Μια αιρετική άποψη περί επαναστατικού υποκειμένου

Μια άποψη- τοποθέτηση του
SHOCK OF DAYLIGHT - φίλου που τα λέμε τακτικά
και δεν συμφωνούμε πάντα.



- 0 Πρoτεσταντισμός δεν είναι δόγμα.
Είναι ο οδηγός δράσης της εργατικής τάξης .
Ο Σοσιαλισμός είναι η αντίληψη ότι η εργατική τάξη είναι το δυνητικό επαναστατικό υποκείμενο της ανατροπής του καπιταλισμού ,επειδή είναι ο παραγωγός - δημιουργός του "ανθρώπινου" καπιταλιστικού πλούτου της "ανθρώπινης" καπιταλιστικής κοινωνίας.
- Είναι η ολοκλήρωση του πρoτεσταντισμού, η κοινωνικοποίηση του ανταγωνισμού των αστών, η ολοκλήρωση του καπιταλισμού.
Η αντίληψη ότι η οικονομία είναι η βάση της κοινωνίας, είναι η πραγματικότητα των "επαναστατικών" ρεφορμιστικών κοινωνικών κινημάτων, η πραγματικότητα του σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κινήματος.
Χρήμα, χρήμα, χρήμα..., δηλ. Πρoτεσταντισμός- κοινωνικοποιημένος Χριστιανισμός.
- Πρoτεσταντισμός του αστού:
Η εργατική ηθκή του αστού για την σωτηρία του από την αμαρτία.
- Πρoτεσταντισμός του εργάτη, η οικονομική αντίληψη του σοσιαλισμού του Μάρξ για τον άνθρωπο ,σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα επειδή παράγει "κοινωνικό πλούτο " και επιτελεί "κοινωνική εργασία" - και δεν είναι "αστικό παράσιτο", αλλά εργάτης.
Η θεώρηση του ανθρώπου, ως παραγωγικής δύναμης, η αντίληψη ότι "η εργασία απελευθερώνει", η αντίληψη για τον "άνθρωπο που μετασχηματίζει επαναστικά την φύση και τον εαυτό του μέσω της παραγωγικής δραστηριότητας >>.

- Είναι η αντίληψη του αστού για τον εαυτό του ως << ανθρώπινη φύση >> στο πέρασμα από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, και η αντίληψη του Μάρξ για την εργατική τάξη.
Ουσιαστικά, η αντίληψη ότι η μισθωτή δουλεία εμπεριέχει ένα πυρήνα χειραφέτησης μέσω του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής σημαίνει ότι όποιος είναι εργάτης, είναι άνθρωπος, και όποιος δεν είναι εργάτης, είναι παράσιτο.
Μέσα σ΄όλα αυτά, το ότι " θεματοφύλακας του επιστημονικού σοσιαλισμού " - Έγκελς ήταν γιός εργοστασιάρχη είναι μια << ασήμαντη >> μήπως ( <<εργάτης;>> ) λεπτομέρεια....

Το κείμενο γράφτηκε από τον
SHOCK OF DAYLIGHT

Πρωτοπόρα Πρέβεζα

Στην Πρέβεζα ξεκίνησε τη λειτουργία της η μονάδα χορήγησης υποκατάστατων στους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά νέους της περιοχής.
Συγκεκριμένα χορηγείται βουπρενορφίνη κάθε δυο ή τρεις μέρες στον κάθε χρήστη σκληρών ναρκωτικών που ως τώρα περίμεναν στην ουρά στο Αγρίνιο.
Η δομή λειτουργεί δίπλα από το Νοσοκομείο με το μισό προσωπικό για αρχή ενώ εγκρίθηκε η πρόσληψη κι άλλων ατόμων.
Πάντα η Πρέβεζα ήταν πρωτοπόρα στην υλοποίηση κοινωνικών δομών. Και τους ψυχασθενείς που χρειάζονταν αποασυλοποίηση, η Πρέβεζα τους αγκάλιασε πρώτη.
Κάποιοι τότε φοβόντουσαν πως αν γίνει ο ξενώνας του "Ψυχαργώ" μέσα στην πόλη θα κινδύνευαν οι υπόλοιποι να τους επιτεθούν οι << τρελοί>>.
Τώρα δεν βρίσκεται χώρος δίπλα στο Νοσοκομείο Αρτας για να στεγαστεί πρόγραμμα χορήγησης υποκαταστάτων γιατί όλοι οι χώροι είναι της Μονής Κάτω Παναγιάς.

