τα καλοκαίρια όλοι απέναντι, στην αυλή .
Είχε χαλίκι κάτω, ένας μεγάλος ακάλυπτος χώρος, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, με μικρά νεοφυτεμένα δεντράκια, πρασινάδες και πολλά στρωμένα τραπέζια και στο «βάθος κήπος» , μια υποτυπώδη βοηθητική κουζίνα και το πήγαινε – έλα των σερβιτόρων με το απέναντι μαγαζί.

Στην υπαίθρια ταβέρνα, οι κουβέντες ήρεμες, αλλά και με ένταση πολλές φορές, ποτέ δεν θυμάμαι να ενοχλήσανε τους ενοίκους των γύρω πολυκατοικιών.
Στο δίπλα τραπέζι θυμάμαι τον Κόρακα, βουλευτή τότε του Κ.Κ.Ε. και άλλους γνωστούς.

Κάπου εκεί μέσα και απέξω η εμβληματική μορφή των Εξαρχείων, ο Νικόλας Άσιμος να παίζει κάποια τραγούδια του και να πουλά τις ηχογραφημένες κασέτες του.

Αλλοτε αυτός ο αναρχικός τραγουδοποιός, (άκουσον!) πουλούσε σάμαλι μαζί με σαρκασμό γι αυτά που μας ασχημαίναν τη ζωή!
Δίπλα στον Αχιλλέα ένα φλιπεράδικο, και πιο πέρα ένα κουρείο, που κάποιοι από την παρέα ήταν πελάτες του!
Στο καφέ – φλιπεράδικο, με το δεκάρικο στη σχισμή, (εννοούμε 10δραχμο), παλεύαμε με πείσμα για τους πόντους που μας έδιναν καινούργιο παιχνίδι . Και μας εκτόνωναν την πίεση των ημερών και των ωρών . Ακόμη ακούω τους ήχους, όταν έσκαγε η μπίλια και νοιώθω την απογοήτευση του game over!! Ωχ! Πάλι δεκάρικο!

Ο επόμενος σταθμός στη γειτονιά αυτή των Εξαρχείων ήταν ο «Οινόφλυξ ».
Ένα μικρό φιλικό μπαράκι στη Βαλτετσίου με καθαρά ποτά, παιχνίδια επιτραπέζια και όχι θορυβώδη, κανονικό φωτισμό και στον πάγκο του με φιλική διάθεση ο ιδιοκτήτης. Αν θυμάμαι καλά ήταν ο Γιάννης, νέος και ζωγράφος.
Πολλές φορές μας έδινε πληροφορίες για τους φίλους, που πιθανόν ψάχναμε. Είμαστε στην εποχή που δεν υπάρχει κινητό τηλέφωνο ή, πιθανόν, δεν είχαμε ακόμα αποκτήσει όλοι τέτοιο.
Μας λείπει ο Οινόφλυξ !!
Απέναντι γωνία από το Vox, στην « Όστρια » με τα τραπέζια στην αυλή, πόσες φορές δε μας πήρε η ώρα συζητώντας και χαζεύοντας την πλατεία, που πολλές φορές διαδραματίζονταν κάποιο happening.




Τώρα που γράφω αυτά κάποιος φίλος θάθελε να αναφέρω και το υπόγειο κουτούκι στην πλατεία, υπήρχε τέτοιο, δέκα σκαλιά κάτω από το έδαφος.
Τρία, τέσσερα φαγητά και κρασί σε βαρέλια, ιδανικό, όπως ισχυρίζεται ο φίλος μας, για μοναχικά μεθύσια. Βλέπεις μιλάμε για τα Εξάρχεια του 20ου αιώνα!
Ο Κάβουρας πάντα εκεί στην πλατεία επί της Θεμιστοκλέους για να μας ξεγελάει την πείνα στα όρθια με τα ξακουστά σουβλάκια του, πριν μας υποδεχτεί το συνονόματο ρεμπετάδικο, όπου μας διασκέδαζε τους απελπισμένους έρωτες και τ΄ άλλα ζόρια μας .
Στριμωγμένοι πότε στον Κάβουρα, πότε στο Ταξίμι στην Τσιμισκή , περνάγαμε τα Παρασκευοσαββατοκύριακα με ρετσίνα και « καπνισμένα άσματα » .
Στο περίφημο μπάρ «Αν», πολλά βράδια μας ταξίδευε ο αξέχαστος ρόκερ Παύλος Σιδηρόπουλος άλλοτε με ένταση και ορμή και άλλοτε με μελαγχολική διάθεση, εξίσου όμως αγαπημένος και στις δύο φάσεις του.
Εξάρχεια όμως, χωρίς αναφορά και στα ΜΑΤ και ΜΕΑ είναι αδιανόητο πράγμα. Δεν υπήρξαν.


Αξέχαστος, θέλεις – δε θέλεις, ο Νίκων Αρκουδέας, που το χιούμορ των παιδιών της πλατείας τον είχε αναγορεύσει σε μια « ιδέα»!
Και τότε τα ΜΑΤ εισέβαλαν σε καφέ και στέκια και με αυταρχισμό προπηλάκιζαν θαμώνες και περίοικους.
Βραδιές ολόκληρες ακούγαμε για τον κλεφτοπόλεμο που γινόταν εκεί , από την Μπενάκη μέχρι τον λόφο του Στρέφη και την Αλεξάνδρας.
Μαύρες στιγμές και τότε η δολοφονία στα Εξάρχεια του 16χρονου Μ. Καλτεζά και ο πόλεμος που γινόταν στην περιοχή για μέρες…

Και τέλος της οδού Μπενάκη, ήταν πάντα ανοικτό το σπίτι του φίλου μας του Σάκη για να μας ταΐσει και να μας ποτίσει.
Η παρέα με χιούμορ τον είχε κατατάξει σαν ευκατάστατο , « ο Κοσκωτάς » λέγαμε!

Δεν αλλάξανε και πολλά πράγματα από τότε , μόνο που μεγαλώσαμε εμείς λιγάκι.
Είπαμε, μιλάω για τα Εξάρχεια του 20ου αιώνα.!!!

Μπέρτολ Μπρέχτ
(¨πειραγμένοι ¨ μύθοι )

Ο Οδυσσέας και οι Σειρήνες

Είναι γνωστό ότι ο πανούργος Οδυσσέας , μόλις αντίκρισε το νησί των ανθρωποφάγων τραγουδιστριών , των Σειρήνων , έβαλε να τον δέσουν πάνω στο κατάρτι του καραβιού του , βούλωσε όμως με το κερί τ΄αυτιά των κωπηλατών, ώστε η απόλαυση της τέχνης χάρη στο κερί του και στα δεσμά του να μείνει χωρίς δυσάρεστες συνέπειες.

Όπως περνούσαν το νησί κωπηλατώντας σε απόσταση ακοής , είδαν οι κουφοί υπηρέτες τον ήρωά μας να συστρέφεται πάνω στο κατάρτι προσπαθώντας να λυθεί και τις πλανεύτρες γυναίκες να φουσκώνουν τους λαιμούς τους.

Όλα λοιπόν φάνηκαν να εξελίσσονται με βάση τα συμφωνημένα και τα προβλεπόμενα.
Ολόκληρη η αρχαιότητα έδωσε πίστη στον πολυμήχανο για το κατόρθωμα που πέτυχε χάρη στην πανουργία του.

Να είμαι ο πρώτος που το αμφισβητώ;

Σκέφτομαι ως εξής: όλα καλά, αλλά ποιος - πέρα από τον Οδυσσέα – λέει ότι οι Σειρήνες πραγματικά τραγουδούσαν στη θέα του δεμένου άντρα;

Να χαράμισαν πραγματικά αυτές οι πανίσχυρες και εύστροφες γυναίκες την τέχνη τους απευθυνόμενες σε ανθρώπους που δεν είχαν καμία ελευθερία κινήσεων; Αυτή είναι η ουσία της τέχνης;

Θα προτιμούσα να δεχτώ ότι αυτοί οι λαιμοί , που οι κωπηλάτες τους είδαν να φουσκώνουν, έβριζαν μ΄όλη τους τη δύναμη αυτό τον καταραμένο, προσεχτικό επαρχιώτη , κι ότι ο ήρωάς μας συστρεφόταν ( πράγμα επιβεβαιωμένο), γιατί ακόμα κι αυτός στο κάτω κάτω της γραφής ντρεπόταν!

