Η υπόθεση ότι η ελευθερία της αγοράς και του εμπορίου εγγυάται τις ατομικές ελευθερίες, αποτελεί το κεντρικό στοιχείο της νεοφιλελεύθερης σκέψης και έχει κυριαρχήσει επί μακρόν στη στάση των ΗΠΑ έναντι του υπόλοιπου κόσμου.
Το πρώτο πείραμα σχηματισμού νεοφιλελεύθερου κράτους έγινε στη Χιλή μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ την 11 Σεπτεμβρίου 1973 , τριάντα χρόνια πριν από την ημέρα, που ο Πολ Μπρέμερ, επικεφαλής της Προσωρινής Συμμαχικής Αρχής , που κυβερνούσε το κατεστραμμένο μεταπολεμικό Ιράκ , ανακοίνωνε « την πλήρη ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων , την εξάλειψη των εμπορικών φραγμών και το άνοιγμα των Ιρακινών τραπεζών στον ξένο έλεγχο ».
Το πραξικόπημα του Πινοσέτ εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε , προωθήθηκε από τις εγχώριες επιχειρηματικές ελίτ, που απειλούνταν από τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό του Αλιέντε.
Κατέστειλαν βίαια όλα τα κινήματα, τις λαϊκές οργανώσεις, όπως τα κοινοτικά κέντρα υγείας στις φτωχογειτονιές και « απελευθερώθηκε »η αγορά εργασίας από ρυθμιστικούς ή θεσμικούς περιορισμούς (π.χ. συνδικάτα ).
Μια ομάδα οικονομολόγων , οι περίφημοι « Σικάγο Μπόις » , εξαιτίας της προσκόλλησής τους στις νεοφιλελεύθερες αρχές του Μίλτον Φρίντμαν
, που δίδασκε στο πανεπιστήμιο του Σικάγου , κλήθηκε να αναδιοργανώσει την οικονομία της Χιλής του Πινοσέτ.
Οι ΗΠΑ χρηματοδοτούσαν την εκπαίδευση των Χιλιανών οικονομολόγων στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου από την εποχή του 1950, στα πλαίσια ενός ψυχροπολεμικού προγράμματος αντίδρασης στις αριστερές τάσεις της Λατινικής Αμερικής .
Στις αρχές του 1970 οι επιχειρηματικές ελίτ οργάνωσαν την αντιπολίτευσή τους στον Αλιέντε, μέσω των οικονομολόγων της «Λέσχης της Δευτέρας».
Μετά τον παραγκωνισμό του στρατηγού Γουσταύου Λέι, οπαδού του κεϊνσιανισμού , το 1975 ο Πινοσέτ συμπεριλαμβάνει τους οικονομολόγους αυτούς στην κυβέρνηση , όπου η πρώτη τους δουλειά ήταν να διαπραγματευτούν δάνεια με το ΔΝΤ.
Σε συνεργασία με το ΔΝΤ , αναδόμησαν την οικονομία της Χιλής, σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες θεωρίες τους.
Ιδιωτικοποίησαν τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, ακύρωσαν τις εθνικοποιήσεις , άνοιξαν τους φυσικούς πόρους στους ιδιώτες , ιδιωτικοποίησαν την κοινωνική ασφάλιση και διευκόλυναν τις άμεσες ξένες επενδύσεις και το ελεύθερο εμπόριο.
Κατοχυρώθηκε το δικαίωμα των ξένων εταιρειών να επαναπατρίζουν τα κέρδη από τις επιχειρήσεις τους στη Χιλή. Ο μόνος τομέας που διαφυλάχτηκε για το κράτος ήταν οι πολύ σημαντικές πρόσοδοι από το χαλκό όπως και το πετρέλαιο στο Ιράκ .
Η αναζωογόνηση της χιλιανής οικονομίας βάσει της κεφαλαιακής συσσώρευσης, των ρυθμών οικονομικής μεγέθυνσης και των ποσοστών αποδόσεων των ξένων επενδύσεων ήταν βραχύβια.
Εξανεμίσθηκαν όλα από την κρίση του χρέους της Λατινικής Αμερικής το 1982.
Το βάναυσο πείραμα του νεοφιλευθερισμού που έγινε στην περιφέρεια αποτέλεσε το μοντέλο για τη διαμόρφωση πολιτικής στο κέντρο με την νεοφιλελεύθερη στροφή τόσο στη Βρετανία από τη Θάτσερ , όσο και στις ΗΠΑ από τον Ρήγκαν.
Η φιλελευθεροποίηση της Κίνας το 1978 , οι επί μέρους κινήσεις της Ινδίας στην κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού στη δεκαετία του 1980 , στη Σουηδία τη δεκαετία του 1990, δεν μπορούν να αποδοθούν μόνο στην ιμπεριαλιστική εμβέλεια της ισχύος των ΗΠΑ.
Γιατί συνέβη η νεοφιλελεύθερη στροφή και ποιες ήταν οι δυνάμεις που κατέστησαν ηγεμονικό το νεοφιλελευθερισμό στον παγκόσμιο καπιταλισμό;
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο για να εξασφαλιστεί η εσωτερκή ειρήνη και ηρεμία , οικοδομήθηκε κάποια μορφή ταξικού συμβιβασμού μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.
Δημιούργησαν ένα μείγμα αγοράς , κράτους και δημοκρατικών θεσμών , που θα εγγυάται την ειρήνη , τη σταθερότητα , τον μη αποκλεισμό και την ευημερία.
Οικοδομήθηκε διεθνώς μια νέα παγκόσμια τάξη μέσω των συμφωνιών Μπρέτον Γουντς και θεσμών όπως τα Ηνωμένα Έθνη , η Παγκόσμια Τράπεζα , το ΔΝΤ και η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών , για να συμβάλουν στη σταθερότητα των διεθνών σχεδίων. Το ελεύθερο εμπόριο αγαθών ενθαρρύνθηκε με ένα σύστημα σταθερών ισοτιμιών , που στηρίχθηκε στη μετατρεψιμότητα του αμερικανικού δολαρίου σε χρυσό. Παρόλο που οι σταθερές ισοτιμίες ήταν ασύμβατες με τις ελεύθερες ροές κεφαλαίου , οι ΗΠΑ είχαν το δικαίωμα να διοχετεύουν ελεύθερα τα δολάρια πέραν των συνόρων τους ,εάν το δολάριο επρόκειτο να λειτουργήσει ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Και ενώ στην Ευρώπη δημιουργήθηκαν σοσιαλδημοκρατικά κράτη , χριστιανοδημοκρατικά και κράτη με διευθυνόμενη οικονομία, οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία στράφηκαν προς την φιλελεύθερη κρατική μορφή .
Το κοινό στοιχείο ήταν η αποδοχή ότι το κράτος πρέπει να στραφεί στην πλήρη απασχόληση, την οικονομική μεγέθυνση και στην ευημερία των πολιτών.
Οι επονομαζόμενες « Κεϋνσιανές », δημοσιονομική πολιτική και νομισματική,
εφαρμόζονταν με σκοπό τον μετριασμό της έντασης των διακυμάνσεων του οικονομικού κύκλου και την εξασφάλιση της πλήρους απασχόλησης.
Ο « ταξικός συμβιβασμός » μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας ήταν η εγγύηση για την εξασφάλιση εσωτερικής ηρεμίας και έθετε τα κριτήρια για τον κοινωνικό μισθό , με τα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας ( υγεία , παιδεία ..).
Ο «εμπεδωμένος αυτός φιλελευθερισμός» παρήγαγε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και οικονομικής μεγέθυνσης στις δεκαετίες του 1950 και 1960, με τους θεσμούς της εργατικής τάξης, όπως τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς να έχουν πραγματική επιρροή στον κρατικό μηχανισμό.
Στα τέλη του 1960 ο εμπεδωμένος φιλελευθερισμός αρχίζει να καταρρέει διεθνώς και τα σημάδια μιας σοβαρής κρίσης συσσώρευσης κεφαλαίου διαφαίνεται, με αλματώδη αύξηση της ανεργίας και του πληθωρισμού , μπαίνοντας οι οικονομίες σε μια παγκόσμια φάση « στασιμοπληθωρισμού» .
Οι δημοσιονομικές κρίσεις των διαφόρων κρατών( π.χ η Βρετανία προσέφυγε στο ΔΝΤ στο 1975-76) , είχαν σαν αποτέλεσμα το κατρακύλισμα των φορολογικών εσόδων και την ραγδαία αύξηση των κοινωνικών δαπανών.
Οι κεϋνσιανές πολιτικές δεν ήταν πλέον αποτελεσματικές. Το σύστημα σταθερών ισοτιμιών του Μπρέτον Γουντς που στηριζόταν στα αποθέματα χρυσού είχε αποδιοργανωθεί και έτσι το 1971 , εγκαταλείφθηκε και ο χρυσός δεν μπορούσε πια να λειτουργήσει ως μεταλλική βάση του διεθνούς χρήματος και επιτράπηκε η ελεύθερη διακύμανση των ισοτιμιών.
Μία εναλλακτική λύση στο υπαρκτό τέλος του εμπεδωμένου φιλελευθερισμού , που είχε παράγει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης στις καπιταλιστικές χώρες μετά το 1945 , ήταν η οργάνωση των κοινωνιών τουλάχιστον στην Ευρώπη από τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα.
Τα καινοτόμα πειράματα διακυβέρνησης , όπως η «κόκκινη Μπολόνια» στην Ιταλία , ο επαναστατικός μετασχηματισμός της Πορτογαλίας , η στροφή στον σοσιαλισμό της αγοράς και στις ιδέες του « ευρωκομμουνισμού» , στην Ιταλία ( Μπερλιγκουέρ) στην Ισπανία ( Καρίγιο) και οι σοσιαλδημοκρατίες με το ισχυρό κράτος πρόνοιας στις Σκανδιναβικές χώρες , έκαναν ακόμη και τον Νίξον (ρεπουμπλικάνο πρόεδρο ) να αναφωνήσει « τώρα είμαστε όλοι κεϋνσιανιστές» .
Αλλά η Αριστερά δεν κατάφερε να προχωρήσει πέρα από τις παραδοσιακές κοινωνικο-δημοκρατικές λύσεις ( συνεργασία εργοδοτών και εργατών μέσα από την καθοδήγηση του κράτους) , λύσεις που στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 αποδείχθηκαν ασύμβατες με τις απαιτήσεις της κεφαλαιακής συσσώρευσης.
Έτσι τα συμφέροντα εκείνων που υπαγόρευαν την απελευθέρωση της ισχύος των εταιρειών και των επιχειρήσεων και την επανεδραίωση των αγορών επικράτησαν , φέρνοντας τον νεοφιλελευθερισμό , ως τη μοναδική απάντηση για την εκ νέου δυναμική συσσώρευση κεφαλαίου.
