Στη σκοτεινή οδό Σατωβριάνδου η φωτεινή σκέψη της Ρόζας

Δευτέρα βράδυ , με ένα κασκόλ να προφυλάσσεται από τα παγωμένα αγγίγματα του κρύου αέρα, κατηφόριζε την οδό Σατωβριάνδου.
Προορισμός το θέατρο « Βήμα Αγγέλων» , στην δεξιά πλευρά του δρόμου, κατεβαίνοντας από την Ομόνοια, του έγχρωμου πλέον αυτού δρόμου, από την παρουσία τόσων μεταναστών εκεί!
Προχωρώντας σήκωσε τα μάτια και αντίκρισε κάποια φευγαλέα φεγγίσματα από κανά δυό αστέρια , που νομίζω ήθελαν να δώσουν λίγη λάμψη στην ασχήμια του ταλαιπωρημένου δρόμου.
Το βλέμμα στάθηκε σ΄ένα μπαλκόνι στο δεύτερο πάτωμα , όπου προεξείχε μια απλώστρα με πολύχρωμα ρούχα ,που τα κυμάτιζε ο κρύος αέρας. Ρούχα μεταναστών πολυφορεμένα ,εκεί στο δρόμο « του βήματος των αγγέλων ».
Συνάντησε πολλούς μετανάστες να γυρνάνε πάνω- κάτω μέχρι να φθάσει στον παράξενα όμορφο χώρο του θεάτρου, σ΄ αντίθεση με την χαμθαλότητα και την βρώμικη ανάσα του δρόμου αυτού.




Έφθασε στο θέατρο , είδε στον κάτω χώρο του, την έκθεση με τις παραστάσεις από αλουμίνια, και ανέβηκε με την ξύλινη σκάλα , που έτριζε στην κάθε πατημασιά, στον πάνω χώρο , για την παράσταση.
Το έργο που παιζόταν ήταν η « Ρόζα Λούξεμπουργκ – Γράμματα από τη Φυλακή ».

Ήταν μονόλογος , μια σπαρακτική και συνάμα τρυφερή και ποιητική κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ, μέσα από τη φυλακή του Βρόνκε.
Μόνη παρέα ένας ηθοποιός καθισμένος έξω από τον χώρο της σκηνικής φυλακής , που έπαιζε βιολί στις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς στο κελί, της μεγάλης Ρόζας!
Ο λόγος ποιητικός , πολιτικός, κοινωνικός, επαναστατικός να σπάει την ησυχία και να διαπερνά την σκέψη και το είναι μας, πότε σαν μυτερή σουβλιά που ματώνει και πότε σαν απαλή πάχνη πρωινού.

« Ο Άνθρωπος πρέπει ακατάπαυστα να είναι σαν μια λαμπάδα που φλέγεται και από τα δύο άκρα .»
« Αν δεν κουνηθείς δεν θα ακούσεις τις αλυσίδες σου.» λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ.
Και ενδιάμεσα τα λόγια του Κάρλ (Λίμπνεχτ) , τόσο επίκαιρα στην σημερινή ανατριχιαστική πραγματικότητα της « κρίσης» και των « μέτρων », που ακούγονται λες και θέλουν να μας τιμωρήσουν για την κρίση του συστήματος!
« Βασικός νόμος του καπιταλισμού είναι : Ή εσύ ‘η εγώ. Όχι εσύ και εγώ .»
Και την κρίση της απληστίας των τραπεζών , της μεγιστοποίησης του κέρδους , της φοροδιαφυγής του μεγάλου κεφαλαίου και της παραοικονομίας , της δομικής πλέον α-επενδυτικότητας , των κερδοσκοπικών παιχνιδιών των αγορών, της λεηλασίας των χαμηλών εισοδημάτων, - κουνώντας απειλητικά τον πέλεκυ της καταστροφής, οι επικεφαλής της Ευρωπαϊκής μονεταριστικής πολιτικής, - την μετακυλύουν σαν μονόδρομο τάχα, στις πιο άγριες περικοπές και ανατροπές των εισοδημάτων , της αλληλεγγύης των γενεών (βλέπε ασφαλιστικό) ,και της σφιχτής δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας μας και των χωρών του Νότου!
Ούτε το Κευνσιανό μοντέλο δεν αντέχουν πλέον, τόσο άγρια επίθεση για την « πανάκεια » της ανάκαμψης των « αγορών».

- Αλλά ας γυρίσω σε κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τα γράμματα της Ρόζας Λούξεμπουργκ.
« Σόνιτσκα , μου λες ότι πικραίνεσαι που με κρατάνε κλεισμένη τόσο καιρό. Και αναρωτιέσαι πως γίνεται κάποιοι άνθρωποι να ορίζουν το μέλλον άλλων ανθρώπων και τι νόημα έχουν όλα αυτά.
Μη με παρεξηγήσεις γι΄αυτό που θα σου πω…
Μα, πουλάκι μου χρυσό, δεν υπάρχει « γιατί ».
Όλη η ιστορία του πολιτισμού μας , που μετράει πάνω από είκοσι χιλιάδες χρόνια , πάνω σ΄αυτή την αρχή δεν στηρίζεται;
Ότι κάποιοι λίγοι , αποφασίζουν για την τύχη των υπόλοιπων και πολλών; Αυτή η πρακτική , βέβαια , έχει τις ρίζες της βαθιά στις αρχές της ύπαρξης και μπορεί να αλλάξει μόνο μέσα από μακρές και επώδυνες διαδικασίες. ..
Κι εσύ, εύλογα, έρχεσαι και ρωτάς: « Τι νόημα έχουν όλα αυτά; »
Η ερώτησή σου όμως δε έχει λογική απάντηση, αφού αφορά τη ζωή την ίδια και τις συμβάσεις της συνολικά.