Οι πίνακες είναι , Τολούζ Λωτρέκ & Ρενουάρ.

Μια Κυριακή πριν τις Εκλογές περιδιαβαίνοντας στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.

Ένας καλλιτέχνης " street artist" από την Κοπεγχάγη, ο Armsrock , δημιουργεί στο μουσείο και κάνει σύζευξη της κλασσικής Ελληνικής τέχνης από τη ζωοφόρο του Παρθενώνα με την σύγχρονη κατάσταση στην Αθήνα και την Ελλάδα , δουλεύοντας την ιδέα του ,
που προήλθε από τις εξεγέρσεις στους δρόμους στα τέλη του 2008.

Ένα σχόλιο ,αναφέρει ο Armsrok , ότι καλλιτέχνησε . για την πολιτική και εικαστική κληρονομιά της Ελλάδας από την αποσπασματική και ρομαντική ματιά του " ξένου ".
Street art από τον Armsrok( γεννηθείς το 1984) στον διάδρομο ,
που ενώνει τις δύο πτέρυγες του Μουσείου, με έμπνευση τα γεγονότα του Δεκέμβρη.

Η τέχνη που δημιούργησε έγινε επί τόπου και όταν τελειώσει η έκθεση το έργο του θα καλυφθεί με μπογιά και θα εξαφανιστεί.
Η απάντησή του για τα εφήμερα έργα του είναι ότι αυτό είναι περισσότερο πάθος , παρά δόγμα.

Και ότι όταν κάνω κάτι για ένα χώρο μη μεταβαλλόμενο, όπως ίσως ένα μουσείο , τότε η προσέγγισή μου να δημιουργώ εφήμερα πράγματα αποκτά καινούργιο νόημα , τα έργα γίνονται περισσότερο ένα σχόλιο για τον χώρο, παρά η αντανάκλασή του.
#####

Η δουλειά του παρουσιάζεται και συσχετίζεται με τα έργα του καλλιτέχνη γραφικών τεχνών Palle Nielsen( 1920-2000)

συγκεκριμένα με τη σειρά λινοτυπιών " Ορφέας και Ευριδίκη" . Ο Nielsen χρησιμοποιεί το πλαίσιο του κλασσικού μύθου για να ερμηνεύσει το παρόν. Μεγαλώνοντας ο Palle Nielsen στα δύσκολα χρόνια του μεσοπολέμου , έφτασε στην καλλιτεχνική του ωριμότητα στα χρόνια του ψυχρού πολέμου.
Mε την σειρά των λινοτυπιών "Ορφέας και Ευριδίκη " ο Nielsen έθεσε τον μύθο σ΄ένα νέο πλαίσιο.

Εδώ δεν τίθεται μόνο το θέμα του θρήνου ενός αγαπημένου προσώπου και η απόπειρα επιστροφής του από τον κόσμο των νεκρών. Τίθεται πλέον το θέμα του θρήνου για την απώλεια του ανθρωπισμού και της αξιοπρέπειας του δυτικού πολιτισμού ως συνέπειας του Β΄παγκοσμίου πολέμου.
Πρόκειται για μια συνολική εμπειρία απελπισίας και αγανάκτησης που εναλλάσσεται με θυμό και αποφασιστικότητα.
Εδώ ο Nielsen οπτικοποιεί τους φόβους του σύγχρονου ανθρώπου χρησιμοποιώντας τον αρχαίο μύθο.




Η σειρά έχει εκτελεστεί με εικαστική τεχνική ακρίβειας, κάνοντας το όραμα του καλλιτέχνη διαχρονικό.

Η ιστορία του Ορφέα και της Ευριδίκης είναι μια αντίδραση ενάντια σε ότι μοιάζει αναπόφευκτο, ένα πείσμα, η ανώριμη ίσως άρνηση της πραγματικότητας , που δε μπορεί να γίνει αποδεκτή στην περίπτωση αυτή του θανάτου , που συνεπάγεται την απώλεια της αγάπης.
Μπορεί οι σκέψεις και οι επιθυμίες να έχουν μια επίδραση αλλαγής στο δρόμο του κόσμου.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ - ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

< Ένα ανεπίκαιρο ; - επίκαιρο ; σχόλιο, για τη διαλεκτική υποκειμένου - αντικειμένου >.


Α) Η Ελληνική δυναμική του Χριστιανισμού .

- Ο Θεός υπηρέτης του ανθρώπου ’ ο Χριστός δούλος των ανθρώπων – δούλων του Θεού.. Ο άνθρωπος υπηρέτης της φύσης .. Ο άνθρωπος μερος της φύσης..
Ο φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης κομμουνιστογενής αστός υπηρέτης του λαού – συλλογικού εργάτη – εργαζόμενου λαού.. Ταύτιση του σοσιαλιστή θεωρητικού με το αντικείμενο της ανάλυσής του , την εργατική τάξη.
Έτσι , υποτίθεται ότι η δράση της εργατικής τάξης της Αγγλίας γέννησε τομ ουτοπικό και τον επιστημονικό σοσιαλισμό.
Στην πραγματικότητα, ο Φουριέ , ο Όουεν , ο Προυντόν , ο Μάρξ , ο Ένγκελς , ο Μπακούνιν , διατύπωσαν πρώτοι στα βιβλία τους την επιστημονική άποψη ότι
« το Είναι καθορίζει την Συνείδηση », « το κίνημα γεννάει τη γνώση».
Έτσι, το πολιτικό – θεωρητικό – επιστημονικό υποκείμενο αυτοδιαλύεται στο κοινωνικό αντικείμενο.
Η πράξη της εργατικής τάξης καθορίζεται από το πνεύμα (θεωρία – κριτήριο) του πρώην υποκειμένου , ένα πνεύμα άρρητο πλέον, αφού μετά τον Χέγκελ η φιλοσοφία τελειώνει.
Μέσα στην επιστήμη του « προλεταριάτου», δηλ. του Μάρξ και του Προυντόν , στη λογοτεχνία , στη βιολογία, στην ψυχολογία , στη γλωσσολογία, και το νόημα χάνεται μέσα στις λέξεις ( ΚΚΕ: το κόμμα είναι το κίνημα, Μάρξ: εγώ είμαι μια απλή φωνή του κινήματος της εργατικής τάξης.)
΄Ετσι η θεωρία εκλαμβάνεται ως αντανάκλαση - ψευδής μορφή του αληθινού περιεχομένου της δράσης της εργατικής τάξης.

Β) Αυτοσυνείδηση υποκειμένου:

Θεός – Χριστός – Άνθρωπος – Φύση
Πραγματικότητα υποκειμένου
Αστός – Μεσοαστός – Μικροαστός – Εργάτης – Κοινωνία
Οι πρώτοι αστοί φιλόσοφοι ήταν κυρίως Προτεστάντες Χριστιανοί , και δευτερευόντως καθολικοί .
Οι έννοιες του Λοκ , του Χιούμ , του Μπέρκλεϊ για τον θεό , τον άνθρωπο , τη φύση είναι Προτεσταντογενείς – Προτεσταντικές, Χριστιανογενείς – Χριστιανικές .
Στη δικιά τους αντίληψη , υποκείμενο είναι ο « άνθρωπος » και αντικείμενο η « φύση » (Διαφωτισμός ).
Στον Ρομαντισμό η «φύση » καταλαμβάνει θέση υποκειμένου , και ο « άνθρωπος » ταυτίζεται μαζί της.
Στην πραγματικότητα , πίσω από τα συστήματα των φιλοσόφων του Διαφωτισμού , υποκείμενο είναι ο - αστός επιστήμονας – φιλόσοφος και η σκέψη – γνώση – θεωρία του, και αντικείμενο η καπιταλιστική κοινωνία της εποχής του στη γενετική της φάση από τον Μεσαίωνα στη Νεωτερικότητα.
Εδώ το υποκείμενο είναι η ατομικότητα του αστού , ο οποίος αυτοαποκαλείται άνθρωπος , γιατί έχει επιστημονική – φιλοσοφική αυτοσυνείδηση ( = συνείδηση του εαυτού του ) ως ανθρώπου.
Μέσα από το σύστημα του ρομαντισμού , υποκείμενο είναι ο αστός ποιητής – καλλιτέχνης και η τέχνη του ( Ζωγραφική , Ποίηση, Μουσική κ.α) και αντικείμενό του είναι τα κοινωνικά κινήματα της εποχής του .
Η διαφορά του Ρομαντικού καλλιτέχνη με τον Διαφωτιστή φιλόσοφο είναι ότι ο ρομαντικός ταυτίζεται με το αντικείμενό του ( βλέπε ταύτιση ¨ανθρώπου ¨ - ¨φύσης¨) , ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τον τρόπο σκέψης των Σοσιαλιστών.
Στα συστήματα των Μάρξ – Ένγκελς – Προυντόν – Μπακούνιν , υποκείμενο είναι η ¨ανθρώπινη ¨ κοινωνία , η εργατική τάξη , το κοινωνικό κίνημα , ο κοινωνικός ¨άνθρωπος ¨, η κοινωνική ατομικότητα , δηλ η ταξική υποκειμενικότητα του εργάτη , και αντικείμενο η φύση.
Στην πραγματικότητα , υποκείμενο είναι οι σοσιαλιστές θεωρητικοί ( Μάρξ, Προυντόν ..)
Και η σοσιαλιστική – κομμουνιστική θεωρία τους, και αντικείμενο η εργατική τάξη και η καπιταλιστική – και όχι ¨ανθρώπινη ¨- κοινωνία της εποχής τους – τα υποτιθέμενα υποκείμενα ..