Τη δεκαετία του 1970 η οικονομική μεγέθυνση κατέρρευσε , τα πραγματικά επιτόκια τότε έγιναν αρνητικά, τα κέρδη και τα μερίδια πενιχρά, οπότε οι απανταχού ανώτερες τάξεις αισθάνθηκαν να απειλούνται και έπρεπε να δράσουν αποφασιστικά προκειμένου να προστατευθούν από την πολιτική και οικονομική εκμηδένιση.
Το πραξικόπημα στη Χιλή και η ανάληψη της εξουσίας από τους στρατιωτικούς στην Αργεντινή, που στηρίχθηκαν εσωτερικά από τις ανώτερες τάξεις με τη βοήθεια των ΗΠΑ , έδιναν ένα είδος λύσης. Οι χώρες αυτές και οι κυβερνώσες τάξεις μαζί με τους ξένους επενδυτές στα πρώτα στάδια αναδιένειμαν τον πλούτο υπέρ των πλουσίων και η κοινωνική ανισότητα διευρύνθηκε. Ο Ζεράρ Ντουμενίλ και ο Ντομινίκ Λεβί , συνθέτοντας τα δεδομένα αυτά , συμπέραναν ότι ο νεοφιλελευθερισμός εξαρχής ήταν ένα σχέδιο για την παλινόρθωση της ταξικής ισχύος.
Με την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος , που ανήκε στο εισοδηματικά ανώτερο 1% των Αμερικανών αυξήθηκε ραγδαία, για να φτάσει στο 15% στα τέλη του αιώνα.
Το 0,1% (εισοδηματικά ανώτερο των Αμερικανών) αύξησε το μερίδιό του στο εθνικό εισόδημα από 2% το 1978 σε μεγαλύτερο από > 6% το 1999 και η αναλογία των μισθών των διευθυνόντων συμβούλων σε σχέση με τη μέση αμοιβή των εργατών αυξήθηκε από άνω του 30/1 το 1970, σε σχεδόν 500/1 το 2000.
Το αντίστοιχο συνέβη και στο εισοδηματικά ανώτερο 1% των Βρετανών , που διπλασίασε το μερίδιό του στο εθνικό εισόδημα από 6,5% σε 13% το ΄82.
Ακόμη και στη Ρωσία εμφανίστηκε μια μικρή και ισχυρή ολιγαρχία , μετά την νεοφιλελεύθερη στροφή του 1990.Στην Κίνα , που υιοθέτησε μεθόδους προσανατολισμένες στην ελεύθερη αγορά, παρατηρούνται φαινόμενα ακραίας εισοδηματικής ανισότητας και πλούτου. Στο Μεξικό, μετά το κύμα ιδιωτικοποιήσεων , το 1992 ελάχιστα άτομα σχεδόν σε μια νύχτα μπήκαν στη λίστα των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου (π.χ. Κάρλος Σλιμ).
Οι χώρες δε της « Ανατολικής Ευρώπης και η Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών » κατέγραψαν μερικές από τις μεγαλύτερες αυξήσεις που έχουν παρατηρηθεί ποτέ στην κοινωνική ανισότητα.
Συνεπώς η νεοφιλελευθεροποίηση εφαρμόστηκε στη βάση ενός σχεδίου αναδιοργάνωσης του διεθνούς καπιταλισμού , της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της παλινόρθωσης της δύναμης των οικονομικών ελίτ.
Ο καπιταλιστικός κόσμος μέσα από πειράματα και διαδρομές χαοτικές προχώρησε προς τον νεοφιλελευθερισμό , και συγκροτήθηκε ως μια καινούργια ορθοδοξία, γνωστή με τη διατύπωση ως « Συναίνεση της Ουάσιγκτον» τη δεκαετία του ΄90 , όταν τότε Κλίντον και Μπλερ ανέστρεψαν με ευκολία την προηγούμενη δήλωση του Νίξον και είπαν απλά « Τώρα είμαστε όλοι νεοφιλελεύθεροι».
Η νεοφιλελευθεροποίηση μπορεί να ερμηνευθεί ως ένα ουτοπικό πρόγραμμα με σκοπό την υλοποίηση ενός σχεδίου αναδιοργάνωσης του διεθνούς καπιταλισμού , που δεν υπήρξε τόσο αποτελεσματική ως προς την αναζωογόνηση της παγκόσμιας συσσώρευσης κεφαλαίου και τη δημιουργία δύναμης των οικονομικών ελίτ.
- Η μικρή και κλειστή ομάδα των παθιασμένων ακαδημαϊκών-οικονομολόγων συσπειρωμένη γύρω από τον Αυστριακό Φρίντριχ φον Χάγιεκ (βραβείο Νόμπελ το 1974 για τα οικονομικά – ελεγχόμενο φυσικά το βραβείο αυτό από την τραπεζική ελίτ της Σουηδίας) ,τον Μίλτον Φρίντμαν, τον φιλόσοφο Κάρλ Πόπερ έφτιαξαν την ιδρυτική διακήρυξη της Εταιρείας Μον Πελερέν, με ταμπέλα την προσκόλλησή τους στις αρχές της αγοράς των νεοκλασικών οικονομικών του 19ου αιώνα , εκτοπίζοντας τις κλασικές θεωρίες των Άνταμ Σμίθ , Ντέιβιντ Ρικάρντο και Κάρλ Μάρξ.
Διατήρησαν όμως την άποψη του Άνταμ Σμιθ για το αόρατο χέρι που εξισορροπεί την αγορά και εναντιωνόταν βαθιά στις θεωρίες του κρατικού παρεμβατισμού , όπως του Τζον Κέυνς, που κυριάρχησαν στη δεκαετία του 1930, σαν αντίδραση στην Μεγάλη Ύφεση.
Οι νεοφιλελεύθεροι εναντιώνονται στις θεωρίες του κεντρικού κρατικού σχεδιασμού, όπως εκείνες που προωθούσε ο Όσκαρ Λανζ, που προσέγγιζαν την μαρξιστική παράδοση, υποστηρίζοντας ότι οι κρατικές αποφάσεις σε θέματα επενδύσεων και κεφαλαιακής συσσώρευσης μοιραία θα είναι λανθασμένες , αφού στο κράτος οι πληροφορίες δεν μπορούν να ανταγωνιστούν αυτές που εκπέμπει η αγορά.
Η νεοφιλελεύθερη πλέον θεωρία με το μονεταριστικό της περιτύλιγμα, σαν οικονομική ορθοδοξία γίνεται πράξη στην Αγγλία με την εκλογή της Θάτσερ .
Η μεταρρύθμιση της οικονομίας προς τις μονεταριστικές λύσεις της « προσφοράς» ,για την θεραπεία του στασιμοπληθωρισμού της οικονομίας της Βρετανίας ήταν η απαρχή του λυσσαλέου ξεπαστρέματος των θεσμών και του κοινωνικο-δημοκρατικού κράτους που είχε δημιουργηθεί μετά το 1945.
- Η διεθνής χρηματοπιστωτική πολιτική, οι κατευθύνσεις της οποίας καθορίζονται από το ΔΝΤ , υπό την καθοδήγηση της Ουάσινγκτον , προσδιορίσθηκε όπως αναφέραμε και παραπάνω την περίοδο ΄90- 2000 , από τους κανόνες της « Συναίνεσης της Ουάσιγκτον». Όμως γρήγορα αναθεωρήθηκε υπό την πίεση της δραματικής επέκτασης του αμερικανικού ελλείμματος και την νεοσυντηρητική καθοδήγηση της ομάδας Μπους (2001).
Ο πρώην διευθυντής μελετών του ΔΝΤ Κένεθ Ρόγκοφ δεν δίστασε να χαρακτηρίσει την Συναίνεση « αντινομική και «οξύμωρη» επειδή αποδίδει υπερβολική σημασία στην άμεση διάσωση των « εθνικών » οικονομιών , που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, παραμελώντας τις συνέπειες των παρεμβάσεων του ΔΝΤ στο διεθνές πλαίσιο.
Ένα νέο ρεύμα οικονομολόγων συγκροτήθηκε γύρω από τις θέσεις του Ρόγκοφ , η Άννα Κρούγκερ, Μάικλ Μπόρντο, οπαδούς της «κλασσικής» φιλελεύθερης προσέγγισης.
Το ρεύμα αυτό αμφισβήτησε ανοικτά τη διεθνή χρηματοπιστωτική πολιτική του ΔΝΤ και της Ουάσιγκτον.
Οι σταθερές ισοτιμίες , συνοδευόμενες από την πλήρη κατάργηση ελέγχων στις διεθνείς κινήσεις κεφαλαίων , ενθαρρύνουν πιστεύει ο Ρόγκοφ, όχι μόνο τη διεθνή κινητικότητα κεφαλαίων, αλλά ακόμη περισσότερο τη διεθνή κερδοσκοπία.
Η αναγκαία αλληλεγγύη του ΔΝΤ έναντι των αδυνάτων χωρών και νομισμάτων , συχνών θυμάτων των κερδοσκοπικών επιθέσεων , έχει αποδειχθεί πλέον ο βασικός μηχανισμός εξαγωγής και επέκτασης των εθνικών κρίσεων σε διεθνές πεδίο.
Η ένταξη και διατήρηση κάθε χώρας στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές , αντί να τη διασφαλίζουν , αποδεικνύονται συχνά παράγοντες κρίσεων , λόγω της υπερκινητικότητας των κερδοσκοπικών κεφαλαίων και της υπερρευστότητας των διεθνών αγορών χρήματος.
Όσον αφορά την διόγκωση του εξωτερικού χρέους σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες ο Ρόγκοφ την αποδίδει κατά μεγάλο μέρος στην εμμονή του ΔΝΤ να επιβάλλει σε κάθε χώρα την επαγρύπνηση για την συγκράτηση του πληθωρισμού.
Όμως κατά τον ίδιο , η συγκράτηση του πληθωρισμού δεν είναι κατ΄ανάγκη σε κάθε περίπτωση ευεργετική , αφού συνεπάγεται συχνά την επιδείνωση των δημοσίων ελλειμμάτων και την επιβάρυνση των χρεών σε σχέση με το διαθέσιμο εισόδημα και την αυξανόμενη αδυναμία αποπληρωμής των πιστωτών.
Στην Ευρώπη τώρα με τη διεύρυνση της Ε.Ε από 15 σε 27 χώρες –μέλη , η αναλογία των φτωχών αυξήθηκε και ανήρθε το 2007 σε 78 εκατ., ήτοι 16% του συνολικού ευρωπαϊκού πληθυσμού. Πηγές της φτώχειας σήμερα είναι όχι μόνο η ανεργία , που διογκώνεται , αλλά περισσότερο η ευκαιριακή και προσωρινή εργασία. Φτωχοί στις μέρες μας είναι όχι μόνο οι άνεργοι , αλλά επίσης όλο και περισσότερο εργαζόμενοι. Η αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας και η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων με την προσωρινότητα και την ανασφάλεια των εργαζομένων ,αποτελούν συνειδητούς στόχους της οικονομικής πολιτικής όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Ο Τόμας Μάλθους , βρετανός οικονομολόγος(1766- 1834) υποστήριζε ότι πρέπει οι εργαζόμενοι να αισθάνονται ανασφαλείς , να στερούνται ακόμη και των αναγκαίων για την επιβίωση, προκειμένου να γίνονται έτσι περισσότερο πειθήνιοι και παραγωγικοί.
