ΛΕΜΟΝΙΑς ή Λάμιας

Ένας σαλός, ψηλολέλεκας με ατίθασους βοστρύχους που θέλουν λες να ενωθούν με τον τρελλοαγέρα , που σφυρίζει στα στενά σοκάκια της παράκτιας πόλης.
Κινήσεις ατσούμπαλες, χέρια άχαρα, μεγάλα, τις περισσότερες φορές μη ξέροντας τι θάπρεπε άραγε να τα κάνει.
Ρούχα τριμμένα, ποτισμένα με αλμύρα, είναι η δουλειά του που τα ποτίζει στα διβάρια του πανέμορφου κόλπου.


Εργάζεται στον συναιτερισμό αλιείας , στους κέφαλους ντε,
τη μεγάλη του αδυναμία , στα όστρακα ,μύδια , κυδώνια και αχινούς!
Ένα έγινε με το ξύλινο σπιτάκι του συνεταιρισμού, που στέκεται σε πασσάλους και θαρρείς πως λικνίζεται στα ήρεμα νερά του κόλπου των αργυροπελεκάνων.
Παρακολουθεί από την κρυψώνα της καλύβας του τις μπάφες, τους κέφαλους, τα μύδια εκτροφής να μεγαλώνουν και να ετοιμάζονται για τις ψαραγορές.
Από αγάπη κάποιοι συμπολίτες πατριώτες του τον σπρώξανε στη δουλειά αυτή, για να βγάζει το αλμυρίσιο ψωμί του, από την αλιεία και εκτροφή των ψαριών, που τόσο έχουν γίνει ένα με την ζωή του.
Την αγαπάει τη ζωή της θάλασσας ο Λάμιας.
-Που τον έβρισκες που τον έχανες , στη θάλασσα και πάντα να γυρνάει με τις τσέπες του αμπέχονου γεμάτες κυδώνια και να τα προσφέρει στις παρέες που θα τύχει να καθίσει μαζί τους.
Τα προσφέρει μ΄ένα χαμόγελο απερίγραπτο σε φίλους, φίλους φίλων και μαζί με τα κυδώνια ,αράζει και το ψηλό και λίγο γερμένο σκαρί του ,στην παρέα, ο « Λάμιας».
Αφού καθίσει και βολέψει το πανύψηλο κορμί του , μαζί με τα κυδώνια βγάζει πάντα από τις τσέπες του και ένα σουγιά για να τ΄ ανοίξει .
Όλα τα έχει φροντίσει και η μεγαλύτερη έκπληξη της κάθε παρέας που θα ευεργετηθεί από τα δώρα του , είναι η εμφάνιση από τις τσεπάρες του , λεμονιών , για να περιχύσουν τα όστρακα !!!!
Εξού και το έτερο παρατσούκλι του, « Λεμονιάς ».
Κάποιοι λένε ότι δούλεψε σκληρά σε λεμονοπορτοκαλιώνες ντόπιων .
- Πριν αφοσιωθεί στην θάλασσα , είχε ένα άλλο παράξενο ενδιαφέρον ο πολυπράγμων Λάμιας.
- Υπήρξε κυνηγός και ταριχευτής φιδιών.
Πιο εύκολα τα πράγματα με τα κυδώνια, γιατί όταν σε πετύχαινε στο κουτούκι του «Στάθη» στο Σεϊτάν Παζάρ ,ή στον « Νόστο» , την « τρελλή γαρίδα» και όλα τάλλα αγαπημένα στέκια της πόλης , ήθελε να σε δωρίσει ένα φίδι μέσα σε μπουκάλι! Και αν δεν είχε για κάποιον, σου έδινε ραντεβού τις επόμενες μέρες , μέχρι να πιάσει κανένα φίδι .
΄Αραζε λοιπόν το ατσούμπαλο κορμί με τα μετέωρα χέρια στην καρέκλα του και με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες εξιστορούσε την συγκομιδή φιδιών με τις σκληραγωγημένες παλάμες του, και την τοποθέτησή τους σε μπουκάλια.
Φιδέκθεση το φτωχικό του πέρα στην Ντάπια.
Τοποθεσία της πόλης με φτωχόσπιτα, δρόμους άλλοτε νοτισμένους , που στις άκρες τους μπορεί το μάτι σου πολλές φορές να πιάσει ίχνη από πράσινα βρύα .
Ο πατέρας του άρρωστος δεν μπορούσε να βοηθήσει τον Λάμια και το αδερφάκι του , που ζούσαν μαζί.
Μέχρι που ο πατέρας του έφυγε μια βροχερή μέρα , από εκείνες τις νοτισμένες μέρες , που η πόλη θαρρείς και σιγομουρμουρίζει το « Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι ….»

