Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Ποιό κόμμα, για ποιά κοινωνία, τα υπαρξιακά δλήμματα της Αριστεράς

Ποιό κόμμα για ποιά κοινωνία, τα υπαρξιακά διλήμματα της Αριστεράς από -ΙΣΤΑΜΕ-
Μια συζήτηση, αναστοχασμός για τον ρόλο και την προοπτική της Αριστεράς,


Σημειώσεις από μια συζήτηση μεταξύ των καθηγητών Πανεπιστημίου,
Μιχάλη Σπουρδαλάκη,
Γεράσιμου Μοσχονά ,με συντοντιστή τον καθηγητή Γιώργο Σωτηρέλη.


Γ. Σωτηρέλης

Ο κ. Γιώργος X. Σωτηρέλης είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Σε μια εποχή ραγδαίων και δραματικών αλλαγών μέσα στην τελευταία εικοσαετία:
Α) η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του μεταπολεμικού διπολισμού, που οδήγησε στην ανάδειξη της αμερικάνικης αυτοκρατορίας και της « νέας τάξης πραγμάτων»
Β) η ανατροπή των μεταπολεμικών ισορροπιών μεταξύ πολιτικής και αγοράς, όπως αυτή εκφράσθηκε με το κεϋνσιανό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης
Γ) η συνακόλουθη επικράτηση, σε διεθνές επίπεδο, του «αχαλίνωτου καπιταλισμού» και του «φονταμενταλισμού» των αγορών, στο πλαίσιο μιας οικονομικά μονοδιάστατης και κοινωνικά μεροληπτικής παγκοσμιοποίησης
Δ) η ανάπτυξη τεράστιων και αδηφάγων «ιδιωτικών εξουσιών», που διαθέτουν ακαταγώνιστους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς περισφίγγουν τα εθνικά κράτη, επιχειρώντας την αχρήστευση των κοινωνικών και πολιτικών τους κατακτήσεων.
- Στον ορυμαγδό αυτών των εξελίξεων η Αριστερά , σε όλες τις αποχρώσεις της, είδε την μια μετά την άλλη τις ιδεολογικές της βεβαιότητες να καταρρέουν.
Η κουμμουνιστική ουτοπία διαψεύσθηκε και το σοσιαλδημοκρατικό όνειρο ξεθώριασε απότομα, όταν πολλοί μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές έσπευσαν να καταστήσουν την πολιτική θεραπαινίδα της αγοράς, ανακαλύπτοντας ξαφνικά τα θέλγητρα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και την « κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας»
-Η Αριστερά βρέθηκε μπροστά σε αμείλικτα ερωτήματα, τα οποία της έθεταν , βαθύτατα υπαρξιακά διλήμματα:
Μήπως ο πολιτικός αστερισμός έχει ξεπερασθεί από τα πράγματα;
Μήπως τελειώσαμε με τις ιδεολογίες;
Μήπως πρέπει να ξεχάσουμε το προοδευτικό και να αρκεστούμε στο σύγχρονο;
Μήπως η πολιτική πρέπει να υποκατασταθεί από την απλή διαχείριση, ώστε να προσαρμοστούμε απλώς στις αδήριτες επιταγές της « παγκοσμιοποίησης» και της «νέας τάξης πραγμάτων»;

Την απάντηση έδωσαν οι πρόσφατες εξελίξεις.
Σήμερα 20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, φαίνεται να ζούμε ξανά ένα τέλος εποχής.
Η βαθύτατη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ανέδειξε την φενάκη της ικανότητας της αγοράς να οδηγήσει με το αόρατο χέρι της , σε μια αυτορρυθμιζόμενη οικονομία, αλλά και οδήγησε σε μια συνολική αμφισβήτηση τόσο του κυρίαρχου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης και των πολιτικών απολογητών αυτού του μοντέλου.
Καταρρέουν ταχύτατα οι νεοφιλελεύθερες βεβαιότητες του υπαρκτού καπιταλισμού.
Ότι εμφανιζόταν ως σήμερα σαν αναπόφευκτη εξέλιξη, σχεδόν σαν νόμος της φύσης, παραπαίει και κλυδωνίζεται, μαζί με τα νομαδικά κεφάλαια της –πλασματικής οικονομίας-.
- Ωστόσο τα κρίσιμα διλήμματα παραμένουν , είναι πολλά και δύσκολα και αλληλένδετα.
Ξεκινώντας από ορισμένες βασικές παραδοχές, προτεινόμενες σαν κοινό τόπο της συζήτησης και τις οποίες θα σκιαγραφήσουμε

