Μια Κυριακή πριν τις Εκλογές περιδιαβαίνοντας στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.

Ένας καλλιτέχνης " street artist" από την Κοπεγχάγη, ο Armsrock , δημιουργεί στο μουσείο και κάνει σύζευξη της κλασσικής Ελληνικής τέχνης από τη ζωοφόρο του Παρθενώνα με την σύγχρονη κατάσταση στην Αθήνα και την Ελλάδα , δουλεύοντας την ιδέα του ,
που προήλθε από τις εξεγέρσεις στους δρόμους στα τέλη του 2008.

Ένα σχόλιο ,αναφέρει ο Armsrok , ότι καλλιτέχνησε . για την πολιτική και εικαστική κληρονομιά της Ελλάδας από την αποσπασματική και ρομαντική ματιά του " ξένου ".
Street art από τον Armsrok( γεννηθείς το 1984) στον διάδρομο ,
που ενώνει τις δύο πτέρυγες του Μουσείου, με έμπνευση τα γεγονότα του Δεκέμβρη.

Η τέχνη που δημιούργησε έγινε επί τόπου και όταν τελειώσει η έκθεση το έργο του θα καλυφθεί με μπογιά και θα εξαφανιστεί.
Η απάντησή του για τα εφήμερα έργα του είναι ότι αυτό είναι περισσότερο πάθος , παρά δόγμα.

Και ότι όταν κάνω κάτι για ένα χώρο μη μεταβαλλόμενο, όπως ίσως ένα μουσείο , τότε η προσέγγισή μου να δημιουργώ εφήμερα πράγματα αποκτά καινούργιο νόημα , τα έργα γίνονται περισσότερο ένα σχόλιο για τον χώρο, παρά η αντανάκλασή του.
#####

Η δουλειά του παρουσιάζεται και συσχετίζεται με τα έργα του καλλιτέχνη γραφικών τεχνών Palle Nielsen( 1920-2000)

συγκεκριμένα με τη σειρά λινοτυπιών " Ορφέας και Ευριδίκη" . Ο Nielsen χρησιμοποιεί το πλαίσιο του κλασσικού μύθου για να ερμηνεύσει το παρόν. Μεγαλώνοντας ο Palle Nielsen στα δύσκολα χρόνια του μεσοπολέμου , έφτασε στην καλλιτεχνική του ωριμότητα στα χρόνια του ψυχρού πολέμου.
Mε την σειρά των λινοτυπιών "Ορφέας και Ευριδίκη " ο Nielsen έθεσε τον μύθο σ΄ένα νέο πλαίσιο.

Εδώ δεν τίθεται μόνο το θέμα του θρήνου ενός αγαπημένου προσώπου και η απόπειρα επιστροφής του από τον κόσμο των νεκρών. Τίθεται πλέον το θέμα του θρήνου για την απώλεια του ανθρωπισμού και της αξιοπρέπειας του δυτικού πολιτισμού ως συνέπειας του Β΄παγκοσμίου πολέμου.
Πρόκειται για μια συνολική εμπειρία απελπισίας και αγανάκτησης που εναλλάσσεται με θυμό και αποφασιστικότητα.
Εδώ ο Nielsen οπτικοποιεί τους φόβους του σύγχρονου ανθρώπου χρησιμοποιώντας τον αρχαίο μύθο.




Η σειρά έχει εκτελεστεί με εικαστική τεχνική ακρίβειας, κάνοντας το όραμα του καλλιτέχνη διαχρονικό.

Η ιστορία του Ορφέα και της Ευριδίκης είναι μια αντίδραση ενάντια σε ότι μοιάζει αναπόφευκτο, ένα πείσμα, η ανώριμη ίσως άρνηση της πραγματικότητας , που δε μπορεί να γίνει αποδεκτή στην περίπτωση αυτή του θανάτου , που συνεπάγεται την απώλεια της αγάπης.
Μπορεί οι σκέψεις και οι επιθυμίες να έχουν μια επίδραση αλλαγής στο δρόμο του κόσμου.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ - ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

< Ένα ανεπίκαιρο ; - επίκαιρο ; σχόλιο, για τη διαλεκτική υποκειμένου - αντικειμένου >.


Α) Η Ελληνική δυναμική του Χριστιανισμού .