Από τότε ο Λάμιας κρατάει στους ώμους του το¨σεράι¨ στην Ντάπια.
- Τρομάρα του ένα φεγγάρι μας εξιστορούσε ότι είχε φιλοξενήσει εκεί - ακουστό τραγουδοποιό, τον Αγγελάκα, που αγαπούσε τον τόπο , τους ανθρώπους και προπάντων τον Λεμονιά.
Γλέντια λεέι τότε, και δώστου να φέρνει ο Λάμιας ψάρια , κυδώνια και φρεσκοκομμένα λεμόνια.
Ακούστηκε, μάλλον υπερβολές επαρχιώτικες , # ότι είχε ρημάξει τα λεμόνια από τους κήπους των χαμόσπιτων της Ντάπιας εκείνες τις ημέρες της φιλοξενίας.`
Με τα μεγάλα χέρια και τα δάκτυλα κίτρινα από τον καπνό , γιατί ρουφούσε απανωτά άφιλτρα τσιγάρα , αγκάλιαζε τα κορίτσια και να τα φιλιά στην αγορά για τον φίλο Λεμονιά. Χαμόγελα τότε ο Λάμιας και γλάρωμα ο γάτος , από την αποδοχή , τι να σου λέω!
Ιστορία έχει γράψει παλαιότερα σένα γνήσιο ρεμπετάδικο , εκεί έξω από το παλιό φρουραρχείο της πόλης προς τον Παντοκράτορα.
Τραγουδούσε όμως μια ομάδα , με φωνές και στάση ισάξια των μεγάλων του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Ένα παλληκάρι με φωνή μείγμα θεού από Χατχηχρήστο και Μπέλλου , ένας άλλος με χροιά φωνής Παπαιωάννου και μπουζούκι , που θα ζήλευαν οι καλύτεροι οργανοπαίκτες , τα Σαββατοκύριακα ξεσήκωναν τους καημούς και μετά τους ημέρευαν.
Εκεί και ο Λάμιας κάθε Σαββατόβραδο , άλλαζε το ένα τραπέζι μετά το άλλο.
Μετά τις τρεις τα μεσάνυχτα γινόταν κατάνυξη με θεικές φωνές και μουσικές , θαμώνες μερακλωμένους με γλυκαμένο το αχ τους και ο Λάμιας αρχάγγελος των κεριών να δίνει παράσταση κατανυκτική!
Σηκωνότανε όρθιος και κατευθυνόταν στην εξέδρα των μουσικών και με κατανυκτικές, αργές κινήσεις ο ψηλολέλεκας αναμαλλιασμένος άρχιζε να ξεβιδώνει και να σβήνει μια μια τις λάμπες που φέγγαν στην οροφή του παταριού της κομπανίας.
Αυτό το τελετουργικό ήταν η παράσταση του Λάμια για το κλείσιμο της μουσικής μυσταγωγίας.
Όλοι περιμέναμε την μεγάλη έφοδο του Λεμονιά στις λάμπες και το απίστευτο ζητωχειροκρότημα των μυημένων στην παράσταση .