Ο Ελβετός Ζαν Ζιγκλέρ , διαβλέπει ότι, υπό την καθοδήγηση των πολυεθνικών επιχειρήσεων , συντελείται στην εποχή μας σε πλανητική κλίμακα ένα « πελώριο άλμα προς τα πίσω» , δηλ, ο καπιταλισμός παλινορθώνει τη φεουδαρχία.
Με την υπερχρέωση και την επέκταση του δανεισμού , οι νέοι « δεσπότες του πλανήτη» κατοχυρώνουν την εξουσία τους.
Οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε «νέους δουλοπάροικους» με μειωμένα δικαιώματα στην ελευθερία, στην πολιτεία, στη ζωή.
Με την έμφαση στα χρηματοπιστωτικά κυκλώματα , προτιμώνται παντού οι προμήθειες και εργολαβίες σε έργα υποδομών , εις βάρος των επενδύσεων στην υγεία και την εκπαίδευση.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο , ενώ στραγγαλίζει τις δημόσιες δαπάνες στους κοινωνικούς τομείς , τις επιτρέπει ανεξέλεγκτα στην άμυνα , στην πολιτική καταστολή, που ενθαρρύνουν τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Όπου το ΔΝΤ επεμβαίνει , η φτώχεια αυξάνεται και το ιδανικό της παγκόσμιας και κοινωνικής δικαιοσύνης , που η ανθρωπότητα θεώρησε ως νόμιμο και εφικτό κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο , απομακρύνεται σήμερα όλο και περισσότερο από τον ορίζοντα!
Βιβλιογραφία
Ντέϊβιντ Χάρβεϊ " Νεοφιλελευθερισμός - Ιστορία και παρόν"
Κώστας Βεργόπουλος " Το Μεγάλο ρήγμα - η αποδόμηση του κόσμου"
Nαόμι Κλάιν
18 σχόλια:
Τα κοινά σημεία που μπορούμε να διακρίνουμε σε όλες τις κοινωνικοοικονομικές αναλύσεις που δημοσιεύονται, πάντοτε με αντικείμενο την οικονομική κρίση είναι:
α.Οι μετασχηματισμοί του καπιταλιστικού συστήματος.
β.Ο βαθμός αυξομείωσης της κοινωνικής ανισότητας.
γ.Η συνεύρεση, σύγκρουση και ανανέωση (ή και γένεση ακόμα) των οικονομικών θεωριών.
Το κοινό σημείο που παρουσιάζει το μεγαλήτερο ενδιαφέρον (και αυτό γιατί αποτελεί την βάση για την δημιουργία γενεσιουργών εξελίξεων), είναι το β.
Ο βαθμός της κοινωνικής ανισότητος, αποτελεί το βασικό συστατικό της ταξικής πάλης μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
Οι φτωχοί είναι το πύρινο μάγμα που όταν συσωρευτεί σε κρίσημη ποσότητα, προκαλεί με επαναστατική έκρηξη,την βίαιη ανατροπή-κατεδάφιση των κατεστημένων συστημικών δομών.
Επομένως, η βασική αδυναμία των θεωρητικών του καπιταλισμού βρίσκεται στην ανικανότητά τους να αντιληφθούν την δυναμική συνιστώσα που τίθεται από την κοινωνική ανισότητα.
Δεν έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα καμία ανάλυση πάνω σ´αυτήν.
Και για αυτόν το λόγο ο φιλελευθερισμός, είτε νέος είτε "εμπεδομένος" πάντοτε καταρέει υπό το βάρος των αμαρτιών του.
Αυτό λοιπόν που τώρα μας απασχολεί, είναι το πότε η "κρίσημη μάζα" της φτώχειας θα συσωρευτεί και που.
Και φυσικά ποιά θα είναι εκείνος ο πολιτικός παράγων που θα ηγηθεί την επόμενη μέρα και θα αναπληρώσει το κενό που θα αφήσουν οι εκφυλισμένοι παλιοί πολιτικοί σχηματισμοί.
Είδομεν
Τον Φλεβάρη του 2010, όταν τα επιτόκια του ελληνικού δανεισμού είχαν εκτοξευτεί στη στρατόσφαιρα, ο Αμιτ Σαρκάρ επικεφαλής ενός μεγάλου αμερικανικού επενδυτικού κεφαλαίου (Μarian) έκανε μια δήλωση αποκαλυπτική του τρόπου με τον οποίο μας αντιμετωπίζουν οι… αγορές: «η δουλειά μας, είχε πει ο μεγαλοεπενδυτής (κερδοσκόπος ή τοκογλύφος αν προτιμάτε) , είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους Ελληνες πολίτες. Δεν υπάρχει εξ άλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα». Ο συλλογισμός του επενδυτή είναι εξοργιστικός, αλλά και ωφέλιμος για εμάς, αρκεί να τον επεκτείνουμε: Κανένας νόμος δεν εμποδίζει τον «μαλάκα» από το να καταγγείλει το χρέος του ως επαχθές, να πάψει να το πληρώνει και να δηλώσει πως δεν το αναγνωρίζει. Η μη αναγνώριση του χρέους—όχι απλώς η αναδιάρθρωσή του και η μεταφορά του στο μέλλον—είναι η απάντηση που θα μπορούσε να δώσει ο ελληνικός λαός και μια κυβέρνηση που πραγματικά εργάζεται για το συμφέρον του, προκειμένου να ξεφύγει από τη θανάσιμη μέγγενη στην οποία μπήκε εξ αιτίας του «μαλάκα» τον οποίο έχει κατά νου ο Αμιτ Σαρκάρ–και όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές, υποθέτω…
Η μη αναγνώριση του χρέους είναι μια νόμιμη δίκαιη και υπέρ του εργαζόμενου λαού πολιτική επιλογή την οποία δεν διανοείται να εξετάσει η ελληνική κυβέρνηση. Αντίθετα κάθε τρεις και λίγο ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου (ΓΑΠ) και ο υπουργός οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου αισθάνονται την ανάγκη να καθησυχάσουν τους πιστωτές- τοκογλύφους ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει και πως θα συνεχίσουν να πολλαπλασιάζουν τα χρήματά τους. Μάλλον ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του έχουν λησμονήσει πως εκλέχθηκαν από τον ελληνικό λαό και δεν τοποθετήθηκαν στη θέση ούτε από το ΔΝΤ ούτε από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα. Τους δόθηκε η εξουσία για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και όχι των πιστωτών- τοκογλύφων…
Φαίνεται ωστόσο ότι οι κυβερνώντες μας έχουν διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων… Ετσι λοιπόν, παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα την εκλεγμένη (με τη βοήθεια και των συνθημάτων «λεφτά υπάρχουν» και «αυξήσεις στα όρια του πληθωρισμού») ελληνική κυβέρνηση να ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές των πιστωτών- τοκογλύφων και να στραγγίζει τους εργαζόμενους και την ελληνική οικονομία. Το χρήμα από τις περικοπές και από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, προορίζεται για την εξασφάλιση νέων δανείων τα οποία θα διατεθούν για να ξεπληρωθούν οι τόκοι των παλαιότερων. Τα μέτρα που αποφασίζονται από τους πιστωτές (ΔΝΤ και Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα) και επιβάλλονται στον ελληνικό λαό από την κυβέρνηση που εξέλεξε, έχουν μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση του χρέους και μόνο. Οι αριθμοί περιγράφουν επαρκώς την πραγματικότητα: Το σημερινό χρέος της χώρας υπολογίζεται στα 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Στο τέλος της τριετούς αιματηρής λιτότητας το χρέος δε θα μειωθεί. Θα έχει ανέβει πάνω από 400 δις. Αν σε αυτούς τους αριθμούς συνυπολογίσουμε και τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ που η Ελλάδα έχει καταβάλλει για τόκους δανείων την τελευταία δεκαετία αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται ήδη ως σύγχρονοι δουλοπάροικοι με καθήκον να δουλεύουν χωρίς ασφαλιστικά και άλλα εργασιακά δικαιώματα μέχρι να πεθάνουν μόνο και μόνο για να εξυπηρετείται το χρέος, το οποίο παρ όλα αυτά θα πολλαπλασιάζεται!
Για να αντιμετωπίσουν οι Ελληνες εργαζόμενοι τη μέγγενη του χρέους που συνθλίβει την ζωή τους και το μέλλον των παιδιών τους, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αναδείξουν μια ηγεσία (από τα σπλάχνα τους) που θα μπορέσει να αποκρούσει την λεηλασία των …αγορών (του Αμιτ Σαρκάρ και των λοιπών συναδέλφων του στην τοκογλυφία) μιλώντας τη γλώσσα που χρησιμοποιούν και καταλαβαίνουν: Fuck off!!!
Το 73% των αναλυτών και των χρηματοοικονομικών παραγόντων της παγκόσμιας αγοράς σε δημοσκόπηση της τηλεόρασης του Blooberg θεωρεί ότι η Ελλάδα οδεύει προς πτώχευση, το 41% ότι θα βγει από την ευρωζώνη και μόνο το 35% πιστεύει ότι είναι απίθανο να βγει από την ευρωζώνη.
Σε συντονισμένη προσπάθεια ανατροπής του άθλιου οικονομικού κλίματος που επικρατεί σε όλη την χώρα απόρροια των οικονομικών μέτρων που έχει λάβει η κυβέρνηση κατόπιν των εντολών της τρόϊκας και ειδικά του ΔΝΤ, αποδύθηκαν κυβέρνηση και τράπεζες, αλλά με εξαιρετικά αμφίβολα αποτελέσματα. Ότι και να λένε, όμως, απλώς έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στην αγορά και τα στοιχεία που έρχονται επιβεβαιώνουν ότι οι χειρότεροι φόβοι, δηλαδή η έξοδος από την ζώνη του ευρώ, η «τεχνική» πτώχευση μέσω αίτησης αναδιάρθρωσης του χρέους, η επιστροφή στην δραχμή κλπ, συγκεντρώνουν υψηλές πιθανότητες.
Μπορεί ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου να υποστήριξε ότι είναι φυσιολογικές οι όποιες αποκλίσεις παρατηρούνται στην εκτέλεση του προγράμματος σταθερότητας και να χαρακτήρισε «αστειότητες» ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου τα περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά τα στοιχεία άλλα δείχνουν: Κατάρρευση εσόδων και επιστροφή του εφιάλτη του πληθωρισμού!
Ο οποίος σημείωσε ρεκόρ 13ετίας και έφτασε στα επίπεδα του 1997 με 5,8% με αυξήσεις σε όλα τα είδη κατανάλωσης και οι προβλέψεις μιλάνε για 8% τον Αύγουστο! Που είναι η εσωτερική υποτίμηση που επαγγελλόταν το ΔΝΤ; Την ίδια στιγμή, παρά το «στύψιμο» και την οικονομική αφαίμαξη των πάντων, τα έσοδα έχουν καταρρεύσει και η αύξησή τους με το ζόρι έφτασε στο 8% πολύ μακριά από τον στόχο.
