Το λιμάνι της Κοπεγχάγης, 1874, Λάδι σε μουσαμά {( Ιωάννης Αλταμούρας )}

Ταξίδευα τις προάλλες από το νησί μας στην Πόλη.

 Σα βρίσκουμε σε ταξίδι , θέλω να ρωτώ , να μαθαίνω….. 

Το βαπόρι μας πολλούς επιβάτες δεν είχε , μα σαν αγγίζαμε την βορεινή πλευρά του νησιού , ανέβηκε κάποιος , που μου φάνηκε σαν παράξενος..

 - Και από πού είσθε ; του λέγω . - Από το μέρος που με είδατε να μισεύω. 

- Και για πού , αν θέλει ο θεός; - Για την Ευρώπη….. Ίσια στην Ευρώπη , εκεί που λέτε εσείς οι πολύξεροι πως είναι τα φώτα. Μα εγώ τη βρήκα γεμάτη σκότος και καταχνιά , και το λησμονοτάβανο στα θλιβερά μονοπάτια της. 

Είκοσι χρόνια…. Πηγαίνοντας , στεκόμουνα κάποτες να κοιτάξω , εδώ καινούργιο σπίτι, εκεί δρόμο καινούργιο , περιβόλια εκεί , που αφήκα χαλάσματα, αργαστήρια εκεί που ήξερα βράχους. Και θαρρούσα πως ήμουν και δυό φορές υψηλότερος εκεί πέρα ,μικρά μικρά καθώς φαίνονταν όλα΄ ..

 Από μέσα όμως με βασάνιζε βαριά συλλογή. Συλλογιόμουνα και έλεγα πώς να ανταμώση άνθρωπος μάνα ύστερα από τόσα χρόνια, παίξε γέλασε δεν είναι .. να μην παθη τίποτις κι η γριά. Η καημένη η γριά μου έλεγε κατόπι πως και κείνη την ίδια την απόφαση πολεμούσε να κάμη. ……. 

- Αι! παλιά χρόνια ! Βρίσκω πάλι τη χάρη σας και τη γλύκα σας! Βρίσκω τον αποκρέββατο με τα σύκα , τάρμάρι με τα γλυκά , τις τηγανίτες το πρωί πριν να φέξη ,κάθε τι που σοφίζονταν οι μανάδες για να μας ξανακάνουν παιδιά , κι ας άσπρισαν τα μαλλιά μας.! - Σας βρίσκω στις παλιές καρδιές και στα παλιά τα τραγούδια - μα σαν πηγαίνω στα καινούργια τα σπιτικά και βλέπω καινούργια πρόσωπα , κι ακούγω καινούργια πράματα , σκεπάζεται η ψυχή μου , και θαρρώ πως ξενιτεύτηκα πάλι! ... 

- Πάμε στην εξοχή μας, λέω μια μέρα της μάννας. Κι ας είναι Οκτώβρης μήνας . Εκεί δεν θ΄άλλαξε τίποτις. 

Κι έτσι ήταν. Ο πύργος , οι λεύκοι κοντά του, η βρύση στο πλάγι , οι πλάτανοι παραπάνω, τα κοπάδια στα βουναράκια τριγύρω με τα κουδούνια τους , που έλεγες και κρατούσαν τον ίσο της φλογέρας, η θάλασσα παρακάτω , όλα ίδια. 

Μήτε γεράσανε , μήτε θα γεράσουν ποτέ τους.. …, ανάβουμε ένα κερί , και τάζουμε να περάσουμε μαζί τα στερνά χρόνια , εκεί πέρα. 

Μόνο να ξαναπάω άλλη μια , της λέω, κι όρκο σου το κάνω πως δεν αργώ τώρα. Είδε την λαχτάρα μου και δεν είπε όχι.

 Μόν΄ γύρισε τα μάτια της κατά τη θάλασσα , και τραγούδησε ένα παλιό τραγούδι του μακαρίτη του γέρου της :

 Η θάλασσα ξεβούρκουση , στα ράχτα πα τση δέρνει, 

τση πάλι ξαναβούρκωση , πάλι στα ράχτα δέρνει.