- Κάποιες μέρες χανότανε , τον καιρό που ερχόταν και περνούσαν τα κοπάδια με τους κέφαλους και τις μπάφες, έμεινε τότε μέρα νύχτα στα διβάρια.
Περίμενε ολημερίς τα ψάρια , τις νύχτες άναβε φωτιά , έπιανε κεφάλια , τάνοιγε πετάλια, τα περνούσε σένα ξύλο πάνω από τη θράκα της φωτιάς και μοσχομύριζε ο Αμβρακικός. Όταν είχε αεράκι προς την πόλη , -υπερβολή πάλι θα μου πεις- , αλλά έφερνε την μυρωδιά από τα ψημένα πετάλια του Λεμονιά και την ανακάτευε με την μυρωδιά από την ψητή σαρδέλλα , την παπαλίνα , που ετοιμαζόταν στα φαγάδικα της Πόλης.
Ζωή και κότα περνούσε και τότε ο Λεμονιάς , καμιά «αντιξοότης » δεν θα κατάφερνε τον Λάμια;
Πάντα στην παλτασούκα του είχε και το γαραφάκι με ούζο και μάλιστα ντόπιο τις περισσότερες φορές. Η πόλη παράγει ούζο και με γλυκάνισο , και οι κάτοικοι το τιμούν ακόμη και από την ώρα του κολατσιού πολλές φορές.
Σπάνια άλλαζε συνήθειες ο Λάμιας, ντόπιο , παραγωγή της πόλης και ψητά πετάλια και σαρδέλα ,αρχοντικά περνούσε τότε , και θαύμα! ως και τα΄αγριεμμέννα , ατίθασα μαλλιά του έπαιρναν άλλη κλίση , χαρούμενη- τρελή .
Το πρωί ξυπνούσε σαν πανηγυριώτης και ξανά επιφυλακή για τα κοπάδια ψαριών, λες και είχε κάνει συμφωνία μαζί τους , να ανταμώνουνε στη μετακίνησή τους!
Μέρες έμενε εκεί και χανόταν από την καπνισμένη , αλλά όμορφη αγορά της πόλης , νύχτες έμενε εκεί στο σπιτάκι στο διβάρι με τα ίδια νοτισμένα από αλμύρα και τσίκνα ρούχα και τα μαλλιά του αλατισμένα να γίνονται άγρια και σκληρά σαν καραβόσκοινα.

Τα Χριστούγεννα είχε άγριο νοτιά , έ ! αυτός είναι ο καιρός του Λάμια,
αλλά δεν τον συναντήσαμε στα νοτισμένα σοκάκια και προσφιλή κουτούκια της πόλης.
Κανένας αέρας δεν έφερε τα ανασηκωμένα σγουρά μαλλιά του , την ψηλο -λελεκοκορμοστασιά του , το γεμάτο με όστρακα και φρέσκα λεμόνια σακάκι του.
Τον περιμέναμε , τον περιμένουμε , γιατί θα εμφανιστεί η « Λάμια » περπατώντας σαν « πολυκαιρισμένος » Ζορμπάς στο Σειτάν Παζάρ ή στα στενά σοκάκια με τα ψαροκουτούκια, δίπλα και κάθετα στον παραλιακό πλακοστρωμένο δρόμο.
-Τις γιορτινές μέρες , με τα ίδια ρούχα , ξεβαμμένο τζιν , καρό φανελένιο πουκάμισο , άγρια σκαρπίνια και ένα καφέ –λαδί αμπέχονο , τα μαλλιά μακριά , σγουρά και αχτένιστα, σηκωμένα από τον νοτιά περνάει και κερνιέται από τα περισσότερα σχεδόν κουτούκια , μέχρι να σωριασθεί στην τυχερή παρέα που θα τον απολαύσει!!

- Δεν βάζει σκοτούρα και αγωνία για το « χαράτσι » των τελών κυκλοφορίας, δεν έχει όχημα , οργώνει μια χαρά την πόλη ο καψαλισμένος Ζορμπάς με τα ντερεκίσια πόδια του, τον έχουμε δει και μ ΄ ένα ποδήλατο , αλλά παλαιάς κοπής!
- Έχει βέβαια άποψη για τα τεκταινόμενα ο « Λάμιας», για τα κακώς και αδίκως κείμενα, για τα βάρη που πάντα επωμίζονται οι φτωχοί , για την καταστροφή του φυσικού στοιχείου, ευαίσθητος δέκτης των πάντων ο Λεμονιάς και ψυχάρα ο ανιδιοτελής « αναρχικός ψαράς» μας!