Στο Πολυτεχνείο ,
στους νέους εκείνους , που κάνανε έφοδο στον ουρανό και έγινε

το αδύνατο δυνατό.
«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία » απέναντι στις ματωμένες ερπύστριες των τάνκς.

Οι εικόνες πως πλημμυρίζουν το πέλαγο , πως χρωματίζουν
τον ύπνο της μάνας στα κλειστά παράθυρα
κι η κοπέλα ανέκφραστη τι γυρεύει μες την παπαρούνα;
Αλάτι του σταχυού , παντού μια ξέρα , άμμος των ματιών ,
κέρινο δάκρυ , θάλασσα που χύθηκε στον ουρανό
κι οι γάζες των σύννεφων που τύλιξαν το ματωμένο αγέρι…..

Μα οι εικόνες σπάνε μόνες τους και μόνο τ΄ανθρώπινο χέρι
επεμβαίνει
αυτό καλλιεργεί την ξεπουλημένη γη, αυτό οργώνει το χώμα
της πατρίδας
που ρούφηξε το αίμα του Τζανή και του Νικηφόρου , του Διομήδη
και της Μαρίας
μια κουφετιά μπούκλα που κόπηκε με τον πρώτο πυροβολισμό
και ένα θρυψαλιασμένο κοκκαλάκι των μαλλιών
που τρίφτηκε στο τσιμέντο και σκόρπισε σα σποδός
καθώς το τάνκς με τη βαρειά συνέχεια της ιστορίας και τη
μηχανή του άδικου μέσα στις κάννες
περνούσε γλοιώδες κι΄ άφηνε με ματωμένα γράμματα στις
πλάκες, για πάντα ονόματα ηρώων….