Όλα δείχνουν ότι ο καιρός ζεσταίνει αργά αργά .

Θα χαιρόσουν σε άλλες εποχές ,που θα περπατούσες περισσότερο στον ήλιο , θα αναζητούσες ευκολότερα τις εξόδους για σινεμαδάκι , παρεούλα στο μεζεδοπωλείο , στο θέατρο , στην φιλική σου συντροφιά με τις επισκέψεις κατ΄΄ οίκον,κ.α.

Αυτά τον καιρό της αθωότητας , της συνοχής , της παρέας , όταν νόμιζες; ή έστω σε αφήνανε στην αυταπάτη ότι έχεις την ελευθερία της επιλογής , την ιδιωτικότητά σου , τις φιλίες σου , τις κουβέντες σου με τις διαφωνίες και τις συμφωνίες σου . Το τώρα είναι σκοτεινό , άφιλο , χωρίς παρέες που γράφουν ιστορίες , ανελεύθερο ίσως , και μοναχικό περισσότερο από κάθε άλλη εποχή ,με την μαύρη μελαγχολία για την επικράτηση( μακάρι να αποτραπεί ) ενός μαύρου νεοσκοταδισμού.
Αλλά παρόλα αυτά -
μας πήγε πίσω στον χρόνο και στην ιδιαίτερη δεκαετία του μεταίχμιου , το΄ 80( ογδόντα) - πιο παραστατικά και με ένα τρυφερό μούδιασμα στην ψυχή η επίσκεψη στην τεχνόπολη , ,όπου λειτουργεί έκθεση για την Ελλάδα του ογδόντα.
Από την μνήμη ξεπήδαγαν οι άλλες ανθρωπινότερες πόλεις , οι άλλοι πιο κοινωνικά συμμετέχοντες άνθρωποι , οι άλλες ποπ-ροκ κουλτούρες , οι μουσικές της ροκ , της λαικής ρεμπέτικης κομπανίας , το αντεργκράουντ, οι τέχνες και η λογοτεχνία και ύστερώτερα η εξέλιξή όλων αυτών.
Παλαιοί κομπιούτερ , αρχές πληροφορικής και μικροτεχνολογιών ( μέχρι που φθάσανε να μας προκαλούν καρκίνους μέσα από προγράμματα ,κατευθυνόμενα από οθόνες μικρές και μεγάλες) , ραδιοπειρατές και μαυρόασπρες τηλεοράσεις , μικροαστικά έπιπλα με μωσαϊκά δάπεδα λαδί με κομματάκια πράσινου και μπορντό .
Παρέλαση και στην κόμμωση "αφ'ανα " ανδρών και γυναικών,στην "βάτα" με φαρδιά μανίκια , σακάκια , φούστες , στα λαμπυρίζοντα και ιριδίζοντα ρούχα , στους παλιούς δίσκους και πικάπ ,στις ντισκο (τσουτσούνι) , στις λαικές πίστες , στην άνοδο των μουσικών σχημάτων ( Παύλος Σιδηρόπουλος , Ασιμος, Μουσικές ταξιαρχίες , Φατμέ , Πάνος και Χάρης Κατσιμίχας , ο πολυαγαπημένος Ν. Παπάζογλου με τις αξέχαστες συναυλίες του στον Λυκαβηττό και τις μπουάτ της Πλάκας κ.α ).
Εκεί και οι μορφές της λογοτεχνίας από 78 , 80 . 89, 91, 96 , ,Κέρουακ( στον δρόμο ), Μάρκες ( εκατό χρόνια μοναξιάς ), Ταχτσής ( το τρίτο στεφάνι ) , Φουκώ και αμέτρητα ράφια της λογοτεχνικής παρέας κατά έτος της δεκαετίας του ογδόντα.
