Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Η ιστορία του αλυσοδεμένου ελέφαντα

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα , είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών.
Στην παράσταση , το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…
Όμως , μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι το ζώο που μπορεί να ξεριζώσει δέντρα με τη δύναμή του , θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο .
Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων.
Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο, τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας δεν το έσκαγε γιατί ήταν δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση :- Κι αφού είναι δαμασμένος , γιατί τον αλυσοδένουν;
Δεν θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό , ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα- , ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε να ανακαλύψει την απάντηση.

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ , πολύ μικρός.

Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει , τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευθερωθεί.
Μα παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει , γιατί εκείνο το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του .
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο…
Ώσπου, μια μέρα , μια φρικτή μέρα για την ιστορία του , το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει , γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένοιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του….


Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ ¨ Να σου πω μια ιστορία¨

7 σχόλια:

VAD είπε...

H παραίτησηα που μετατρέπεται σε αποδοχή ,σε αδυναμία...

Καλημέρα...

alex_m είπε...

Γιώργου Μανιάτη : "Δραπετεύοντας από την Λεγεώνα των Ξένων" .

Πριν από πάρα πολλά χρόνια , μαθητής ακόμα , τα βράδια με συντρόφευε ένα τρανζιστοράκι , από το οποίο ακουγόταν η φωνή του να διαβάζει αυτό το αφήγημα .
Οταν μετά από πολλά χρόνια βρέθηκα στον Βόλο , σε έναν περίπατο μου , στην βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου , το είδα να με κοιτάει ...
Φυσικά , χωρίς δισταγμό το έκανα δικό μου .
Καθισμένος σε ένα παγκάκι στην παραλία , το ξεφύλλισα βιαστικά και με νευρικότητα για να βρω το συγκεκριμένο απόσπασμα ...

...ήταν δύο βάτραχοι λαίμαργοι. Κάποτε βρέθηκαν μπροστά σε μια μεγάλη καρδάρα γεμάτη με γάλα . Χωρίς να σκεφτούν , βούτηξαν και με περίσια λαιμαργία άρχισαν να πίνουν φρέσκο γάλα .Πολύ γάλα .Χόρτασαν όμως γρήγορα κι αφού πήραν μια ανάσα σκέφτηκαν να φύγουν . Αδύνατον όμως . Η στάθμη είχε πέσει αρκετά αλλά και η μικρή τους κοιλιά είχε "γεμίσει" με τόσο γάλα , που ήταν αδύνατον τα άλματα τους να τα οδηγήσουν έξω από την μεγάλη καρδάρα . Προσπάθησαν πάρα πολύ , μάταια όμως .Γρήγορα κουράστηκαν και απελπίστηκαν .Λέει ο ένας στον άλλο , "άδικα κουραζόμαστε , ας περιμένουμε το τέλος μας " . Ο άλλος που ήταν λίγο πιο τολμηρός , τρελός θα λέγαμε σήμερα , του λέει " εγώ θα συνεχίσω να πηδάω , δεν τα παρατάω , δεν μπορεί , κάποια στιγμή θα καταφέρω το μεγάλο άλμα και θα σωθώ" . Γέλασε ο πρώτος και στάθηκε σε μιαν άκρη μένοντας να τον κοιτάζει με οίκτο είναι η αλήθεια . Προσπάθησε πολύ είναι η αλήθεια , πάρα πολύ . Χίλιες μύριες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του όταν έβλεπε τον φίλο του να ψυχοραγεί , μα συνέχισε με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα .
Ωσπου , ώσπου , το γάλα που είχε απομείνει , από τις πολύωρες προσπάθειες και το χτύπημα πάνω σ' αυτό του θεότρελου βάτραχου , μετατράπηκε σε βούτυρο !
Πάτησε λοιπόν σταθερά και με ένα δυνατό σάλτο , βρέθηκε έξω ανασαίνοντας με ανακούφιση ...

Αυτή είναι η μικρή μου ιστορία , που πάντα την φέρνω στο μυαλό μου , όταν κάποιες καταστάσεις της ζωής προσπαθούν να με φέρουν πίσω .

Από σήμερα , θα έχω κατά νου και την δική σου .

Καλή βδομάδα να έχεις !

doraF είπε...

Vad ,έχεις την καθυστερημένη μου εγκάρδια καλησπέρα.
Η ιστορία του ελέφαντα είναι αυτά που αναφέρεις , η παραίτηση από την προσπάθεια που γίνεται αποδοχή της αδυναμίας.
Αλλα έρχεται ο φίλος ο kakos και διηγείται μια άλλη ιστορία με την προσπάθεια μέχρις εσχάτων του βατράχου και την μη παραίτησή του , που τον οδήγησε στην ελευθερία και τη ζωή.
Ωραία νομίζω έδεσαν οι ιστορίες μας!
Να είσαι ΄καλά.

doraF είπε...