Κάλεσμα!

Κάλεσμα!
"Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω (υπό διαμόρφωση) κείμενο...(Το κείμενο εδώ)

Παρασκευή 17 Νοέμβρη - Γιάννης Ρίτσος : η ποίηση είναι διαχρονική

Στη μνήμη
της Παρασκευής 17 Νοέμβρη 1973,

αποσπάσματα από τον ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο.



(Αποσπάσματα από το έργο του
ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΑΓΙΩΝ)

…..και κοίταζε από ψηλά, μέσα στο λιόγερμα, πολύ λυπημένος και ο Παρθενώνας,
γιατί τότες τα σπίτια ήταν όλα χαμηλά και φαινότανε απλάδα ολάκερη η Αθήνα με τα λοφάκια της, τους καπνοδόχους της, τα χελιδόνια της ( και είχε πολλά χελιδόνια απ΄τον Μάη ως το Σεπτέμβρη )……….

… κι ο Κόλιας ( όχι ο Κόλιας των «Αδελφών Καραμαζόφ » ) πέταξε το χωνάκι του και το πάτησε στριφτά με την πατούσα του, κι ο ατσίγγανος με την αρκούδα φύγανε μόνοι σηκώνοντας ένα σύννεφο σκόνη στο σούρουπο, κι από τότε θαρρώ ετοιμαζότανε η « Σονάτα του σεληνόφωτος » , επειδή πάνου απ΄ τη γειτονιά μας στεκότανε κιόλας μια μεγάλη πανσέληνος κάνοντας να σπιθίζουν τα γυαλιά πάνου στο σαμάρι της μάντρας του ξυλάδικου, όπου ακόμα δεν είχανε σβηστεί εντελώς τα κόκκινα γράμματα « ΛΕΥΤΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ »

………

Τρίκλιζα σχεδόν μεθυσμένος και έλεγα, ναι , θα τη γράψω την Ιλιάδα μου , και θα το πω στον Αλέκο ( όχι στον Πέτρο ) ν΄αλαφρώσω.
…, κι ίσως επειδή το δωμάτιό του μύριζε φρεσκοσφουγγαρισμένο κατάστρωμα πλοίου, ένιωσα τη διάθεση να του πώ για την Ιλιάδα μου με τις μυρωδιές.
Στην αρχή μ΄ άκουγε γελαστά, ύστερα συγκαταβατικά κι αργότερα με σιωπηλή αποδοκιμασία.
« Καλά κι άγια όλα αυτά – μού΄πε - μα δε σου μυρίζει καθόλου το αίμα που χύνεται σ΄ όλο τον κόσμο;
Κι αντί να γράψεις μιαν όμορφη, βέβαια , Ιλιάδα για μυρωδιές , δε γράφεις καλύτερα ακόμα ένα ποίημα για την ειρήνη; Εγώ , ξέρεις , δεν έχω πολύ αγαθές σχέσεις με τους στίχους , ξέρω όμως απέξω όλο σου εκείνο το ποίημα :

Όταν οι σκοτωμένοι μας μπορούν να γείρουν στο πλευρό
τους και να κοιμηθούν χωρίς παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου
είναι η ειρήνη.Ή το άλλο εκείνο:

Όταν οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
όταν μια μέρα που πέρασε δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
όταν ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κι όταν το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού το ίδιο μπορεί
να το μ υ ρ ί σ ε ι ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη ΄