1)πρώτη βασική παραδοχή:
Εχει νόημα σήμερα μια συζήτηση για το μέλλον και τον ρόλο της Αριστεράς, ή οι λύσεις μπορούν να αναζητηθούν σε κάποιες διορθωτικές κινήσεις και προσαρμογές των κυρίαρχων σήμερα συντηρητικών δυνάμεων;
- Η θέση μας είναι ξεκάθαρη.
Καμία άλλη δύναμη δεν φαίνεται ικανή και σήμερα να υπερασπισθεί αλλά και να προεκτείνει στο μέλλον τις πολιτικές και κοινωνικές κατακτήσεις δύο αιώνων, εκτός από αυτή ν που τις επέβαλε, και μάλιστα με εκατόμβες θυμάτων.
Η αριστερά, παρά τα υπαρξιακά της προβλήματα και τις ποικίλες παρεκτροπές και αγκυλώσεις που έχει κληρονομήσει , διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τη λάμψη της , ως ιδεολογία και ταυτόχρονα ως στάση ζωής που αποβλέπει στην απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε είδους δεσμά.
Μόνον η απελευθέρωση του ανθρώπου δίνει νόημα και περιεχόμενο στον εκδημοκρατισμό των θεσμών και την διεκδίκηση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων , εντάσσοντάς τα σε μια μακροπρόθεσμη προοπτική: την κατοχύρωση της κοινωνικής δημοκρατίας, ως διαλεκτικής σύνθεσης της πολιτικής συμμετοχής, της προσωπικής ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ακόμη και αν δεν υπήρχε η Αριστερά , θα έπρεπε να την ανακαλύψουμε και να αναδείξουμε τον ισχυρό συμβολισμό της , ως δύναμης αντίστασης και αγώνα , και το βαθύτατα ανθρωπιστικό και δημοκρατικό της μήνυμα.

2) Για ποια αριστερά όμως;
Την αριστερά της διαμαρτυρίας ή την σύγχρονη δημοκρατική αριστερά;
Η προοπτική άσκησης της εξουσίας συνεπάγεται ευρύτερες πολιτικές συνθέσεις συγκλίσεις και συμβιβασμούς, αφού η ίδια η άσκηση της εξουσίας γίνεται σε ένα σκληρό πολιτικό περιβάλλον με παγιωμένες και εξαιρετικά ανθεκτικές καθεστωτικές νοοτροπίες και πρακτικές , αλλά και με ισχυρότατους μηχανισμούς αλλοίωσης ή και αφομοίωσης κάθε ριζοσπαστικής προσπάθειας.
Εν όψει όλων αυτών η άκριτη και συλλήβδην αποκήρυξη της σοσιαλδημοκρατίας είναι ανιστόρητη και άδικη , αν σκεφθεί κανείς πόσες δημοκρατικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας πραγματώθηκαν, που ενσωματώνουν την παράδοση και τους αγώνες σχεδόν δύο αιώνων.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συμφωνεί κανείς με την σκληρή κριτική ορισμένων εκδοχών της σοσιαλδημοκρατίας που έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα της μετάλλαξης και ενσωμάτωσης.