Από Μάνος Κονταρας και άλλες νησιώτικες ιστορίες ( Αργύρης Εφταλιώτης ) 

- (Το διάβαζα στην θάλασσα σε μια απογωνιά του βράχου ΄ με ταξίδεψε παλιά , σε κάποια άλλη δικιά μου θάλασσα , και σας μεταφέρω κομμάτια από αρχή , μέση , τέλος. )-

 Πίνακας : Η Θάλασσα στον καμβά των Ελλήνων ζωγράφων - Huffpost-

 ..... τι είπε στον καθηγητή Μιλάνοβιτς συνάδελφός του μεταξύ τυρού και (πολύ) οίνου πριν από μια δεκαετία:

«Όταν άρχισα να σπουδάζω σε ένα πρωτοκλασάτο πανεπιστήμιο, ήξερα ότι θα παντρευόμουν κάποια που θα γνώριζα εκεί. Οι συμφοιτήτριές μου επίσης ήξεραν το ίδιο πράγμα. Όλοι μας ξέραμε ότι η δεξαμενή των επιθυμητών υποψηφίων για γάμο ποτέ ξανά δεν θα ήταν τόσο μεγάλη. Οποιαδήποτε κι αν παντρευόμουν, θα αποτελούσε εκπρόσωπο του ίδιου είδους: όλες τους ήταν γυναίκες ευφυείς, με υψηλή μόρφωση, οι οποίες προέρχονταν από την ίδια κοινωνική τάξη, διάβαζαν τα ίδια μυθιστορήματα και τις ίδιες εφημερίδες, ντύνονταν με τον ίδιο τρόπο, είχαν τις ίδιες προτιμήσεις όσον αφορά τους ανθρώπους που θα ήθελαν να συναναστρέφονται – ή τα εστιατόρια, τις διαδρομές πεζοπορίας, τους ιδανικούς τόπους κατοικίας, τις μάρκες αυτοκινήτων– και μοιράζονταν τις ίδιες απόψεις για την ανατροφή των παιδιών ή τα σχολεία στα οποία θα ήταν καλύτερα να φοιτήσουν. Πραγματικά, δεν θα είχε σχεδόν καμία διαφορά, από κοινωνική άποψη, το ποια από όλες θα κατέληγα να παντρευτώ. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή, Σήμερα όμως το βλέπω ξεκάθαρα»...... τι είπε στον καθηγητή Μιλάνοβιτς συνάδελφός του μεταξύ τυρού και (πολύ) οίνου πριν από μια δεκαετία:

«Όταν άρχισα να σπουδάζω σε ένα πρωτοκλασάτο πανεπιστήμιο, ήξερα ότι θα παντρευόμουν κάποια που θα γνώριζα εκεί. Οι συμφοιτήτριές μου επίσης ήξεραν το ίδιο πράγμα. Όλοι μας ξέραμε ότι η δεξαμενή των επιθυμητών υποψηφίων για γάμο ποτέ ξανά δεν θα ήταν τόσο μεγάλη. Οποιαδήποτε κι αν παντρευόμουν, θα αποτελούσε εκπρόσωπο του ίδιου είδους: όλες τους ήταν γυναίκες ευφυείς, με υψηλή μόρφωση, οι οποίες προέρχονταν από την ίδια κοινωνική τάξη, διάβαζαν τα ίδια μυθιστορήματα και τις ίδιες εφημερίδες, ντύνονταν με τον ίδιο τρόπο, είχαν τις ίδιες προτιμήσεις όσον αφορά τους ανθρώπους που θα ήθελαν να συναναστρέφονται – ή τα εστιατόρια, τις διαδρομές πεζοπορίας, τους ιδανικούς τόπους κατοικίας, τις μάρκες αυτοκινήτων– και μοιράζονταν τις ίδιες απόψεις για την ανατροφή των παιδιών ή τα σχολεία στα οποία θα ήταν καλύτερα να φοιτήσουν. Πραγματικά, δεν θα είχε σχεδόν καμία διαφορά, από κοινωνική άποψη, το ποια από όλες θα κατέληγα να παντρευτώ. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή, Σήμερα όμως το βλέπω ξεκάθαρα».