Έλεγε αυτούς τους στίχους ο Πέτρος τόσο απλά, όμορφα, σεμνά κι αδρά, κι είχε το πρόσωπό του μια τόσο γλυκιά , στοχαστική αυστηρότητα , που μ΄ άρεσαν και μένα.
« Έχεις δίκιο » του είπα και του ζήτησα χαρτί και μολύβι. Άρχισα να γράφω.
Ο Πέτρος αθόρυβα , σαν μέσα σ΄ εκκλησία , πήγε στην κουζίνα , έψησε καφέ, μου ΄φερε κι εμένα, ακούμπησε το φλιτζάνι κι ένα ποτήρι νερό στο τραπέζι , πλάι μου , άναψε ένα τσιγάρο και μου το ΄φερε αναμμένο στο στόμα μου ( δεν το ΄χε διόλου σαλιώσει ) , άναψε κι αυτός τσιγάρο , κάθισε παράμερα , άκρη άκρη στο κρεβάτι του κι έπινε στο τραπέζι τον καφέ του δίχως να βγάζει άχνα.
Ένιωθα το βλέμμα του να με τυλίγει μ΄ εκείνη τη βαθιά συντροφική εμπιστοσύνη , και μου βούρκωναν τα μάτια , κι όλο μου το κορμί το περιέτρεχε κείνο το δίκαιο κι αγαπημένο « ευχαριστώ » μου.
Έτσι , σε λιγότερο από μισή ώρα , έγραψα το ποίημα « Πορεία ειρήνης » , για την « πολυπόθητη μοναξιά των μαρτύρων».
Του το διάβασα , αντιγράφοντας άθελά μου τη φωνή του. Σηκώθηκε , μ΄ αγκάλιασε δυνατά , με φίλησε , κι είδα , μα την πίστη μου, πρώτη φορά τα μάτια του Πέτρου δακρυσμένα. Την άλλη μέρα το πρωί , στην τελετή της ειρήνης , το απάγγειλα στον Τύμβο του Μαραθώνα , κι οι σύντροφοι , μικροί , μεγάλοι , κλαίγαν και χειροκροτούσαν.
Κι είχε βγεί ένας μεγάλος ήλιος , κι είδα στη λάμψη του τον δολοφονημένο πέρσι Λαμπράκη , με τα χέρια του ανοιχτά σε σχήμα σταυρού , κρατώντας τεντωμένο πάνω στο πλατύ του στήθος το πανό « Ε Λ Λ Α Δ Α », να μπαίνει επικεφαλής της πορείας. Και ξεκινήσαμε φωνάζοντας ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΡΗΝΗ .
Και κάποιος βάζει το χέρι του στην πλάτη μου . Γυρίζω. Είναι ο Βαγγέλης. Ναι , ο Βαγγέλης ( αυτός που είναι ) , πάντα δικός μας. Πιανόμαστε ώμο με ώμο.
Βαδίζουμε όλοι μαζί και τραγουδάμε:

Μες στην ειρήνη
διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά του.
ΕΙΡΗΝΗ, ΕΙΡΗΝΗ, ΕΙΡΗΝΗ.

Ποιό κόμμα, για ποιά κοινωνία, τα υπαρξιακά δλήμματα της Αριστεράς

Ποιό κόμμα για ποιά κοινωνία, τα υπαρξιακά διλήμματα της Αριστεράς από -ΙΣΤΑΜΕ-
Μια συζήτηση, αναστοχασμός για τον ρόλο και την προοπτική της Αριστεράς,

Σημειώσεις από μια συζήτηση μεταξύ των καθηγητών Πανεπιστημίου,
Μιχάλη Σπουρδαλάκη,
Γεράσιμου Μοσχονά ,με συντοντιστή τον καθηγητή Γιώργο Σωτηρέλη.


Γ. Σωτηρέλης

Ο κ. Γιώργος X. Σωτηρέλης είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Σε μια εποχή ραγδαίων και δραματικών αλλαγών μέσα στην τελευταία εικοσαετία:
Α) η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του μεταπολεμικού διπολισμού, που οδήγησε στην ανάδειξη της αμερικάνικης αυτοκρατορίας και της « νέας τάξης πραγμάτων»
Β) η ανατροπή των μεταπολεμικών ισορροπιών μεταξύ πολιτικής και αγοράς, όπως αυτή εκφράσθηκε με το κεϋνσιανό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης
Γ) η συνακόλουθη επικράτηση, σε διεθνές επίπεδο, του «αχαλίνωτου καπιταλισμού» και του «φονταμενταλισμού» των αγορών, στο πλαίσιο μιας οικονομικά μονοδιάστατης και κοινωνικά μεροληπτικής παγκοσμιοποίησης
Δ) η ανάπτυξη τεράστιων και αδηφάγων «ιδιωτικών εξουσιών», που διαθέτουν ακαταγώνιστους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς περισφίγγουν τα εθνικά κράτη, επιχειρώντας την αχρήστευση των κοινωνικών και πολιτικών τους κατακτήσεων.
- Στον ορυμαγδό αυτών των εξελίξεων η Αριστερά , σε όλες τις αποχρώσεις της, είδε την μια μετά την άλλη τις ιδεολογικές της βεβαιότητες να καταρρέουν.
Η κουμμουνιστική ουτοπία διαψεύσθηκε και το σοσιαλδημοκρατικό όνειρο ξεθώριασε απότομα, όταν πολλοί μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές έσπευσαν να καταστήσουν την πολιτική θεραπαινίδα της αγοράς, ανακαλύπτοντας ξαφνικά τα θέλγητρα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και την « κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας»
-Η Αριστερά βρέθηκε μπροστά σε αμείλικτα ερωτήματα, τα οποία της έθεταν , βαθύτατα υπαρξιακά διλήμματα:
Μήπως ο πολιτικός αστερισμός έχει ξεπερασθεί από τα πράγματα;
Μήπως τελειώσαμε με τις ιδεολογίες;
Μήπως πρέπει να ξεχάσουμε το προοδευτικό και να αρκεστούμε στο σύγχρονο;
Μήπως η πολιτική πρέπει να υποκατασταθεί από την απλή διαχείριση, ώστε να προσαρμοστούμε απλώς στις αδήριτες επιταγές της « παγκοσμιοποίησης» και της «νέας τάξης πραγμάτων»;