- Ο Θεός υπηρέτης του ανθρώπου ’ ο Χριστός δούλος των ανθρώπων – δούλων του Θεού.. Ο άνθρωπος υπηρέτης της φύσης .. Ο άνθρωπος μερος της φύσης..
Ο φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης κομμουνιστογενής αστός υπηρέτης του λαού – συλλογικού εργάτη – εργαζόμενου λαού.. Ταύτιση του σοσιαλιστή θεωρητικού με το αντικείμενο της ανάλυσής του , την εργατική τάξη.
Έτσι , υποτίθεται ότι η δράση της εργατικής τάξης της Αγγλίας γέννησε τομ ουτοπικό και τον επιστημονικό σοσιαλισμό.
Στην πραγματικότητα, ο Φουριέ , ο Όουεν , ο Προυντόν , ο Μάρξ , ο Ένγκελς , ο Μπακούνιν , διατύπωσαν πρώτοι στα βιβλία τους την επιστημονική άποψη ότι
« το Είναι καθορίζει την Συνείδηση », « το κίνημα γεννάει τη γνώση».
Έτσι, το πολιτικό – θεωρητικό – επιστημονικό υποκείμενο αυτοδιαλύεται στο κοινωνικό αντικείμενο.
Η πράξη της εργατικής τάξης καθορίζεται από το πνεύμα (θεωρία – κριτήριο) του πρώην υποκειμένου , ένα πνεύμα άρρητο πλέον, αφού μετά τον Χέγκελ η φιλοσοφία τελειώνει.
Μέσα στην επιστήμη του « προλεταριάτου», δηλ. του Μάρξ και του Προυντόν , στη λογοτεχνία , στη βιολογία, στην ψυχολογία , στη γλωσσολογία, και το νόημα χάνεται μέσα στις λέξεις ( ΚΚΕ: το κόμμα είναι το κίνημα, Μάρξ: εγώ είμαι μια απλή φωνή του κινήματος της εργατικής τάξης.)
΄Ετσι η θεωρία εκλαμβάνεται ως αντανάκλαση - ψευδής μορφή του αληθινού περιεχομένου της δράσης της εργατικής τάξης.

Β) Αυτοσυνείδηση υποκειμένου:

Θεός – Χριστός – Άνθρωπος – Φύση
Πραγματικότητα υποκειμένου
Αστός – Μεσοαστός – Μικροαστός – Εργάτης – Κοινωνία
Οι πρώτοι αστοί φιλόσοφοι ήταν κυρίως Προτεστάντες Χριστιανοί , και δευτερευόντως καθολικοί .
Οι έννοιες του Λοκ , του Χιούμ , του Μπέρκλεϊ για τον θεό , τον άνθρωπο , τη φύση είναι Προτεσταντογενείς – Προτεσταντικές, Χριστιανογενείς – Χριστιανικές .
Στη δικιά τους αντίληψη , υποκείμενο είναι ο « άνθρωπος » και αντικείμενο η « φύση » (Διαφωτισμός ).
Στον Ρομαντισμό η «φύση » καταλαμβάνει θέση υποκειμένου , και ο « άνθρωπος » ταυτίζεται μαζί της.
Στην πραγματικότητα , πίσω από τα συστήματα των φιλοσόφων του Διαφωτισμού , υποκείμενο είναι ο - αστός επιστήμονας – φιλόσοφος και η σκέψη – γνώση – θεωρία του, και αντικείμενο η καπιταλιστική κοινωνία της εποχής του στη γενετική της φάση από τον Μεσαίωνα στη Νεωτερικότητα.
Εδώ το υποκείμενο είναι η ατομικότητα του αστού , ο οποίος αυτοαποκαλείται άνθρωπος , γιατί έχει επιστημονική – φιλοσοφική αυτοσυνείδηση ( = συνείδηση του εαυτού του ) ως ανθρώπου.
Μέσα από το σύστημα του ρομαντισμού , υποκείμενο είναι ο αστός ποιητής – καλλιτέχνης και η τέχνη του ( Ζωγραφική , Ποίηση, Μουσική κ.α) και αντικείμενό του είναι τα κοινωνικά κινήματα της εποχής του .
Η διαφορά του Ρομαντικού καλλιτέχνη με τον Διαφωτιστή φιλόσοφο είναι ότι ο ρομαντικός ταυτίζεται με το αντικείμενό του ( βλέπε ταύτιση ¨ανθρώπου ¨ - ¨φύσης¨) , ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τον τρόπο σκέψης των Σοσιαλιστών.
Στα συστήματα των Μάρξ – Ένγκελς – Προυντόν – Μπακούνιν , υποκείμενο είναι η ¨ανθρώπινη ¨ κοινωνία , η εργατική τάξη , το κοινωνικό κίνημα , ο κοινωνικός ¨άνθρωπος ¨, η κοινωνική ατομικότητα , δηλ η ταξική υποκειμενικότητα του εργάτη , και αντικείμενο η φύση.
Στην πραγματικότητα , υποκείμενο είναι οι σοσιαλιστές θεωρητικοί ( Μάρξ, Προυντόν ..)
Και η σοσιαλιστική – κομμουνιστική θεωρία τους, και αντικείμενο η εργατική τάξη και η καπιταλιστική – και όχι ¨ανθρώπινη ¨- κοινωνία της εποχής τους – τα υποτιθέμενα υποκείμενα ..

