Πρεβεζα 1928 (Καρυωτακης) , Πρεβεζα 2008

σαν αφορμη , ενα αρθρο του Βασιλη Βασιλικου

στην σαββατιατικη Ελευθεροτυπια (23\08\08) .

Πρεβεζα , τοπος να ζεις, τοπος να δεις.

η πολη των γυμνασιακων μας χρονων, με το παλιο γυμνασιο στον Αγιο Κωνσταντινο.
με το καροτσακι του Μπιτσουνη παντα απεξω στην ωρα του διαλειμματος , γεματο ζαχαρωμενα μηλα, κεικ με σταφιδες ,σακουλακια με ηλιοσπορους και ολα τα καλουδια πανω του να μας προσκαλουν.

το λυσιμο στο ποδι των ασκησεων της επομενης ωρας, τον κυριο " ωχρα" , τον γυμνασαρχη να μας μαζευει απο τα καγκελα του πισω προαυλιου ,που συναντουσε το δρομο , στο μπροστινο προαυλιο για μεγαλυτερο ελεγχο.

οι ποδηλαταδες κατα μηκος της κυανης ακτης εως τον Παντοκρατορα.

περνωντας το παλιο φρουραρχειο, πνιγμενο στην σκιερη βλαστηση και τον παραλιακο δρομο, σκιερος απο τις ψηλες λευκες, εβγαινες στο ξεφωτο, οπου το Ιονιο χαιδευει τις ακτες και το φρουριο του Παντοκρατορα (1807) , που χρησιμοποιηθηκε αρκετο διαστημα για φυλακες.

να στεκουν εκει ακριβως πανω απο το κυμα, νοτισμενες μεχρι τα εσω με την αλμυρα και τις θυμησες,που εμειναν απο τους κρατουμενους των σκοτεινων κελιων των.

χρονια τωρα ειναι μουσιακος χωρος με εκδηλωσεις το καλοκαιρι που ξορκιζουν τον εγκλεισμο και τις μνημες.

βγαινοντας λοιπον στο ξεφωτο, μικρη αποσταση ως τη συνοικια του Παντοκρατορα σε τυλιγε η μυρωδια της ψητης σαρδελλας - η ξακουστη παπαλινα.

(ειναι ψιλη, μικρη σαρδελλα, πεντανοστιμη , αλιευμενη στον Αμβρακικο κολπο).

παλαιοτερα , οπως και σημερα , οχι με την ιδια αιγλη πια, οι πρεβεζανοι τιμουσαν τις ψαροταβερνες του παντοκρατορα στις σαββατιατικες εξοδους τους , ενα πανηγυρι ο τοπος ολος.

σημερα σε ολα τα στενα της πολης στην εισοδο του Αμβρακικου ειναι κουτουκια και ψαροταβερνες με ολοφρεσκη ψητη σαρδελλα, ξεχωριστο μυδοπιλαφο, σουπιες, κυδωνια και την γλυκια ( για μας λεω) μυρωδια ολων αυτων να αναμειγνυεται με την θαλασσινη αυρα σε ενα πανδαιμονιο που μονο αυτη η ευλογημενη πολη αναδυει.

τα βραδια η πρεβεζα εμοιαζε και μοιαζει μαγικη πολη.

με τις ατελειωτες βολτες διπλα στην προβλητα ,τους παγκους με τα ψημενα καλαμποκια , τα στεκια με τα γλυκα , που οι πολυχρωμοι μυλοι τους ανεμιζοντας δινουν μια αισθηση νυχτερινης μαγειας και προχωρωντας φθανουν στην πλατεια Ανδρουτσου, οπου καθονταν για ενα καφε ή παγωτο.

απεναντι ηταν το θερινο σινεμα Ακταιον που οι φωνες των ηθοποιων εφθαναν εξω στον δρομο και οι φιγουρες κινουνταν πανω απο το προστατευτικο , το χερι ναπλωνες θαρρεις θα τους αγγιζες.

η βολτα συνεχιζονταν μεχρι τη βρυσουλα, οπου πριν στο πλατωμα δεσποζε και δεσποζει ακομη το μεγαλο λουνα - παρκ παντα φωτισμενο εκει στην ακρη απο τη θαλασσα.

οποιος βεβαια αντεχε να προχωρησει με τα ποδια συναντουσε τις ναυτικες σχολες και παρακατω το μνημειο του μεγαλου μας ποιητη των "Νηπενθη" (1921) Κωνσταντινου Καρυωτακη.

εκει κοντα προς τη Μαργαρωνα στεκεται το μνημειο του ν΄αγναντευει τον Αμβρακικο κολπο και να συλλογιεται, οτι ειναι τοσο γαληνια ομορφα η πολη τουτη , που και ο θανατος αψηφιστα περνιεται.

η πολη αυτη και οι ανθρωποι της λατρεψαν τον ποιητη και τον θεωρησαν δικο τους .

"χωρις να το μαθει ποτε, εδακρυσε.

ισως γιατι επρεπε να δακρυσει,

ισως γιατι οι συμφορες ερχονται "

ναι εχοντας τη θλιψη του ποιητη στο νου δεν μπορεις να μη θυμηθεις την πολη βροχερη, με τη σιγανη βροχη να τρεχει και να γυαλιζει το πλακοστρωτο στο Σειταν - παζαρ, να σταζει απο το Ενετικο ρολοι του Αγιου Χαραλαμπους και να αναπηδα στα σκουροχρωμα νερα του Αμβρακικου κολπου.

οταν ο καιρος αλλαζε και αγριευε ο αερας τα νερα του κολπου αναπηδουσαν μπροστα στην προκυμαια και νοτιζαν το πλακοστρωτο παιρνοντας ενα πρασινογαλαζο χρωμα , με τα σμηνη απο γλαρους να περιπολουν ,σαν φρουροι της πολης του θλιμμενου, μεγαλου ποιητη.

" Βασις , Φρουρα, Εξηκονταρχια Πρεβεζης

την Κυριακη θ΄ακουσουμε την μπαντα.

επηρα ενα βιβλιαριο Τραπεζης,

πρωτη καταθεσις δραχμαι τριαντα."........