Γ) Και έτσι η αριστερά εξαφανίζεται , αργά ή γρήγορα ( π.χ. Ευρωεκλογές 2009).
Αντί για μια Διαλεκτική ισοτιμίας υποκειμένου – αντικειμένου , η αριστερά αυτοεξαφανίζεται ως υποκείμενο , αυτομετατρεπόμενη σε ουρά των αντικειμένων της , τα οποία βαφτίζει υποκείμενα. Ανάγει σε θεμέλιο του « Ανθρώπου » , της « Ανθρώπινης φύσης », δηλ. του εργάτη και της εργατικής ταυτότητας , την πράξη και τη δράση, αγνοώντας την θεωρία του εργάτη , τον τρόπο σκέψης του , την κοσμοθεωρία του και τους φιλοσοφικούς του κώδικες , ο οποίοι καθορίζουν αλλοτριωτικά την πράξη του.
Οι « αιώνιες αλήθειες » , ότι η « απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας », και ότι « οι φιλόσοφοι ερμήνευαν τον κόσμο, και εμείς πρέπει να τον αλλάξουμε », είναι φιλοσοφικές απόψεις διατυπωμένες σε βιβλία πολιτικής- κοινωνικής επιστήμης του 19 ου αιώνα , και όχι διαχρονικά αιτήματα απεργιών της εργατικής τάξης…
Ο Μάρξ ήταν εργάτης; Ο Ένγκελς δεν ήταν γιός εργοστασιάρχη; Το βιβλίο του Ένγκελς : < η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία > γράφτηκε από εργάτες;
Η ουσία είναι ότι η πλειοψηφία των Σοσιαλιστών – Κομμουνιστών πρωτοπόρων θεωρητικών δεν ήταν εργάτες. Ήταν μικροαστοί , μεσοαστοί , μεγαλοαστοί και αριστοκράτες φιλόσοφοι και επιστήμονες της εποχής τους.
Πολύ περισσότερο , οι απόψεις τους δεν είναι οι ¨αιώνιες αλήθειες ¨της ¨αληθινής ανθρώπινης φύσης¨, τις οποίες ¨ανακάλυψαν και κατέγραψαν¨ οι συγκεκριμένοι συγγραφείς , αλλά είναι η φιλοσοφία των σοσιαλιστών των μέσων του 19ου αιώνα , η οποία καθόρισε την πράξη των κινημάτων του 19ου και 20ου αιώνα……
Έτσι , το ιδανικό της αυτονομίας του Μάη του 1968, ήταν η ενοποίηση σε μια ελευθεριακή αριστερά του Μάρξ και του Μπακούνιν , η ενοποίηση της αναρχίας και της αριστεράς σε μια ελευθεριακή αριστερά … και η αυτονομία δήλωνε για τον εαυτό της ότι είναι πρώτα εργατική, και μετά κοινωνική….
Η ουσία της αυτονομίας , ασυνείδητα βέβαια για την ίδια , είναι ότι η αυτονομία είναι σοσιαλιστική και κομμουνιστική (αναρχοκομουνιστική) και έτσι ¨εργατική¨- ¨κοινωνική¨.
Οι ηγέτες της ήταν πρώτα και κύρια μαθητές του Μαρξ , του Μπακούνιν , του Μάο , του Μαρκούζε, του Ντεμπόρ, του Λούκατς , της Ρόζας Λούξεμπουργκ και μετά εργάτες και φοιτητές .
Έτσι έγιναν ηγετικά στελέχη του κινήματος του Μάη του ΄68 , και όχι ¨κινήματα¨ ή ¨κοινωνικά κινήματα ¨, αλλά πολιτικοί εκπρόσωποι των ιδεολογικών ρευμάτων της ¨αυτοοργάνωσης¨ και της ¨αυτοδιεύθυνσης¨- ¨αυτοδιαχείρισης¨ μέσα στο κίνημα, απέναντι στους εκπροσώπους των αντιλήψεων της γραφειοκρατίας , της αστικής νομιμότητας , του κοινοβουλευτισμού και του κυβερνητισμού μέσα στο κίνημα, δηλ. τους ηγέτες των σοσιαλιστικών – σταλινικών κομμάτων , οι οποίοι έρχονται σε ρήξη με τις ¨αριστερίστικες ¨ κομματικές νεολαίες τους ..

Άρθρο – σχόλιο του φίλου ¨ Αντώνη ¨


Βιβλιογραφία:
Ράσελ Τζάκομζι ¨Κοινωνική αμνησία¨
Φαμπρίνι, Ζίμα ¨Κρίση του λόγου, και έκλειψη του υποκειμένου¨
Πίνακες¨
1. Γύζης - Ιστορία
2 & 3 . Adam Lewis

Το Νέο Μουσείο της Νικόπολης

Μετά την Αθήνα τώρα και η Πρέβεζα μπορεί να υπερηφανεύεται για το νέο μουσείο της.

Σε λίγο καιρό και η Άρτα , ακολούθως η Ηγουμενίτσα και εν τέλει όλη η Ήπειρος που απέκτησε θαυμαστά μουσεία.

¨Από ένα άρθρο της ιταλίδας δημοσιογράφου Adriana Pavin στο περιοδικό Foro Elleniko, που επισκέφθηκε τoν νομό Πρέβεζας.¨

« Η Πρέβεζα είναι η πιο μικρή πόλη της Ελλάδας , αριστοκρατική, πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού .

Είναι προικισμένη μ΄ένα λιμανάκι εξοπλισμένο και πλούσιο με βάρκες ψαρέματος και τουριστικά σκάφη. Στην παραλία , όπως ένα περιδέραιο , ξεπηδούν μικρά κτίρια , χρωματιστά από το παρελθόν , καφετέριες και χαρακτηριστικές ταβέρνες.

Η παλαιά πόλη με το Σειτάν Παζάρ είναι γραφική , αλλά η όλη ατμόσφαιρα διατηρεί μαρτυρίες των ανθρώπων που την έχουν κατοικήσει από τους γότθους στους Οθωμανούς. Νομίζεις ότι στην αρχαιότητα ήταν νησί…..»

Ένα από τα πρώτα εκθέματα του μουσείου είναι η προτομή του Οκταβιανού Αυγούστου , ιδρυτή της Νικόπολης, εις ανάμνηση της νίκης του στο Άκτιο .
Στην ίδια ενότητα εντυπωσιάζει ένα τεράστιο μαρμάρινο τμήμα κίονα με ανάγλυφες παραστάσεις από πομπή των θεών και λίγο παρακάτω η καρυάτιδα της Νικόπολης έστω και αποκεφαλισμένη εκπέμπει όλο το μεγαλείο της ρωμαϊκής πόλης και του διάκοσμού της.

Τα ευρήματα από αντικείμενα που έφεραν μαζί τους οι πρώτοι κάτοικοι της Νικόπολης εκτίθενται και αυτά στη Α΄ενόητα.
Είναι αρκετά τα αγάλματα θεοτήτων που λατρεύονταν στη αρχαία Ρώμη, της θεάς Αθηνάς , την οποία συναντάμε ως Μινέρβα στη Ρώμη, που βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης και ακόμη περισσότερα τα τμήματα κτηρίων της μεγαλόπρεπης πόλης κατά τη Ρωμαϊκή κυριαρχία και τα παλαιοχριστιανικά χρόνια.
Σε διαφορετική ενότητα εκτίθενται αντικείμενα από την καθημερινή ενασχόληση των κατοίκων της πόλης.
Κεραμουργία , ψάρεμα , κτ.λ.