Γ) Και έτσι η αριστερά εξαφανίζεται , αργά ή γρήγορα ( π.χ. Ευρωεκλογές 2009).
Αντί για μια Διαλεκτική ισοτιμίας υποκειμένου – αντικειμένου , η αριστερά αυτοεξαφανίζεται ως υποκείμενο , αυτομετατρεπόμενη σε ουρά των αντικειμένων της , τα οποία βαφτίζει υποκείμενα. Ανάγει σε θεμέλιο του « Ανθρώπου » , της « Ανθρώπινης φύσης », δηλ. του εργάτη και της εργατικής ταυτότητας , την πράξη και τη δράση, αγνοώντας την θεωρία του εργάτη , τον τρόπο σκέψης του , την κοσμοθεωρία του και τους φιλοσοφικούς του κώδικες , ο οποίοι καθορίζουν αλλοτριωτικά την πράξη του.
Οι « αιώνιες αλήθειες » , ότι η « απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας », και ότι « οι φιλόσοφοι ερμήνευαν τον κόσμο, και εμείς πρέπει να τον αλλάξουμε », είναι φιλοσοφικές απόψεις διατυπωμένες σε βιβλία πολιτικής- κοινωνικής επιστήμης του 19 ου αιώνα , και όχι διαχρονικά αιτήματα απεργιών της εργατικής τάξης…
Ο Μάρξ ήταν εργάτης; Ο Ένγκελς δεν ήταν γιός εργοστασιάρχη; Το βιβλίο του Ένγκελς : < η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία > γράφτηκε από εργάτες;
Η ουσία είναι ότι η πλειοψηφία των Σοσιαλιστών – Κομμουνιστών πρωτοπόρων θεωρητικών δεν ήταν εργάτες. Ήταν μικροαστοί , μεσοαστοί , μεγαλοαστοί και αριστοκράτες φιλόσοφοι και επιστήμονες της εποχής τους.
Πολύ περισσότερο , οι απόψεις τους δεν είναι οι ¨αιώνιες αλήθειες ¨της ¨αληθινής ανθρώπινης φύσης¨, τις οποίες ¨ανακάλυψαν και κατέγραψαν¨ οι συγκεκριμένοι συγγραφείς , αλλά είναι η φιλοσοφία των σοσιαλιστών των μέσων του 19ου αιώνα , η οποία καθόρισε την πράξη των κινημάτων του 19ου και 20ου αιώνα……
Έτσι , το ιδανικό της αυτονομίας του Μάη του 1968, ήταν η ενοποίηση σε μια ελευθεριακή αριστερά του Μάρξ και του Μπακούνιν , η ενοποίηση της αναρχίας και της αριστεράς σε μια ελευθεριακή αριστερά … και η αυτονομία δήλωνε για τον εαυτό της ότι είναι πρώτα εργατική, και μετά κοινωνική….
Η ουσία της αυτονομίας , ασυνείδητα βέβαια για την ίδια , είναι ότι η αυτονομία είναι σοσιαλιστική και κομμουνιστική (αναρχοκομουνιστική) και έτσι ¨εργατική¨- ¨κοινωνική¨.
Οι ηγέτες της ήταν πρώτα και κύρια μαθητές του Μαρξ , του Μπακούνιν , του Μάο , του Μαρκούζε, του Ντεμπόρ, του Λούκατς , της Ρόζας Λούξεμπουργκ και μετά εργάτες και φοιτητές .
Έτσι έγιναν ηγετικά στελέχη του κινήματος του Μάη του ΄68 , και όχι ¨κινήματα¨ ή ¨κοινωνικά κινήματα ¨, αλλά πολιτικοί εκπρόσωποι των ιδεολογικών ρευμάτων της ¨αυτοοργάνωσης¨ και της ¨αυτοδιεύθυνσης¨- ¨αυτοδιαχείρισης¨ μέσα στο κίνημα, απέναντι στους εκπροσώπους των αντιλήψεων της γραφειοκρατίας , της αστικής νομιμότητας , του κοινοβουλευτισμού και του κυβερνητισμού μέσα στο κίνημα, δηλ. τους ηγέτες των σοσιαλιστικών – σταλινικών κομμάτων , οι οποίοι έρχονται σε ρήξη με τις ¨αριστερίστικες ¨ κομματικές νεολαίες τους ..