Αλλά τα προβλήματα δεν περιορίζονται εκεί: Μία τεράστια “λευκή απεργία” είναι το σημερινό καθεστώς που επικρατεί στον δημόσιο τομέα. Πολλές υπηρεσίας κλείνουν ή εγκαταλείπονται ομαδικά από τους εργαζόμενους, μέχρι και πέντε ώρες πριν από την λήξη του ωραρίου τους, ενώ για εξυπηρετήσεις που χρειάζονταν πριν δύο μήνες, μόλις κάποια λεπτά, οι πολίτες οδηγούνται σε γραφειοκρατικούς κυκεώνες, αφού οι υπάλληλοι αρνούνται να τους εξυπηρετήσουν διαφορετικά! Όλα αυτά ως απόρροια της περικοπής του εισοδήματός τους κατά 30%!
Πριν δύο ημέρες ο γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών επιθεώρησε τελωνεία και εφορίες και διαπίστωσε ότι οι υπάλληλοι εγκαταλείπουν τις εργασίες τους στις …12 το μεσημέρι!
Ο Βασίλης Ράπανος, πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, διαβεβαίωσε τους καταθέτες ότι οι αποταμιεύσεις τους είναι ασφαλείς. Πόσο αλήθεια είναι αυτό; Άλλωστε η έξοδος από το ευρώ δεν προαναγγέλλεται. Μέσα σε μία νύχτα θα γίνει, όπως και οι υποτιμήσεις παλαιότερα. Ποια είναι η αξία αυτών που λένε οι τραπεζίτες σήμερα όταν όλοι ξέρουν τις τεράστιες ευθύνες των τραπεζών για την σημερινή κατάσταση;
Σε ότι αφορά την κυβέρνηση, το πρόβλημα της αξιοπιστίας της είναι πλέον κρίσιμο, αφού έχει φτάσει σε τρεις δέσμες οδυνηρών μέτρων και κάθε φορά υποτίθεται ότι ήταν «τα οριστικά μέτρα».
Μία άλλη κατάρρευση, αυτή του Χρηματιστηρίου, τρομάζει την κυβέρνηση, αφού όλες οι αναλύσεις δείχνουν ότι είναι πρακτικά αδύνατη η επιστροφή των επενδυτών μέσα σε αυτή την κατάσταση.
Ζούμε σαν ζόμπι. Ξυπνάμε το πρωί για να πάμε στις απαίσιες και βασανιστικές δουλειές μας που είναι γεμάτες ένταση και βία. Γυρνάμε το απόγευμα τελειωμένοι. Θα χρειαζόταν 2-3 μέρες ανάρρωσης για να επουλωθούν στοιχειωδώς οι πληγές και να αναπληρωθούν οι απώλειες μιας τέτοιας μέρας εργασίας. Και όμως, το επόμενο πρωί αρχίζει ξανά το ίδιο μαρτύριο, ακριβώς την ίδια ώρα.
Και δεν έφτανε η κατάντια μας και ο ξεπεσμός μας, αλλά τώρα ακόμη και γι' αυτά τα 600, 700 ή στην καλύτερη περίπτωση 1000 ευρώ το μήνα -απόδειξη του πάτου που έχουμε πιάσει- μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε και κωλοτούμπες ή και να χαιρόμαστε. Είναι τέτοια η αθλιότητά μας που και στο δρόμο σαν τα σκυλιά να ζούσαμε θα ήταν καλύτερα. Μας πετάνε ένα ξεροκόμματο για να έχουμε την ψευδαίσθηση της ελπίδας, και μετά μας ρίχνουν μέσα σε λάκκους με σκατά με την υποχρέωση να πούμε και ευχαριστώ....
Και όλοι νομίζουμε ότι μέσα στο λάκκο με τα σκατά είναι και καλύτερα. Και η ανάγκη μας τρώει τις ζωές μας χωρίς κανένα νόημα την ώρα που το σκατό κοντεύει να μας πνίξει.
Στη μια μεριά, «Πουλάω το νεφρό μου για να ξεχρεώσω». Πρόκειται για την είδηση ότι μια μάνα, στην απόγνωσή της για τα χρέη της οικογένειάς της, τηλεφώνησε πριν λίγες μέρες στην εφημερίδα των Ιωαννίνων, τον «Πρωινό Λόγο», και ζήτησε να μάθει πόσο κόστιζε μια μικρή αγγελία. Εμβρόντητοι οι δημοσιογράφοι την άκουσαν να τους υπαγορεύει την αγγελία: «Λόγω μεγάλης ανάγκης πωλείται νεφρό σε καλή τιμή»...
Στην άλλη μεριά, η περιγραφή των όσων συνέβαιναν εκείνη την ώρα στον Πόρο, κατά τη μάζωξη των ηγετών της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας - υπό τον πρόεδρό του Γ. Παπανδρέου - στο «Συμπόσιο της Σύμης»: «Βερμούδες, σανδάλια και φλιπ φλοπς στον Πόρο»...
Αυτός είναι κόσμος τους. Τον περιγράφουν οι ίδιοι. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα...
Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει καταφέρει να είναι σχεδόν ...αόρατος. Σαν να μην υπάρχει! Για τα δύο μεγάλα κόμματα και το ΛΑΟΣ εξηγείται γιατί τον καλύπτουν: η ...εξαφάνιση του ελληνικού καπιταλισμού βολεύει τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, τη συνέχιση της άδικης αναδιανομής του πλούτου. Όμως πώς να εξηγήσει κανείς ότι και τα αριστρερά κόμματα διστάζουν να μιλήσουν για τον ελληνικό καπιταλισμό, να αποκαλύψουν τις διαστάσεις του και τη δυναμική του; Τα πάντα συζητιούνται σ αυτή τη χώρα, αλλά οι λέξεις ελληνικός καπιταλισμός και πολύ περισσότερο η αποκάλυψη και αποτύπωση της πραγματικότητάς του είναι πράγματα που σπανίως θα συναντήσει κανείς ακόμη και στις δημόσιες τοποθετήσεις της Αριστεράς. Συνήθως μιλάνε με άλλες εκφράσεις, όπως "οι 200 οικογένειες", "η ολιγαρχία", "η πλουτοκρατία" κ.λπ. Μάλιστα, εφευρίσκουν διάφορα επίθετα για να τον χαρακτηρίσουν: καθυστερημένος, εξαρτημένος, μεταπρατικός κ.λπ. είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που έχει εφεύρει η Αριστερά για να ...συσκοτίσει την πραγματικότητα ενός από τους πιο δραστήριους, σύγχρονους αλλά και σκληρούς καπιταλισμούς του κόσμου. Με αυτό τον τρόπο, ο ελληνικός καπιταλισμός, εκτός από τις μεγάλες οικονομικές του επιτυχίες, έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο σχεδόν προπέτασμα καπνού που τον καλύπτει. Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής διανόησης και μάλιστα της Αριστερής έχει αποδεχτεί τη θεωρία της "Ψωροκώσταινας". Με μια τέτοια κακομοίρικη ανατομία του ελληνικού καπιταλισμού, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου καταφέρνουν να πείθουν την ελληνική εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό ότι δεν πρέπει να έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις από έναν καθυστερημένο και εξαρτημένο καπιταλισμό. Αντί να διεκδικούν απ αυτόν δικαιώματα, καλά θα κάνουν να αγωνιστούν εναντίον των ξένων "αφεντικών" του ελληνικού καπιυταλισμού, που δεν τον αφήνουν να προοδεύσει και να ανοίξει τα φτερά του... Όλο αυτό βέβαια επιτρέπει επίσης σε μια αριστερούτσικη ελίτ να συμπαρίσταται ή και να εντάσσεται στην "καλή κοινωνία", διεκδικώντας και κατέχοντας ρόλους στην καλλιτεχνία, τη μουσική, το θέατρο, τη λογοτεχνία και άλλους τομείς και εκδηλώσεις, που φτιασιδώνουν με άλλοθι "προοδευτικότητας" και "ελευθερίας" τον ελληνικό καπιταλισμό. Ποιος διακινδυνεύει αυτά τα προνόμια και τους ρόλους με το να τα βάλει ευθέως με τον ελληνικό καπιταλισμό; Γι αυτό, το να κιλάς ευθέως γι αυτόν είναι γραφικότητα, είναι tres banal...
Φυσικά, στην προέκταση μιας τέτοιας στάσης έρχεται και η συνεχής αναζήτηση για τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση, με προγράμματα "εξυγίανσης" της ελληνικής οικονομίας, η οποία βρίσκεται όχι από το 2008 αλλά ...γενικώς σε διαρκή κρίση. Βέβαια ο ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει ανοιχτά αυτιά για να ακούσει τέτοιες προτάσεις για συμμετοχή στη διακυβέρνηση. Δεν θέλουν καμιά Αριστερά. Καλό είναι να στέκεται στο περιθώριο, πολλές φορές και σαν μια σεβαστή γραφικότητα. Μόνο σε επικίνδυνες για το καθεστώς στιγμές καλείται να βοηθήσει να ξεπεραστεί η κρίση του. Όπως ήταν η "οικουμενική" κυβέρνηση του 1989, με τη συμμετοχή και των δύο μεγάλων κομμάτων της Αριστεράς. Για λίγο, μέχρι να περάσει η άμεση κρίση, κι ύστερα ξανά από την αρχή.
Τελικά, η σε μεγάλο βαθμό ενσωμάτωση της αριστερής διανόησης, ο κυβερνητισμός στην Αριστερά, η έλλειψη ταξικής προσέγγισης κ.λπ. έχουν ευθεία σχέση με την άρνηση της Αριστεράς να αναγνωρίσει τον αντίπαλό της, τον ελληνικό καπιταλισμό, και να τον στοχοποιήσει χωρίς περιστροφές. Γιατί αν κάνεις κάτι τέτοιο, οι συνέπειες είναι προφανείς: δεν μπορείς να συναγελάζεσαι με την "καλή κοινωνία", δεν μπορείς να είσαι "χρήσιμος" στη "διακυβέρνηση του τόπου", δεν είσαι αξοσέβαστο μέλος του επίσημου πολιτικού συτήματος, δεν έχεις ασυλία από τον ελληνικό καπιταλισμό, τους μηχανισμούς του και τα κόμματά του.