Κάπου εδώ ξεπηδούν τα παραμύθια με τις σύγχρονες Σταχτοπούτες, τις pretty women που πιάνουν την καλή για να μας δείξουν ότι υπάρχει προοπτική στο θατσερικό αυτό πρότυπο. Όχι, δεν υπάρχει καμία. Όποιος γεννιέται εργάτης πεθαίνει άνεργος κι όποιος ανατραφεί στα πούπουλα πάει στα Χάρβαρντ και στα Κολάμπια κι έρχεται με περγαμηνές (δεν μιλάμε αν έχουν αξία), οι οποίες του ανοίγουν πόρτες. Οι φραγμοί στην εκπαίδευση (τα ιδιωτικά που πλασάρει ο πλασιέ ιδιωτικών συμφερόντων Μητσοτάκης με την «άριστη» –ΟΘΝΤΚ– Κεραμέως) και οι φοροελαφρύνσεις στο κεφάλαιο και στις επιχειρήσεις σηκώνουν τείχη ανάμεσα σε δύο κόσμους, στην Εκάλη και στο Περιστέρι, στο Ψυχικό και στον Κορυδαλλό, στη Γλυφάδα και στην Καισαριανή. Στοιχείο δημοκρατίας και κοινωνικής ευημερίας είναι η κινητικότητα ανάμεσα σε αυτούς τους δήμους· οι μπαριέρες στην απαγόρευση της διέλευσης είναι αυταρχισμός, απολυταρχία προς όφελος της αναπαραγωγής μιας μόνο πλευράς της κοινωνίας. Για την άλλη Καιάδας.

Αυτό δεν γίνεται με το ΕΣΥ, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Αυτό δεν γίνεται με την πανάκριβη θεραπεία που πήρε ο Τραμπ κι εδώ είναι προσιτή μόνο για πολύ γεμάτα βαλάντια; Δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να διαθέσει χρήμα και να έρθει σε συμφωνία να τη λαμβάνει φθηνότερα για να σώσει τους πολίτες της; Ποιες είναι οι επιλογές της λοιπόν; Να παντρευτεί μια της τάξης της και να συνεχίσει να ζει στην αυλή του Λουδοβίκου και της Αντουανέτας. Να κάνει βόλτες στην Πάρνηθα αδιαφορώντας για τα προσχήματα, τα οποία οι αυλοκόλακες θα αποδώσουν στην «ανεμελιά».

Εκδικητική κυβέρνηση

Όσοι δεν υπακούουν, όσοι αντιδρούν, οι ατίθασοι, «εκτελούνται». Ο ακτινολόγος Κώστας Καταραχιάς, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων του «Αγίου Σάββα» και μέλος του ΔΣ της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας - Πειραιά (ΕΙΝΑΠ), μετατέθηκε σε άλλο νοσοκομείο, στη ΜΕΘ του Σωτηρία! Προφανώς με την πρόφαση του νέου κορονοϊού. Μην ξεχνάτε ότι πρωτοστατούσε ενάντια στην απαράδεκτη απόφαση της διοικήτριας του νοσοκομείου {(συζύγου του δημοσιογράφου των «Νέων» Γιώργου Παπαχρήστου) } να διατάξει ένορκη διοικητική εξέταση για το υγειονομικό προσωπικό που κόλλησε Covid-19. Για αθλιότητα έκαναν λόγο ο γενικός γραμματέας της ΟΕΝΓΕ, νευροχειρουργός Πάνος Παπανικολάου, και η ακτινοδιαγνώστρια Δέσποινα Τοσονίδου, μέλος της ΕΓ της ΟΕΝΓΕ και του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, χαρακτηρίζοντας εκδικητική τη μετάθεση με απόφαση του διοικητή της 1ης ΥΠΕ. , αναφερόμενοι σε μια κυβέρνηση «αδίστακτη γιατί προσπαθεί με αυταρχισμό και τρομοκρατία να φιμώσει τους υγειονομικούς που αποκαλύπτουν τις εγκληματικές της ευθύνες και επίσης αποκαλύπτουν την κωμικοτραγική της προσπάθεια να μεταθέσει

αυτές τις εγκληματικές της ευθύνες πάνω στους υγειονομικούς».