Την απάντηση έδωσαν οι πρόσφατες εξελίξεις.
Σήμερα 20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, φαίνεται να ζούμε ξανά ένα τέλος εποχής.
Η βαθύτατη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ανέδειξε την φενάκη της ικανότητας της αγοράς να οδηγήσει με το αόρατο χέρι της , σε μια αυτορρυθμιζόμενη οικονομία, αλλά και οδήγησε σε μια συνολική αμφισβήτηση τόσο του κυρίαρχου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης και των πολιτικών απολογητών αυτού του μοντέλου.
Καταρρέουν ταχύτατα οι νεοφιλελεύθερες βεβαιότητες του υπαρκτού καπιταλισμού.
Ότι εμφανιζόταν ως σήμερα σαν αναπόφευκτη εξέλιξη, σχεδόν σαν νόμος της φύσης, παραπαίει και κλυδωνίζεται, μαζί με τα νομαδικά κεφάλαια της –πλασματικής οικονομίας-.
- Ωστόσο τα κρίσιμα διλήμματα παραμένουν , είναι πολλά και δύσκολα και αλληλένδετα.
Ξεκινώντας από ορισμένες βασικές παραδοχές, προτεινόμενες σαν κοινό τόπο της συζήτησης και τις οποίες θα σκιαγραφήσουμε

1)πρώτη βασική παραδοχή:
Εχει νόημα σήμερα μια συζήτηση για το μέλλον και τον ρόλο της Αριστεράς, ή οι λύσεις μπορούν να αναζητηθούν σε κάποιες διορθωτικές κινήσεις και προσαρμογές των κυρίαρχων σήμερα συντηρητικών δυνάμεων;
- Η θέση μας είναι ξεκάθαρη.
Καμία άλλη δύναμη δεν φαίνεται ικανή και σήμερα να υπερασπισθεί αλλά και να προεκτείνει στο μέλλον τις πολιτικές και κοινωνικές κατακτήσεις δύο αιώνων, εκτός από αυτή ν που τις επέβαλε, και μάλιστα με εκατόμβες θυμάτων.
Η αριστερά, παρά τα υπαρξιακά της προβλήματα και τις ποικίλες παρεκτροπές και αγκυλώσεις που έχει κληρονομήσει , διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τη λάμψη της , ως ιδεολογία και ταυτόχρονα ως στάση ζωής που αποβλέπει στην απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε είδους δεσμά.
Μόνον η απελευθέρωση του ανθρώπου δίνει νόημα και περιεχόμενο στον εκδημοκρατισμό των θεσμών και την διεκδίκηση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων , εντάσσοντάς τα σε μια μακροπρόθεσμη προοπτική: την κατοχύρωση της κοινωνικής δημοκρατίας, ως διαλεκτικής σύνθεσης της πολιτικής συμμετοχής, της προσωπικής ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ακόμη και αν δεν υπήρχε η Αριστερά , θα έπρεπε να την ανακαλύψουμε και να αναδείξουμε τον ισχυρό συμβολισμό της , ως δύναμης αντίστασης και αγώνα , και το βαθύτατα ανθρωπιστικό και δημοκρατικό της μήνυμα.