Οι βασικές προϋποθέσεις οικονομικής αυτοδυναμίας είναι η αποδέσμευση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς (που σε αυτό το στάδιο δεν απαιτεί την καπιταλιστική αποδέσμευση), η ικανοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων αναγκών από ντόπιους πόρους και η ανταλλαγή των πλεονασμάτων μεταξύ χωρών στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης στη βάση αμοιβαιότητας και ισοτιμίας. Η ικανοποίηση των προϋποθέσεων αυτών δεν έχει βέβαια στόχο μια «εθνική οικονομία», όπου τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών θα έχει η εγχώρια καπιταλιστική τάξη, όπως υποστηρίζουν ακροδεξιοί και «αριστερο-πατριώτες». Ακόμη κι αν αυτό ήταν θεωρητικά δυνατό κάποτε -δηλαδή πριν να ανοίξουν και απελευθερωθούν οι αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας- με τη σημερινή διεθνοποίηση της οικονομίας της αγοράς είναι αδύνατο. Ούτε βέβαια είναι δυνατό μια χώρα στην ημι-περιφέρεια ή την περιφέρεια να μετακομίσει στο «κέντρο» μέσα από την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, παρά τα φληναφήματα «αριστερών» για την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία κ.λπ. που ήδη γίνεται φανερό ότι αποτελούν «φούσκες». Ομως, η σημερινή βαθιά καπιταλιστική κρίση, η οποία καταδικάζει ιδιαίτερα την πλειονότητα των λαών στην περιφέρεια και ημι-περιφέρεια στη μαζική πτώχευση και την εγκατάλειψη των ονείρων τους για συνεχή «ανάπτυξη», δημιουργεί, για πρώτη φορά στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τις υποκειμενικές συνθήκες δημιουργίας αυτοδύναμων «εθνικών οικονομιών», όπου ο (αρχικά έμμεσος) έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της κάθε χώρας μέσω των αυστηρών κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές, σε επόμενο στάδιο θα μπορούσε να μετατραπεί σε άμεσο έλεγχό τους από τον ίδιο τον λαό και όχι από τις εγχώριες και ξένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Ο απώτερος στόχος, στην προβληματική αυτή, θα ήταν η δημιουργία των αντικειμενικών προϋποθέσεων για τη συμμετοχή της χώρας μας σε μια μελλοντική Ευρώπη αυτοδύναμων, αλλά όχι αυτάρκων, περιφερειών και, τελικά, σε μια συνομοσπονδία των λαών σε πραγματικές δημοκρατίες που εξασφαλίζουν την ισοκατανομή της οικονομικής, πολιτικής και γενικότερα κοινωνικής δύναμης.
Το ΔΝΤ σε περιπτώσεις σαν της Ελλάδας, σύμφωνα με τη μέχρι τώρα πρακτική του, οργανώνει την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Δεδομένου ότι ένα μεγάλο (όχι όμως το μεγαλύτερο) μέρος του εξωτερικού μας χρέους είναι στα χέρια Ευρωπαϊκών τραπεζών, των οποίων όμως είναι σχετικά μικρό μέρος των στοιχείων ενεργητικού τους, μια τέτοια διαπραγμάτευση θα ήταν ίσως πολιτικά και οικονομικά εφικτή. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει προηγμένη πολιτική ενοποίηση, ισχυρή διακρατική αλληλεγγύη και μετριασμό της ανεξαρτησίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ώστε να...
μπορεί να αναλάβει την απευθείας στήριξη των κρατικών χρεών των χωρών-μελών της Ευρωζώνης. Πέρα από την αλλαγή της Συνθήκης της Λισαβόνας (όρος τυπικά μη δυνάμενος να πραγματοποιηθεί) που απαιτεί η θέσπιση καινοφανών θεσμών δανειοδότησης κρατικού χρέους, πρέπει να ληφθεί υπόψη η ισχυρή τάση εθνικής αναδίπλωσης που εκδιπλώνεται τα τελευταία χρόνια στην ΕΕ. η οποία ενισχύεται από την χρηματοπιστωτική κρίση και την συνακόλουθη οικονομική κρίση που επιτάσσουν μια λογική ο ‘σώζων εαυτόν σωθήτω’. [..]
Ως έχουν τα πράγματα τώρα, η επίσημη θέση του μνημονίου είναι σαφής ότι το δάνειο των 110 δις δίνεται μόνο και μόνο για να αντέξει η Ελλάδα μέχρι να επιλύσει το δημοσιονομικό πρόβλημά της για να ξαναβγεί μόνη της να δανεισθεί από τις κεφαλαιαγορές. Προς το παρόν δεν φαίνεται ότι την χρονική στιγμή της ύστατης κρίσης του δημοσίου χρέους θα υπάρξει η αναγκαία συνδρομή για την αποφυγή της χρεοκοπίας. Χωρίς βοήθεια και προ-συνεννόηση με τους πιστωτές την ώρα της αδυναμίας αποπληρωμής οι δανείστριες τράπεζες θα δημεύουν ό,τι προλάβουν να αρπάξουν από τον γενικό εκπλειστηριασμό της δημόσιας περιουσίας. Το δε ΔΝΤ που δεν το αφορά το χρέος προς άλλους (ούτε συνεγγυάται το πολυμερές δάνειο της ΕΕ.) έχει έτοιμη την εκδοχή αναδιάρθρωσης (για τα δικά του 30 δις ευρώ) η οποία συνίσταται σε επιμήκυνση του δανείου με επιτόκιο ίσο με το τότε υφιστάμενο τρίμηνο Euribor συν 4%. Η ίδια ρήτρα ισχύει και για το Ευρωπαϊκό δάνειο (σ. 5) . Μια τέτοια εξέλιξη μειώνει μεν κατά τι το μέγεθος των δανείων που θα πρέπει να αποπληρώσει η χώρα άμεσα, αυτή όμως συνεχίζει να παραμένει βαρύτατα υπόχρεη έναντι της ΕΕ. της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και κυρίως προς τους ιδιώτες πιστωτές. Αν επιτευχθεί μια συμφωνία αναδιαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ αυτό θα χρησίμευε και ως μοχλός πίεσης προς τους ιδιώτες δανειστές. Σύσσωμη η κοινωνία πρέπει να εγκαταλείψει την παραδοσιακή και εν πολλοίς βολική στάση τού ‘βλέποντας και κάνοντας’ και αντί να χορέψει αναπόδραστα την μεταμοντέρνα εκδοχή του ‘χορού του Ζαλόγγου’ να προετοιμασθεί από τώρα με περισυλλογή και εγκράτεια για την αποφυγή της ‘ελεύθερης’ πτώσης από τον γκρεμό.
Στον Μεσαίωνα πολλοί βασιλείς (όποτε είχαν έξοδα ή ήθελαν να ανταποδώσουν μια χάρη) έδιναν σε κάποιους υπηκόους τους το μονοπώλιο διάφορων προϊόντων. Η απόφασή τους -όπως εξάλλου και όλες οι άλλες- δεν χρειαζόταν κάποια λογική εξήγηση. Διαφέντευαν την επικράτειά τους «ελέω Θεού» και τα παραγόμενα, από τις αποφάσεις τους, μονοπώλια ήταν θεϊκές επιταγές.
Στη Δημοκρατία τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Το κράτος πρέπει να νομιμοποιεί, έστω διά της λογικής τις αποφάσεις του, και η παροχή ενός μονοπωλίου είναι κατ’ αρχήν ανεπίτρεπτη. Αν δηλαδή μια κυβέρνηση αποφάσιζε να δώσει το μονοπώλιο υποδηματοποιίας σε μια οικογένεια θα ήταν φυσικό επακόλουθο να εναντιωθούν όλοι. Γιατί να το πάρει η α΄ ομάδα ανθρώπων και όχι η β΄;
Στον δημοκρατικό -αλλά και λογικό- κανόνα των ίσων ευκαιριών στην αγορά υπήρξαν εξαιρέσεις, πολλές από τις οποίες κατέληξαν σε καρκινώματα. Τομείς της αγοράς που θεωρήθηκαν στρατηγικής σημασίας (π.χ. ηλεκτροδότηση, τηλεπικοινωνίες, ύδρευση) έγιναν κρατικά μονοπώλια. Το κράτος δεν ανέλαβε απλώς το τεράστιο έργο δημιουργίας των ακριβών υποδομών, αλλά έγινε και επιχειρηματίας πουλώντας μονοπωλιακά τις υπηρεσίες του επί αυτών των υποδομών. Αυτό ήταν αναγκαίο, λόγω της τεχνολογικής ανεπάρκειας κατά την πρώτη φάση της λειτουργίας αυτών των αγορών. Κανείς, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε να νοικιάσει τις υποδομές του ΟΤΕ για να προσφέρει τις δικές του υπηρεσίας, επειδή το δίκτυο παρείχε μόνο μια υπηρεσία: τη μεταφορά φωνής.
Κάποια άλλα μονοπώλια, π.χ. των σπίρτων ή του αλατιού, δημιουργήθηκαν επειδή απλώς έφερναν πολλά έσοδα στο κράτος. Υπήρξαν και κάποια που φτιάχτηκαν για καθαρά πολιτικούς λόγους. Ενα τέτοιο μονοπώλιο είναι της ανώτατης παιδείας. Δημιουργήθηκε μετά τον Εμφύλιο με στόχο τον κρατικό έλεγχο στη διακίνηση των ιδεών. Ανάμεσα στα ολιγοπώλια που δημιουργήθηκαν για πολιτικούς λόγους είναι και στον τομέα των οδικών μεταφορών. Οι άδειες των ΤΑΞΙ, φορτηγών μέχρι και τρικύκλων δίνονταν ως πελατειακή εξυπηρέτηση σε κάποιους ψηφοφόρους ή ως ανταμοιβή για κάποιες υπηρεσίες. Για παράδειγμα: θα ήταν σχεδόν ακατόρθωτο για έναν πολίτη αριστερών φρονημάτων να βγάλει στη δεκαετία του ’60 άδεια λειτουργίας τρίκυκλου από την Χωροφυλακή Θεσσαλονίκης. Ομως ο παρακρατικός Σπύρος Γκοτζαμάνης -εις εκ των δολοφόνων του Γρηγόρη Λαμπράκη- είχε την προσοδοφόρο αυτή άδεια, παρά το ποινικό του μητρώο. Η κρατική παρέμβαση στην αγορά, επέτρεπε στις υπηρεσίες του Δημοσίου να μεροληπτούν και πολιτικά.
Σήμερα φυσικά δεν υπάρχουν πολιτικά κριτήρια στην παροχή των πολύτιμων αδειών. Παραμένουν όμως οι στρεβλώσεις στην αγορά και οι κατέχοντες αυτό το προνόμιο θεωρούν ότι έχουν εκ Θεού το δικαίωμα να μονοπωλούν την αγορά. Θέλουν να αποκλείσουν όλους τους άλλους να εργαστούν, επειδή, όπως ισχυρίζονται, αγόρασαν τις άδειες ακριβά. Ε, και; Και άλλοι επένδυσαν σε διάφορους τομείς και όταν οι συνθήκες άλλαξαν, άλλαξαν κι αυτοί ή δραστηριοποιήθηκαν σε άλλες αγορές.
Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση είναι το θράσος τους να συγκρούονται με τις δυνάμεις της τάξης και να αποκλείουν διυλιστήρια για να μην δουλέψουν ούτε τα ιδιωτικής χρήσης βυτιοφόρα. Στην Ελλάδα τα παρελθόντα προνόμια θεωρούνται απαράγραπτα δικαιώματα.