3) Η Τρίτη προτεινόμενη βασική παραδοχή σχετίζεται με το ερώτημα:
Εντάξει να δεχτούμε ότι χρειάζεται η επιστροφή μιας ανανεωμένης και δημοκρατικής αριστεράς στα πολιτικά πράγματα.
Με δεδομένο όμως το ασφυκτικό πλαίσιο της « παγκοσμιοποίησης» , παρά τους πρόσφατους κλυδωνισμούς , και της « νέας τάξης πραγμάτων», τι περιθώρια υπάρχουν για μια εναλλακτική κυβερνητική πολιτική της Αριστεράς, που θα συνδυάζει, κατά τον ποιητή, τον λογισμό με τα΄όνειρο;
- Ωστόσο όλα αυτά δεν αποτελούν δικαιολογία για εγκατάλειψη προωθημένων θέσεων της Αριστεράς, στο όνομα άχρωμων και ουδέτερων αιτημάτων, όπως εν γένει « εκσυγχρονισμός» ή ο « εξανθρωπισμός του καπιταλισμού».
Μια τέτοια επιλογή , μπορεί να οδηγήσει στην απευκταία ιδεολογική μετάλλαξη και στην συνακόλουθη απλή διαχείρηση του συστήματος, όπως συνέβη έως τώρα στα περισσότερα σοδιαλδημοκρατικά κόμματα και όπως δυστυχώς υπάρχει και σήμερα κίνδυνος να ξανασυμβεί, αν η πολιτική παρέμβασή τους εξαντληθεί στα στενά όρια μιας κοινωνικά μονομερούς και πολιτικά υποβολιμαίας κρατικής παρέμβασης , βλέπε Σαρκοζί , κ.α.
- Κατά πρώτον , η Αριστερά οφείλει να είναι πρωτοπόρα σε μια συστηματική προσπάθεια συντονισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο, των εν γένει προοδευτικών κοινωνικών δυνάμεων στην προοπτική οργάνωσης διεθνών αντίβαρων – κινημάτων αλλά και οργανισμών - που θα αντιπαραθέτουν την πολιτική απέναντι στις τυφλές δυνάμεις της αγοράς και την οικουμενικότητα των δημοκρατικών ιδανικών και αξιών απέναντι στην τρέχουσα ολιγαρχική, μονοδιάστατη και ψευδεπίγραφη « παγκοσμιοποίηση»
- Κατά δεύτερον, η Αριστερά πρέπει να δώσει εντονότερα το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της στο πεδίο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης , για τον ριζικό αναπροσανατολισμό προς την κατεύθυνση της διαμόρφωσης ενός ισχυρού υπερεθνικού δημόσιου χώρου, που θα οργανώσει τα δημοκρατικά προγεφυρώματα και τις κοινωνικές αντιστάσεις των επί μέρους εθνικών κρατών , με σεβασμό στην ιδιαίτερη ταυτότητάς τους.
- Κατά τρίτον, υπάρχουν τομείς άσκησης εθνικής πολιτικής, που αποτελούν για την Αριστερά – με δεδομένο και τις πρόσφατες εξελίξεις- προνομιακά πεδία για τολμηρές μεταρρυθμίσεις , που θ΄απαντούν πειστικά στην ασυδοσία της αγοράς και την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των πάντων.
- Ο κοινωνικός προσανατολισμός της ανάπτυξης , με έμφαση στην προστασία του περιβάλλοντος , την ενθάρρυνση εναλλακτικών μορφών παραγωγικών σχέσεων , ο ριζικός εκδημοκρατισμός του κράτους , η ενίσχυση της τοπικής δημοκρατίας, η σύγκρουση με το σύστημα διαπλοκής , η αντιμετώπιση της παιδείας και του πολιτισμού ως κοινωνικών αξιών , δίκτυα κοινωνικής προστασίας , προώθηση της κοινωνικής αλληλεγγύης, είναι ανοικτές προκλήσεις για την αναζήτηση ρηξικέλευθων λύσεων , οι οποίες θα υπερβαίνουν την μίζερη διαχείριση, θα θωρακίζουν τις εως τώρα κατακτήσεις και θα εμπνέουν την πολιτική στράτευση για την διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνίας, που θα σηματοδοτεί το πέρασμα από «το βασίλειο της ανάγκης» στο « βασίλειο της ελευθερίας»..