Πηγές : Άρθρο << Η αναπαραγωγή του πλούτου

( Καραμπάτσος Θανασης )

Πίνακες: από άρθρο ( Ευαγγελία Σιζοπούλου ) - google

Κάπου εδώ ξεπηδούν τα παραμύθια με τις σύγχρονες Σταχτοπούτες, τις pretty women που πιάνουν την καλή για να μας δείξουν ότι υπάρχει προοπτική στο θατσερικό αυτό πρότυπο. Όχι, δεν υπάρχει καμία. Όποιος γεννιέται εργάτης πεθαίνει άνεργος κι όποιος ανατραφεί στα πούπουλα πάει στα Χάρβαρντ και στα Κολάμπια κι έρχεται με περγαμηνές (δεν μιλάμε αν έχουν αξία), οι οποίες του ανοίγουν πόρτες. Οι φραγμοί στην εκπαίδευση (τα ιδιωτικά που πλασάρει ο πλασιέ ιδιωτικών συμφερόντων Μητσοτάκης με την «άριστη» –ΟΘΝΤΚ– Κεραμέως) και οι φοροελαφρύνσεις στο κεφάλαιο και στις επιχειρήσεις σηκώνουν τείχη ανάμεσα σε δύο κόσμους, στην Εκάλη και στο Περιστέρι, στο Ψυχικό και στον Κορυδαλλό, στη Γλυφάδα και στην Καισαριανή. Στοιχείο δημοκρατίας και κοινωνικής ευημερίας είναι η κινητικότητα ανάμεσα σε αυτούς τους δήμους· οι μπαριέρες στην απαγόρευση της διέλευσης είναι αυταρχισμός, απολυταρχία προς όφελος της αναπαραγωγής μιας μόνο πλευράς της κοινωνίας. Για την άλλη Καιάδας.

Αυτό δεν γίνεται με το ΕΣΥ, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Αυτό δεν γίνεται με την πανάκριβη θεραπεία που πήρε ο Τραμπ κι εδώ είναι προσιτή μόνο για πολύ γεμάτα βαλάντια; Δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να διαθέσει χρήμα και να έρθει σε συμφωνία να τη λαμβάνει φθηνότερα για να σώσει τους πολίτες της; Ποιες είναι οι επιλογές της λοιπόν; Να παντρευτεί μια της τάξης της και να συνεχίσει να ζει στην αυλή του Λουδοβίκου και της Αντουανέτας. Να κάνει βόλτες στην Πάρνηθα αδιαφορώντας για τα προσχήματα, τα οποία οι αυλοκόλακες θα αποδώσουν στην «ανεμελιά».

Εκδικητική κυβέρνηση

Όσοι δεν υπακούουν, όσοι αντιδρούν, οι ατίθασοι, «εκτελούνται». Ο ακτινολόγος Κώστας Καταραχιάς, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων του «Αγίου Σάββα» και μέλος του ΔΣ της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας - Πειραιά (ΕΙΝΑΠ), μετατέθηκε σε άλλο νοσοκομείο, στη ΜΕΘ του Σωτηρία! Προφανώς με την πρόφαση του νέου κορονοϊού. Μην ξεχνάτε ότι πρωτοστατούσε ενάντια στην απαράδεκτη απόφαση της διοικήτριας του νοσοκομείου {(συζύγου του δημοσιογράφου των «Νέων» Γιώργου Παπαχρήστου) } να διατάξει ένορκη διοικητική εξέταση για το υγειονομικό προσωπικό που κόλλησε Covid-19. Για αθλιότητα έκαναν λόγο ο γενικός γραμματέας της ΟΕΝΓΕ, νευροχειρουργός Πάνος Παπανικολάου, και η ακτινοδιαγνώστρια Δέσποινα Τοσονίδου, μέλος της ΕΓ της ΟΕΝΓΕ και του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, χαρακτηρίζοντας εκδικητική τη μετάθεση με απόφαση του διοικητή της 1ης ΥΠΕ. , αναφερόμενοι σε μια κυβέρνηση «αδίστακτη γιατί προσπαθεί με αυταρχισμό και τρομοκρατία να φιμώσει τους υγειονομικούς που αποκαλύπτουν τις εγκληματικές της ευθύνες και επίσης αποκαλύπτουν την κωμικοτραγική της προσπάθεια να μεταθέσει

