Οι Δρόμοι των Εξαρχείων

Κατεβαίνοντας τη Βαλτετσίου προς την πλατεία συναντάμε την
περίφημη «Ροζαλία» του φίλου Αχιλλέα, σημείο αναφοράς για μένα στα Εξάρχεια. Αλλά θα αναφερθώ στα Εξάρχεια του… προηγούμενου αιώνα, τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Τη «Ροζαλία» εκείνου του καιρού όπου τον χειμώνα, στριμωγμένοι στα στενά δωμάτια με καπνό, άφθονο κρασί και « κόμμα και ρετσίνα και άσματα επινίκια »!!
Τα Σάββατα αυτά όλα συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική , που έπαιζαν σ΄ ένα τραπέζι σε μια γωνία. Συζητήσεις δε για όλα τα μεγάλα και τα μικρά!
Τα καλοκαίρια όλοι απέναντι, στην αυλή .
Είχε χαλίκι κάτω, ένας μεγάλος ακάλυπτος χώρος, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, με μικρά νεοφυτεμένα δεντράκια, πρασινάδες και πολλά στρωμένα τραπέζια και στο «βάθος κήπος» , μια υποτυπώδη βοηθητική κουζίνα και το πήγαινε – έλα των σερβιτόρων με το απέναντι μαγαζί.

Στην υπαίθρια ταβέρνα, οι κουβέντες ήρεμες, αλλά και με ένταση πολλές φορές, ποτέ δεν θυμάμαι να ενοχλήσανε τους ενοίκους των γύρω πολυκατοικιών.
Στο δίπλα τραπέζι θυμάμαι τον Κόρακα, βουλευτή τότε του Κ.Κ.Ε. και άλλους γνωστούς.

Κάπου εκεί μέσα και απέξω η εμβληματική μορφή των Εξαρχείων, ο Νικόλας Άσιμος να παίζει κάποια τραγούδια του και να πουλά τις ηχογραφημένες κασέτες του.

Αλλοτε αυτός ο αναρχικός τραγουδοποιός, (άκουσον!) πουλούσε σάμαλι μαζί με σαρκασμό γι αυτά που μας ασχημαίναν τη ζωή!
Δίπλα στον Αχιλλέα ένα φλιπεράδικο, και πιο πέρα ένα κουρείο, που κάποιοι από την παρέα ήταν πελάτες του!
Στο καφέ – φλιπεράδικο, με το δεκάρικο στη σχισμή, (εννοούμε 10δραχμο), παλεύαμε με πείσμα για τους πόντους που μας έδιναν καινούργιο παιχνίδι . Και μας εκτόνωναν την πίεση των ημερών και των ωρών . Ακόμη ακούω τους ήχους, όταν έσκαγε η μπίλια και νοιώθω την απογοήτευση του game over!! Ωχ! Πάλι δεκάρικο!

Ο επόμενος σταθμός στη γειτονιά αυτή των Εξαρχείων ήταν ο «Οινόφλυξ ».
Ένα μικρό φιλικό μπαράκι στη Βαλτετσίου με καθαρά ποτά, παιχνίδια επιτραπέζια και όχι θορυβώδη, κανονικό φωτισμό και στον πάγκο του με φιλική διάθεση ο ιδιοκτήτης. Αν θυμάμαι καλά ήταν ο Γιάννης, νέος και ζωγράφος.
Πολλές φορές μας έδινε πληροφορίες για τους φίλους, που πιθανόν ψάχναμε. Είμαστε στην εποχή που δεν υπάρχει κινητό τηλέφωνο ή, πιθανόν, δεν είχαμε ακόμα αποκτήσει όλοι τέτοιο.
Μας λείπει ο Οινόφλυξ !!
Απέναντι γωνία από το Vox, στην « Όστρια » με τα τραπέζια στην αυλή, πόσες φορές δε μας πήρε η ώρα συζητώντας και χαζεύοντας την πλατεία, που πολλές φορές διαδραματίζονταν κάποιο happening.




Τώρα που γράφω αυτά κάποιος φίλος θάθελε να αναφέρω και το υπόγειο κουτούκι στην πλατεία, υπήρχε τέτοιο, δέκα σκαλιά κάτω από το έδαφος.
Τρία, τέσσερα φαγητά και κρασί σε βαρέλια, ιδανικό, όπως ισχυρίζεται ο φίλος μας, για μοναχικά μεθύσια. Βλέπεις μιλάμε για τα Εξάρχεια του 20ου αιώνα!
Ο Κάβουρας πάντα εκεί στην πλατεία επί της Θεμιστοκλέους για να μας ξεγελάει την πείνα στα όρθια με τα ξακουστά σουβλάκια του, πριν μας υποδεχτεί το συνονόματο ρεμπετάδικο, όπου μας διασκέδαζε τους απελπισμένους έρωτες και τ΄ άλλα ζόρια μας .
Στριμωγμένοι πότε στον Κάβουρα, πότε στο Ταξίμι στην Τσιμισκή , περνάγαμε τα Παρασκευοσαββατοκύριακα με ρετσίνα και « καπνισμένα άσματα » .
Στο περίφημο μπάρ «Αν», πολλά βράδια μας ταξίδευε ο αξέχαστος ρόκερ Παύλος Σιδηρόπουλος άλλοτε με ένταση και ορμή και άλλοτε με μελαγχολική διάθεση, εξίσου όμως αγαπημένος και στις δύο φάσεις του.
Εξάρχεια όμως, χωρίς αναφορά και στα ΜΑΤ και ΜΕΑ είναι αδιανόητο πράγμα. Δεν υπήρξαν.


Αξέχαστος, θέλεις – δε θέλεις, ο Νίκων Αρκουδέας, που το χιούμορ των παιδιών της πλατείας τον είχε αναγορεύσει σε μια « ιδέα»!
Και τότε τα ΜΑΤ εισέβαλαν σε καφέ και στέκια και με αυταρχισμό προπηλάκιζαν θαμώνες και περίοικους.
Βραδιές ολόκληρες ακούγαμε για τον κλεφτοπόλεμο που γινόταν εκεί , από την Μπενάκη μέχρι τον λόφο του Στρέφη και την Αλεξάνδρας.
Μαύρες στιγμές και τότε η δολοφονία στα Εξάρχεια του 16χρονου Μ. Καλτεζά και ο πόλεμος που γινόταν στην περιοχή για μέρες…

Και τέλος της οδού Μπενάκη, ήταν πάντα ανοικτό το σπίτι του φίλου μας του Σάκη για να μας ταΐσει και να μας ποτίσει.
Η παρέα με χιούμορ τον είχε κατατάξει σαν ευκατάστατο , « ο Κοσκωτάς » λέγαμε!

Δεν αλλάξανε και πολλά πράγματα από τότε , μόνο που μεγαλώσαμε εμείς λιγάκι.
Είπαμε, μιλάω για τα Εξάρχεια του 20ου αιώνα.!!!