Άρθρο – σχόλιο του φίλου ¨ Αντώνη ¨


Βιβλιογραφία:
Ράσελ Τζάκομζι ¨Κοινωνική αμνησία¨
Φαμπρίνι, Ζίμα ¨Κρίση του λόγου, και έκλειψη του υποκειμένου¨
Πίνακες¨
1. Γύζης - Ιστορία
2 & 3 . Adam Lewis

Το Νέο Μουσείο της Νικόπολης

Μετά την Αθήνα τώρα και η Πρέβεζα μπορεί να υπερηφανεύεται για το νέο μουσείο της.

Σε λίγο καιρό και η Άρτα , ακολούθως η Ηγουμενίτσα και εν τέλει όλη η Ήπειρος που απέκτησε θαυμαστά μουσεία.

¨Από ένα άρθρο της ιταλίδας δημοσιογράφου Adriana Pavin στο περιοδικό Foro Elleniko, που επισκέφθηκε τoν νομό Πρέβεζας.¨

« Η Πρέβεζα είναι η πιο μικρή πόλη της Ελλάδας , αριστοκρατική, πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού .

Είναι προικισμένη μ΄ένα λιμανάκι εξοπλισμένο και πλούσιο με βάρκες ψαρέματος και τουριστικά σκάφη. Στην παραλία , όπως ένα περιδέραιο , ξεπηδούν μικρά κτίρια , χρωματιστά από το παρελθόν , καφετέριες και χαρακτηριστικές ταβέρνες.

Η παλαιά πόλη με το Σειτάν Παζάρ είναι γραφική , αλλά η όλη ατμόσφαιρα διατηρεί μαρτυρίες των ανθρώπων που την έχουν κατοικήσει από τους γότθους στους Οθωμανούς. Νομίζεις ότι στην αρχαιότητα ήταν νησί…..»

Ένα από τα πρώτα εκθέματα του μουσείου είναι η προτομή του Οκταβιανού Αυγούστου , ιδρυτή της Νικόπολης, εις ανάμνηση της νίκης του στο Άκτιο .
Στην ίδια ενότητα εντυπωσιάζει ένα τεράστιο μαρμάρινο τμήμα κίονα με ανάγλυφες παραστάσεις από πομπή των θεών και λίγο παρακάτω η καρυάτιδα της Νικόπολης έστω και αποκεφαλισμένη εκπέμπει όλο το μεγαλείο της ρωμαϊκής πόλης και του διάκοσμού της.

Τα ευρήματα από αντικείμενα που έφεραν μαζί τους οι πρώτοι κάτοικοι της Νικόπολης εκτίθενται και αυτά στη Α΄ενόητα.
Είναι αρκετά τα αγάλματα θεοτήτων που λατρεύονταν στη αρχαία Ρώμη, της θεάς Αθηνάς , την οποία συναντάμε ως Μινέρβα στη Ρώμη, που βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης και ακόμη περισσότερα τα τμήματα κτηρίων της μεγαλόπρεπης πόλης κατά τη Ρωμαϊκή κυριαρχία και τα παλαιοχριστιανικά χρόνια.
Σε διαφορετική ενότητα εκτίθενται αντικείμενα από την καθημερινή ενασχόληση των κατοίκων της πόλης.
Κεραμουργία , ψάρεμα , κτ.λ.

Τμήμα ψηφιδωτού δαπέδου , υλικό αποθήκης λίγο πριν το τέλος της έκθεσης , η οποία κλείνει με ένα εντυπωσιακό μαυσωλείο.