Οι αγαπημένες συναυλίες των μεγάλων ρόκερς στα γήπεδα (Απόλλωνα- Ριζούπολη , Αεκ (Φιλαδέλφεια) , Καλλιμάρμαρο, ΟΑΚΚΑ, Πανιώνιο(Ν. Σμύρνη ) , τα φεστιβάλ της νεολαίας , τα περιοδικά κουλτούρας , σκέψης , μουσικής , κινηματογράφου, της πολιτικής σκέψης όπως ( Αντί , Πολίτης , Διαβάζω, Στοχαστής , Σκούπα , Σινεμά, Κομπιούτερ , Τζάζ και Ροκ .....
Το Γιουρομπάσκετ , οι νίκες και η μορφή του Ν.Γκάλη να καρφώνει τα καλάθια πατώντας και πετώντας για την Εθνική Ελλάδας και την δική μας πανελλήνια ευφορία και κατάκτηση των ωραίων αγώνων
.
Και οι μεγάλες πολιτικές αλλαγές στο κτίριο 2 , ο Ανδρέας με απλωμένα τα χέρια στο παλλόμενο πλήθος της αλλαγής να υπόσχεται μια άλλη Ελλάδα και να ευχαριστεί τον λαό των Αθηνών κ΄της Ελλάδας από τα βάθη της καρδιάς του .
Προχωρώντας τα έτη της δεκαετίας έβλεπες και θυμόσουν τους πολιτικούς που συνέβαλαν στην δημιουργία των αλλαγών μετά την μεταπολίτευση , όπου άλλοι έχουν χαθεί , άλλοι γεράσει και αποσυρθεί , άλλοι πληρώνουν για όλα τα αμαρτήματα της νεοελληνικής διαφθοράς και κλεπτομανίας ( όλοι άγιοι οι ίδιοι νίπτοντας τας χείρας τους σωζόμενοι και ξεπλυνόμενοι από την καταδίκη και το σάπισμα στην φυλακή του εξής ενός του Άκη Τζοχατζόπουλου- γέρου πλέον και βαριά νοσούντος , όπως ακούγεται στα πολύπαθα ΜΜΕ) ,
Όλοι οι πολιτικά σωστοί , τουλάχιστον στο φαίνεσθαι ΄έστω και αν από πίσω σε σκοτώνουν με όπλα που η τεχνολογία τους επέτρεψε να μην φαίνονται για να συλληφθούν και περάσουν το κατώφλι της φυλακής , αλλά που οι ίδιοι αυτοί δεν φαίνονται ότι βλάπτουν με βάρβαρο τρόπο τον διπλαν'ο , που δεν έιναι εθισμένος στην ανθρωποφαγία τους , φαίνονται ότι δεν έχουν κλέψει σαν τον άσθενή " Τζοχατζόπουλο "; και όλα μετά τα ελέγχουν και τα κατευθύνουν όπου θέλουν και όπως θέλουν με τους ιδίους ανέπαφους και καρπούμενους "τα πάντα " από τον καταληστευόμενο τόπο.
Αλλά κοιμηθείτε ήσυχοι , ο "κλέφτης" είναι φυλακή και άρρωστος με π'υον να τρέχει από τα πόδια του, κάναμε κάθαρση μετά το ενενήντα (΄90 ) πήγαμε τον Αντρέα ειδικό δικαστήριο , τον Δ. Τζοβόλα επίσης , τον Μ.Κουτσόγιωργα επίσης ( έπεσε νεκρός μέσα στο δικαστήριο την ώρα που απολογούνταν ) και μετά όλοι οι καλοί νοικοκυραίοι με τα σπιτάκια τους , τα αμαξάκια τους και σαν όπλο ,που σε απειλεί μονίμως ένα κινητό στο χέρι ( παντόφλα) και τα ακουστικά λευκού και άλλων ιριδιζόντων χρωμάτων στα αυτιά τους παντού στην κίνηση , στο τραμ ,στο μετρό , στο ασανσέρ ----.
Αλλιώς είχα ξεκινήσει να γράψω και στην πορεία άλλαξαν όλα από τις μνήμες , τον πόνο των ανθρώπων και των πραγμάτων , που έγραφε ο ποιητής μας Κ.Καρυωτάκης . την Κυριακή που γιόρταζε;; ΄η πονούσε στην Τεχνόπολη; στο ραντεβού με την ιστορία στην Ελλάδα του ογδόντα ,