Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

H Τέχνη και η Ποίηση μας βοηθούν να Ζήσουμε:



Μαν'ολης Αναγνωστάκης
( Θεσσαλονίκη 1925)



Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα

Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;

Ξέρει να σφιγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζ'ητηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;

(Και αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας).

Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου μας περνά μια ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.

Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέπτες να φωνάξεις τ΄ονομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα

Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.
Μα ποιός θα΄ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που
πέφτει;

Μα ποιός θα μετρήσει μια μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;

Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα ΄σαπια τους όνειρα΄

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.



Γιώργος Σεφέρης
( Σμύρνη 1900- Αθήνα 1971)

...............

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει




κι αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το
κολύμπι

εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν
να κινήσουν

την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.

Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν κανένας αργάτης

καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που
βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ΄άσπρα και στα
χρυσά.




Τάκης Σινόπουλος
( Πύργος Ηλείας 1917-1981)


Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ΄το πλήθος
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα.

Ήταν
στ΄αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται . Μα δε φωνάζει βοήθεια.



Διστάζω. Λέω να πάω εκεί . Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από φύση μου φτειαγμένος να παραξενεύομαι.


Ποιός είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μη την ανακατεύεις μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυό.

10 σχόλια:

VAD είπε...

Kαιόμενος;Σήμερα;;;;Που να τον βρεις;;;
Ο σωζων εαυτόν....ειναι το συνθημα πια...

barel είπε...

Πολύ ωραία ανάρτηση.Χρόνια Πολλά σε όλους μας.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Χαίρομαι που βλέπω ωραίους ποιητές στον ιστοχώρο σου. Εξαιρετική επιλογή. Ασφαλώς και μας βοηθούν η Τέχνη και η Ποίηση, όχι μόνο να ζήσουμε αλλά και να αποκαλύψουμε ό,τι δεν μπορούμε να δούμε χωρίς αυτήν: Τη μαγεία της ζωής και το αληθινό νόημα της ελευθερίας...
Χαθήκαμε Ντόρα. Δεν πειράζει αν διαφωνούμε. Θα επιβιώσουμε και με τις διαφωνίες μας , ΌΤΑΝ εκδηλωθούν, γιατί τώρα ψυχανεμίζομαι ότι υφέρπουν...

ikor είπε...

Καλησπέρα Δόρα!

Πολύ όμορφα λόγια, απόσταγμα εμπειριών και έμπνευσης.

"Όλα έχουν ειπωθεί, όλα", έλεγε ο Αριστοτέλης. "Ο άνθρωπος όμως δε θα σταματήσει ποτέ την αναζήτηση".

Η αναζήτηση στην τέχνη και στην ποίηση δηλαδή δε μας βοηθάει απλώς να ζήσουμε. Αλλά μας Ζει!

doraF είπε...

VaD, απάντηση λίγο καθυστερημένη , λόγω προβλημάτων του υπολογιστή μου.
Αλλά μιας και αύριο είναι η Πανελλαδική απεργία, λέω παραφράζοντας τον Βάρναλη" αν δεν πάω στην απεργία εγώ , αν δεν πας εσύ , πως θα κερδίσουμε τα καινούργια και θα σώσουμε τα παλιά(κατακτήσεις);
την καλησπέρα μου..

doraF είπε...

barel,
διάλεξα τρία ποιήματα που ίσως μας άγγιξαν σε κάποιες στιγμές της ζωής μας από μια χρυσή ποιητική γραμμή.

doraF είπε...

Φαίδων Θεοφίλου,
και εγώ χαίρομαι που αφήνεις τις σκέψεις σου εδ'ω,
άλλοτε για να μας ευαισθητοποιούν , άλλοτε για να
μας εμπνέουν,
για να συναισθανθούμε
εξάλλου πως ο ποιητής τις περισσότερες φορές, είναι τόσο μόνος ίσως και αιρετικός΄
η φιλοσοφία του γίνεται ποίηση και αποδίδεται με λέξεις.
- Για τις " υφέρπουσες ....." συνοδοιπόροι όμως θάλεγα μέσα ίσως από άλλα καλντερίμια σένα ταξίδι , που Ιθάκες δεν υπάρχουν , παρά μόνο η γνώση πως πλούτισες το Εγώ σου.

doraF είπε...

ikor, όμορφα τα λόγια σου,
με ποίηση διανθισμένα!
Ναι συμφωνώ μαζί σου δεν μας βοηθούν να ζήσουμε η τέχνη και η ποίηση, μας ζουν.
Πόσο ανάγκη τάχουμε στην δύσκολη σημερινή εποχή μας , που μόνο μελαγχολία αποπνέει , αλλά και πείσμα για ανατροπές προς τα καλύτερα!

nikos είπε...

καλο πασχα

doraF είπε...

Nικόλα φίλε μου " Καλή Ανάσταση" και σε σένα.
Ευχαριστώ!!