αυτές τις εγκληματικές της ευθύνες πάνω στους υγειονομικούς».
Πηγές : Άρθρο << Η αναπαραγωγή του πλούτου
( Καραμπάτσος Θανασης )
Πίνακες: από άρθρο ( Ευαγγελία Σιζοπούλου ) - google

 

*Ένα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας :
« Βαρέθηκα το δειλινό , πάμε στο σπίτι μας
« πάμε στο σπίτι μας ν ‘ ανάψουμε το φως ». *

Ήταν η μέρα συννεφιασμένη .Κανείς δεν αποφάσιζε

 Φυσούσε ένας αγέρας αλαφρύς

« Δεν είναι γρέγος είναι σιρόκος »
είπε κάποιος.
Κάτι λιγνά κυπαρίσσια καρφωμένα
στην πλαγιά κι η θάλασσα
γκρίζα με λίμνες φωτεινές ,
πιο πέρα.
Οι στρατιώτες παρουσίαζαν όπλα
σαν άρχισε να ψιχαλίζει,
« Δεν είναι γρέγος είναι σιρόκος »
η μόνη απόφαση που ακούστηκε
……
« Αυτός ο αγέρας φέρνει στο νου την άνοιξη »
έλεγε η φίλη
περπατώντας στο πλευρό μου
κοιτάζοντας μακριά « την άνοιξη »
που έπεσε ξαφνικά το χειμώνα
κοντά στην κλειστή θάλασσα.
« Τόσο απροσδόκητα . Πέρασαν
τόσα χρόνια . Πως θα πεθάνουμε; »

Ένα νεκρώσιμο εμβατήριο
τριγύριζε μες στην ψιλή βροχή .
Πως πεθαίνει ένας άντρας;
….
Χαμήλωνε το φώς πάνω από την
συννεφιασμένη μέρα ,
κανείς δεν αποφάσιζε.
Η φίλη μου τραγουδούσε
περπατώντας στο πλευρό μου
ένα τραγούδι σακατεμένο :
« την άνοιξη , το καλοκαίρι , ραγιάδες ..»

Θυμότανε κανείς γέροντες δασκάλους
που μας άφησαν ορφανούς.

Ένα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας :
« Βαρέθηκα το δειλινό , πάμε στο σπίτι μας
« πάμε στο σπίτι μας ν ‘ ανάψουμε το φως ».
Γ. Σεφέρης
Πηγή : " Η μή - Κοινωνιολογία " Γιώργος Βέλτσος
Φωτο : Βαγγέλης Γιωτόπουλος

Vassilis Blue Sotiriou - Fred Wesley - Chico Freeman - Blues Jam with th...

 Δαρβίνος ( 12 Φλεβάρη 1809  -  19 Απρίλη 1882 )

  Στις 23 Νοέμβρη 1859 ο Κάρολος Δαρβίνος  δημοσιεύει το μνημειώδες έργο του  «  καταγωγή των ειδών  ».

 

  Ο   άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο ,δηλ. όχι απόλυτα – είναι εξάδελφός του, αλλά καλός ΄ απέδειξε ο Δαρβίνος.

 Γεννιέται στην Αγγλία από εύπορη οικογένεια γιατρών κ΄ επιστημόνων.

Μετά τον θάνατο της μητέρας του στα οκτώ του χρόνια πηγαίνει σε θρησκευτικό σχολείο και κατόπιν σε οικοτροφείο.

Είναι μαθητής μέτριος , με το ψάρεμα  κ΄ το κυνήγι να τον ενδιαφέρουν περισσότερο.

Στις διακοπές που λάτρευε με τα ξαδέλφια του , παρατηρούσε τα φυτά  κ΄ τα έντομα  και ότι έπεφτε στα χέρια του.