Γι’ αυτό καλόν είναι η κυβέρνηση να επιβάλει την τάξη και τη λογική. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων άργησε πολύ. Θα έχει, λόγω των κινητοποιήσεων, κάποιο κόστος στην αρχή, αλλά μακροπρόθεσμα θα έχει τεράστιο όφελος για την οικονομία αλλά και για την... κοινή λογική.
Νέο πακέτο εγγυήσεων, ύψους 25 δισ. ευρώ, για τις τράπεζες
Ο κ. Παπακωνσταντίνου προανήγγειλε την παροχή επιπρόσθετων εγγυήσεων, ύψους 25 δισ. ευρώ, στις τράπεζες, υπογραμμίζοντας ότι οι ελληνικές τράπεζες πέρασαν από τα «τεστ αντοχής» πολύ καλά και ακόμη και η μια τράπεζα, η οποία ήταν κάτω από το όριο, (ATEbank), υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν ασφαλής.
Συνολικά, οι εγγυήσεις θα ανέλθουν στα 55 δισ. ευρώ.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου επανέλαβε ότι οι τράπεζες θα πρέπει να κάνουν μια σειρά από στρατηγικές επιλογές και ανέφερε ότι τον Σεπτέμβριο θα ξεκινήσει η λειτουργία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Μεταξύ των στόχων είναι η ολοκλήρωση της μελέτης για τις στρατηγικές επιλογές, το σχέδιο αναδιάρθρωσης της ATEbank και η επέκταση του πυλώνα των εγγυήσεων.
ΤΙ ΛΕΓΑΜΕ ΓΙΑ "ΕΤΕΡΟΒΑΡΕΣ ΡΙΣΚΟ"? ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ. ΟΠΟΤΕ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΤΙΣ ΤΡΟΦΟΔΟΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΟΡΒΑΝΑ. ΤΕΛΙΚΑ Ο ΓΑΠ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ! ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ 55 ΔΙΣ ΕΥΡΩ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΛΑΒΕΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΑΝ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ, ΕΧΟΥΝ ΛΑΒΕΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΚΑΙ 8 ΔΙΣ ΕΥΡΩ ΜΕΤΡΗΤΑ. ΣΥΝΟΛΟ 63 ΔΙΣ. ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΣΑ ΑΠΟ ΤΑ 110 ΔΙΑ ΤΟΥ "ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΡΙΞΗΣ", ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΧΕΙ ΥΠΟΘΗΚΕΥΤΕΙ ΚΑΙ ΟΔΕΥΕΙ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ ΣΕ ΚΑΛΗ ΤΙΜΗ ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ.
Το 73% των αναλυτών και των χρηματοοικονομικών παραγόντων της παγκόσμιας αγοράς σε δημοσκόπηση της τηλεόρασης του Blooberg θεωρεί ότι η Ελλάδα οδεύει προς πτώχευση, το 41% ότι θα βγει από την ευρωζώνη και μόνο το 35% πιστεύει ότι είναι απίθανο να βγει από την ευρωζώνη.
Σε συντονισμένη προσπάθεια ανατροπής του άθλιου οικονομικού κλίματος που επικρατεί σε όλη την χώρα απόρροια των οικονομικών μέτρων που έχει λάβει η κυβέρνηση κατόπιν των εντολών της τρόϊκας και ειδικά του ΔΝΤ, αποδύθηκαν κυβέρνηση και τράπεζες, αλλά με εξαιρετικά αμφίβολα αποτελέσματα. Ότι και να λένε, όμως, απλώς έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στην αγορά και τα στοιχεία που έρχονται επιβεβαιώνουν ότι οι χειρότεροι φόβοι, δηλαδή η έξοδος από την ζώνη του ευρώ, η «τεχνική» πτώχευση μέσω αίτησης αναδιάρθρωσης του χρέους, η επιστροφή στην δραχμή κλπ, συγκεντρώνουν υψηλές πιθανότητες.
Μπορεί ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου να υποστήριξε ότι είναι φυσιολογικές οι όποιες αποκλίσεις παρατηρούνται στην εκτέλεση του προγράμματος σταθερότητας και να χαρακτήρισε «αστειότητες» ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου τα περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά τα στοιχεία άλλα δείχνουν: Κατάρρευση εσόδων και επιστροφή του εφιάλτη του πληθωρισμού!
Ο οποίος σημείωσε ρεκόρ 13ετίας και έφτασε στα επίπεδα του 1997 με 5,8% με αυξήσεις σε όλα τα είδη κατανάλωσης και οι προβλέψεις μιλάνε για 8% τον Αύγουστο! Που είναι η εσωτερική υποτίμηση που επαγγελλόταν το ΔΝΤ; Την ίδια στιγμή, παρά το «στύψιμο» και την οικονομική αφαίμαξη των πάντων, τα έσοδα έχουν καταρρεύσει και η αύξησή τους με το ζόρι έφτασε στο 8% πολύ μακριά από τον στόχο.
Αλλά τα προβλήματα δεν περιορίζονται εκεί: Μία τεράστια “λευκή απεργία” είναι το σημερινό καθεστώς που επικρατεί στον δημόσιο τομέα. Πολλές υπηρεσίας κλείνουν ή εγκαταλείπονται ομαδικά από τους εργαζόμενους, μέχρι και πέντε ώρες πριν από την λήξη του ωραρίου τους, ενώ για εξυπηρετήσεις που χρειάζονταν πριν δύο μήνες, μόλις κάποια λεπτά, οι πολίτες οδηγούνται σε γραφειοκρατικούς κυκεώνες, αφού οι υπάλληλοι αρνούνται να τους εξυπηρετήσουν διαφορετικά! Όλα αυτά ως απόρροια της περικοπής του εισοδήματός τους κατά 30%!
Πριν δύο ημέρες ο γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών επιθεώρησε τελωνεία και εφορίες και διαπίστωσε ότι οι υπάλληλοι εγκαταλείπουν τις εργασίες τους στις …12 το μεσημέρι!
Ο Βασίλης Ράπανος, πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, διαβεβαίωσε τους καταθέτες ότι οι αποταμιεύσεις τους είναι ασφαλείς. Πόσο αλήθεια είναι αυτό; Άλλωστε η έξοδος από το ευρώ δεν προαναγγέλλεται. Μέσα σε μία νύχτα θα γίνει, όπως και οι υποτιμήσεις παλαιότερα. Ποια είναι η αξία αυτών που λένε οι τραπεζίτες σήμερα όταν όλοι ξέρουν τις τεράστιες ευθύνες των τραπεζών για την σημερινή κατάσταση;
Σε ότι αφορά την κυβέρνηση, το πρόβλημα της αξιοπιστίας της είναι πλέον κρίσιμο, αφού έχει φτάσει σε τρεις δέσμες οδυνηρών μέτρων και κάθε φορά υποτίθεται ότι ήταν «τα οριστικά μέτρα».
Μία άλλη κατάρρευση, αυτή του Χρηματιστηρίου, τρομάζει την κυβέρνηση, αφού όλες οι αναλύσεις δείχνουν ότι είναι πρακτικά αδύνατη η επιστροφή των επενδυτών μέσα σε αυτή την κατάσταση.
Η αγανάκτηση μας έχει φτάσει στα ύψη. Η κάθε ημέρα μας φέρνει και καινούργια μέτρα. Τα δικαιώματα μας ,αποτέλεσμα τόσων αγώνων, εξαφανίζονται. Νοικοκυριά κλείνουν και ο κόσμος βιώνει την Ανασφάλεια, την Ακρίβεια και την Ανεργία Τα τρία Α που σφραγίζουν την οικονομική κρίση. Τεχνάσματα της Πράσινης Ανάπτυξης. Απαίσια και απαράδεκτα αντιλαϊκά μέτρα. Καλώς να μπει η τάξη και ο έλεγχος. Καλώς θέλουν να τα νοικοκυρέψουνε και να τελειώσει αυτό το ΄΄χύμα΄΄ της ελληνικής πραγματικότητας αλλά πώς γίνεται και οι μόνοι που φτάνουν στο ταμείο να είναι οι απλοί μικρομεσαίοι και προβληματικοί έλληνες. Οι άλλοι ,οι επίσης Έλληνες πολίτες ,γιατί δεν έχουν συμμετοχή στην αποπληρωμή των χρεών ; Πόσα χρωστάνε και γιατί τους τα χαρίζουν τόσο απλόχερα; Φιλαράκια είναι ή κάλυψαν τα εκλογικά έξοδα και εξαργυρώνουν τώρα;
Οι πολιτικοί μας ποιες θυσίες έχουν κάμει για το λαό μας; Εκτός από τα λόγια τα πολλά; Εκτός του ότι έχουν ξεκινήσει με ζιβάγκο και συνθήματα και τώρα δεν ξέρουν πόσα έχουνε; Οι 300 ,κακομαθημένοι αλλά συνάμα καλοπληρωμένοι, βουλευτές μας πόσο μας νιώθουν; Βρέθηκε έστω και ένας βουλευτής που να θυσιάσει την μηνιαία βουλευτική του αποζημιώσει για να εξοικονομηθούν κάποια χρήματα; Που να δηλώσει φωναχτά και αντρίκεια ότι έτσι όπως πολλοί δεν έχουν πάρει επίδομα αδείας δεν θα πάρει ούτε αυτός ο υψηλόμισθος;
Κοκορεύονται οι πράσινοι ότι, ό, τι κάνουν για το καλό μας ,τους σπαράζει την ψυχή. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα στα κανάλια και στις εφημερίδες .Κατανοούν ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και ότι τα επώδυνα οικονομικά μέτρα, που τους επέβαλε το Δ.Ν.Τ., θα γονατίσουν τον λαό αλλά η ζωή συνεχίζεται και αυτοί πρέπει να δώσουν ραπόρτο στα αφεντικά τους. Να πάρουν εύσημα που μας σπρώχνουν στην απόλυση, την μιζέρια και την εξαθλίωση. Μας αραδιάζουν λίστα με τους φοροφυγάδες αλλά κανείς δεν πήγε στην φυλακή. Σούσουρο ,έγινε στα κανάλια ,με τους πολιτικούς που ζούνε σε αδικαιολόγητη χλιδή αλλά δεν έχουμε ακούσει τίποτα για κατασχέσεις περιουσιών. Της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για αυτούς τους ΄΄λεβέντες΄΄; Γιατί δεν εφαρμόζονται τα ίδια μέτρα και σταθμά στους φορολογούμενους;.