Τμήμα ψηφιδωτού δαπέδου , υλικό αποθήκης λίγο πριν το τέλος της έκθεσης , η οποία κλείνει με ένα εντυπωσιακό μαυσωλείο.

Ταφικά μνημεία απαράμιλλης τεχνοτροπίας πλουσίων ρωμαίων και αργότερα χριστιανών ηγεμόνων μαζί με τεφροδόχους αποδεικνύουν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ ενταφιασμού και αποτέφρωσης. Εντυπωσιακές σαρκοφάγοι , αλλά και απλές θολωτές κατασκευές από κεραμίδι δείχνουν την κοινωνική τάξη των νεκρών.

Από τις πιο όμορφες περιοχές της χώρας ο Νομός Πρέβεζας , αλλά και μέχρι τώρα παραμελημένος από το κράτος στο θέμα της τουριστικής ανάπτυξης , ετοιμάζεται να πάρει ξεχωριστή θέση στην προτίμηση των Ελλήνων και ξένων επισκεπτών.

Η επιτυχία θα ολοκληρωθεί όταν η Εγνατία συναντήσει την Ιόνιο οδό.

Η πορεία του επισκέπτη
Η πορεία του επισκέπτη στους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου ξεκινά από το χώρο υποδοχής , όπου γίνεται η απαραίτητη σύνδεση του Μουσείου με τον αρχαιολογικό χώρο.
Κατόπιν ο επισκέπτης οδηγείται στους κύριους εκθεσιακούς χώρους μέσω ενός κατηφορικού διαδρόμου , όπου ένα χρονολόγιο , από τον 3ο αιώνα ως το 31 π.χ., και ενημερώνει τον επισκέπτη για τα κυριότερα γεγονότα που προηγήθηκαν της ίδρυσης της Νικόπολης.

Στην Αίθουσα Α, με θέμα « Η γένεση και η πορεία της Πόλης » παρουσιάζεται η αιτία που οδήγησε στη δημιουργία της πόλης και στη συνέχεια , η εξέλιξή της κατά τη Ρωμαϊκή και την Παλαιοχριστιανική εποχή.
Η έκθεση αναπτύσσεται μέσω ενός σχήματος που περιλαμβάνει τη ναυμαχία του Ακτίου και το μνημείο της Νίκης του Αυγούστου, τη ρωμαϊκή πόλη και τις υποδομές της και τη μετάβαση στην Παλαιοχριστιανική πόλη και τους πρώιμους Βυζαντινούς χρόνους.
Ο επισκέπτης παρακολουθεί διαδοχικά την ίδρυση της πόλης, τη θέση της μέσα στο Ρωμαϊκό κόσμο και την ιστορική της εξέλιξη παράλληλα με την τύχη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Οι δύο περίοδοι ακμής της πόλης , Ρωμαϊκή και Παλαιοχριστιανική , αναπτύσσονται παρατακτικά και αντιθετικά , δίνοντας τη δυνατότητα στον επισκέπτη να έχει ολοκληρωμένη αντίληψη για την εξέλιξη της και να είναι σε θέση να συγκρίνει τις ομοιότητες και τις διαφορές κάθε εποχής.

Στην αίθουσα Β, με θέμα « Η Ζωή στην πόλη» , αναπτύσσονται θεματικές ενότητες , οι οποίες δεν εξαρτώνται απόλυτα από χρονολογικά κριτήρια, όπως συμβαίνει στην Αίθουσα Α. Προβάλλονται επιμέρους τομείς και εκφάνσεις του βίου των κατοίκων της Νικόπολης , όπως η εμπορική και βιοτεχνική δραστηριότητα.
Παρουσιάζονται , δηλ, παράγοντες που συνετέλεσαν στη δημιουργία ενός οικονομικού και εμπορικού κέντρου εξασφαλίζοντας την ευημερία των κατοίκων του. Σκιαγραφείται επίσης, ο ιδιωτικός βίος και η στάση των ανθρώπων απέναντι στο θάνατο.
Οι δύο χρονικές περίοδοι ακμής της Νικόπολης , Ρωμαϊκή και Παλαιοχριστιανική , παρουσιάζονται στην Αίθουσα Β, ιδωμένες από μια διαφορετική σκοπιά, καταδεικνύοντας τη συνέχεια της ζωής στην πόλη.
Οι θεματικές ενότητες βοηθούν τον επισκέπτη να εμβαθύνει και να αποκτήσει γνώση για την καθημερινότητα της ζωής στη Νικόπολη, τις δραστηριότητες και τις συνήθειες των κατοίκων της.
Η παράθεσή τους δημιουργεί ένα είδος νοητικού περιπάτου του επισκέπτη , δίνοντας την αίσθηση ότι περιέρχεται μέσα από το λιμάνι, τα εμπορικά καταστήματα, τα εργαστήρια, τα σπίτια και τα νεκροταφεία της πόλης.
Στο διάδρομο απέναντι από την έξοδο της Αίθουσας Β, εκτίθεται αναπαραγωγή του κεντρικού τμήματος της tabula peutingeriana, Μεσαιωνικού αντιγράφου Ρωμαϊκού χάρτη, στο οποίο απεικονίζεται η Ακτία Νικόπολη, σε σχέση με άλλα μεγάλα κέντρα στην ευρύτερη περιοχή.
Με τη χρήση , κυρίως, εποπτικού υλικού , παρουσιάζεται η πορεία του εκτεταμένου ερειπιώνα της Νικόπολης , από την τελική εγκατάλειψη της πόλης και την τελική εγκατάλειψη της πόλης και τη λεηλασία των μνημείων της μέχρι τη διαδοχή της από τη νεώτερη πόλη της Πρέβεζας και την « ανακάλυψη» του ερειπιώνα της από τους περιηγητές.

Ο διάδρομος Δ τέλος , με θέμα «ανακαλύπτοντας τη Νικόπολη » είναι αφιερωμένος στην ανασκαφική έρευνα στον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης. Η ενότητα αποτελείται από τρεις επιμέρους θεματικούς άξονες – Ερευνώντας τη Νικόπολη τον 20ο αιώνα.
Το Μουσείο της Νικόπολης αποτελεί το πρώτο ουσιαστικό και ολοκληρωμένο βήμα στην συνολική ανάδειξη των αρχαιολογικών θησαυρών του νομού Πρέβεζας, ενόψει της δημιουργίας του Αρχαιολογικού Πάρκου της Νικόπολης στον χώρο της αρχαίας πόλης , το οποίο είναι και το επόμενο στοίχημα των Τοπικών φορέων και της ΛΓ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων .
Το Μουσείο παραμένει ανοικτό καθημερινά από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ και χωρίς εισιτήριο.

"Το Κείμενο αναδημοσιεύεται από τοπική εφημερίδα "

Σχιζοφρένεια
Σχιζοφρένεια
Δημήτρης Δανίκας ,
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 1 Σεπτεμβρίου 2009



ΚΑΙ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ για την Αριστερά.

Μοιάζει με μουσουλμάνα που όλα τα παραπέμπει στο αύριο και τον Αλλάχ. Όχι, αγαπητοί σύντροφοι.

Τα χιλιάδες αυθαίρετα που αποκαλύφθηκαν στις πυρπολημένες περιοχές δεν είναι ιδιοκτησία μεγάλων συμφερόντων και πολυεθνικών μεγαθηρίων. Μικρομεσαίων και μεσαίων οι αυθαιρεσίες, οι παρανομίες και οι ακράτητες οικοπεδοφαγίες.

Και κόβω τον σβέρκο μου πως έτσι και το ερευνήσω, αρκετούς ψηφοφόρους, οπαδούς και οργανωμένους αριστερούς θα ανακαλύψω. Στη θέση των στελεχών και ηγεσιών, εκτός από τα επαναστατικά, θα έριχνα το βάρος μου στα καθημερινά, τα απλά και τα συντροφικά.

Το πλαστικό όνειρο μιας καταναλωτικής, χυδαίας ευημερίας θα πολεμούσα.

Αυτή η αιτία της κακοδαιμονίας. Αυτό το προσάναμμα της αδηφάγου ιδιοκτησίας. Από εκεί αρχίζει η κοινωνική παραλυσία.