2) Για ποια αριστερά όμως;
Την αριστερά της διαμαρτυρίας ή την σύγχρονη δημοκρατική αριστερά;
Η προοπτική άσκησης της εξουσίας συνεπάγεται ευρύτερες πολιτικές συνθέσεις συγκλίσεις και συμβιβασμούς, αφού η ίδια η άσκηση της εξουσίας γίνεται σε ένα σκληρό πολιτικό περιβάλλον με παγιωμένες και εξαιρετικά ανθεκτικές καθεστωτικές νοοτροπίες και πρακτικές , αλλά και με ισχυρότατους μηχανισμούς αλλοίωσης ή και αφομοίωσης κάθε ριζοσπαστικής προσπάθειας.
Εν όψει όλων αυτών η άκριτη και συλλήβδην αποκήρυξη της σοσιαλδημοκρατίας είναι ανιστόρητη και άδικη , αν σκεφθεί κανείς πόσες δημοκρατικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας πραγματώθηκαν, που ενσωματώνουν την παράδοση και τους αγώνες σχεδόν δύο αιώνων.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συμφωνεί κανείς με την σκληρή κριτική ορισμένων εκδοχών της σοσιαλδημοκρατίας που έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα της μετάλλαξης και ενσωμάτωσης.

3) Η Τρίτη προτεινόμενη βασική παραδοχή σχετίζεται με το ερώτημα:
Εντάξει να δεχτούμε ότι χρειάζεται η επιστροφή μιας ανανεωμένης και δημοκρατικής αριστεράς στα πολιτικά πράγματα.
Με δεδομένο όμως το ασφυκτικό πλαίσιο της « παγκοσμιοποίησης» , παρά τους πρόσφατους κλυδωνισμούς , και της « νέας τάξης πραγμάτων», τι περιθώρια υπάρχουν για μια εναλλακτική κυβερνητική πολιτική της Αριστεράς, που θα συνδυάζει, κατά τον ποιητή, τον λογισμό με τα΄όνειρο;
- Ωστόσο όλα αυτά δεν αποτελούν δικαιολογία για εγκατάλειψη προωθημένων θέσεων της Αριστεράς, στο όνομα άχρωμων και ουδέτερων αιτημάτων, όπως εν γένει « εκσυγχρονισμός» ή ο « εξανθρωπισμός του καπιταλισμού».
Μια τέτοια επιλογή , μπορεί να οδηγήσει στην απευκταία ιδεολογική μετάλλαξη και στην συνακόλουθη απλή διαχείρηση του συστήματος, όπως συνέβη έως τώρα στα περισσότερα σοδιαλδημοκρατικά κόμματα και όπως δυστυχώς υπάρχει και σήμερα κίνδυνος να ξανασυμβεί, αν η πολιτική παρέμβασή τους εξαντληθεί στα στενά όρια μιας κοινωνικά μονομερούς και πολιτικά υποβολιμαίας κρατικής παρέμβασης , βλέπε Σαρκοζί , κ.α.
- Κατά πρώτον , η Αριστερά οφείλει να είναι πρωτοπόρα σε μια συστηματική προσπάθεια συντονισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο, των εν γένει προοδευτικών κοινωνικών δυνάμεων στην προοπτική οργάνωσης διεθνών αντίβαρων – κινημάτων αλλά και οργανισμών - που θα αντιπαραθέτουν την πολιτική απέναντι στις τυφλές δυνάμεις της αγοράς και την οικουμενικότητα των δημοκρατικών ιδανικών και αξιών απέναντι στην τρέχουσα ολιγαρχική, μονοδιάστατη και ψευδεπίγραφη « παγκοσμιοποίηση»
- Κατά δεύτερον, η Αριστερά πρέπει να δώσει εντονότερα το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της στο πεδίο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης , για τον ριζικό αναπροσανατολισμό προς την κατεύθυνση της διαμόρφωσης ενός ισχυρού υπερεθνικού δημόσιου χώρου, που θα οργανώσει τα δημοκρατικά προγεφυρώματα και τις κοινωνικές αντιστάσεις των επί μέρους εθνικών κρατών , με σεβασμό στην ιδιαίτερη ταυτότητάς τους.
- Κατά τρίτον, υπάρχουν τομείς άσκησης εθνικής πολιτικής, που αποτελούν για την Αριστερά – με δεδομένο και τις πρόσφατες εξελίξεις- προνομιακά πεδία για τολμηρές μεταρρυθμίσεις , που θ΄απαντούν πειστικά στην ασυδοσία της αγοράς και την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των πάντων.
- Ο κοινωνικός προσανατολισμός της ανάπτυξης , με έμφαση στην προστασία του περιβάλλοντος , την ενθάρρυνση εναλλακτικών μορφών παραγωγικών σχέσεων , ο ριζικός εκδημοκρατισμός του κράτους , η ενίσχυση της τοπικής δημοκρατίας, η σύγκρουση με το σύστημα διαπλοκής , η αντιμετώπιση της παιδείας και του πολιτισμού ως κοινωνικών αξιών , δίκτυα κοινωνικής προστασίας , προώθηση της κοινωνικής αλληλεγγύης, είναι ανοικτές προκλήσεις για την αναζήτηση ρηξικέλευθων λύσεων , οι οποίες θα υπερβαίνουν την μίζερη διαχείριση, θα θωρακίζουν τις εως τώρα κατακτήσεις και θα εμπνέουν την πολιτική στράτευση για την διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνίας, που θα σηματοδοτεί το πέρασμα από «το βασίλειο της ανάγκης» στο « βασίλειο της ελευθερίας»..


