*Ένα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας :
« Βαρέθηκα το δειλινό , πάμε στο σπίτι μας
« πάμε στο σπίτι μας ν ‘ ανάψουμε το φως ». *

Ήταν η μέρα συννεφιασμένη .Κανείς δεν αποφάσιζε

 Φυσούσε ένας αγέρας αλαφρύς

« Δεν είναι γρέγος είναι σιρόκος »
είπε κάποιος.
Κάτι λιγνά κυπαρίσσια καρφωμένα
στην πλαγιά κι η θάλασσα
γκρίζα με λίμνες φωτεινές ,
πιο πέρα.
Οι στρατιώτες παρουσίαζαν όπλα
σαν άρχισε να ψιχαλίζει,
« Δεν είναι γρέγος είναι σιρόκος »
η μόνη απόφαση που ακούστηκε
……
« Αυτός ο αγέρας φέρνει στο νου την άνοιξη »
έλεγε η φίλη
περπατώντας στο πλευρό μου
κοιτάζοντας μακριά « την άνοιξη »
που έπεσε ξαφνικά το χειμώνα
κοντά στην κλειστή θάλασσα.
« Τόσο απροσδόκητα . Πέρασαν
τόσα χρόνια . Πως θα πεθάνουμε; »

Ένα νεκρώσιμο εμβατήριο
τριγύριζε μες στην ψιλή βροχή .
Πως πεθαίνει ένας άντρας;
….
Χαμήλωνε το φώς πάνω από την
συννεφιασμένη μέρα ,
κανείς δεν αποφάσιζε.
Η φίλη μου τραγουδούσε
περπατώντας στο πλευρό μου
ένα τραγούδι σακατεμένο :
« την άνοιξη , το καλοκαίρι , ραγιάδες ..»

Θυμότανε κανείς γέροντες δασκάλους
που μας άφησαν ορφανούς.

Ένα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας :
« Βαρέθηκα το δειλινό , πάμε στο σπίτι μας
« πάμε στο σπίτι μας ν ‘ ανάψουμε το φως ».
Γ. Σεφέρης
Πηγή : " Η μή - Κοινωνιολογία " Γιώργος Βέλτσος
Φωτο : Βαγγέλης Γιωτόπουλος