Γιατί αρκετοί δηλώνουν, ψηφίζουν και δουλεύουν για την Αριστερά. Όμως η σχιζοφρένεια πορεύεται μια χαρά. Στα λόγια κομμουνιστής, στο όνειρο και την απληστία χειρότερος καπιταλιστής!

Υ.Γ. Επειδή συνέβη να κάνω παρόμοιες σκέψεις , "τις μέρες της φωτιάς" γύρω από την Αττική , το αναδημοσιεύω, έτσι για προβληματισμό ...

Αμαλία Φλέμινγκ, μια ζωή αφιερωμένη στον άνθρωπο

η Αμαλία Φλέμινγκ

Η παθιασμένη αγωνίστρια λάτρευε να απομονώνεται μελετώντας τους ζωντανούς οργανισμούς .
Πάλευε για το δίκαιο και την ελευθερία. Αγάπησε παράφορα έναν από τους πιο λαμπρούς επιστήμονες του 20 ου αιώνα. Αφιέρωσε τη ζωή της στους κοινωνικούς αγώνες , πασχίζοντας να κάνει πραγματικότητα ένα από τα σπουδαιότερα ιδρύματα βιοϊατρικής έρευνας στον κόσμο .
Όταν μετά τα Δεκεμβριανά , το Βρετανικό Συμβούλιο χορήγησε στην Αμαλία Κουτσούρη την πολυπόθητη υποτροφία προκειμένου να εργαστεί ως ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Ράιτ Φλέμινγκ του Λονδίνου, η μοίρα έμελλε να υφάνει το δικό της σχέδιο στη ζωή της νεαρής γυναίκας.
Μαζί με την υποτροφία ήρθε και το διαζύγιο με τον αρχιτέκτονα Μανώλη Βουρέκα , τον οποίο είχε παντρευτεί όταν ακόμη ήταν φοιτήτρια. Ελεύθερη πια, έφτασε στο νοσοκομείο St. Mary΄s για να δουλέψει στο εργαστήριο του διάσημου Αλέξανδρου Φλέμινγκ . Ο Σκοτσέζος επιστήμονας εθεωρείτο ήδη την εποχή εκείνη ένας ήρωας , αφού η χορήγηση της πενικιλίνης στους τραυματίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε σώσει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων.
Η ανακάλυψη του αντιβιοτικού αυτού είχε χαρίσει στον Φλέμινγκ το Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας το 1945. Ανακαλύπτοντας την Αμαλία , η μοίρα θα του χάριζε και κάτι ακόμα : έναν μεγάλο έρωτα. Παντρεμένος από το 1915 με την Σάρα Μάριον Μακελρόι, με την οποία μάλιστα είχε αποκτήσει και ένα γιο, δεν μπόρεσε να μείνει ασυγκίνητος από τη χαρισματική ιδιοσυγκρασία της βοηθού του , μιας γυναίκας παθιασμένης με τους μικρόκοσμους των ζώντων οργανισμών, ενός πλάσματος ευαίσθητου και σπλαχνικού , που το συγκινούσαν τα βάσανα των φτωχών και των ανήμπορων .
Οι δυο τους συνεργάστηκαν στενά εκείνα τα χρόνια και ο Φλέμινγκ , παρακινημένος από τον κρυφό ερωτά του , ανέπτυξε ένα πατρικό ενδιαφέρον για την κατά τριάντα χρόνια νεότερη του Αμαλία , η οποία περνούσε κάποιες δυσκολίες προσαρμογής στο λονδρέζικο περιβάλλον και αναπολούσε την Ελλάδα. Εκείνος , εσωστρεφής και συντηρητικός , έκρυβε καλά το μυστικό του. Εκείνη γνώριζε ότι ήταν παντρεμένος . Ακόμα κι όταν η σύζυγός του πέθανε , στα 1949, ο Φλέμινγκ ένιωσε ότι οφείλει να μείνει πιστός στη μνήμη της.
Δεν εξομολογήθηκε ποτέ τίποτα στην Αμαλία και όταν εκείνη αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού , αυτός υποδέχτηκε την είδηση με οδύνη. Την ίδια εποχή ο Φλέμινγκ ήταν περιζήτητος. Όλες οι χώρες τον καλούσαν να δώσει διαλέξεις προκειμένου να διηγηθεί την ιστορία της ανακάλυψης του πρώτου αντιβιοτικού . Έτσι , για να είναι κοντά της, δέχτηκε με χαρά την πρόσκληση που του απηύθυνε για μια σειρά από διαλέξεις στην Ελλάδα. Ήρθε , έφυγε. Τρία χρόνια αργότερα , και ενώ το πάθος του για την Αμαλία δεν έλεγε να σβήσει , ήρθε ξανά.
Ήταν χειμώνας του ΄52. Την τελευταία μέρα της παραμονής του στη χώρα μας, την ώρα που ετοιμαζόταν να αποχαιρετήσει για ακόμα μια φορά την τέως συνεργάτιδα του , συνειδητοποίησε ότι του ήταν αδύνατον να τη αποχωριστεί. Αντί για ¨αντίο¨, λοιπόν , της είπε κάτι άλλο: της πρότεινε να τον παντρευτεί. « Βιάστηκα τόσο πολύ να πω το « ναι» που αισθάνθηκα εξαιρετικά αμήχανη», θα θυμόταν αργότερα εκείνη. Και κάπως έτσι η Αμαλία Κουτσούρη , θυγατέρα του γνωστού δερματολόγου της Πόλης Χαρίλαου Κουτσούρη , που ήταν γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη στις 28 Ιουνίου του 1912 και είχε μεγαλώσει στην Αθήνα , έγινε Αμαλία Φλέμινγκ ή αλλιώς Λαίδη Φλέμινγκ ( αφού ο σύζυγός της είχε λάβει τον τίτλο του σερ). Ο γάμος τους, το 1953, ήταν η αρχή μιας ευτυχίας την οποία εκείνη περιέγραψε ως πλήρη.
Μόνο που αποδείχτηκε πολύ σύντομη. Ο Φλέμινγκ πέθανε αργότερα. Σήμερα , όποιος μνημονεύει την Αμαλία Φλέμινγκ θα μπορούσε να αναφέρεται στο διάσημο επώνυμο με το οποίο συνέδεσε τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του τόπου της. Στο πάθος της για ελευθερία και δημοκρατία. Ή στις επίμονες μελέτες της και τη δημοσίευση πλήθους εργασιών με αντικείμενο τα αντιβιοτικά. Η ακόμα και στο κύρος το οποίο είχε κατακτήσει , εκείνη, μια νέα γυναίκα στα μέσα του 20ου αιώνα, ως διδάκτωρ Μικροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Όπου κι αν εστίαζε κανείς , κάτι θα άγγιζε από το απέραντο μεγαλείο αυτής της αγέρωχης και περήφανης γυναίκας , που έσκυβε μεν το κεφάλι στο μικροσκόπιο για να ερευνήσει τον μικρόκοσμο του σύμπαντος , ήξερε όμως να το κρατάει ψηλά απέναντι σε όλους εκείνους που έσπρωχναν την πατρίδα τους στον όλεθρο και τη δυστυχία.
Κοπέλα ακόμη στην κατοχή , ήταν μέλος της Αντίστασης και χειριζόταν τους πομπούς των ασυρμάτων αλλάζοντας διαρκώς στέκια, προκειμένου να αλιεύει πολύτιμα μηνύματα των ναζί. Ώριμη γυναίκα στη χούντα, χήρα πλέον, εξασφάλιζε σπίτια για να κρύβονται οι φυγάδες. Μια ζωή αφιερωμένη στην ελευθερία της ψυχής , στη θεραπεία από τον πόνο , στο όνειρο για μια ελεύθερη Ελλάδα. Να βοηθάει τον Παναγούλη. Να καταθέτει ως μάρτυρας υπεράσπισης του καθηγητή Καράγιωργα στη Δίκη των Μελών της Δημοκρατικής Άμυνας στο στρατοδικείο. Και, φυσικά, να πληρώνει το τίμημα για κάθε έκφανση του αγώνα της.
Ήταν Αύγουστος του ΄71 όταν τη συνέλαβε το καθεστώς των συνταγματαρχών. Η ανάκριση της διήρκεσε είκοσι πέντε μέρες. Έφτασαν να τη βασανίσουν , εκείνη , μια διαβητική εξηντάχρονη γυναίκα. Τελικά, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών , σε μια δίκη παρωδία στις 28 Σεπτέμβρη . Φοβούμενοι, ωστόσο , τον αντίκτυπο στη διεθνή επιστημονική κοινότητα , οι στρατοδίκες άλλαξαν την απόφαση τους και διέκοψαν την ποινή της λόγω «ανηκέστου βλάβης». Δεν την αποφυλάκισαν μονάχα. Την απέλασαν και της αφαίρεσαν την ελληνική υπηκοότητα.
Και εκείνη βρέθηκε πάλι στην πατρίδα του μεγάλου της έρωτα, το Λονδίνο , αυτήν τη φορά μόνη, δίχως τη στιβαρή σκιά του Αλέξανδρου Φλέμινγκ να την εμπνέει , με μοναδικό στόχο να συνεχίσει τους αγώνες της κατά της δικτατορίας στην Ελλάδα.
Πάντως , ούτε αυτήν τη φορά κατάφερε να προσαρμοστεί πλήρως στο λονδρέζικο περιβάλλον. Διότι, με τα χρόνια, η σχέση της με τους Βρετανούς είχε αποκτήσει μια ιδιαίτερα παράξενη χροιά. Όλα ξεκίνησαν από το θυελλώδη εκείνο γάμο. Τότε οι βρετανικές εφημερίδες ανήγγειλαν το γεγονός λέγοντας ότι ο διάσημος επιστήμονας παντρεύτηκε μιαν Ελληνίδα Καρυάτιδα. Η φήμη για την κομψότητα της πέρασε αμέσως τα σύνορα της Βρετανίας και εξαπλώθηκε σε όλες τις χώρες που το ζεύγος έμελλε να επισκεφτεί.
Σύντομα , όμως, έγινε αντιληπτό ότι οι Βρετανοί δεν μπορούσαν να συγχωρήσουν τον Φλέμινγκ για τον γάμο αυτό ( παρότι πραγματοποιήθηκε τέσσερα χρόνια έπειτα από τον θάνατο της πρώτης του συζύγου) . Η Αμαλία έφτασε κάποια στιγμή να είναι τόσο ενοχλημένη από τη συμπεριφορά των Άγγλων , που δεν δέχτηκε ποτέ τη σύνταξη την οποία θα μπορούσε να λαμβάνει ως χήρα του Αλεξάνδρου , μια σύνταξη που ενδεχομένως θα της ήταν χρήσιμη για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο που είχε από τη δεκαετία του ΄60 και που δεν ήταν άλλο από τη δημιουργία ενός ιδρύματος βιοϊατρικής έρευνας με το όνομα του αγαπημένου της συντρόφου. Θα τα κατάφερνε , όμως , και χωρίς τους ΄Αγγλους .
Όλη της την περιουσία θα τη διέθετε για την αγορά και την ανέγερση αυτού του εκπληκτικού ιδρύματος . Ο τελευταίος κύκλος της ζωής της άνοιξε το 1974 με την επιστροφή στην πατρίδα. Μέσα από τούτο τον κύκλο η πολιτική όρισε απλώς ένα χαρακτηριστικό υστερόγραφο σε μια πορεία αγώνων και προσφοράς.
Στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές , χωρίς να είναι ακόμα υποψήφια , δραστηριοποιήθηκε στην προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν την εμπόδισε να διαφωνήσει δημόσια με τον Ανδρέα Παπανδρέου σχετικά με τις διαγραφές της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ από το ΠΑΣΟΚ. Εξελέγη ως βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ για πρώτη φορά το ΄77. Επανεξελέγη στην Α΄ Αθηνών το ΄81 και το ΄85 . Επίσης, διετέλεσε και αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Και στο μεταξύ , ζούσε και ανέπνεε για το μεγάλο της όραμα: το ίδρυμα Βασιλικής Βιοϊατρικής Έρευνας « Αλέξανδρος Φλέμινγκ» . Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να το δει να υλοποιείται. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1986 η Αμαλία Φλέμινγκ έφυγε σεμνά και αθόρυβα. Χρόνια αργότερα , το Ερευνητικό Κέντρο Βιοϊατρικών Ερευνών θα γινόταν επιτέλους πραγματικότητα αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Σήμερα, το Κέντρο « Αλέξανδρος Φλέμινγκ» στη Βάρη θεωρείται από τα πληρέστερα στον κόσμο.
Η ερευνητική του φιλοσοφία είναι, φυσικά, εμπνευσμένη από τον επιστήμονα του οποίου το όνομα φέρει. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά ξεκίνησαν σαν παραμύθι , από ένα γύρισμα της μοίρας: μέσα από μια τυπική υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου σε μια γυναίκα που έπαιρνε τον δρόμο της ξενιτιάς, με τον γάμο της διαλυμένο, για να εργαστεί στο πλευρό ενός σπουδαίου επιστήμονα.