Είναι το ίδιο σαν να με ρωτάς γιατί υπάρχουν στον κόσμο γαλάζιοι μελισσοφάγοι!
Η απάντησή μου είναι πως ιδέα δεν έχω γιατί υπάρχουν. Όμως, χαίρομαι που υπάρχουν και γλυκαίνεται η καρδιά μου όταν , ξαφνικά, πίσω απ΄τον τοίχο της φυλακής μου, ακούω το βιαστικό « ζίζιμπι» του δικού μου γαλάζιου μελισσοφάγου !
…
-Κάποιο άλλο γράμμα της με εικόνες ζωής , γαλήνιου μόχθου , της αγίας επιβίωσης και της απόλυτης λιτής ομορφιάς κάπου από την Κορσική.




-« Εδώ συναντάμε ανθρώπους που ταιριάζουν απόλυτα με το τοπίο. Στη στροφή του δρόμου, σούρουπο, συναντάμε χωρικούς που γυρίζουνε στο σπίτι απ΄τα χωράφια περπατώντας ο ένας πίσω απ΄τον άλλο.
Οι χωρικοί εδώ ποτέ δεν πηγαίνουν όλοι μαζί, όπως οι δικοί μας χωρικοί. Πηγαίνουν πάντα ο ένας πίσω απ΄τον άλλο, σαν πομπή.
Μπροστά, συνήθως, πηγαίνει το σκυλί. Μετά, μια γίδα ή ένα γαϊδουράκι φορτωμένο σακιά με κάστανα και, από πίσω, ένα μουλάρι που πάνω του κάθεται μια γυναίκα με τα πόδια χαριτωμένα στο πλάι. Στην αγκαλιά της μπορεί να κρατάει το μωρό της. Έχει την πλάτη ίσια και είναι λυγερή σαν κυπαρίσσι. Δίπλα στο μουλάρι πηγαίνει πεζός ο άντρας της. Έχει μαύρα γένια και στιβαρό παρουσιαστικό που σου εμπνέει εμπιστοσύνη.
Κανένας τους δε μιλάει. Θα ΄παιρνες όρκο πως είναι η Αγία Οικογένεια. Μόνο που αυτό το θέαμα είναι πολύ συνηθισμένο σ΄αυτά τα μέρη. Αυτές είναι εικόνες που σε κάνουν να θες να γονατίσεις.
Να υποκλιθείς και να προσκυνήσεις με βαθιά ευλάβεια. Εμένα αυτό μου έρχεται να κάνω χωρίς να το θέλω κάθε φορά που βλέπω μπροστά μου την απόλυτη ομορφιά. Θέλω να υποκλιθώ.
Σ΄αυτά εδώ τα μέρη , η Βίβλος είναι ζωντανή πραγματικότητα. Είναι μέρος της καθημερινότητας αυτών των ανθρώπων. Το ίδιο και ο κλασσικός πολιτισμός. Ζει παντού.
Πρέπει να πάμε και μαζί , και να κάνουμε ότι έκανα όταν πήγα μόνη μου. Να γυρίζουμε σ΄όλο το νησί και κάθε βράδυ να κοιμόμαστε αλλού.
Να ξυπνάμε αξημέρωτα για να χαρούμε το πρώτο φως του ήλιου. Ωραία δε θα είναι;

Συνέχισε να διαβάζεις και να μην αφήνεις το μυαλό και τη θέλησή σου αγύμναστα.
Εσύ θα το καταφέρεις εύκολα, γιατί το μυαλό σου είναι νέο και εύπλαστο.
Σ΄αφήνω για σήμερα. Σου εύχομαι χαρά και γαλήνη.
Δική σου
Ρόζα

Άναψαν τα φώτα στη σκηνή , χειροκρότημα και τα πολλά τριξίσματα στα ξύλινα σκαλιά, που μας έβγαζαν έξω στον δρόμο με τις πινακίδες του Νέον και τους περιθωριακούς αυτού του κόσμου , μετανάστες και άλλους , που σαν σκιές κινούνταν το κρύο αυτό βράδυ στην οδό Σατωβριάνδου.
Κοιτώντας πάλι προς την πολυκατοικία ή ξενοδοχείο, δεν είμαι βέβαιη, με τα pούχα στην απλώστρα του μικρού μαυρισμένου μπαλκονιού , είχα μαζί μου συντροφιά πια τη βεβαιότητα ότι ¨ οι μάζες και δει οι πιο καταπιεσμένες και φτωχές είναι ο βράχος, που θα γίνει το θεμέλιο της αλλαγής αυτού του κόσμου ¨.
Το κρύο επίμονο , αλλά μέσα μας ήμασταν τόσο ζεστοί, μετά από την επίσκεψή μας στα μονοπάτια και τα λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ και τόσο πεισμένοι ότι όλα μπορούμε να τα καλυτερέψουμε!
Όχι δεν ήταν ψευδαίσθηση Του Νέον και της παράστασης , αν το πιστέψουμε και δώσουμε κάτι όλοι μας , όπως οι Μεγάλοι αυτοί άνθρωποι, ναι μπορούμε τα πάντα!