Ταφικά μνημεία απαράμιλλης τεχνοτροπίας πλουσίων ρωμαίων και αργότερα χριστιανών ηγεμόνων μαζί με τεφροδόχους αποδεικνύουν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ ενταφιασμού και αποτέφρωσης. Εντυπωσιακές σαρκοφάγοι , αλλά και απλές θολωτές κατασκευές από κεραμίδι δείχνουν την κοινωνική τάξη των νεκρών.

Από τις πιο όμορφες περιοχές της χώρας ο Νομός Πρέβεζας , αλλά και μέχρι τώρα παραμελημένος από το κράτος στο θέμα της τουριστικής ανάπτυξης , ετοιμάζεται να πάρει ξεχωριστή θέση στην προτίμηση των Ελλήνων και ξένων επισκεπτών.

Η επιτυχία θα ολοκληρωθεί όταν η Εγνατία συναντήσει την Ιόνιο οδό.

Η πορεία του επισκέπτη
Η πορεία του επισκέπτη στους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου ξεκινά από το χώρο υποδοχής , όπου γίνεται η απαραίτητη σύνδεση του Μουσείου με τον αρχαιολογικό χώρο.
Κατόπιν ο επισκέπτης οδηγείται στους κύριους εκθεσιακούς χώρους μέσω ενός κατηφορικού διαδρόμου , όπου ένα χρονολόγιο , από τον 3ο αιώνα ως το 31 π.χ., και ενημερώνει τον επισκέπτη για τα κυριότερα γεγονότα που προηγήθηκαν της ίδρυσης της Νικόπολης.

Στην Αίθουσα Α, με θέμα « Η γένεση και η πορεία της Πόλης » παρουσιάζεται η αιτία που οδήγησε στη δημιουργία της πόλης και στη συνέχεια , η εξέλιξή της κατά τη Ρωμαϊκή και την Παλαιοχριστιανική εποχή.
Η έκθεση αναπτύσσεται μέσω ενός σχήματος που περιλαμβάνει τη ναυμαχία του Ακτίου και το μνημείο της Νίκης του Αυγούστου, τη ρωμαϊκή πόλη και τις υποδομές της και τη μετάβαση στην Παλαιοχριστιανική πόλη και τους πρώιμους Βυζαντινούς χρόνους.
Ο επισκέπτης παρακολουθεί διαδοχικά την ίδρυση της πόλης, τη θέση της μέσα στο Ρωμαϊκό κόσμο και την ιστορική της εξέλιξη παράλληλα με την τύχη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Οι δύο περίοδοι ακμής της πόλης , Ρωμαϊκή και Παλαιοχριστιανική , αναπτύσσονται παρατακτικά και αντιθετικά , δίνοντας τη δυνατότητα στον επισκέπτη να έχει ολοκληρωμένη αντίληψη για την εξέλιξη της και να είναι σε θέση να συγκρίνει τις ομοιότητες και τις διαφορές κάθε εποχής.