Μ. Σπουρδαλάκης
Καθηγητής στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
-Αν η Αριστερά θέλει να έχει λόγο στη διέξοδο της κρίσης που μόλις άρχισε, και να μην επαναλάβει την ανεπάρκειά της κατά την κρίση της 1970, πρέπει να συζητά και να αναζητά νέες ριζοσπαστικές συνθέσεις και προοπτικές.
Αυτό το καθήκον δεν αφορά μέρος της Αριστεράς, αλλά το « όλον της Αριστεράς », μια και όλες οι παραδόσεις και εκδοχές της βιώνουν σε κάποιο βαθμό σημαντικά υπαρξιακά αδιέξοδα.
Η πρόταση λοιπόν για τις προοπτικές της Αριστεράς , όλο το φάσμα των παραδόσεών της .
Αρκεί οι « αριστερές » αυτές να έχουν τη σύνεση και την εξυπνάδα να κινηθούν « ενάντια και πέρα »:
« Ενάντια » στα βαρίδια της παράδοσής τους και « πέρα » από την αυταρέσκεια της αναμφισβήτητης προσφοράς .
Για όλα αυτά όμως η συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, ενός νέου κομματικού φορέα, είναι απαραίτητη.
Οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί, δέσμιοι των ιστορικών δεσμεύσεών τους φαίνονται ανήμποροι να οργανώνουν την αναγκαία « αντεπίθεση της Αριστεράς ».
Τα βήματα όμως προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να είναι αποφασιστικά αλλά όχι βιαστικά.
Και τούτο γιατί η ένταση της κρίσης μπορεί να οδηγήσει την ταύτιση του αγώνα ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό με εκείνον ενάντια στον καπιταλισμό.
Να συμβάλλει δηλαδή η κρίση σε μια Αριστερά χωρίς σοσιαλισμό, μια Αριστερά που ελάχιστα θα κινητοποιεί , ακόμη λιγότερο θα εμπνέει και η κοινωνική της χρησιμότητα θα είναι οριακή.

Γ. Μοσχονάς.
Επίκουρος καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εντεταλμένος διδασκαλίας στο Ινστιτούτο Ευρωπιακών Σπουδών του Ελεύθερου Πανεπιστημίου Βρυξελλών.


Τα σημερινά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν απολέσει περίπου το 20% της παλαιάς εκλογικής τους ισχύος.

Η εκλογική τους υποχώρηση έχει πάρει τη μορφή μιας βραδείας, σταθερής - σχεδόν χωρίς διακοπή – πλαγιολίσθησης , η οποία παραμένει ενεργή μέχρι και σήμερα.
Τα κόμματα του Ευρωπαϊκού Νότου ( το ΠAΣOK, το PSOE και το Πορτογαλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ) αποτελούν πλέον τον ισχυρότερο εκλογικό πόλο της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής οικογένειας.
Η υποχώρηση των σοσιαλδημοκρατικων , και γενικότερα των αριστερών ιδεών, εξηγεί την τάση εκλογικής εξασθένισης.
Η χρηματοπιστωτική κρίση αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για το σύνολο της Αριστεράς. Ωστόσο, η ριζοσπαστική αριστερά εμφανίστηκε ελάχιστα προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που απορρέουν από την οικονομική κρίση και η σοσιαλδημοκρατική Αριστερά δυσκολεύεται να διαφοροποιηθεί από τις κεντροδεξιές πολιτικές δυνάμεις.
Η κρίση , πάντως έχει αλλάξει τα δεδομένα του ιδεολογικού ανταγωνισμού.
Οι ιδέες της κρατικής παρέμβασης και της πολιτικής ρύθμισης έχουν ενισχυθεί.
Το ζητούμενο είναι μια μεταφιλελεύθερη οικονομική πολιτική.
Ωστόσο, παραμένει ένα μεγάλο ανοιχτό ερώτημα :
-έχει η Αριστερά , στις διαφορετικές της συνιστώσες της, τις υπερέχουσες ιδέες που θα τις επέτρεπαν να διαμορφώσει ένα νέο μοντέλο πολιτικής;

Υ.Γ. Φωτογραφία του καθηγητή Γ.Μοσχονά δυστυχώς δεν βρήκα.

11 σχόλια:

VAD είπε...