Μ. Σπουρδαλάκης
Καθηγητής στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
-Αν η Αριστερά θέλει να έχει λόγο στη διέξοδο της κρίσης που μόλις άρχισε, και να μην επαναλάβει την ανεπάρκειά της κατά την κρίση της 1970, πρέπει να συζητά και να αναζητά νέες ριζοσπαστικές συνθέσεις και προοπτικές.
Αυτό το καθήκον δεν αφορά μέρος της Αριστεράς, αλλά το « όλον της Αριστεράς », μια και όλες οι παραδόσεις και εκδοχές της βιώνουν σε κάποιο βαθμό σημαντικά υπαρξιακά αδιέξοδα.
Η πρόταση λοιπόν για τις προοπτικές της Αριστεράς , όλο το φάσμα των παραδόσεών της .
Αρκεί οι « αριστερές » αυτές να έχουν τη σύνεση και την εξυπνάδα να κινηθούν « ενάντια και πέρα »:
« Ενάντια » στα βαρίδια της παράδοσής τους και « πέρα » από την αυταρέσκεια της αναμφισβήτητης προσφοράς .
Για όλα αυτά όμως η συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, ενός νέου κομματικού φορέα, είναι απαραίτητη.
Οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί, δέσμιοι των ιστορικών δεσμεύσεών τους φαίνονται ανήμποροι να οργανώνουν την αναγκαία « αντεπίθεση της Αριστεράς ».
Τα βήματα όμως προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να είναι αποφασιστικά αλλά όχι βιαστικά.
Και τούτο γιατί η ένταση της κρίσης μπορεί να οδηγήσει την ταύτιση του αγώνα ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό με εκείνον ενάντια στον καπιταλισμό.
Να συμβάλλει δηλαδή η κρίση σε μια Αριστερά χωρίς σοσιαλισμό, μια Αριστερά που ελάχιστα θα κινητοποιεί , ακόμη λιγότερο θα εμπνέει και η κοινωνική της χρησιμότητα θα είναι οριακή.

Γ. Μοσχονάς.
Επίκουρος καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εντεταλμένος διδασκαλίας στο Ινστιτούτο Ευρωπιακών Σπουδών του Ελεύθερου Πανεπιστημίου Βρυξελλών.


Τα σημερινά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν απολέσει περίπου το 20% της παλαιάς εκλογικής τους ισχύος.

Η εκλογική τους υποχώρηση έχει πάρει τη μορφή μιας βραδείας, σταθερής - σχεδόν χωρίς διακοπή – πλαγιολίσθησης , η οποία παραμένει ενεργή μέχρι και σήμερα.
Τα κόμματα του Ευρωπαϊκού Νότου ( το ΠAΣOK, το PSOE και το Πορτογαλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ) αποτελούν πλέον τον ισχυρότερο εκλογικό πόλο της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής οικογένειας.
Η υποχώρηση των σοσιαλδημοκρατικων , και γενικότερα των αριστερών ιδεών, εξηγεί την τάση εκλογικής εξασθένισης.
Η χρηματοπιστωτική κρίση αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για το σύνολο της Αριστεράς. Ωστόσο, η ριζοσπαστική αριστερά εμφανίστηκε ελάχιστα προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που απορρέουν από την οικονομική κρίση και η σοσιαλδημοκρατική Αριστερά δυσκολεύεται να διαφοροποιηθεί από τις κεντροδεξιές πολιτικές δυνάμεις.
Η κρίση , πάντως έχει αλλάξει τα δεδομένα του ιδεολογικού ανταγωνισμού.
Οι ιδέες της κρατικής παρέμβασης και της πολιτικής ρύθμισης έχουν ενισχυθεί.
Το ζητούμενο είναι μια μεταφιλελεύθερη οικονομική πολιτική.
Ωστόσο, παραμένει ένα μεγάλο ανοιχτό ερώτημα :
-έχει η Αριστερά , στις διαφορετικές της συνιστώσες της, τις υπερέχουσες ιδέες που θα τις επέτρεπαν να διαμορφώσει ένα νέο μοντέλο πολιτικής;

Υ.Γ. Φωτογραφία του καθηγητή Γ.Μοσχονά δυστυχώς δεν βρήκα.