φίλε kakos, ευχαριστώ για την δύναμη της ιστορίας σου.
Ηταν η συνέχεια της ιστορίας του αλοσοδεμένου ελέφαντα ,
Η μη παραίτηση , η προσπάθεια που απελευθερώνει και κατακτά κομμάτια της ζωής .
Την καλησπέρα μου έχεις!

alex_m είπε...

Εχεις κι από μένα μια θερμή καλησπέρα .
Ναι , έχεις δίκιο για την σύνδεση των δύο ιστοριών . Απόλυτη θα έλεγα . Ηθελα να σημειώσω πάντως , πως το συγκεκριμένο αφήγημα του Γ. Μανιάτη και το συγκεκριμένο απόσπασμα που παρέθεσα , το έχω πάντα στο μυαλό μου χαραγμένο .
Λίγα λόγια γι' αυτόν .
Ο Γ. Μανιάτης , παιδί πολύτεκνης και πολύ φτωχής οικογένειας , στις αρχές της δεκαετίας του '60 , βρέθηκε , σε πολύ νεαρή ηλικία , μετανάστης και εργάτης στα ανθρακορυχεία του Βελγίου . Η φτώχεια και η μεγάλη εσωτερική ανάγκη για περιπέτεια , γρήγορα τον οδήγησε στο στρατολογικό γραφείο της Λεγεώνας των Ξένων και με πενταετές συμβόλαιο , βρέθηκε στην δοκιμαζόμενη και επαναστατημένη τότε Αλγερία . Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο χρονικό διάστημα παρέμεινε εκεί , αλλά όντας ατίθασος χαρακτήρας και με βαθιές δημοκρατικές πεποιθήσεις , με την βοήθεια ενός συντρόφου του Ιταλού , αποφάσισε να δραπετεύσει και το κατάφερε , αφού περπάτησε μέσα από την έρημο Σαχάρα να φτάσε και να περάσει τα σύνορα της Αλγερίας , όντας φυσικά επικυρηγμένος και να βρεθεί στον Πειραιά . Την περιπέτειά του δημοσίευσε αρχικά στο περιοδικό της ΕΔΑ "οι δρόμοι της ειρήνης" και στην συνέχεια σε σειρά στην εφ. Ακρόπολις . Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "κέδρος" , όπου και έκανε πολλές εκδόσεις και τελευταία από τις εκδόσεις της "εστίάς" όπου κι εκεί έκανε πολλές εκδόσεις . Ολες όμως είναι εξαντλημένες από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω .
Ελάχιστες πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στο διαδίκτυο σχετικά με την βιβλιογραφία του . Τα έργα του που γνωρίζω , είναι αυτό στο οποίο αναφέρομαι , το "object sans valeur" καθώς και το "ο Μίδας βασιλιάς έχει αυτιά γαιδάρου" .
Αν έχεις χρόνο , μπορείς να το αναζητήσεις και ίσως να βρεθεί . Με μεγάλη μου χαρά θα στο πρόσφερα , μα μία προσφιλής μου συνήθεια με έκανε να το χαρίσω σε φίλο .
Αυτά και τέλος η πολυλογία !!!! είναι και καλοκαίρι ...


καλή νύχτα να έχεις και σ' ευχαριστώ .

doraF είπε...

@kakos, θα ψάξω για το βιβλίο, ελπίζω να το βρώ και να το έχω στα βιβλία μου.
Τι να πω για την διάθεσή σου να μας γράψεις τόσα πράγματα και να μοιρασθείς μαζί μας.
Μόνο ευχαριστούμε!

- "Ο βασιλιάς Μίδας είχε αυτιά γαιδάρου" , το έχω δει σε θεατρική παράσταση στο Εθνικό Θέατρο πριν κάποια χρόνια με πρωταγωνιστή τον Γ. Αρμένη.
Καλό απόγευμα φίλε .

alex_m είπε...

Ζούμε δυστυχώς (;) , σε μια εποχή και (εγώ τουλάχιστον σε μια μητρόπολη) , όπου το άγχος της καθημερινότητας μας έχει κλείσει στο "καβούκι" μας .
Ελάχιστες είναι πια οι παρέες που "γράφουν ιστορία" .
Εκεί ακριβώς είναι και η δύναμη του διαδικτυακού "ημερολογίου" .
Γράφω , γράφεις , δίνω , δίνεις , μοιραζόμαστε , επικοινωνούμε .
Ετσι τουλάχιστον το αισθάνομαι και το "δουλεύω" στο μυαλό μου . Αυτή είναι και η διάθεση μου , είτε σε στιγμές χαλάρωσης μετά από το κουραστικό για πολλούς οκτάωρο , για μένα δωδεκάωρο , είτε σε στιγμές κεφιού κ.λ.π.
Αντλώ κέφι , καλή διάθεση , γνώσεις , προβληματισμό ακόμα και οργή (γιατί όχι) από τα γραπτά σας .
Ευχόμενος λοιπόν ένα καλό και γιατί όχι δροσερό σαββατοκύριακο σας προσφέρω αυτό , σε σας και στον αγαπητό VaD που είμαι βέβαιος ότι θα διαβάσει το σχόλιο αυτό !