Τις ιδέες τις έχει,πάντα τις είχε η Αριστερά,το θέμα ειναι οι πολιτικές ηγεσίες των διαφόρων σχηματισμών εχουν τη βούληση να τα βρούνε;Φοβάμαι πως όχι!Δεν είναι κρίμα ένας ολόκληρος λαός να συγκροτεί μια μεγάλη δημοκρατική αριστερή πλειοψηφία και να είναι συνεχεια στην απ΄εξω,επειδή οι κομματικές ηγεσίες λειτουργούν με στόχο τα βραχυπρόθεσμα κομματικά οφέλη;

doraF είπε...

vad χαίρομαι που καταθέτεις τις σκέψεις σου στην συζήτηση αυτή.
Εχουμε ξέρεις συνηθίσει να πλατιάζουμε για τα ανάλαφρα θέματα , ή και τα ανώδυνα.
Το να παίρνεις θέση όμως και να προκαλείς ένα ζωντανό διαλογο , χωρις προκαταλήψεις για θέματα κατακτήσεών μας πολιτικών ,οικονομικών, κοινωνικών ,δημοκρατικών,στο τέλος Ανθρώπινης Ζωής,είναι συμβολή και μαχητικότητα ενάντια στην παραίτηση και το " δε βαριέσαι, εγώ έχω το σπιτάκι μου(ίσως από δάνειο! )και τον αναπαυτικό μου καναπέ απέναντι από την T.V...
Ζητούμενο είναι vad και συμφωνώ μαζί σου οι συνθέσεις του "όλον της αριστεράς",ενάντια στα βαρίδια, κατάλοιπα, πολυκερματισμούς, γιατί πρέπει να απαιτηθούν επιτέλους λύσεις προοδευτικές , δημοκρατικές με επίκεντρο τον άνθρωπο./

μελονικος είπε...

Λοιπόν να σου πώ και γώ παρά το ότι είμαι τσοπάνης τι πιστέυω.
α)αριστερά είναι το όραμα για την απελευθέρωση του ανθρώπου
και ότι αυτό συνεπάγεται
β) το κόμα είναι το εργαλείο στα χέρια τού οράματος για την πραγμάτωσή του.
Στο όραμα δεν κάνουμε εκπτώσεις.
Στο εργαλείο ναι.
Ένα κόμα εξουσίας δεν θέλει υψηλά ποσοστά για να είναι αποτελεσματικό
Πρέπει να έχει τη σωστή δομή και περισσότερο τη σωστή ιδεολογία..
Σωστή δομή είναι η απόλυτη πειθαρχία.
Αυτό θέλει πολύ κουβέντα κάποια στιγμή.
Την ιστορία τη γράφουν οι μειοψηφίες.
Πολλές φορές έχουν δίκιο
αλλά να μη σε ζαλίζω άλλο.
Καλή βδομάδα.

Γεφυριστές είπε...

Ντόρα μου καλησπέρα,

αρχικά να σου πω ότι βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το δημοσίευμα -όπως πάντα εδώ.

Εστιάζοντας στην ελληνική αριστερά και στο σχόλιο του vad ήθελα να σου πω ότι πάντα θεωρούσα μείζον το πρόβλημα της ηγεσίας στη χώρα μας. Σκεπτόμενη λ.χ. ότι οι Ιταλοί είχαν έναν Γκράμσι θλίβομαι για τους δικούς μας μικροσκοπικούς ηγέτες. Κι αν υπήρξαν εξαιρέσεις, πέραν του Κορδάτου ίσως, κατηγορήθηκαν ένθεν και ένθεν ώστε να διαγραφούν από το χάρτη της αριστεράς για να κάνει τη δουλειά της η (γενεαλογική) νομενκλατούρα. Και είναι τόση η απογοήτευση από αυτή την κατάσταση που δεν μπορώ να (μας) σκεφτώ αλλιώς. Ας πούμε αν ο Γληνός ήταν ηγέτης της Αριστεράς θα είμασταν έτσι σήμερα; Δεν μπορώ, δεν ξέρω τον τρόπο, να το σκεφτώ.

Τώρα σε ό,τι αφορά την έλλειψη πειθαρχίας και την αναποτελεσματικότητα τις οποίες επισημαίνει ο Νίκος και καλά κάνει, είναι αποτέλεσμα και αυτές της κακής ηγεσίας.

Είναι πολύ κρίμα και άδικο να διαγράφουν λόγω των μικροκομματικών αντιλήψεων τόσους αγώνες και τουλάχιστον η ονομαζόμενη παραδοσιακή αριστερά να μπαίνει στο παιχνίδι του ανταγωνισμού (ποιος είναι περισσότερο αριστερός)χωρίς να τολμά να σκεφτεί ότι αριστερός είναι εκείνος που χτυπά το κεφάλαιο. Κι αν το χτυπά με μη συμβατικό (κοινοβουλευτικό) τρόπο αυτό δεν του αφαιρεί το "αριστερό" των πράξεών του.

Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε όλοι τους ρόλους μας. Τα ιδεολογικά τα βρίσκουμε -που λέει και ο Νίκος- τα άλλα -οι αγώνες- επείγουν γιατί ο καπιταλισμός μας ξεπέρασε. Και μεις μείναμε μύωπες..

Καλό σου βράδυ και σε ευχαριστώ .

μελονικος είπε...

Δώρα θα μου επιτρέψεις να κάνω κάποιους συλλογισμούς πάνω σε αυτά που γράφει η φίλη Αλέκα.
Η Ιταλία είχε τον Γράμσι.
Η Ελλάδα τον Ζαχαριάδη.
Οι Ιταλοί κομουνιστές δεν υπήρξαν απειλή για το σύστημα.
Οι Έλληνες παρά το Μανιαδάκη και την Ακροναυπλία το πάλεψαν στα ίσια.
Οι Ιταλοί με ένα πανίσχυρο κόμα χάθηκαν.
Οι δικοί μας παρά καί ενάντια σε έκτη ολομέλεια-Τασκένδη-και επιβαλλόμενες άνωθεν διασπάσεις άντεξαν.
Το κίνημα δεν έχει ανάγκη Γράμσι-Γλυνό-Κορδάτο στην ηγεσία.
Έχει ανάγκη Ζαχαριάδη.
Η αριστερά τους έχει ανάγκη.
Δηλ.αυτοί θα δώσουν το όραμα και τη δουλειά θα την κάνουν τα κοματόσκυλα.
Με πολύ εκτίμηση και στις δυό σας.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Ειπώθηκαν τόσα , που λίγα έμειναν να πει κανείς. Θα ήθελα μόνο να προσθέσω: Θα ήταν ευχής έργον να μπορούσε η αριστερά να παίξει ένα δυνατό ρόλο στην Ελλάδα. Δεν μπορεί όμως και θα αργήσει πολύ να μπορέσει. Δεν διαθέτει αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κυβερνητικές θέσεις, κυβερνητικό σχέδιο. Φοβάται να βγει έξω από τα όρια της αυταρέσκειάς της και των ιδεολογημάτων της. Στο χώρο της κυβερνητικής εξουσίας θα διαπίστωνε ότι πολλά από αυτά που πρεσβεύει δεν έχουν σήμερα εφαρμογή και ότι θα έπρεπε να τα αφήσει πίσω της. Θα διαπίστωνε πόσο βαθιά θα έπρεπε να ανανεωθεί ως κυβερνητική δύναμη. Γι αυτό προτιμά τη βολή του κόμματος διαμαρτυρίας με προβεβλημένα οράματα, που αυξάνει τις ψήφους του. Και δεν μιλώ βέβαια για το Κ.Κ.Ε. που η Ιστορία το έχει ξεπεράσει. Μέχρι λοιπόν να αποκτήσει η αριστερά θέσεις κυβερνητικές και σχέδιο προσηρμοσμένο στις ανάγκες του σήμερα, καλό θα ήταν (πάντα κατά τη γνώμη μου) να κυβερνούν με αυτοδυναμία οι σοσιαλδημοκράτες.

ser papas είπε...