Ο Ναστραδιν Χότζα και η αναγκαιότητα της φιλοσοφίας

Κάποτε ο Νασραδίν Χότζα ανέβηκε ψηλά στο τζαμί

και διεκήρυξε ότι

" είναι ανώτερος από τον Σουλτάνο".

Τον συλλάβανε όμως οι Ζαμπτιέδες (τούρκοι χωροφύλακες) και με κλωτσιές τον πήγαν στον δικαστή, φωνάζοντας

" δεν είναι τίποτα, θα τον κρεμάσουμε αμέσως".

Ο δικαστής τον ερωτά¨τι είναι αυτά που κάνεις Ναστραδίν Χότζα;¨

Ο Νατραδίν λέει - αφέντη δικαστή, ποιός είναι ανώτερος από σένα -;

Ο δικαστής απαντά ¨μα φυσικά ο υπουργός Δικαιοσύνης¨.

Ο Ναστραδιν ξαναρωτά τον δικαστή - πάνω από τον υπουργό Δικαιοσύνης -;

¨Ο Βεζύρης ¨ απαντά ο δικαστής.

- Και πάνω από τον Βεζύρη ξαναρωτά ο Ναστραδίν;

¨Ο πολυχρονεμένος μας Σουλτάνος ¨λέει ο δικαστής.

- Πάνω από τον Σουλτάνο ; ερωτά ξανά ο Ναστραδίν.

Σκέφτεται λίγο ο δικαστής και λέει ¨ο Προφήτης είναι πάνω από τον Σουλτάνο¨.

- Πάνω από τον Προφήτη;

¨Ο Αλλάχ ¨απαντά ο δικαστής.

- Και πάνω από τον Αλλάχ; συνεχίζει να ρωτά ο Ναστραδίν.

¨Το Τίποτα ¨λέει ο δικαστής.

-Ε, εγώ είμαι το Τίποτα -λέει ο Ναστραδίν Χότζα.

ΥΓ¨από τον φίλο Βασίλη¨

ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ

"Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Εποχή"

ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ
26.10.08
Καθρέπτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω...


ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Η σιωπή αρχίζει να σπάει.
Το μπετό της φυλακής έχει αποκτήσει ρωγμές. Οι κραυγές δεν κρύβονται. Τα κελιά δεν μπορούν να φυλακίσουν την οργή. Η κοινωνία ακούει, βλέπει... Οι ανθρωποφύλακες, ότι και αν κάνουν, δεν μπορούν να σταματήσουν την αλληλεγγύη.
Είκοσι άνθρωποι, πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, γιατροί, πρώην κρατούμενοι, αλλά και δύο νέα παιδιά, δηλώνουν τη συμπαράστασή τους στους κρατούμενους και τις κρατούμενες, που τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη, θα αρχίσουν αποχή συσσιτίου και απεργία πείνας.
"Οι μεταφορές των βαρέως ασθενούντων στα νοσοκομεία να γίνονται με ασθενοφόρα και όχι με υπηρεσιακά τζιπ και δεμένοι πισθάγκωνα".
Ένα από τα αιτήματα που οι κρατούμενοι όλων των φυλακών της χώρας απευθύνουν στον υπουργό Δικαιοσύνης. Τραγικό μες στην απλότητά του, συμπυκνώνει τη βαρβαρότητα και τον παραλογισμό του "σωφρονιστικού" συστήματός μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η επίλυση της μεγάλης πλειονότητας των αιτημάτων των φυλακισμένων απαιτεί κατά κύριο λόγο πολιτική βούληση.
Πολιτική βούληση και κυρίως ανθρωπιά χρειάζονται για να γίνεται σεβαστός ο Σωφρονιστικός Κώδικας, για να μη μένουν στη φυλακή τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά πάσχοντες και ανίατα ασθενείς, για να μη φυλακίζονται για ψύλλου πήδημα χιλιάδες μετανάστες, για να σταματήσει το αίσχος των εκδικητικών πειθαρχικών και μεταγωγών, ο εκβιασμός της καθυστέρησης της αποφυλάκισης με αναστολή.
Μόνο πολιτική βούληση και ανθρωπιά χρειάζονται, που όμως απουσιάζουν. Γι' αυτό ο υπουργός Δικαιοσύνης το μόνο που κάνει είναι να φτιάχνει νέες φυλακές.
Γι' αυτό όλες οι εξαγγελίες για βελτίωση των συνθηκών κράτησης ξεχνιούνται όταν οι κολασμένοι των φυλακών κυνηγημένοι από τα ΜΑΤ εγκαταλείπουν τις ταράτσες και κλειδώνονται στα κελιά τους.
Γι' αυτό ενώ ο Υπουργός Δικαιοσύνης γνωρίζει πολύ καλά τα προβλήματα, εξακολουθεί να αγνοεί τους κρατούμενους και τα αιτήματά τους.
Μα εδώ ο κόσμος καίγεται, η οικονομική κρίση απειλεί τα πάντα και τους πάντες, είναι ώρα για τέτοια, θα αναρωτηθούν πολλοί - όχι απαραίτητα κακόπιστοι.

