εκτός από τις εκλογές υπάρχει και η τέχνη *

Ενόψει κλίματος Ευρωεκλογών , ονομάτων που θα μπουν επικεφαλής ,
σημειωτικά να παραπέμπουν κάπου,
καινούργιων σχηματισμών μικρών και μικρότερων ,
όπως οι Οικολόγοι – Πράσινοι , με ονόματα από « άξιους ανθρώπους »
και δεί της τέχνης , να μας κλείνουν το μάτι να τους εμπιστευτούμε και να τους ωθήσουμε για την Ευρωβουλή!

Όπου εκεί θα παλέψουν για την διάσωση της γης , από την μόλυνση , τον αφανισμό των ποταμών ,
λιμνών , το λιώσιμο των πάγων , τις εκπομπές ρύπων , της φύσης με λίγα λόγια , γιατί δεν μπορεί να ζήσει και να δημιουργήσει ο άνθρωπος αν δεν είναι εναρμονισμένος μαζί της.

Ναι ! για όλα αυτά , πως αλλιώς θα μπορούσε να προχωρήσει ο κόσμος μας;
Αλλά εκεί στην Ευρωβουλή είναι και τα Σύμφωνα Νομισματικής Σταθερότητας , οι πολιτικές του Μάαστριχ ,
οι συντηρητικές πολιτικές και η επιτήρηση των οικονομιών των χωρών μελών αν ξεφύγουν από τους επιθυμητούς αριθμούς σε ( Ελλείμματα, ΑΕΠ, Ισοζύγια , Επιδοτήσεις, προϋπολογισμοί, κ.τ.λ.).
Για όλα αυτά, τα κόμματα έχουν άξονες πολιτικής αντιμετώπισης και προγράμματα και τα παρουσιάζουν .
Μήπως λέω, καλοπροαίρετη επιφύλαξη , έτσι χωρίς κόστος για τα παραπέρα δύσκολα της οικονομικής κρίσης του νεοφιλελευθερισμού και των συνεπειών της , ζητείται η ψήφος των πολιτών κατευθυνόμενη μονοδιάστατα και ανώδυνα μόνο στην οικολογία;
Αγωνιούμε λίγο έως πολύ , περισσότερο οι πλέον συνειδητοί για την αποξένωσή μας από τη φύση, την καταστροφή του περιβάλλοντος , την καταστροφή της γης, την αλλοίωση της ζωής, αλλά σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση,

την ολοένα και αυξανόμενη ανεργία, τους καθηλωμένους μισθούς , την υγεία , την παιδεία , τις συντάξεις, την φτώχεια και την απαξία των αξιών.

Καλοπροαίρετα σκέφτομαι ότι λίγο ανέξοδη και εύκολη λύση , ίσως λέω είναι η κατάθεση της ψήφου μας μόνο προς την οικολογία, που μας ζητάνε να τη διαχειριστούν!
Αλλά στα ονόματα που είναι επικεφαλής , άξιοι άνθρωποι ναι ,κάποιοι, όχι πολύ μακριά στον χρόνο πίσω, επιχειρηματολογούσαν στα Μ.Μ.Ε σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς « να τ΄αλλάξουν όλα στο κόμμα τους »…., πάλι τώρα με ευκολία προσαρμοστικότητας μας κατευθύνουν διαφορετικά!…….....

- Αλλάζοντας όμως θέμα θα αναφερθώ στην τέχνη , που μας ομορφαίνει την ζωή και τον κόσμο μας.

Στην έκθεση « το πορτρέτο ενός μουσείου »,από τη Συλλογή Αβέρωφ στο Μουσείο Μπενάκη , το κοινό ήρθε σε επαφή με έργα Ελληνων ζωγράφων του 19ου και 20ου αιώνα .
Μέσα από την συλλογή αποτυπωνόταν η πορεία της νεοελληνικής τέχνης από τον 19ου αιώνα , αιώνα κατεξοχήν του ιμπρεσιονισμού , μέχρι σήμερα.

Ξεχώριζαν έργα του Π. Πανταζή, Μ. Οικονόμου , Ν. Λύτρα, Γ. Μόραλη, Χατζηκυριάκου – Γκίκα, Γ. Ροιλού, Γ. Σπυρόπουλου , Μ. Χάρου, Θ. Απάρτη κ.α

«Το σπίτι που ονειρεύεται », έργο του Μ. Οικονόμου , στάθηκε η αφορμή για να αναφερθώ σ΄αυτόν τον ιμπρεσιονιστή μεγάλο ζωγράφο.
Το χρώμα του μελιού σε απαλή αρμονία με το γκρίζο μπλέ των νερών , κάνουν το σπίτι να μοιάζει σαν κομμάτι ονείρου , γαλήνης και παντοτινής επιστροφής στο τοπίο αυτό.

Μιχάλης Οικονόμου
(1888-1933)
Ο Μιχάλης Οικονόμου ήταν διακεκριμένος Ελληνας Ζωγράφος της εποχής του Μεσοπολέμου.
Γεννήθηκε στον Πειραιά και πήρε τα πρώτα μαθήματα από τον θαλασσογράφο Κ. Βολανάκη.
Το 1906 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει ναυπηγική , αλλά γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών,
όπου γνωρίζεται με τους κύκλους του μοντερνισμού και συμμετέχει στην καλλιτεχνική ζωή της πόλης.
Από το 1913 έως 1926 έκανε δύο ατομικές εκθέσεις στο Παρίσι και στο Λονδίνο .
Επιστρέφει στην Αθήνα το 1926 και κάνει την πρώτη του έκθεση στον “ Παρνασσό ”
και αργότερα στο φουαγιέ του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά .
Το έργο του, που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από τοπιογραφίες από την Νότιο Γαλλία και την Ελλάδα, χαρακτηρίζεται ως γνήσιο ιμπρεσιονιστικό.
Ζωγραφίζει τοπία με έντονο ρομαντικό αίσθημα, το τοπίο πλέον είναι ψυχική κατάσταση γι΄αυτόν.

Το έργο του διακρίνεται για την αβρότητά του, το λεπτό συναισθηματισμό και την ονειρική ατμόσφαιρα που περικλείνει.
Πεθαίνει τον Μάιο του 1933, στο Δρομοκαΐτειο χτυπημένος από προϊούσα εγκεφαλική παράλυση.
Το ζωγραφικό του έργο θαυμάστηκε και εκτιμήθηκε μετά τον θάνατό του.
Ο παρακάτω πίνακας είναι η " κόκκινη τέντα " (1929) .
Είναι ένας χρωματικός “ διάλογος” ψυχρών και θερμών χρωμάτων ,
με σχήματα ρευστά , χωρίς να υπάρχει μια στέρεη , ευθεία γραμμή,

σαν να βλέπουμε το τοπίο σε αντικατοπτρισμό!

* Βλέπετε , θυμήθηκα ένα παλιό σλόγκαν που κάποτε λέγαμε

" εκτός από τον ιμπεριαλισμό , υπάρχει και η μοναξιά"!!