Επειδή θεωρητική κουβέντα δεν μπορεί σ ένα blog να γίνει εν ιδεί σχολίου ας δούμε λίγο το
πολιτικό σκηνικό στην σημερινή πραγματικότητα
Κατά την εκτίμησή μου αποτυπώνεται περίπου ως ακολούθως :
1 Το Πασοκ (αν το εντάξουμε στην αριστερά-εγώ δεν θα το έκανα) καλοβλέπει την προοπτική της εξουσίας και εξαντλεί την συνεύρεση της αριστεράς στην συνεργασία με τον Σύριζα.
2 Το ΚΚΕ επιμένει στην καθαρότητά του ως το μόνο αριστερό κι όσο αφορά την κρίση λέει την κρίση να την πληρώσουν οι καπιταλιστές και καθάρισε.
3 Ο Σύριζα το παλεύει να κρατηθεί πειστικά ως μια αριστερή δύναμη αυτόνομη αλλά έχει και αυτός τα βαρίδια του που θέλουν ανοιχτό δίαυλο με το Πασόκ και ψάχνεται ο κώλος τους για καρέκλα εξουσίας.
4 .οι οικολόγοι πράσινοι δείχνει να αποκτούν μόνιμους οπαδούς αλλά περισσότερο διαμαρτυρόμενους παρά πεισμένους για τις ολοκληρωμένες προτάσεις τους
Πάνω σε ποια πλατφόρμα ιδεολογική –πολιτική- οικονομική λοιπόν θα κτισθεί η Νέα αριστερά και ποιός την ψάχνει?
Καλή είναι και η παλιά αρκεί να ξεκαθαρίσουμε τι είναι και ποια είναι.
Ψυχραιμία παιδιά

ikor είπε...

Η τοποθέτηση του κ.Σωτηρέλη νομίζω ότι απαντάει και στο "τι" και στο "πώς".

Σίγουρα πάντως χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη αποσαφήνιση.

Ήθελα να έρθω κι εγώ στη συζήτηση, αλλά μια επαγγελματική υποχρέωση της τελευταίας στιγμής μου το χάλασε!

Ελπίζω να καταφέρω να έρθω τον άλλο μήνα. Θα χαρώ να σε γνωρίσω κι από κοντά doraF.

Καλό μεσημέρι!

doraF είπε...

Καλοί μου φίλοι οι απόψεις και οι θέσεις μας ,πρέπει να συμβάλλουν στον διάλογο για την προσέγγιση, που θέλουμε ,για την "όλη αριστερά" του σήμερα.
Αλλά πρέπει -κατά την γνώμη μου- να βρούμε κάποτε και την σύνθεση , για να μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα πιο πέρα.
Αν ο καθένας μας μένει στο δικό του " καθαρό" και "αλάθητο",θα είμαστε πολυκερματισμένοι και με την πλάτη στον τοίχο.
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@doraf
Οι απόψεις αγαπητή μου doraf, διαμορφώνονται, (πρέπει να διαμορφώνονται)από τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του σήμερα, και όχι από οποιονδήποτε δογματισμό που θα ικανοποιήσει την αυταρέσκεια του κόμματος αλλά θα τον πληρώσει ο πολίτης. Αυτή νομίζω πως είναι μια πλατφόρμα που θα μπορούσε να βοηθήσει στη σύνθεση. Ασφαλώς θα υπάρχουν κι άλλες πλατφόρμες που μπορεί να τεθούν. Απλά ανέφερα ενδεικτικά μία από αυτές.

Ανώνυμος είπε...

Το πρόβλημα της ανεργίας διογκώθηκε από τη φαύλη πολιτική της νεοφιλελεύθερης παράταξης της Ν.Δ.
Μας παρουσιάζουν ποσοστά της τάξης του 7-8%, ενώ η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η ανεργία σήμερα στην Ελλάδα ξεπερνά το 16%, εξάλλου όλες οι ελληνικές οικογένειες την βιώνουν γιατί σε κάθε σπίτι υπάρχουν ένας ή δύο άνεργοι.
Το ζήτημα της ανεργίας εκτός από πολιτικό είναι και κυβερνητικό. Απαιτείται νέα διακυβέρνηση της χώρας από κόμματα σοσιαλιστικής και εργατικής εντίληψης. Και σήμερα στην Ελλάδα το κόμμα που εκφράζει και έχει τέτοια χαρακτηριστικά είναι το ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος Παπανδρέου ως σοσιαλιστής και κοινωνιστής θα αντιμετωπίσει σοβαρά το πρόβλημα, άρα επιβάλεται άμεσα η ανοδός του στη θέση του Πρωθυπουργού της χώρας. Πλέον τούτου έχει καταδεχθεί από τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ ότι θα αντιμετωπιστεί η ανεργία σοβαρά έτσι ώστε να ξεπεραστει το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει και σύμφωνα με τις δημοσκοπίσεις η Ελληνική κοινωνία. Συστράτευση λοιπόν στο ΠΑΣΟΚ.