Υ.γ από τον φιλοξενούμενο της τοπικής "Έρευνας "

Κ. Γ..Καρυωτάκης - η πιστολιά που ακούστηκε από την Πρέβεζα -

Πρέβεζα , 21 Ιουλίου 1928.


Ο Κ.Γ. Καρυωτάκης, η ολοκληρωμένη προσωπικότητα , που ήταν στίχος η κραυγή του, έφυγε, με μια γενναία όσο και απελπιστική πράξη αυτοκτονίας.

-~ Η πιστολιά που ακούστηκε από την Πρέβεζα~ - ειδοποιούσε πως ο ποιητής αυτός ( ποιητής ουσίας και μορφής ) είχε πια πλάσει και δημοσιεύσει το έργο του και πως είχε φύγει από τη ζωή , βγαίνοντας ελεύθερα έξω από τον" τυραννικό πόνο του ανθρώπου και των πραμάτων".
******
"Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου , δώθε απ΄τ΄όνειρο και κείθε από τη γή!
Όταν απομακρύθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή."

******
Κάτσε να σου πώ μια ιστορία .
Άντε, άναψέ μου το τσιγάρο κιόλας.
Ιστορία χωρίς καπνό δε γίνεται.

Θα σου μιλήσω για τη θάλασσα της ωραίας Πρέβεζας ,
τους ασήμαντους δρόμους που περπάτησα μέχρι τον Ελαιώνα ,
για το καφενείο που σύχναζα όταν έφθανε η ώρα επτά ....,
για την πλήξη της δουλειάς μου στη Νομαρχία
και για τον" Πόνο του Ανθρώπου και των Πραμάτων(1919)",
"τα Νηπενθή (1921)" , το " Ελεγεία και Σάτυρες (1927)",
για τον σπαραγμό, την καταλυτική αίσθηση της ποίησης,
το δράσκέλισμα στο φοβερό κατώφλι της αθανασίας.

- Στην Μαρία -

Δεσποινίς ,
Είναι μια εβδομάδα που βρίσκομαι εδώ, και δεν έχω τίποτε άξιο λόγου για να σας πληροφορήσω.
Κάθομαι στο γραφείο και βλέπω μια λουρίδα θαλάσσης, ένα πλάτανο, ένα πηγάδι και διάφορα άλλα ασήμαντα πράγματα.
Έγγραφα υπάρχουν φύρδην - μίγδην στα συρτάρια.
Ευτυχώς δεν έρχονται νέα, και δε θέλω ακόμη να θίξω τα κακώς κείμενα παλιά.
Περιμένω λοιπόν να έλθει το μεσημέρι.
Αφού γευθώ τον επιούσιον στο μοναδικό εστιατόριο της πόλεως , θα κοιμηθώ, έπειτα θα ξαναέλθω εδώ στο δημόσιο άσυλο, θα κάνω ένα λυσσαλέο περίπατο στην προκυμαία και τέλος θα έχω τη σπάνια τύχη να φάγω για δεύτερη φορά.
Έτσι θα περάσει κατά τον ενδόξότερο τρόπο και η σημερινή ημέρα, ακριβώς όπως επέρασαν και οι προηγούμενες, όπως θα περάσουν κι εγώ δεν ξέρω πόσες ακόμη ημέρες.

- Στον ξάδελφό του -

" Δωμάτιο ήβρα σ΄ένα ερειπωμένο σχεδόν σπίτι. Ελπίζω να μην πέσει πάρα πολύ σύντομα , ή ,αν πέσει , να μην είμαι μέσα , ή , αν είμαι , να μην πάθω τίποτε, δεδομένου μάλιστα ότι θα προφτάσω να πηδήσω στο απέναντι σπίτι, αφού ο δρόμος, ένας από τους κεντρικότερους , το επιτρέπει. Είναι γωνία, στην αγορά.........

