Σύναξη ποίησης και Άνοιξης

^

Η Άνοιξη χτύπησε πάλι την πόρτα του χρόνου .
Ενός χρόνου άχαρου ,ευρισκόμενου σε κρίση πολλαπλή, υπερδανεισμένου και ελλειματικού!



- Και τυχαίνει σήμερα να γιορτάζει η ποίηση αντάμα με τους μετανάστες.
- Όμως οι ποιητές μοναχικοί , σκεπτικοί, "εξόριστοι", πρόσφυγες και μετανάστες, ρίχνουν βλέμματα φευγαλέα στις ώρες των ανελέητων βασάνων.
Ρίχνουν βλέμματα ενίοτε σπαραχτικά και αγωνιώδη στα βήματα εκείνα , που ίσως θα μπορούσαν να μετατρέψουν την βαθύτατη δυστυχία σε "ευδαιμονία " .
Εύχονται να εκπληρώσουν το απαιτητικό και δυσκολότατο καθήκον της τέχνης.
Να γίνει όλη η ζωή ποίηση και ο κόσμος που φαίνεται σιγά σιγά να χάνεται να ξαναβρεί τη γνήσια ανθρωπιά του.

"Ποιός μιλά για νίκες.
Το παν είναι ν΄αντέξουμε "
Ρ.Μ.ΡΙΛΚΕ


Για την ημέρα της ποίησης
ένα ποίημα από τον στοχαστικό μας ποιητή Κ.Παλαμά



Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Μόνος. Εν' άδειο απέραντο τριγύρω μου,
και μιας πολέμιας χλαλοής ασώπαστη η φοβέρα.
Κι όταν εκείνη κατακάθεται,
μόνος, θανάσιμη σιωπή παγώνει πέρα ως πέρα.
Μόνος. Μ' αρνήθηκαν οι σύντροφοι,
κι από το πλάι μου γνωστικά τ' αδέρφια τραβηχτήκαν.
Μ' έδειξε κάποιος. - Νά τος! - Καταπάνω μου
γυναίκες, άντρες, γέροντες, παιδιά, σκυλιά ριχτήκαν.
Το χέρι το ακριβό της Οδηγήτρας μου,
που με κρατούσε, ανοίχτηκε προς άλλα χάιδια ... Μόνος.
Σε βάθη μυστικά περνούνε αστράφτοντας
των ασκητάδων οι χαρές, του μαρτυρίου ο θρόνος.
Φωτιά 'βαλαν, το κάψανε το σπίτι μου,
και σύντριψαν τη λύρα μου με τη βαθιά αρμονία.
Την Πολιτεία δυό Λάμιες τη ρημάζουνε:
η λύσσα του καλόγερου, του δασκάλου η μανία.
Της Πολιτείας η πόρτα κλείστηκε,
με διώξανε, έρμος βρέθηκα στα έρμα μονοπάτια
και της Ιδέας της αστρομάτας, που έσφαξαν
από τη στράτα μάζωξα τα ολόφωτα κομμάτια.
Και τάσπερνα στο διάβα μου, και φύτρωναν
εδώ παράδεισοι, κ' εκεί βασίλεια, κ' εκεί πέρα
παλάτια κ' εκκλησιές και δρακοντόκαστρα.
Κι όλα στην ίδια ευφραίνονταν ανύχτωτην ημέρα.



*Και για την εαρινή ισημερία, άγρια χρυσά στάχυα
να λικνίζονται άλλοτε στα ήμερα και άλλοτε στα βίαια
περάσματα του ανέμου!*