Όταν πέθανε ο πατέρας μου , και σύντομα τον ακολούθησε η μητέρα μου ,τους θάψαμε δίπλα  δίπλα σε ένα κοιμητήριο σε προάστιο της Αττικής.  Κάθε λίγο πήγαινα στους τάφους τους σα να πήγαινα πάλι να τους δω στο σπίτι.  Έπλενα το μάρμαρο , τακτοποιούσα  τα λουλούδια , τα πράγματα τα πένθιμα πίσω από το τζαμάκι  που κάνει τικ τικ με τον αέρα στα νεκροταφεία.   Μετά καθόμουν πάνω στον διπλανό τάφο ώρα πολλή. Τόση γαλήνη, τόση σιωπή!  Τους έλεγα διάφορα νέα, κι εκείνοι – είμαι βέβαιη – άκουγαν , είχαν ως συνήθως γνώμη . Έμενα  εκεί και ήταν καλά.   Ελάχιστοι άνθρωποι στους δικούς τους νεκρούς , κάποιος μπαμπάς όλο έφτιαχνε το μνήμα του μικρού κοριτσιού του πιο πέρα.  Τα Χριστούγεννα του στόλισε δέντρο.

     Πέρασαν κάποια χρόνια και μου τηλεφώνησαν  από το κοιμητήριο.  Είπαν πως ήταν καιρός να πάρουμε τους γονείς μου από τους τάφους.  Έληξε , είπαν η προθεσμία για ενοικίαση. Πρότεινα να τους αγοράσουμε , είπαν ότι δεν πουλιούνται,  ούτε άλλο μνήμα πουλιέται σ άυτό το κοιμητήριο . Έψαξα κι αλλού, πουθενά δεν έβρισκα να αγοράσω ένα τάφο. Σε λίγο  θα είχα   δυο άστεγους γονείς.

    Ευτυχώς εμφανίστηκε ένας συγγενής και πρότεινε να τους φιλοξενήσει σε τάφο ιδιοκτησίας του.  Ένα διπλό ωραίο μνήμα σχετικά κοντά στο σπίτι μου.  Όμως έπρεπε να γίνει η εκταφή , να τους βάλουν σε δυο κιβώτια  και να τους μεταφέρουμε.

   Ήταν ανθισμένο πρωινό αλησμόνητο.  Πήγα νωρίτερα να φροντίσω το νέο τους σπίτι , να βάλω λουλούδια , λιβάνι, γαρύφαλλο , καρβουνάκια.

    Και μια στιγμή βλέπω τον Γ……….. να φέρνει στα χέρια του το κουτί ….. Ένα μικρό τενεκεδένιο κουτί που χωρούσε τον πανέμορφο , πολύ ψηλό μπαμπά μου που γέμιζε πάντα όποιον χώρο βρισκόταν.  Τουλάχιστον η μητέρα μου ήταν μικροκαμωμένη , αλλά  κι αυτή σε τόσο δα μικρό κουτάκι;…

    Πληγώθηκε όχι μόνο η καρδιά μου , αλλά κι η λογική μου  πληγώθηκε.  Ήταν σα μαύρη φάρσα όλα τούτα τα παράλογα , αρνιόμουν να συνδυάσω.

    Έπαψα να πηγαίνω στο νέο τους καταφύγιο . Αρνιόμουν να παραδεχτώ  πως είναι έτσι  κι εκεί οι καλοί μου . Ούτε σήμερα πήγα , ούτε άλλο ψυχοσάββατο….. Άλλο το λογικό  άλλο το ψυχολογικό.

 { Μάρω Βαμβουνάκη απόσπασμα από " Η φιλία είναι και δεν είναι παντοτινή " }

Πίνακας 1 Μ. Οικονόμου ( ΄Αγιος Ανδρέας )
Πίνακας 2 Π. Τέτσης ( Εκκλησάκι 1992 )