Στην αίθουσα Β, με θέμα « Η Ζωή στην πόλη» , αναπτύσσονται θεματικές ενότητες , οι οποίες δεν εξαρτώνται απόλυτα από χρονολογικά κριτήρια, όπως συμβαίνει στην Αίθουσα Α. Προβάλλονται επιμέρους τομείς και εκφάνσεις του βίου των κατοίκων της Νικόπολης , όπως η εμπορική και βιοτεχνική δραστηριότητα.
Παρουσιάζονται , δηλ, παράγοντες που συνετέλεσαν στη δημιουργία ενός οικονομικού και εμπορικού κέντρου εξασφαλίζοντας την ευημερία των κατοίκων του. Σκιαγραφείται επίσης, ο ιδιωτικός βίος και η στάση των ανθρώπων απέναντι στο θάνατο.
Οι δύο χρονικές περίοδοι ακμής της Νικόπολης , Ρωμαϊκή και Παλαιοχριστιανική , παρουσιάζονται στην Αίθουσα Β, ιδωμένες από μια διαφορετική σκοπιά, καταδεικνύοντας τη συνέχεια της ζωής στην πόλη.
Οι θεματικές ενότητες βοηθούν τον επισκέπτη να εμβαθύνει και να αποκτήσει γνώση για την καθημερινότητα της ζωής στη Νικόπολη, τις δραστηριότητες και τις συνήθειες των κατοίκων της.
Η παράθεσή τους δημιουργεί ένα είδος νοητικού περιπάτου του επισκέπτη , δίνοντας την αίσθηση ότι περιέρχεται μέσα από το λιμάνι, τα εμπορικά καταστήματα, τα εργαστήρια, τα σπίτια και τα νεκροταφεία της πόλης.
Στο διάδρομο απέναντι από την έξοδο της Αίθουσας Β, εκτίθεται αναπαραγωγή του κεντρικού τμήματος της tabula peutingeriana, Μεσαιωνικού αντιγράφου Ρωμαϊκού χάρτη, στο οποίο απεικονίζεται η Ακτία Νικόπολη, σε σχέση με άλλα μεγάλα κέντρα στην ευρύτερη περιοχή.
Με τη χρήση , κυρίως, εποπτικού υλικού , παρουσιάζεται η πορεία του εκτεταμένου ερειπιώνα της Νικόπολης , από την τελική εγκατάλειψη της πόλης και την τελική εγκατάλειψη της πόλης και τη λεηλασία των μνημείων της μέχρι τη διαδοχή της από τη νεώτερη πόλη της Πρέβεζας και την « ανακάλυψη» του ερειπιώνα της από τους περιηγητές.

Ο διάδρομος Δ τέλος , με θέμα «ανακαλύπτοντας τη Νικόπολη » είναι αφιερωμένος στην ανασκαφική έρευνα στον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης. Η ενότητα αποτελείται από τρεις επιμέρους θεματικούς άξονες – Ερευνώντας τη Νικόπολη τον 20ο αιώνα.
Το Μουσείο της Νικόπολης αποτελεί το πρώτο ουσιαστικό και ολοκληρωμένο βήμα στην συνολική ανάδειξη των αρχαιολογικών θησαυρών του νομού Πρέβεζας, ενόψει της δημιουργίας του Αρχαιολογικού Πάρκου της Νικόπολης στον χώρο της αρχαίας πόλης , το οποίο είναι και το επόμενο στοίχημα των Τοπικών φορέων και της ΛΓ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων .
Το Μουσείο παραμένει ανοικτό καθημερινά από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ και χωρίς εισιτήριο.

"Το Κείμενο αναδημοσιεύεται από τοπική εφημερίδα "

Σχιζοφρένεια
Σχιζοφρένεια
Δημήτρης Δανίκας ,
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 1 Σεπτεμβρίου 2009



ΚΑΙ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ για την Αριστερά.

Μοιάζει με μουσουλμάνα που όλα τα παραπέμπει στο αύριο και τον Αλλάχ. Όχι, αγαπητοί σύντροφοι.

Τα χιλιάδες αυθαίρετα που αποκαλύφθηκαν στις πυρπολημένες περιοχές δεν είναι ιδιοκτησία μεγάλων συμφερόντων και πολυεθνικών μεγαθηρίων. Μικρομεσαίων και μεσαίων οι αυθαιρεσίες, οι παρανομίες και οι ακράτητες οικοπεδοφαγίες.

Και κόβω τον σβέρκο μου πως έτσι και το ερευνήσω, αρκετούς ψηφοφόρους, οπαδούς και οργανωμένους αριστερούς θα ανακαλύψω. Στη θέση των στελεχών και ηγεσιών, εκτός από τα επαναστατικά, θα έριχνα το βάρος μου στα καθημερινά, τα απλά και τα συντροφικά.

Το πλαστικό όνειρο μιας καταναλωτικής, χυδαίας ευημερίας θα πολεμούσα.

Αυτή η αιτία της κακοδαιμονίας. Αυτό το προσάναμμα της αδηφάγου ιδιοκτησίας. Από εκεί αρχίζει η κοινωνική παραλυσία.

Γιατί αρκετοί δηλώνουν, ψηφίζουν και δουλεύουν για την Αριστερά. Όμως η σχιζοφρένεια πορεύεται μια χαρά. Στα λόγια κομμουνιστής, στο όνειρο και την απληστία χειρότερος καπιταλιστής!

Υ.Γ. Επειδή συνέβη να κάνω παρόμοιες σκέψεις , "τις μέρες της φωτιάς" γύρω από την Αττική , το αναδημοσιεύω, έτσι για προβληματισμό ...