Άλλο γράμμα

" Τώρα και κάμποσες μέρες έχουμε μουσική στο καφενείο της παραλίας, από δύο όργανα, δηλ. ένα σαντούρι και το φωνητικόν όργανον ενός Σμυρνιού.
Γραφικότατο κοινόν κάθεται στις καρέκλες ροφώντας απολαυστικά τσιτσιμπύρα.
Γύρω ένα τείχος τσαμπατζήδων .
Και μέσα στις βάρκες, γλυκύτατοι παρθένοι, κόραι αλιέων, ύστατοι φορείς του ρομαντισμού , λικνίζονται παθητικότατα υπό τους κλαυθμηρισμούς των αμανέδων.....

" Ζωγραφική δεν άρχισα, ούτε φαίνεται πιθανό ν΄αρχίσω ελλλείψει κεφιού.... Σου εσωκλείω ένα ποίημά μου ( το ΄Πρέβεζα΄, με τίτλο "Επαρχία" ).

"Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται

στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια

.........

ο ελαιώνας , γύρω η θάλασσα κι ακόμη

ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους

.......

- Αν τουλάχιστον μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία

σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι την κηδεία.

Στις επτά η ώρα , κάθεται στο καφενείο, όπου ελπίζει να είναι μόνος:

Από άλλη επιστολή του.

" Ο Νομαρχών Εισηγητής ( τυφλός ) και ο Λογιστής της Νομαρχίας ( χωλός ) μου κάναν τη σχετική πρώτη επίθεση για παρέα , αλλ΄ απεκρούσθησαν αναιδέστατα κι έκτοτε δεν επανήλθαν.
Εν τούτοις είναι καλότατοι άνθρωποι κι αυτοί και όλοι οι άλλοι φουκαράδες που στεγάζονται στο ίδιο με μένα άσυλο" .

Γράφει συνέχεια γράμματα , απευθύνεται σε πρόσωπα , για να μην είναι μόνος. Νοιώθει εξόριστος και η αποστροφή του στο ποίημα " Πρέβεζα" , δεν αφορά τη συγκεκριμένη πόλη, αλλά τις κλειστοφοβικές συνθήκες της επαρχίας γενικότερα , πόσο μάλλον της επαρχίας στην δραματική εποχή του ΄20.

--Είναι κτισμένη στο λαιμό του Αμβρακικού κόλπου απέναντι από το Άκτιο και επικοινωνεί μ΄ένα στενό άνοιγμα με το Ιόνιο Πέλαγος.
Για την " ωραία Πρέβεζα " σου μιλώ , την δική του Πρέβεζα , του ποιητή μας, με την αποθέωση του προσωπικού ύφους , το μακάβριο χιούμορ και την σπαρακτική αλήθεια μέσα από τον στίχο του.
--Επικοινωνεί με δυό θάλασσες μια ανοιχτή και μια κλειστή και η θέση της σε σχέση με το ύψος της εσωτερικής θάλασσας, είναι χαμηλή ,
δημιουργώντας κάποιες φορές μια αίσθηση , ότι βουλιάζει μαζί με τους ευκάλυπτους στην Κυανή ακτή της,
και ότι καθρεπτίζεται στα χρώματά της κάθε νοσταλγικό απόγευμα .
Αν σε βρει συναισθηματικά ευάλωτο αυτό το μέρος, όπως τον Ποιητή μας, μπορεί να βουλιάξεις και συ μαζί της.

- -Περιμένοντας στην Πρέβεζα την καινούργια απόσπαση για την πρωτεύουσα ,γράφει , αλλάζοντας διαθέσεις από την πιο σαρκαστική στην πιο θανατερή, δίνοντας μερικές μέρες διορία στον εαυτό του μέχρι τις 29 του μηνός, Ιουλίου 1928 , μήπως από τις ενέργειες των δικών του κάτι συμβεί.
Τι ειρωνία ! δεν την εξάντλησε την διορία που είχε δώσει στον εαυτό του, γιατί εκ των υστέρων του είχαν εγκρίνει και αναρρωτική άδεια σαράντα πέντε ημερών.
Αλλά ο Καρυωτάκης θα έφευγε έτσι κι αλλιώς , είτε με αναρρωτική άδεια , είτε "αλλιώς" ......
Η μετριότητα είναι αμείλικτη με ότι προεξέχει σ΄όλες τις εποχές!

Β. Ρώτας( Φεβρουάριος 1928)

"Μελαγχολικό παιδί ο Καρυωτάκης, μα τον είχα συμπαθήσει από την πρώτη φορά που παρουσιάσθηκε με τον Πόνο του Ανθρώπου και των Πραμάτων.
Αγκαλιά φτωχικιά τότε και δειλή, όμως έδειχνε ευγένεια και σεμνότητα η θλιμμένη του εμφάνση .......
Μαραζώνει απογοητευμένος από τη ζωή που φεύγει, παράκαιρα , δίχως χαρά ή λύπη, δίχως ικανοποίηση, τσακίζεται και τα ρίχνει τ΄άρματα":

Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,

όταν ακούσεις ανθρώπους

Ο Β.Ρώτας καταλογίζει όμως στον ποιητή " εγωπάθεια" , "μελαγχολία και θλίψη, δίχως αφορμή", παρομοιάζοντάς τον σαν ένα πεισματάρικο παραχαιδεμένο παιδί που κρέμασαι μούτρα από εγωπάθεια και βαριεστημάρα......

Τέλλος Άγρας (1938)

" Η δική μας η γενιά εβγήκε , σχεδόν όλη από την Βιβλιοθήκη του Φέξη. Απ΄εκεί επήγασαν τ΄αγαθά της , απ΄εκεί και τα ελλατώματά της:
κι ο λυρισμός της , αλλά κι η μεγαλοστομία της ΄η θεωρητική της μόρφωση, αλλά κι ο προφητικός της τόνος - ο <μεσσιανισμός> της ' απ΄εκεί , τέλος η γερμανοπάθεια κι η ασιανοπάθεια , που ζωηρά άλλωστε καθρεφτίστηκαν όλ΄αυτά στα τότε αντιπροσωπευτικά φιλολογικά περιοδικά των νεωτέρων.
Ο Καρυωτάκης απ΄όλα αυτά έλλειπεν.
Αμέτοχος ο άνθρωπος, η εργασία του άγνωστη.
Αυτός ερχόταν , μονος του, απ΄αλλού.
Ερχόταν αργά, από δρομο δικό του.

Αληθινά ο Καρυωτάκης είναι ο αντιπροσωπευτικός ποιητής μιας εποχής κατά τα λεγόμενα του Γρυπάρη και τότε ίσως ήταν η επισημότερη καθιέρωση του έργου του ποιητή.
"<< Αν προσέξετε, θα ιδείτε ότι κάθε εποχή βρίσκει τον αντιπρόσωπό της. Παλαιότερα τον εβρήκε στον Καβάφη. Έπειτα στον Βάρναλη . Τελευταία στον Καρυωτάκη.>>"