Διαβάζει ποίηση ( κυρίως  έργα του Σαίξπηρ ) και συμφωνεί με τον αδελφό του να ασχοληθεί με την Γεωμετρία και την Πειραματική Χημεία .Καθώς ο πατέρας του θέλει να τον κάνει οπωσδήποτε γιατρό ( « ενδιαφέρεσαι μόνο για το κυνήγι κ΄ τα σκυλιά  και σ ΄ αρέσει να πιάνεις ποντίκια ΄θα ντροπιάσεις όχι μόνο τον εαυτό σου , αλλά και την οικογένεια σου » ), στα 16 εξι του πηγαίνει στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στην Σκοτία.

Πρόβλημα : δεν αντέχει τις τομές ,ενώ στη θέα των εσωτερικών οργάνων τον πιάνει αηδία και επειδή είναι κακός στο σχέδιο δεν τα πάει καλά ούτε στην ανατομία.

Αντίθετα ανακαλύπτει την ζωολογία και μαγεύεται από τις εργασίες του Γάλλου Λαμάρκ. Μαθαίνει επίσης να βαλσαμώνει πουλιά  και κάποιες ανακοινώσεις στην επιστημονική εταιρεία Plinian Society .

 Στη θέα του αίματος αρρωσταίνει , με τις κραυγές των ασθενών θέλει να το βάλει στα πόδια. Ώσπου μια μέρα έχοντας παρακολουθήσει δυο εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό και βλέποντας ότι ήταν η σειρά ενός παιδιού  βγαίνει από την αίθουσα και έτσι εγκαταλείπει  τις σπουδές του.

Είναι δεκαοκτώ ετών.

Ο  απογοητευμένος πατέρας του προτείνει να γίνει πάστορας στην επαρχία και ο Κάρολος δέχεται. Γράφεται στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ , που ούτε εκεί γίνεται το θαύμα. Οι σπουδές δεν τον συγκινούν , με εξαίρεση την Ευκλείδεια  Γεωμετρία   και τη Φυσική Θεολογία.

Ωστόσο όλον αυτόν τον καιρό συλλέγει κολεόπτερα κ ΄διάφορα είδη σκαραβαίων και παρακολουθεί μαθήματα ενός φημισμένου βοτανολόγου , του Χένσλοου και διαβάζει με πάθος ταξιδιωτικές ιστορίες του διάσημου Χούμπολντ.

Παίρνει τέλος το πτυχίο του και γίνεται « πτυχιούχος θεολογίας  » 10^ος  ανάμεσα σε 178!

Με την προτροπή του δασκάλου του Χένσλοου μελετά γεωλογία και μπαίνει σε μια ερευνητική αποστολή στη βόρεια Ουαλία. Ο γέρο Χένσλοου τον συστήνει στον καπετάνιο Φίτζροι , που ξεκινάει ένα ταξίδι στην Νότια Αμερική . Η αποστολή είχε σκοπό να συμπληρώσει τη μελέτη των ακτών της Παταγονίας , της Γης του Πυρός , να χαρτογραφήσει τις ακτές της Χιλής, του Περού και κάποιων νησιών του Ειρηνικού και να καταγράψουν παρατηρήσεις από τον νέο Κόσμο.

 Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του , ο θείος του Ιωσίας τον βοηθάει στην απόφασή του να φύγει και έτσι πέντε χρόνια με το « Beagle (πληροφοριοδότης ) »  ο Δαρβίνος θα ανακαλύψει την ναυτία και τον  κόσμο και θα σκεφτεί αρκετά  πάνω σε όσα  βλέπει . Αρκετά ώστε αργότερα να διατυπώσει τη  « Θεωρία της εξέλιξης  », η οποία εξακολουθεί και στις μέρες μας να ερεθίζει το επιστημονικό ενδιαφέρον .

Τουλάχιστον τους πιο πολλούς , γιατί υπάρχουν ακόμα αρκετοί σκοταδιστές , που επιμένουν να την αρνούνται.