Επιτρέψτε μας: Μπορεί ο κόσμος να καίγεται, αλλά κάποιοι είναι κυριολεκτικά καμένοι.
Στοιβαγμένοι σε αποθήκες ψυχών, εγκαταλειμμένοι και απαξιωμένοι, προϊόντα μιας μεγαλύτερης και χειρότερης κρίσης, της κοινωνικής και ηθικής κρίσης της εποχής μας, αποτελούν τον αποδιοπομπαίο τράγο της διάχυτης βίας των καιρών μας, της βίας στους δρόμους, στα σπίτια, στα κέντρα διασκέδασης, στις πλατείες, στην έγχρωμη TV και στην ασπρόμαυρη ζωή μας.

Επιτρέψτε μας: Όταν αυξάνεται ο πληθυσμός των φυλακών, δεν προστατεύεται η κοινωνία, αλλά, αντίθετα, ασθενεί σοβαρά. Και όταν ταλαιπωρούνται, εξευτελίζονται και βασανίζονται οι φυλακισμένοι, τότε η "αντεγκληματική" πολιτική του κράτους αποδεικνύεται διπλά εγκληματική: Αφενός απογοητεύει και εξαγριώνει τους κρατούμενους και, αφετέρου, αποηθικοποιεί και όλους εμάς τους "κανονικούς", κάνοντάς μας να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν αναλώσιμοι άνθρωποι και περιττά δικαιώματα. Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή των έγκλειστων συμπολιτών μας και κάθε ανθρώπου ή συλλογικότητας που σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς εξακολουθεί να πιστεύει ότι η αξιοπρέπεια είναι κοινό και αδιαπραγμάτευτο αγαθό, σαν τον αέρα και το νερό, και χωρίς αυταπάτες ότι η φυλακή μπορεί να γίνει ανθρώπινη και οι άρχοντες να αποκτήσουν ανθρωπιά, δηλώνουμε το αυτονόητο:
Οι φυλακισμένοι τιμωρούνται με τη στέρηση του μεγαλύτερου αγαθού μετά τη ζωή, της ελευθερίας.
Δεν αρκεί αυτό;
Πρέπει να τους διαλύσουν τη ζωή, να τους τσαλαπατήσουν την ψυχή, να τους ρημάξουν της ανθρωπιά τους;
Ποιοι - ποιες υπογράφουν

Βαλαβάνη Νάντια συγγραφέας, Βογιατζή Σοφία εκπαιδευτικός, Γαβρόγλου Κώστας, πανεπιστημιακός, Γιαννόπουλος Νίκος, διορθωτής - επιμελητής κειμένων, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δημητρόπουλος Γιάννης πρώην κρατούμενος, Δούκα Μάρω συγγραφέας, Δρόσου Ιωάννα κοινωνιολόγος, Καρυστιάνη Ιωάννα συγγραφέας, Κούρτοβικ Γιάννα δικηγόρος, Κουκουτσάκη Αφροδίτη πανεπιστημιακός, Κούλογλου Στέλιος, δημοσιογράφος, Κρητικού Αφροδίτη μαθήτρια, Κριωνάς Έκτορας μαθητής, Λάμπρου Πάνος δημοσιογράφος - Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, Μανιός Νίκος γιατρός, Πούτου Κατερίνα κοινωνική λειτουργός, Ρήγος Άλκης πανεπιστημιακός, Ρούσος Χρήστος πρώην κρατούμενος, Σπαθής Μάκης, αντιπρύτανης ΕΜΠ, Χριστοδουλοπούλου Τασία, δικηγόρος.