ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ - ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

< Ένα ανεπίκαιρο ; - επίκαιρο ; σχόλιο, για τη διαλεκτική υποκειμένου - αντικειμένου >.


Α) Η Ελληνική δυναμική του Χριστιανισμού .

- Ο Θεός υπηρέτης του ανθρώπου ’ ο Χριστός δούλος των ανθρώπων – δούλων του Θεού.. Ο άνθρωπος υπηρέτης της φύσης .. Ο άνθρωπος μερος της φύσης..
Ο φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης κομμουνιστογενής αστός υπηρέτης του λαού – συλλογικού εργάτη – εργαζόμενου λαού.. Ταύτιση του σοσιαλιστή θεωρητικού με το αντικείμενο της ανάλυσής του , την εργατική τάξη.
Έτσι , υποτίθεται ότι η δράση της εργατικής τάξης της Αγγλίας γέννησε τομ ουτοπικό και τον επιστημονικό σοσιαλισμό.
Στην πραγματικότητα, ο Φουριέ , ο Όουεν , ο Προυντόν , ο Μάρξ , ο Ένγκελς , ο Μπακούνιν , διατύπωσαν πρώτοι στα βιβλία τους την επιστημονική άποψη ότι
« το Είναι καθορίζει την Συνείδηση », « το κίνημα γεννάει τη γνώση».
Έτσι, το πολιτικό – θεωρητικό – επιστημονικό υποκείμενο αυτοδιαλύεται στο κοινωνικό αντικείμενο.
Η πράξη της εργατικής τάξης καθορίζεται από το πνεύμα (θεωρία – κριτήριο) του πρώην υποκειμένου , ένα πνεύμα άρρητο πλέον, αφού μετά τον Χέγκελ η φιλοσοφία τελειώνει.
Μέσα στην επιστήμη του « προλεταριάτου», δηλ. του Μάρξ και του Προυντόν , στη λογοτεχνία , στη βιολογία, στην ψυχολογία , στη γλωσσολογία, και το νόημα χάνεται μέσα στις λέξεις ( ΚΚΕ: το κόμμα είναι το κίνημα, Μάρξ: εγώ είμαι μια απλή φωνή του κινήματος της εργατικής τάξης.)
΄Ετσι η θεωρία εκλαμβάνεται ως αντανάκλαση - ψευδής μορφή του αληθινού περιεχομένου της δράσης της εργατικής τάξης.

Β) Αυτοσυνείδηση υποκειμένου:

Θεός – Χριστός – Άνθρωπος – Φύση
Πραγματικότητα υποκειμένου
Αστός – Μεσοαστός – Μικροαστός – Εργάτης – Κοινωνία
Οι πρώτοι αστοί φιλόσοφοι ήταν κυρίως Προτεστάντες Χριστιανοί , και δευτερευόντως καθολικοί .
Οι έννοιες του Λοκ , του Χιούμ , του Μπέρκλεϊ για τον θεό , τον άνθρωπο , τη φύση είναι Προτεσταντογενείς – Προτεσταντικές, Χριστιανογενείς – Χριστιανικές .
Στη δικιά τους αντίληψη , υποκείμενο είναι ο « άνθρωπος » και αντικείμενο η « φύση » (Διαφωτισμός ).
Στον Ρομαντισμό η «φύση » καταλαμβάνει θέση υποκειμένου , και ο « άνθρωπος » ταυτίζεται μαζί της.
Στην πραγματικότητα , πίσω από τα συστήματα των φιλοσόφων του Διαφωτισμού , υποκείμενο είναι ο - αστός επιστήμονας – φιλόσοφος και η σκέψη – γνώση – θεωρία του, και αντικείμενο η καπιταλιστική κοινωνία της εποχής του στη γενετική της φάση από τον Μεσαίωνα στη Νεωτερικότητα.
Εδώ το υποκείμενο είναι η ατομικότητα του αστού , ο οποίος αυτοαποκαλείται άνθρωπος , γιατί έχει επιστημονική – φιλοσοφική αυτοσυνείδηση ( = συνείδηση του εαυτού του ) ως ανθρώπου.
Μέσα από το σύστημα του ρομαντισμού , υποκείμενο είναι ο αστός ποιητής – καλλιτέχνης και η τέχνη του ( Ζωγραφική , Ποίηση, Μουσική κ.α) και αντικείμενό του είναι τα κοινωνικά κινήματα της εποχής του .
Η διαφορά του Ρομαντικού καλλιτέχνη με τον Διαφωτιστή φιλόσοφο είναι ότι ο ρομαντικός ταυτίζεται με το αντικείμενό του ( βλέπε ταύτιση ¨ανθρώπου ¨ - ¨φύσης¨) , ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τον τρόπο σκέψης των Σοσιαλιστών.
Στα συστήματα των Μάρξ – Ένγκελς – Προυντόν – Μπακούνιν , υποκείμενο είναι η ¨ανθρώπινη ¨ κοινωνία , η εργατική τάξη , το κοινωνικό κίνημα , ο κοινωνικός ¨άνθρωπος ¨, η κοινωνική ατομικότητα , δηλ η ταξική υποκειμενικότητα του εργάτη , και αντικείμενο η φύση.
Στην πραγματικότητα , υποκείμενο είναι οι σοσιαλιστές θεωρητικοί ( Μάρξ, Προυντόν ..)
Και η σοσιαλιστική – κομμουνιστική θεωρία τους, και αντικείμενο η εργατική τάξη και η καπιταλιστική – και όχι ¨ανθρώπινη ¨- κοινωνία της εποχής τους – τα υποτιθέμενα υποκείμενα ..