·        Το Beagle αγκυροβολεί στα νησιά Γκαλάπαγκος και εκεί ο Δαρβίνος ανακαλύπτει όι από ένα μοναδικό είδος από πρώτο απόγονο τον σπίνο της Αμερικής  προήλθαν άλλα δεκατρία είδη όλα διαφορετικά μεταξύ τους , αφού προσαρμόστηκαν αυτοί οι απόγονοι στις συνθήκες ζωής , τις οποίες βρήκαν σε κάθε νησί.!

·        Η φυσική επιλογή προνόμιο των τυχερών . Το σχήμα ενός ράμφους , το πάχος ενός φτερώματος , το μήκος ενός λαιμού μεταβάλλονται με την πάροδο του χρόνου.  Αυτή η μεταβολή οφείλεται στην « φυσική επιλογή ».  π.χ Το τάδε ζώο ‘εχει πιο πυκνό τρίχωμα και άρα προστατεύεται καλύτερα από τον «αδελφό του » ή το τάδε ζώο τρέχει πιο γρήγορα  από τον «αδελφό του », άρα έχει περισσότερες πιθανότητες να ξεφύγει από τους εχθρούς του. 

      ΣΕ  ΚΑΘΕ ΕΊΔΟς ΕΚΕΊΝΟΙ , ΠΟΥ ΔΙΑΘΈΤΟΥΝ  ΠΡΏΤΟΙ ΑΥΤΆ           ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΉΜΑΤΑ ΥΠΕΡΕΧΟΥΝ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ ΌΤΑΝ ΕΝΗΛΙΚΙΩΝΟΝΤΑΙ.  Μεταβιβάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά στα μικρά τους ΄ αυτά τα χαρακτηριστικά  είναι οι  « χρήσιμες παραλλαγές » - που προστατεύουν την επιβίωση σιγά σιγά ενισχύονται σε κάθε είδος

, του οποίου η μεταβολή μπορεί να διαρκέσει εκατομμύρια χρόνια!!

Στοιχεία από { 1 ." Το βιβλίο των Ανεπίδεκτων των Ατίθασων και άλλων Ιδιοφυών " 2. Google 3. Σαν σήμερα}

 *
Για εκείνους που αγγίξαν τον ουρανό και την αθανασία. *

{Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου. Γ.Ρ }

~..γιατί ο γέρο πατέρας είχε τρεις γιούς
Ο ένας γιός
στάθηκε σ΄ ένα χωράφι
μέσα στα γινωμένα στάχυα.
Έξω από το χωράφι
ήτανε οι Γερμανοί,

κι έξω έπρεπε να μείνουνε.
Για να θερίσουνε το στάρι
εκείνοι που το σπείρανε.
Εκεί
'έπεσε ο γιός του γέρου,
για να σωθεί
το στάχυ της Ελλάδας.
Ο πρώτος γιός.
Ο δεύτερος
στάθηκε στην πλαγιά, ψηλά.
Κάτω ήταν οι Γερμανοί ,
και κάτω έπρεπε να μείνουνε.
Γιατί ποτέ δε σκλαβωθήκανε
τα ελληνικά βουνά.

Εκεί
έπεσε ο γιός του γέρου,
ο δεύτερος γιός.
Ο τρίτος στάθηκε στον τοίχο
και χαμογέλασε στα βόλια
που ξεκινήσανε σφυρίζοντας
για το στήθος του.
Γιατί πάντα χαμογελούν στο βόλι
τα παλικάρια της Ελλάδας.
Εκεί
έπεσε ο γιός του γέρου ,
ο τρίτος γιός.
Ο γέρος
έζησε.
Κούνησε τ΄ άσπρο του κεφάλι
κι είπε
<< τη Λευτεριά
πια δεν την προλαβαίνω
τόσο αίμα
και δεν έφτασε για να τη φέρει .
Μα έχω να περιμένω
από την φυλακή την Βαγγελιώ >>.
Δέκα χρόνια περίμενε
κ΄ όχι άλλο.
*{ ποιήματα αγωνιστριών στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ }*

 

     

   

