Απώλειες !!Ήταν μια Καλοκαιρινή προβολή στην Ριβιέρα θυμάμαι ,όπου περιμένοντας απέξω καθισμένοι στις ζαρντινιέρες στο πλακόστρωτο της Βαλτετσίου , εμφανίστηκε και ο Νίκος Κούνδουρος .

Το βλέμμα ευχάριστα απορημένο ήταν σαν να χαιρέτησε τον τελευταίο μεγάλο σκηνοθέτη.

Το πρόσωπό του με τα καθαρά ακόμη γαλάζια μάτια, παρά το μπαστούνι που στηριζόταν , κοίταζε γύρω και σε μας, σαν και να μας άφησε το παράπονό του " και σε μας παιδί μου τα ίδια κάνουν , ή διαφορετικά , και εμείς τα ίδια τραβάμε, όπως εσείς; Προβληματίστηκα πολλές φορές και τότε και αργότερα , τι να συνέβαινε στον μεγάλο σκηνοθέτη;Στο τέλος της ταινίας , ο νους πήγε στον--( " Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου, που είναι μια από τις ελάχιστες ταινίες που επηρέασαν τον ελληνικό κινηματογράφο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρείται από τις σπουδαιότερες δημιουργίες του. Γυρισμένη στα μέσα του 20ου αιώνα, το τετρ άπτυχο –Κούνδουρος, Καμπανέλλης, Χατζιδάκις, Ηλιόπουλος- μετατρέπει την φαντασίωση της μικροαστικής τάξης της χώρας σε ένα αξεπέραστο αριστούργημα.

Η ταινία είναι αρκετά ξεκάθαρη στο κύριο θέμα που πραγματεύεται, την ασφυξία που είχε πνίξει την χώρα στην δεκαετία του ’60.

Μια χώρα που προσπαθούσε να βρει την ταυτότητά της και μια κοινωνία να δοκιμάζει τις αντοχές της.

Η φτώχεια ήταν ο κανόνας και το έγκλημα άνθιζε. Όνειρο όλων ήταν να βρουν ένα διέξοδο από την ψυχοφθόρα καθημερινότητα, όπως και να έμοιαζε αυτή η διέξοδος.

Ο Θωμάς την βρήκε στο πρόσωπο ενός εγκληματία της Αθήνας.

Ο φόβος και η φιλοδοξία κοντράρονται μόνο για να βρεθεί στο τέλος χαμένος ένας άτυχος υπαλληλάκος.

Από τα καταγώγια στις φτωχογειτονιές και από τα σκοτεινά γραφεία κάποιας τράπεζας στο άβατο του αστυνομικού τμήματος, είναι ένας αγώνας μέχρι τέλους..: (Γιώργος Στογιαννίδης (Μέλος Κ.Ο.Π.Ι.))

Και πριν κοπάσει η θλίψη για τον χαμό του μεγάλου σκηνοθέτη Ν. Κούνδουρου, έφυγε ξαφνικά και ο καλύτερος λούμπεν βαρύμαγκας του ελληνικού σινεμά ο Θέμις Μάνεσης . Τον θυμάσαι μ΄ ένα στραβό - πικρό χαμόγελο, να παίζει τον αρραβωνιαστικό ( Μένιος) της υπέροχης Φλώρας (Χρυσούλας Διαβάτη) και την ατάκα της κάθε φορά που ο μουστακαλής αθώος –πονηρός, λούμπεν -λωποδυτάκος, την ακουμπούσε « μην το κάνεις αυτό Μένιο μου, με ενοχλεί» .

Απώλειες ""Ζαργάνα μου"" , που φτωχαίνουν τόσο τον κόσμο μας σήμερα , τον κόσμο αυτόν της μετριότητας και της συμβατικότητας.