¨Τον εγνώρισα τέλος και προσωπικά. Τον εγνώρισα σ΄ένα λαμπρό - τουλάχιστον τότε - και, υπηρεσιακώς , σχεδόν ανεξάρτητο, Παράρτημα του Υπουργείου της Προνοίας στην οδό Κοραή μέσα σ΄ευρύχωρο και αξιοπρεπέστατο γραφείο, με χαλιά, με καλοριφέρ, με καινούργια έπιπλα, με πέτσινες πολυθρόνες - κι εκείνος μόλις είχε γυρίσει από τη χειμωνιάτικη Ευρώπη, άψογα ντυμένος - όπως πάντα, άλλωστε - , υπάλληλος με πολύ καλή θέση , πρόθυμος και περιποιητικός, τουλάχιστστο στο φαινόμενο, ομιλητικός και συνετός.
Ήταν μάλλον κοντόσωμος, τα μάτια του έπαιζαν , ανήσυχα και άστατα.
Το στόμα και το πηγούνι ήσαν χαρακτηριστικά βαρυθυμίας. Μα κατά τα λοιπά , σχεδόν τίποτε πάνω δεν έδειχνε κάτι το ιδιόρυθμο ή το αποκαλυπτικό. Όσο για την ομιλία του, ήταν από τις λίγες τίμιες , στρωτές ομιλίες: ανεπιτήδευτη, κανονική, διαφωτιστική - και απλή.
Το γέλιο του , μόνον αυτό δεν ήταν τόσο απλό.
Ο Καρυωτάκης γελούσε συχνά, δηλαδή , μαλλον χαμογελούσε συχνά΄ μα , παράξενο πράγμα! Ακριβώς αυτό το χαμόγελο ήταν το μόνο που φανέρωνε όλη του την πικρία!
Χαμογελούσε , μπορεί να πεί κανείς , μόνο με το μισό πρόσωπο. Τ΄άλλο μισό έμενε όπως πριν. Και έτσι η φυσιογνωμία του γινόταν, θαρρείς, ακανόνιστη, διχασμένη, δισυπόστατη. Και κατέβαζεν αμέσως τα μάτια κάτω, σα να ΄κανε αμαρτία.¨
Ως την ημέρα του θανάτου του , ολίγες φορές είχαμε ξανασυναντηθεί, τις περισσότερες στην οδό Σταδίου.
Ο Καρυωτάκης , ο ίδιος πάντα. Φορούσε τάχα την προσωπίδα του κοινωνικού ανθρώπου; Με ανεχόταν; Ίσως....
Ημπορούσε κι ο Καρυωτάκης να δημιουργήσει ψευδαίσθηση, όπως άλλοι ρομαντικοί. Εγινε αντιθέτως , ρεαλιστής.
Ημπορούσε να μείνει, όπως κι άλλοι ρομαντικοί , μελαγχολικός.
Η μελαγχολία δεν είναι παρά ευγένεια. Η μελαγχολία είναι τεκμήριο ευαισθησίας , κι η ευαισθησία δεν είναι πρόσφορη μόνο για τη λύπη, παρά εξίσου για τη χαρά, την τρυφερότητα, τον θαυμασμό , την έκσταση, τη λατρεία!
Ημπορούσε να μείνει μελαγχολικός. Έγινε τραγικός.
Ημπορούσε να φιλοσοφήσει, ν΄αναχωρήσει εις την Τέχνη. Ημπορούσε να γίνει φιλόσοφος. Έγινε σατυρικός.
Αυτό το χάσμα ανάμεσα στα χοικά και στα πνευματικά , στην ομορφιά και στην ανάγκη, δεν το έκλεισε ποτέ ως το τέλος.
Στεκόταν εκεί εμπρός του , να το βλέπει , να το πιστοποιεί αδιάκοπα και να το φωνάζει και στους άλλους.

Ο ρομαντισμός της φαντασίας - που μισει τον ρεαλισμό της λογικής.
Ο ρεαλισμός της λογικής - που πνίγει τον ρεαλισμό της φαντασίας .
Ελευθερία και μίσος.
Κίνδυνος , αλλά και πείσμα.

Μανόλης Λαμπρίδης ( Ιούλιος 1955 )

........ Ο Καρυωτάκης αηδιασμένος εντελώς από τον αστικό κόσμο, και μη βρίσκοντας τίποτε άξιο λόγου αλλού πουθενά , τραβάει την Άρνησή του ως την έσχατη λογική συνέπεια , και πραγματοποιεί την έξοδο " απ΄ τη μαύρη τούτη κόλαση" .

Η άρνησή του και η διαμαρτυρία του είναι καθολική και σπαραχτική:

( Αισιοδοξία )

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,

κι ας τραγουδήσουμε , το τραγούδι να μοιάσει

νικητήριο σάλπισμα , ξέσπασμα κραυγής -

τους πυρρούς δαίμονες , στα έγκατα της γης,

και, ψηλά, τους ανθρώπους, να διασκεδάσει.

Αυτή η βαριά απελπισία , χωρίς το αντίβαρο μιας πολύ δυνατής πίστης πως δεν είναι εφικτή καμιά ξεχωριστή, ατομική λύτρωση, μπορεί να τραβήξει στο γκρεμό τον ευαίσθητο ποιητή:
Ο Καρυωτάκης βρίσκεται σε γοερή - και ενσυνείδητην - αντίθεση προς τον κόσμο των αστών , τον γεμάτο ψέμα και απανθρωπιά.
Τα ιδανικά που φλογίζουν και καίνε τον Ποιητή - τη Λευτεριά , την Αρετή, την Ανθρωπιά, την Αξιοπρέπεια - τα έχουν απεμπολήσει οι αστοί.
Ξεσκεπάζοντας με πικρό σαρκασμό την υποκρισία τους και τη σαπίλα τους δείχνει όλον τον πόνο της τρυφερής ψυχής του.
Και δεν αρνιέται ¨κατ΄αρχήν¨ μόνο τον αστικό κόσμο. Αποδοκιμάζει και σαρκάζει τις καθημερινές εκδηλώσεις και σχέσεις των αστών , την κενότητά τους, το σνομπισμό τους.

Κάθαρσις ( πεζογράφημα)

~ Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω , να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος , να κυλώ και να φθάσω.

Κανάγιες!

Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.....~

Ο Καρυωτάκης κι ο Καβάφης δεν είναι ποιητές της ιδεολογίας των κλονιζόμενων κυρίαρχων. Εκφράζουν την παρακμή της κυρίαρχης τάξης. Δεν αγωνιούν μήπως χάσουν κάτι - ή έστω μήπως χαθεί κάτι που αξίζει και που χωρίς αυτό ο κόσμος θα γινόταν άσχημος: αυτό αποτελεί την ουσία της συντηρητικής ψυλογογίας. Εκφράζουν την παρακμή απέξω. Η στάση τους είναι αποδοκιμασία , χλευασμός , μυκτηριασμός των " αξιών" , περιφρόνηση και αηδία. Δεν ανήκουν ηθικά στην άρχουσα τάξη και δεν την εκπροσωπούν καλλιτεχνικά . Βρίσκονται αντιμέτωποί της - κι όταν ακόμα στέκονται στο κενό ...

Το γεγονός ότι ο Καρυωτάκης , όπως και ο Καβάφης χρωστούν την καθιέρωσή τους στην " ένοχη τόλμη" των αστών της παρακμής., δε σημαίνει πως είναι και οι ίδιοι εκπρόσωποι του "λυρισμού της παρακμής και της αρρωστημένης ψυχολογίας του παρακμιασμένου αστού".

Αναμφισβήτητα , και ο Καβάφης και ο Καρυωτάκης "βγαίνουν " από την παρακμή. Όχι , όμως λογικά, παρά διαλεκτικά. Όχι σαν θέση , συντηρητική του φθίνοντος, παρά σαν άρνησή του.

Τ΄αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς

το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει

Κ.Γ.Κ

Βιβλιογραφία:

Άπαντα Κ.Γ.Καρυωτάκη ( Μελετήματα - Β.Ρώτας , Τ.Άγρας, Μ.Λαμπρίδης )

Βρέχει φώς (Κ. Γκιμοσούλης )

Η ιστορία του αλυσοδεμένου ελέφαντα

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα , είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών.
Στην παράσταση , το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…
Όμως , μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι το ζώο που μπορεί να ξεριζώσει δέντρα με τη δύναμή του , θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο .
Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων.
Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο, τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας δεν το έσκαγε γιατί ήταν δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση :- Κι αφού είναι δαμασμένος , γιατί τον αλυσοδένουν;
Δεν θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό , ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα- , ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε να ανακαλύψει την απάντηση.

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ , πολύ μικρός.

Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει , τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευθερωθεί.
Μα παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει , γιατί εκείνο το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του .
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο…
Ώσπου, μια μέρα , μια φρικτή μέρα για την ιστορία του , το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει , γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένοιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του….


Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ ¨ Να σου πω μια ιστορία¨

ΕΚΛΟΓΕς ΣΕ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ!

Η ώρα της απόφασης (αχ ) )!

Ψηφοφόροι που δεν πήγαν στις παραλίες και στο κυνήγι του πρώϊμου Καλοκαιριού, αλλά αφού ψήφισαν το γλεντούν κοιτάζοντας προς την " Εσπερία " μπας και τούτη τη φορά αλλάξει κάτι ;

Ψηφοφόροι ετεροδημότες !

Προεκλογικές ζυμώσεις!

Εδώ μόλις τέλειωσε η ομιλία του αρχηγού!

Και τώρα που τελειώνουν οι επιδοτήσεις και οι αγρότες είναι παραγκωνισμένοι

στις πενιχρές συντάξεις , τι κάνουμε πατριώτες ;