    Όταν πέθανε ο πατέρας μου , και σύντομα τον ακολούθησε η μητέρα μου ,τους θάψαμε δίπλα  δίπλα σε ένα κοιμητήριο σε προάστιο της Αττικής.  Κάθε λίγο πήγαινα στους τάφους τους σα να πήγαινα πάλι να τους δω στο σπίτι.  Έπλενα το μάρμαρο , τακτοποιούσα  τα λουλούδια , τα πράγματα τα πένθιμα πίσω από το τζαμάκι  που κάνει τικ τικ με τον αέρα στα νεκροταφεία.   Μετά καθόμουν πάνω στον διπλανό τάφο ώρα πολλή. Τόση γαλήνη, τόση σιωπή!  Τους έλεγα διάφορα νέα, κι εκείνοι – είμαι βέβαιη – άκουγαν , είχαν ως συνήθως γνώμη . Έμενα  εκεί και ήταν καλά.   Ελάχιστοι άνθρωποι στους δικούς τους νεκρούς , κάποιος μπαμπάς όλο έφτιαχνε το μνήμα του μικρού κοριτσιού του πιο πέρα.  Τα Χριστούγεννα του στόλισε δέντρο.

     Πέρασαν κάποια χρόνια και μου τηλεφώνησαν  από το κοιμητήριο.  Είπαν πως ήταν καιρός να πάρουμε τους γονείς μου από τους τάφους.  Έληξε , είπαν η προθεσμία για ενοικίαση. Πρότεινα να τους αγοράσουμε , είπαν ότι δεν πουλιούνται,  ούτε άλλο μνήμα πουλιέται σ άυτό το κοιμητήριο . Έψαξα κι αλλού, πουθενά δεν έβρισκα να αγοράσω ένα τάφο. Σε λίγο  θα είχα   δυο άστεγους γονείς.

    Ευτυχώς εμφανίστηκε ένας συγγενής και πρότεινε να τους φιλοξενήσει σε τάφο ιδιοκτησίας του.  Ένα διπλό ωραίο μνήμα σχετικά κοντά στο σπίτι μου.  Όμως έπρεπε να γίνει η εκταφή , να τους βάλουν σε δυο κιβώτια  και να τους μεταφέρουμε.

   Ήταν ανθισμένο πρωινό αλησμόνητο.  Πήγα νωρίτερα να φροντίσω το νέο τους σπίτι , να βάλω λουλούδια , λιβάνι, γαρύφαλλο , καρβουνάκια.

    Και μια στιγμή βλέπω τον Γ……….. να φέρνει στα χέρια του το κουτί ….. Ένα μικρό τενεκεδένιο κουτί που χωρούσε τον πανέμορφο , πολύ ψηλό μπαμπά μου που γέμιζε πάντα όποιον χώρο βρισκόταν.  Τουλάχιστον η μητέρα μου ήταν μικροκαμωμένη , αλλά  κι αυτή σε τόσο δα μικρό κουτάκι;…

    Πληγώθηκε όχι μόνο η καρδιά μου , αλλά κι η λογική μου  πληγώθηκε.  Ήταν σα μαύρη φάρσα όλα τούτα τα παράλογα , αρνιόμουν να συνδυάσω.

    Έπαψα να πηγαίνω στο νέο τους καταφύγιο . Αρνιόμουν να παραδεχτώ  πως είναι έτσι  κι εκεί οι καλοί μου . Ούτε σήμερα πήγα , ούτε άλλο ψυχοσάββατο….. Άλλο το λογικό  άλλο το ψυχολογικό.

 { Μάρω Βαμβουνάκη απόσπασμα από " Η φιλία είναι και δεν είναι παντοτινή " }

Πίνακας 1 Μ. Οικονόμου ( ΄Αγιος Ανδρέας )
Πίνακας 2 Π. Τέτσης ( Εκκλησάκι 1992 )

ZHKO ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΩΝ ΕΙΣΑΙ; .{ αρχίζει πάλι νέο Lockdown και εδώ ο Ζήκος με τον κυρ- Σωτήρ΄μου μας αλαφρώνουν με μια υποψία γέλιου και αθώας συνενοχής }