Η σιωπή είναι παραδοχή! Αυτές τις ημέρες κρίνεται το μέλλον της χώρας μας. Οι στατιστικές μιλάνε καθαρα.500.000 άνεργοι και έπεται συνέχεια. Λίγοι είναι οι τυχεροί που δεν απειλούνται. .Αύριο θα έρθει και η σειρά τους και θα είναι αργά. Κλείνουν επιχειρήσεις μία πίσω από την άλλοι και πολλά νοικοκυριά αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα καθημερινά έξοδα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια ενώ μας στερούνται τα αυτονόητα. Δεν αδειάσαμε εμείς τα ταμεία! Δεν φάγαμε εμείς τα λεφτά των ασφαλισμένων! Δεν παίξαμε εμείς στο Χ.Α.Α. !Άλλοι είναι υπόλογοι .Πράσινοι και Γαλάζιοι σωτήρες του τόπου. Καλό το γιουχάισμα που τους κάνουμε όταν τους αντικρίζουμε αλλά.. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Να πληρώσουνε τα σπασμένα. Να απολογηθούν και να μπουν στην φυλακή όσοι είναι κλέφτες! Όλοι λέμε ότι το Σεπτέμβριο θα βουλιάξει η Αθήνα από τις διαδηλώσεις, τα δακρυγόνα και τις απεργίες. Μήπως θα είναι αργά ; Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο!
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ Πρέβεζας
Η αγανάκτηση μας έχει φτάσει στα ύψη. Η κάθε ημέρα μας φέρνει και καινούργια μέτρα. Τα δικαιώματα μας ,αποτέλεσμα τόσων αγώνων, εξαφανίζονται. Νοικοκυριά κλείνουν και ο κόσμος βιώνει την Ανασφάλεια, την Ακρίβεια και την Ανεργία Τα τρία Α που σφραγίζουν την οικονομική κρίση. Τεχνάσματα της Πράσινης Ανάπτυξης. Απαίσια και απαράδεκτα αντιλαϊκά μέτρα. Καλώς να μπει η τάξη και ο έλεγχος. Καλώς θέλουν να τα νοικοκυρέψουνε και να τελειώσει αυτό το ΄΄χύμα΄΄ της ελληνικής πραγματικότητας αλλά πώς γίνεται και οι μόνοι που φτάνουν στο ταμείο να είναι οι απλοί μικρομεσαίοι και προβληματικοί έλληνες. Οι άλλοι ,οι επίσης Έλληνες πολίτες ,γιατί δεν έχουν συμμετοχή στην αποπληρωμή των χρεών ; Πόσα χρωστάνε και γιατί τους τα χαρίζουν τόσο απλόχερα; Φιλαράκια είναι ή κάλυψαν τα εκλογικά έξοδα και εξαργυρώνουν τώρα;
Οι πολιτικοί μας ποιες θυσίες έχουν κάμει για το λαό μας; Εκτός από τα λόγια τα πολλά; Εκτός του ότι έχουν ξεκινήσει με ζιβάγκο και συνθήματα και τώρα δεν ξέρουν πόσα έχουνε; Οι 300 ,κακομαθημένοι αλλά συνάμα καλοπληρωμένοι, βουλευτές μας πόσο μας νιώθουν; Βρέθηκε έστω και ένας βουλευτής που να θυσιάσει την μηνιαία βουλευτική του αποζημιώσει για να εξοικονομηθούν κάποια χρήματα; Που να δηλώσει φωναχτά και αντρίκεια ότι έτσι όπως πολλοί δεν έχουν πάρει επίδομα αδείας δεν θα πάρει ούτε αυτός ο υψηλόμισθος;
Κοκορεύονται οι πράσινοι ότι, ό, τι κάνουν για το καλό μας ,τους σπαράζει την ψυχή. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα στα κανάλια και στις εφημερίδες .Κατανοούν ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και ότι τα επώδυνα οικονομικά μέτρα, που τους επέβαλε το Δ.Ν.Τ., θα γονατίσουν τον λαό αλλά η ζωή συνεχίζεται και αυτοί πρέπει να δώσουν ραπόρτο στα αφεντικά τους. Να πάρουν εύσημα που μας σπρώχνουν στην απόλυση, την μιζέρια και την εξαθλίωση. Μας αραδιάζουν λίστα με τους φοροφυγάδες αλλά κανείς δεν πήγε στην φυλακή. Σούσουρο ,έγινε στα κανάλια ,με τους πολιτικούς που ζούνε σε αδικαιολόγητη χλιδή αλλά δεν έχουμε ακούσει τίποτα για κατασχέσεις περιουσιών. Της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για αυτούς τους ΄΄λεβέντες΄΄; Γιατί δεν εφαρμόζονται τα ίδια μέτρα και σταθμά στους φορολογούμενους;.
Η σιωπή είναι παραδοχή! Αυτές τις ημέρες κρίνεται το μέλλον της χώρας μας. Οι στατιστικές μιλάνε καθαρα.500.000 άνεργοι και έπεται συνέχεια. Λίγοι είναι οι τυχεροί που δεν απειλούνται. .Αύριο θα έρθει και η σειρά τους και θα είναι αργά. Κλείνουν επιχειρήσεις μία πίσω από την άλλοι και πολλά νοικοκυριά αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα καθημερινά έξοδα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια ενώ μας στερούνται τα αυτονόητα. Δεν αδειάσαμε εμείς τα ταμεία! Δεν φάγαμε εμείς τα λεφτά των ασφαλισμένων! Δεν παίξαμε εμείς στο Χ.Α.Α. !Άλλοι είναι υπόλογοι .Πράσινοι και Γαλάζιοι σωτήρες του τόπου. Καλό το γιουχάισμα που τους κάνουμε όταν τους αντικρίζουμε αλλά.. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Να πληρώσουνε τα σπασμένα. Να απολογηθούν και να μπουν στην φυλακή όσοι είναι κλέφτες! Όλοι λέμε ότι το Σεπτέμβριο θα βουλιάξει η Αθήνα από τις διαδηλώσεις, τα δακρυγόνα και τις απεργίες. Μήπως θα είναι αργά ; Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο!
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ Πρέβεζας
ΕΚΑΝΕ τη ζημιά του ο καπιταλισμός. Ιδίως σε «πρωτάρηδες». Βιαστικός και καταστροφικός για νεοφώτιστους και άμαθους. Κι έπεσαν με τα μούτρα ανατολικοί που, με την αλλαγή (διάβασε κατάρρευση), προσδοκούσαν φαγοπότι με «χρυσά κοχλιάρια», λαοί καταπιεσμένοι κι ανάμεσά τους κάποιοι λιμοκτονούντες και καταπιεσμένοι. Με τη νομενκλατούρα (τους) να απολαμβάνει ό,τι γούσταρε η καρδούλα της και τους (σύγχρονους) «μουσίκους να μη βγάζουν άχνα. Δια τον φόβον των Ιουδαίων, σερβιρισμένον ως «λαϊκή δημοκρατία». Δεν είμαστε αντικομουνιστές, είμαστε με την αλήθεια, όταν είναι χειροπιαστή και δεδομένη.
ΩΣΤΟΣΟ, όλα έχουν το τίμημά τους. Ο καπιταλισμός παίρνει τη ρεβάνς, επί δικαίων και αδίκων. Με κράτη που «πληρώνουν», με λαούς που δεν πήραν μυρουδιά απ' το (νέο) σύστημα κι όμως το υπηρετούν με πάθος. Για τη σύγχρονη δουλεία που έρχεται με προσωπείο χαμογελαστό. Για την ελευθερία μεταξύ «ιδιοκτητών σκλάβων». Για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας του. Να φωνάξει σε...
κουφούς (το θύμα), να τσιρίξει σε ώτα μη ακουόντων, εγκλωβισμένο σε «ψηλά κι αόρατα τείχη χωρίς να' χει ακούσει κρότον κτιστών.».
ΝΑ κάνουμε το «ζουμ» στο θέμα, μη χαθεί. Για το ΕΣΥ μιλάμε-έργο ζωής του Α. Παπανδρέου-τριγυρισμένο από εχθρούς αόρατους και ορατούς. Ποιος το' λεγε να υπηρετείται από «λειτουργούς» με νοοτροπία ιδιώτη! Το άρπαξαν καθηγητάδες και το κάναν' μαγαζί τους. Αχόρταγοι απ' την πανεπιστημιακή έδρα και τον μισθό, επεξέτειναν τις δραστηριότητές τους και στα νοσοκομεία. Εκεί το ιατρείο του (νόμιμα), εκεί και το φακελάκι, βουτηγμένο στην αγωνία του ασθενή. Κι ύστερα; Αγώνας δρόμου και διαγκωνισμοί απ' τους «μικρούς». Για να.μεγαλώσουν σε διευθυντικό πόστο. Αγωνία για ωράρια και υπερωρίες (δεν μιλάμε για τους εργατικούς-είναι οι πολλοί), λες και το ΕΣΥ φτιάχτηκε για τους γιατρούς. Με τον ασθενή αναπαυτικό υποπόδιο και τον νόμο να τους προστατεύει από ταλαιπωρίες και κακοτοπιές.
ΚΙ ύστερα; Μέχρι χθες, γιατρός βρέθηκε με την παρέμβαση της Υπουργού! Αφού το ΕΣΥ, το «σύστημα» και η νοοτροπία μας άφησαν τα άγρια ίχνη τους στην πλάτη καρκινοπαθών που σύρθηκαν απ' το ΑΧΕΠΑ στο Θεαγένειο.
But if that is all that comes out of the BP calamity, it will be a tragic lost opportunity to restore some sanity to the United States' national environmental and energy policy, which has increasingly gone off track in recent years.
Why should there be any reason for hope, especially given that U.S. environmental policy has been predicated on the unrealistic belief that relatively small subsidies to new energy technologies can substitute for tax-induced price incentives for producers and consumers?
The fact is, the BP oil spill is on the cusp of becoming a political game-changer of historic proportions. If summer hurricanes push huge quantities of oil onto Florida's beaches and up the Eastern seaboard, the resulting political explosion will make the reaction to the financial crisis seem muted.
Anger is especially rife among young people. Already stressed by extraordinarily high rates of unemployment, 20-somethings are now awakening to the fact that their country's growth model ― the one they are dreaming to be a part of ― is, in fact, completely unsustainable, whatever their political leaders tell them.
For now, it may only be black humor (e.g., the New Orleans waiter who asks diners whether they want their shrimp leaded or unleaded). But an explosion is coming.
Might a reawakening of voter anger be the ticket to rekindling interest in a carbon tax?
A carbon tax, long advocated by a broad spectrum of economists, is a generalized version of a gas tax that hits all forms of carbon emissions, including from coal and natural gas. In principle, one can create a ``cap-and-trade" system of quantitative restrictions that accomplishes much the same thing ― and this seems to be more palatable to politicians, who will jump through hoops to avoid using the word ``tax."
But a carbon tax is far more transparent and potentially less prone to the pitfalls seen in international carbon-quota trading. A carbon tax can help preserve the atmosphere while also discouraging some of the most exotic and risky energy-exploration activities by making them unprofitable.
Of course, there must be better (far better) and stricter regulation of offshore and out-of-bounds energy extraction, and severe penalties for mistakes.
But putting a price on carbon emissions, more than any other approach, provides an integrated framework for discouraging old carbon-era energy technologies and incentivizing new ones by making it easier to compete.
Advocating a carbon tax in response to the oil spill does not have to be just a way of exploiting tragedy in the Gulf to help finance outsized government spending.
In principle, one could cut other taxes to offset the effects of a carbon tax, neutralizing the revenue effects. Or, to be precise, a carbon tax could substitute for the huge array of taxes that is eventually coming anyway in the wake of massive government budget deficits.