Γ) Και έτσι η αριστερά εξαφανίζεται , αργά ή γρήγορα ( π.χ. Ευρωεκλογές 2009).
Αντί για μια Διαλεκτική ισοτιμίας υποκειμένου – αντικειμένου , η αριστερά αυτοεξαφανίζεται ως υποκείμενο , αυτομετατρεπόμενη σε ουρά των αντικειμένων της , τα οποία βαφτίζει υποκείμενα. Ανάγει σε θεμέλιο του « Ανθρώπου » , της « Ανθρώπινης φύσης », δηλ. του εργάτη και της εργατικής ταυτότητας , την πράξη και τη δράση, αγνοώντας την θεωρία του εργάτη , τον τρόπο σκέψης του , την κοσμοθεωρία του και τους φιλοσοφικούς του κώδικες , ο οποίοι καθορίζουν αλλοτριωτικά την πράξη του.
Οι « αιώνιες αλήθειες » , ότι η « απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας », και ότι « οι φιλόσοφοι ερμήνευαν τον κόσμο, και εμείς πρέπει να τον αλλάξουμε », είναι φιλοσοφικές απόψεις διατυπωμένες σε βιβλία πολιτικής- κοινωνικής επιστήμης του 19 ου αιώνα , και όχι διαχρονικά αιτήματα απεργιών της εργατικής τάξης…
Ο Μάρξ ήταν εργάτης; Ο Ένγκελς δεν ήταν γιός εργοστασιάρχη; Το βιβλίο του Ένγκελς : < η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία > γράφτηκε από εργάτες;
Η ουσία είναι ότι η πλειοψηφία των Σοσιαλιστών – Κομμουνιστών πρωτοπόρων θεωρητικών δεν ήταν εργάτες. Ήταν μικροαστοί , μεσοαστοί , μεγαλοαστοί και αριστοκράτες φιλόσοφοι και επιστήμονες της εποχής τους.
Πολύ περισσότερο , οι απόψεις τους δεν είναι οι ¨αιώνιες αλήθειες ¨της ¨αληθινής ανθρώπινης φύσης¨, τις οποίες ¨ανακάλυψαν και κατέγραψαν¨ οι συγκεκριμένοι συγγραφείς , αλλά είναι η φιλοσοφία των σοσιαλιστών των μέσων του 19ου αιώνα , η οποία καθόρισε την πράξη των κινημάτων του 19ου και 20ου αιώνα……
Έτσι , το ιδανικό της αυτονομίας του Μάη του 1968, ήταν η ενοποίηση σε μια ελευθεριακή αριστερά του Μάρξ και του Μπακούνιν , η ενοποίηση της αναρχίας και της αριστεράς σε μια ελευθεριακή αριστερά … και η αυτονομία δήλωνε για τον εαυτό της ότι είναι πρώτα εργατική, και μετά κοινωνική….
Η ουσία της αυτονομίας , ασυνείδητα βέβαια για την ίδια , είναι ότι η αυτονομία είναι σοσιαλιστική και κομμουνιστική (αναρχοκομουνιστική) και έτσι ¨εργατική¨- ¨κοινωνική¨.
Οι ηγέτες της ήταν πρώτα και κύρια μαθητές του Μαρξ , του Μπακούνιν , του Μάο , του Μαρκούζε, του Ντεμπόρ, του Λούκατς , της Ρόζας Λούξεμπουργκ και μετά εργάτες και φοιτητές .
Έτσι έγιναν ηγετικά στελέχη του κινήματος του Μάη του ΄68 , και όχι ¨κινήματα¨ ή ¨κοινωνικά κινήματα ¨, αλλά πολιτικοί εκπρόσωποι των ιδεολογικών ρευμάτων της ¨αυτοοργάνωσης¨ και της ¨αυτοδιεύθυνσης¨- ¨αυτοδιαχείρισης¨ μέσα στο κίνημα, απέναντι στους εκπροσώπους των αντιλήψεων της γραφειοκρατίας , της αστικής νομιμότητας , του κοινοβουλευτισμού και του κυβερνητισμού μέσα στο κίνημα, δηλ. τους ηγέτες των σοσιαλιστικών – σταλινικών κομμάτων , οι οποίοι έρχονται σε ρήξη με τις ¨αριστερίστικες ¨ κομματικές νεολαίες τους ..

Άρθρο – σχόλιο του φίλου ¨ Αντώνη ¨


Βιβλιογραφία:
Ράσελ Τζάκομζι ¨Κοινωνική αμνησία¨
Φαμπρίνι, Ζίμα ¨Κρίση του λόγου, και έκλειψη του υποκειμένου¨
Πίνακες¨
1. Γύζης - Ιστορία
2 & 3 . Adam Lewis