Why might a carbon tax be viable now, when it never has been before? The point is that, when people can visualize a problem, they are far less able to discount or ignore it. Gradual global warming is hard enough to notice, much less get worked up about.
But, as high-definition images of oil spewing from the bottom of the ocean are matched up with those of blackened coastline and devastated wildlife, a very different story could emerge.
Indeed, there is volatility just beneath the surface. Modern-day record unemployment and extreme inequality may seem far less tolerable as young people realize that some of the most cherished ``free" things in life ― palatable weather, clean air, and nice beaches, for example ― cannot be taken for granted.
Of course, I may be far too optimistic in thinking that the tragedy in the Gulf will spur a more sensible energy policy that attempts to moderate consumption rather than constantly seeking new ways to fuel it.
A great deal of the U.S. political reaction has centered on demonizing BP and its leaders, rather than thinking of better ways to balance regulation and innovation.
Το 1936 ο Χίτλερ υποστήριζε ότι οι Έλληνες (όπως και οι Γερμανοί) είναι Άριοι, με τη φωτο των προφιλ του Ερμή του Πραξιτέλη και του νεαρού θεσσαλονικιού κωπηλάτη Ζαφειρόπουλου. Τη δεκαετία του 60 η Ελλάδα έκανε παραγωγή καμακιών για τις τουρίστριες κι΄αργότερα για τους γκέι... Σημερα η Μέρκελ λέει, ότι η Ελλάδα δεν παράγει απολύτως τίποτα, ούτε αγγούρια και ντομάτες...
Το μόνο πλέον που συνδέει τους σημερινούς κατοίκους αυτού του τόπου με τους αρχαίους που ζούσαν στα ίδια μέρη, είναι το κλίμα του που έχει φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη και καλοκαίρι, με αυτό το τελευταίο σκηνογραφημένο απο τον Δημιουργό -από αρχαιοτάτων χρόνων- με τον ήλιο να σεργιανάει στο καταγάλανο ουρανό, τρεχούμενα νερά, σκιερά δέντρα, πρασινάδες και λουλούδια, χρυσαφένιες αμμουδιές και θάλασσα να δροσίζει τα κορμιά... Όλα αυτά ερχόντουσαν κατά εκατομμύρια να απολαύσουν οι τουρίστες κάνοντας ηλιοθεραπεία, βουτιές στη θάλασσα, τρώγοντας σουβλάκι, αγγουροντοματοσαλάτα, πίνοντας ούζο και χορεύοντας συρτάκι ντανς... Παράδεισος δηλαδή καλοκαιρινών διακοπών και αμέριμνης ζωής, που προσέλκυε μιλεούνια βόρειες ξανθές υπάρξεις που ερχόντουσαν στο νότο να γνωρίσουν μελαχροινούς νεαρούς, "ντου γιου λάικ μις δι γκρις" και τα τοιαύτα... Να όμως που η εποχή του συρτάκι ντανς ανήκει στο παρελθόν, γιατί με αυτά που συμβαίνουν σε τούτο το τόπο, οι ξένοι εξακολουθύν να μας περιγελούν και να μας διασύρουν στα ΜΜΕ, ακόμη και με το "όπα-όπα" της Ευροβιζιόνας, που το χαρακτηρίζουν αποχαιρετηστήριο άσμα ενός λαού ανέμελου που ξαφνικά απόχτησε έγνοιες επιβίωσης...
Είδες έναν πιτσιρικά να σου κάνει οτοστόπ, όμως δε σταμάτησες γιατί σκέφτηκες, άσε καλύτερα και άμα με ληστέψει; Είδες έναν άστεγο να σε πλησιάζει στο τρένο και έκανες άκρη γιατί σκέφτηκες, άσε καλύτερα και άμα με κολλήσει τίποτα; Είπανε στο τρένο, προσέξτε τα προσωπικά σας αντικείμενα και πάω στοίχημα ψάχτηκες ολόκληρος να δεις αν σου έχουν βουτήξει το φοβερό κινητό σου και μια γιαγιά πιο πέρα άρπαξε τη τσάντα της κοιτάζοντας καχύποπτη τον απέναντι νεαρό σαν κρυφοαλήτη απατεώνα που θέλει να καρπωθεί το περιεχόμενο της τσάντας. Σου είπαν στην τηλεόραση
ότι η γρίπη των χοίρων σου χτύπησε την πόρτα και θα αρρωστήσουμε όλοι αν δε κάνεις το φοβερό εμβόλιο που είναι αποτελεσματικό. Μπήκες στην τράπεζα και σου είπαν να κοιτάξεις την κάμερα με τα μάτια για να σου επιτραπεί η είσοδος, βγήκες και με τόσα χρέη το είχες ήδη ξεχάσει, η τράπεζα ήταν η μόνη λύση στο φόβο της χρεωκοπίας. Πήγες να δεις ταινία και είδες πως ο όμορφος κόσμος που ζεις θα καταστραφεί το 2012, άκουσες στην τηλεόραση φωστήρες να σου πουλάνε την αλήθεια σε τιμή ευκαιρίας για να ξεπεράσεις τον φόβο σου. Άλλοι σου είπαν να τους πιστέψεις και να ακολουθήσεις τον μοναδικό θεό τους που μόνο αυτός είναι ο σωστός ανάμεσα στα άλλα χιλιάδες δόγματα, αλλιώς δε θα σωθείς.. Περπάτησες το βράδυ μόνος και φοβήθηκες από αυτά που είδες και είπες δε μένω καλύτερα σπίτι, φοβήθηκες και απ τις ειδήσεις και είπες ας κάνω ότι μου λένε γιατί αλλιώς δεν έχω ελπίδα, ξέχασες να πιστεύεις στον εαυτό σου και φοβισμένος ζήτησες και μια θεσούλα για το παιδί σου στο δημόσιο, που φοβόταν να πάρει τη ζωή στα χέρια του γιατί μη ξεχνιόμαστε..πόσο πολλοί οι κίνδυνοι εκεί έξω.. Πόσος ανταγωνισμός, πόση αλητεία, όλοι θέλουν το κακό σου, άρα γίνε πιο κακός.. πάτησε τους όλους αδύναμε άνθρωπέ μου μη σε πατήσουν αυτοί, είναι μεγάλο το τίμημα.. Και σε αυτό το φόβο τον πολύ, τον τόσο δικαιολογημένο - δικαιολογημένο από τις πηγές που έμαθες να εμπιστεύεσαι, μεγάλωσες.. ξέχασες να σκέφτεσαι να τολμάς, ήσουν όμως καλός εργάτης σωστός στη δουλειά σου, έκανες οικογένεια, έτρεχες κάθε μέρα για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, είμαι σίγουρος νιώθεις τόσο γεμάτος μέσα σου.. ήταν η ζωή που ήθελες, απωθημένα λίγα σου μείνανε.. αλλά μη παραπονιέσαι ήσουν φοβισμένος.. Έγινες πλαστελίνη στα χέρια του φόβου που σε πότισε η κοινωνία. Αύριο θα ανέβεις εκείνο το σκαλοπάτι που μέσα σου της τάξης και της ασφάλειας. Ζεις εκείνο το παραμύθι που έφτιαχνες μικρός; Πίστευες θα έρθει αυτή η ώρα κάποτε; Θα ανοίξεις τελικά εκείνη τη σφραγισμένη πόρτα; Φοβάσαι;....
Μαχαίρι στο επίδομα καλοκαιριού ακόμη και από συνταξιούχους με αποδοχές - φιλοδωρήματα κάτω των 400 ευρώ έφεραν οι περικοπές που αποφάσισε η κυβέρνηση ελέω Μνημονίου.
Στην πορεία εφαρμογής της απόφασης για κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, αποκαλύπτεται τελικά ότι από το ψαλίδι δεν γλίτωσε κανένας! Ούτε και οι συντάξεις - φιλοδωρήματα, που έκπληκτοι τις είδαν να μειώνονται χιλιάδες συνταξιούχοι.
Σύμφωνα με τον νόμο, η 13η και 14η σύνταξη καταργούνται και αντικαθίστανται με ετήσιο επίδομα 800 ευρώ. Λογικά λοιπόν μια σύνταξη 400 ευρώ δεν επηρεάζεται, αφού έτσι κι αλλιώς τα «Δώρα» είναι στο ύψος των 800 ευρώ.
Επίδομα καλοκαιριού (μισή σύνταξη) 200 ευρώ, Δώρο Χριστουγέννων (μια σύνταξη) 400 ευρώ και επίδομα Πάσχα (μισή σύνταξη) άλλα 200 ευρώ. Σύνολο Δώρων, 800 ευρώ.
Ελα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι, καθώς το επίδομα καλοκαιριού (200 ευρώ), δόθηκε μειωμένο σε όσους συνταξιούχους τυχαίνει να παίρνουν δύο συντάξεις που το άθροισμά τους δεν φτάνει ούτε τα 600 ευρώ. Η περίπτωση που αποκαλύπτει σήμερα ο «Α.Τ.» είναι μια από τις πολλές και κάνει τους νομοθέτες να σπάνε τα μολύβια τους, αφού τελικά στην πράξη ένας χαμηλοσυνταξιούχος όχι μόνο δεν παίρνει το 200άρι, αλλά το παίρνει και μειωμένο!
Ενας συνταξιούχος παίρνει 210 ευρώ από τον ΟΓΑ και άλλα 300 ευρώ ως σύνταξη θανάτου από άλλο ταμείο (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, Δημόσιο). Ο ΟΓΑ βλέποντας ότι ο εν λόγω συνταξιούχος δεν εισπράττει την προνοιακή των 350 ευρώ, συμπέρανε ότι είναι δικαιούχος σύνταξης και από άλλο ταμείο. Του έστειλε λοιπόν ειδοποίηση λέγοντάς του ότι επειδή προφανώς παίρνει σύνταξη και από άλλο ταμείο, θα περιμένει να πάρει το επίδομα από τον άλλο φορέα. Ο άλλος φορέας χορήγησε λοιπόν ως επίδομα καλοκαιριού τη μισή σύνταξη, δηλαδή 150 ευρώ! Οι φτωχοί συνταξιούχοι δηλαδή ενώ θα έπρεπε να πάρουν το 200άρι χωρίς περικοπές, τελικά το πήραν λειψό, μόνο και μόνο επειδή ο νόμος όρισε ότι σε περιπτώσεις διπλοσυνταξιούχων το επίδομα το καταβάλλει ο φορέας που χορηγεί τη μεγαλύτερη σύνταξη. Για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης επιβάλλεται να αποκατασταθεί η αδικία και να δοθεί κανονικά το πενιχρό επίδομα των 200 ευρώ, σε όλους όσοι έχουν άθροισμα κύριων συντάξεων μέχρι 600-800 ευρώ. Διαφορετικά θα υπάρχει το παράδοξο οι χαμηλοσυνταξιούχοι να αδικούνται διπλά, παίρνοντας αντί για 200, μόλις 150 ευρώ επίδομα.
Δημοσίευση σχολίου